Every work of art is an uncommitted crime


-Theodor Adorno-

daDa ποiησΗ dAda λογοtεΧνiα dadA pUnk dADa

Τελάλης:

Δευτέρα, Μαΐου 16, 2011

σίσυφος





το βιβλιαράκι σίσυφος εδώ





Σάββατο, Απριλίου 30, 2011

Σημαδεμένοι


Είμαι παγιδευμένος σ’ έναν κόσμο νοητό μόνο και μόνο γιατί είμαι άνθρωπος. Δεν μπορώ να σπάσω το τσόφλι του και να χύσω έξω τα δύσοσμα υγρά του. Μόνο μια ματιά, ένα ξενύχτι πάνω από το πρόβλημα, ένα τσιγάρο, και οι υποθέσεις αργοσαλεύουν τα πλοκάμια τους στη λάσπη των σπλάχνων μου. Δεν έχω άποψη, και αν έχω την αδειάζω από λέξεις καθώς γνωρίζω τη δύναμη του λόγου-οδυσσέα που δεμένος στο κατάρτι κάνει σκόνη το σαγηνευτικό σαν ένστικτο τραγούδι των σειρήνων. Ενώ είμαι με τις σειρήνες και το τραγούδι τους, έχω έναν οδυσσέα μέσα μου που προσπαθεί να τις βουβάνει, έναν πολυμήχανο, που προωθεί ως πραγματικότητα τις λογικές του και μια ιθάκη ανύπαρκτη -είναι ένας τύραννος, τον έχω καταλάβει. Ούτε άποψη, ούτε επιθυμία για άποψη. Μιλούν οι άλλοι, μιλούν τα ίδια τα πράγματα, μιλούν οι αποφάσεις, όπως μιλούνε καμιά φορά οι λέξεις, έξεις πια μιας παρατήρησης που γίνεται με το ένστικτο, παράξενο τραγούδι.

_______


"You gotta make the money first. Then when you get the money, you get the power. Then when you get the power, then you get the women."

Scarface


Ο Tony Montana μάς κάνει μερικά μαθήματα ρεαλισμού. Όλα δείχνουν να γίνονται για τη γυναίκα τελικά -αυτή ως ύψιστο αντρικό (η φορά του κόσμου) έπαθλο, επιστρέφει στο εγώ την αξία του, φτειάχνει άντρες. Σε τέτοιο βαθμό που θα μπορούσε εύκολα κανείς να φανταστεί πώς θα ήταν ο κόσμος χωρίς αυτές ως αντικείμενα πόθου -ένας κόσμος καθόλου αντρικός, χωρίς πνεύμα, χωρίς θέληση για δύναμη, χωρίς διάθεση για βήμα μπρος, χωρίς εντέλει ψευδαισθήσεις αφού όλες αυτές μαζί οι ψευδαισθήσεις συνιστούν την αξία του, αυτήν την αντρικότητα. Δε θα γινόταν τίποτα γιατί κανείς δε θα έκανε τίποτα. Αραχτοί όλοι κάτω από τα δέντρα ή τη σκιά των βράχων, στην αμμουδιά και μέσα στην ψιχάλα, να απολαμβάνουνε τη λιακάδα και τον άνεμο, τη δροσιά, τη νύχτα. Άντε λίγο κυνήγι, άντε κάνα κρυσφήγετο από ξύλα και πέτρες, άντε λίγη οσμή θηλυκής σκοτεινιάς στην ισορροπίστρια νύχτα. Καμία μεγαλειώδης ανακάλυψη, καμία εξουσιαστικότητα. Η λίμπιντο βρίσκεται να κυριαρχεί του οργανισμού ο οποίος αδυνατεί να ισορροπήσει τούτη τη ροή δύναμης και να εκφραστεί ως ζωή. Εκφράζεται σπασμωδικά, νηπιακά και κατασκευάζει μέσω του νου τη συνέχεια, τη ροή, μια ακατάπαυστη διερώτηση χωρίς τελική απάντηση, μια αναζήτηση χωρίς πραγματικό αντίκρισμα, κατασκευάζει και την εσωτερικότητα, μια σκοτεινή περιοχή που η αλήθεια καμουφλάρεται από τη φωτεινότητα του χαρακτήρα, μια εσωτερικότητα αφηρημένη που κάθε φορά μπορεί να δικαιολογεί την οποιαδήποτε ανισορροπία, την οποιαδήποτε παρέκκλιση από τη φυσικότητα, το κάθε έγκλημα, να ανατρέψει ακόμα με τα ίδια τα μέσα τη μεγάλη της εφεύρεση: τη λογική -λογικά, δηλαδή στενόμυαλα, αν όχι απλώς ηλίθια. Η Τεχνική συνέβαλε σ’ αυτό: στο να αφαιρέσει από τη λογική τη λογικότητά της. Και είναι κάτι που δεν προκαλεί έκπληξη αφού η Τεχνική ξεκομμένη από τη γενική αδιαφορία της φύσης έσκαψε το μεδούλι της εσωτερικότητας με τέτοια ακρίβεια ώστε να της είναι κοινό μυστικό η απουσία πνεύματος, η κενότητα ένδον. Μυστικό, μιας και ξέρει πολύ καλά ότι η διατήρηση της αφαίρεσης, η παρουσία ενός πνεύματος νεφελώδους, δουλεύει προς όφελός της -κάνει τους ανθρώπους υπηκόους, ακολούθους, και πάνω απ’ όλα ανεύθυνους. Το μόνο που έχουν είναι να ακούν τη φωνή του πνεύματος αυτού -αυτό ξέρει, και αυτό αποφασίζει γι’ αυτούς (πόσο μου θυμίζει τον απαίσιο πρυτανικό λόγο του χάιντεγκερ, η φιλοσοφική τεχνική του οποίου καταλήγει να εναποθέτει στον φύρερ την απόφαση του dasein για τον εαυτό του: ιδού η αφαίρεση της λογικότητας από τη λογική. Οι φιλόσοφοι είναι επικίνδυνοι γιατί ενώ ο στοχασμός τους μπάζει από παντού ως αντίθετος προς τη ζωή, η τεχνική που τον υφαίνει είναι πολυμήχανη, τον κάνει να μοιάζει με «αληθινή ζωή»). Η Τεχνική πιάνει κάποτε την αλήθεια με τα δάχτυλα, τη μυρίζει, την αφουγκράζεται. Της είναι κάτι απτό. Έλα όμως που δεν την αποκαλύπτει. Παιδί εκείνου του καργιόλη νου, που ακατάπαυστα γεννάει προβλήματα μόνο και μόνο για να ‘χει κάτι να διαιωνίζει την εξουσία του διασφαλίζοντας τα προνόμια του έναντι όλων των υπολοίπων ανθρώπων, δε θα κάνει ποτέ την επανάστασή της. Δε θα σκοτώσει ποτέ τον καργιόλη πατέρα της. Ή αν τον σκοτώσει δε θα το κάνει με τον τρόπο της ψυχανάλυσης, ούτε καν με τον τρόπο του οιδίποδα, αλλά για να γίνει γρηγορότερα βασιλιάς. Ο πρίγκιπας που θα γίνει βασιλιάς. Που γίνεται βασιλιάς. Η Τεχνική που είναι πια ο βασιλιάς, ένας πλανητικός κυρίαρχος. Παιδί του μπαμπά της, κακομαθημένο, δε θα μεγαλώσει ποτέ. Το σώμα της ώριμο μα η ψυχή της νήπιο, που μόνο θέλει, ακόμα κι όταν δεν μπορεί ν’ αντέξει το ελάχιστο, που θέλει για να θέλει, για να ντοπάρεται με ψευδαισθήσεις, για να γλυκαίνεται με τη ζεστασιά των κατουρλιών του τη νύχτα.

Η Τεχνική χρησιμοποιεί την εσωτερικότητα για να κυριαρχήσει, αλλά και η εσωτερικότητα χρησιμοποιεί την Τεχνική για να αποδείξει ότι υπάρχει. Στο σημείο αυτό που και οι δυο τους λένε ψέματα η αλληλοεξάρτηση είναι τόσο ισχυρή που αρχίζουν να σβήνουν οι όποιες τους διαφορές και να μοιάζουν ολοένα, να θεωρούν τον εαυτό τους ως ένα. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι δεν μπορούν πια να δούνε τον εαυτό τους ή μάλλον αυτό που βλέπουν ως εαυτό είναι κάτι που δεν υπάρχει. Προκύπτει ως μια κατανόηση ενός συγχυσμένου νου. Είναι σαν να λέμε πως ενώ ξέρουμε ότι ο ελεγκτής και εκείνος που παράγει το προϊόν το οποίο θα ελεγχθεί είναι το ίδιο πρόσωπο, είμαστε βέβαιοι για την αλήθεια όσων διαβάζουμε στην ετικέτα του προϊόντος που αγοράσαμε. Η πίστη στον εαυτό όπως και το γνώθι σαυτόν είναι μια μπούρδα, άλλο ένα ναρκωτικό με το οποίο μπορείς να σκοτώνεις τη ζωή σου. Δεν υπάρχει καν εαυτός. Αυτός είναι μια κατασκευή. Όπως με το νόημα του κόσμου, τον θεό κτλ. -ράβε ξήλωνε δουλειά να μη σου λείπει. Αν έσβηνες όλες τις φωνές που προσθέτουν ή αφαιρούν αξία στα πράγματα δε θα υπήρχε τίποτα εκεί να ονοματίσεις, ούτε να μεταδώσεις. Η πραγματικότητα δείχνει να στέκεται εκτός της γλώσσας. Εντός της γεννάται η παραίσθηση, η ψευδαίσθηση, η κάθε απάτη. Και φυσικά δε φταίει η γλώσσα γι' αυτό.


"The world is yours"

Scarface


Οι γυναίκες των ναζί δεν θέλανε -όπως οι γυναίκες των γκάνγκστερ, όπως οι γυναίκες των επιτυχημένων της κοινωνικής ιεραρχίας δεν θέλουν- να ξέρουν τίποτα έξω από την άνετη ζωή που οι σύζυγοί τους πρόσφεραν σ' αυτές. Όταν σε πληρώνουν μαθαίνεις πώς να μην βλέπεις. Υπάρχει ένα τυφλό σημείο που δικαιολογεί την άθλια ύπαρξή σου, υπάρχει ένας εαυτός καχεκτικός που ονειρεύεται κάθε στιγμή ένα σώμα επιβλητικό και ρωμαλέο, ένα σώμα που υφαίνεται με πνεύμα και ψέμα, που αν δεν μπορέσει να εφεύρει το υλικό που πάντοτε υποκαθιστά τη λήθη, έχει πάντα την αίσθηση του καθήκοντος να ζωντανεύσει μέσα του, την αίσθηση καθήκοντος που περιμένει πάντα εκεί, που θα τον σώσει τελευταία στιγμή. Πάνω απ' όλα το καθήκον. Όταν σου λένε να κάνεις τη δουλειά σου εσύ πρέπει να κάνεις τη δουλειά σου. Γιατί αυτή είναι η δουλειά που σου εξασφαλίζει τα προς το ζην. Γι' αυτό όταν σε πληρώνουν για να είσαι η γυναίκα τους εσύ δεν έχεις παρά να κάνεις τη γυναίκα τους.

Κάποτε υπήρξα, βλέπω, ρομαντικός, τυφλός δηλαδή, ή έστω με καταρράκτη. Μέσα από τη σκοτεινιά του κόσμου, πέρα στις κρεμάλες, τους θρήνους, τα δάκρυα, έβλεπα τις γυναίκες να πλησιάζουν σιωπηλές, άκλαυτες, έκπαγλες. Ήταν εκείνες που έδιωχναν κάποτε στο μέλλον τους τυράννους, όχι με αιματοχυσία, αλλά με απλή αδιαφορία.

Οι γυναίκες θα μπορούσαν να δώσουν τη λύση στον κόσμο μας. Αυτό σκέφτομαι, κι έπειτα αναπηδά μια άλλη σκέψη με μάτια, ότι η αφαίρεση οδηγεί πάντοτε σε ανόητες παρατηρήσεις, κι έπειτα ρωτώ: ναι, ωραία, για ποιες γυναίκες όμως μιλάμε;.

Σκέφτομαι τις γυναίκες όλων αυτών που ευθύνονται για την αισχρή πραγματικότητα, τις γυναίκες εκείνων που φορούν το κοστούμι του δήμιου υπαλλήλου, του οικογενειάρχη καταστολέα, του κουφού νομοθέτη, του φασίστα δημοκράτη, του κλέφτη ηγέτη, του νεόπλουτου εγκληματία. Είναι το σημείο που η σκέψη πήζει μέσα στο σώμα και σφίγγει τα όργανα, πιάνει απότομα το στομάχι, γρονθοκοπάει το μυαλό, κάνει την καρδιά να κλάψει. Προσπαθεί να αποβάλλει το δηλητήριο με έντονα ξεσπάσματα. Πως μπορεί κανείς να νιώσει το οτιδήποτε για μια τέτοια γυναίκα που νιώθει το οτιδήποτε για έναν τέτοιο άντρα. Ψέμα η αγάπη. Ψέμα η ένωση των δύο αντιθέτων. Ψέμα η ευτυχία. Εκτός και αν οι γυναίκες δεν ήθελαν το ψέμα -αν δεν τους σαγήνευε η μάνα τους τέχνη. Έτσι κι αλλιώς οι άντρες ήταν πάντοτέ τους ηλίθιοι για να δουν με τα μάτια τους, κι όχι με τον νου, έναν απογυμνωμένο κόσμο.

Θεωρώ πως πια βλέπω με τα μάτια, και δεν μου είναι καθόλου αρεστό, όχι στον ύπουλο εαυτό που καραδοκεί να τσακίσει την αδιαφορία μου με πολύχρωμα μπιχλιμπίδια, καθρεπτάκια. Σαν σε μαρτύριο να ‘ναι πάντα ανοιχτά, στεγνωμένα μάτια, μα κάποτε δακρύζουν -κυλούνε προς τα κάτω όπως οι ελπίδες και τα όνειρα, όπως η κρυφή έξαψη των γεννητικών οργάνων, όχι σαν τάνταλος που ποθεί και δεν έχει, αλλά σαν σίσυφος που κλοτσάει την πέτρα βλασφημώντας, ρίγος καύλας, ένα βήξιμο από ζωή, μια στιγμή που ο οργανισμός στέκεται αδιάσπαστος, και παρόλ’ αυτά ένα μουρμουρητό σαν νερό που χύνεται μέσα στο τρύπιο κεφάλι μου δροσίζοντας τη φωτιά που πάει να κάψει τον εαυτό της, και δημιουργεί προσμονή, όχι ακίνητη αλλά κάτι σαν λαχτάρα, κάτι σαν παιδική βεβαιότητα που αναδύεται ξάφνου από το παιχνίδι με τις λάσπες και τ’ αυτοκινητάκια: είναι οι γυναίκες που θα νικήσουν στο τέλος, αλλά πρώτα θα γίνει η σφαγή, η τριερική θυσία -θα είναι η ώρα της αλεπούς· η προσμονή ενός τρελού που είναι τρελός μόνο και μόνο γιατί κατοικεί έξω από τον νου του: να γίνει της αλεπούς (chaos reigns).


Η σχέση έχει αποτύχει -δεν είναι παρά μια φρικτή ένωση. Σε τέτοιο βαθμό που μία λύση θα ήταν η γυναίκα να μην έχει καμία ανάγκη τον άντρα -συναισθηματική, σεξουαλική, κοινωνική, ψυχική. Απεργία, εξέγερση κατά της λιμπιντικής προσταγής, ή απλώς μια μετάλλαξη των κέντρων, η γέννηση μιας άλλης επιθυμίας που δεν θεμελιώνεται στη δύναμη (και αδυναμία). Η στέρηση ενός ζεστού κόλπου -όχι ως αποτέλεσμα τιμωρίας αλλά πλήρους, φυσικής, αδιαφορίας, εκεί που οι ανάγκες μιας κατασκευασμένης ψυχής, η οποία κινεί ασυναίσθητα το σώμα, αυτοαναφλέγονται- κόβει το θεμέλιο άλλοθι της ανθρωπινότητας και τα τέρατα δεν μπορούν πια να κρυφτούν. Η γλώσσα αδρανοποιείται, καταστρέφεται, εφόσον δεν πιάνει πια το παλιό κόλπο της εκπνευμάτισης, της σωτηρίας, εφόσον δεν υπάρχει τόπος ή σάρκα να κατακτηθεί. Η ερήμωση της ύλης γίνεται μια τρύπα που ρουφάει όλα όσα βρίσκονται στον ορίζοντα γεγονότων της. Ο ουροβόρος όφις δεν είναι ένα σύμβολο της αέναης κίνησης, του πνεύματος, μα μια κανιβαλική πράξη αυτοχειρίας.


Ένας κόσμος που πέφτει σταγόνα σταγόνα πάνω στο μέτωπό μου. Κόβω το κεφάλι μου κι αλλάζω κόσμο.


Αυτές που αλλοιώνουν την πραγματικότητα της τρέλας και κτηνωδίας παρέχοντας στους δολοφόνους μια νορμάλ ζωή, οικογένεια, σπίτι. Όταν οι δολοφόνοι γυρίσουν από το μακελειό, αφού σκουπίσουν από πάνω τους τη σφαγή κι αλλάξουν ρούχα, καθαρά, σιδερωμένα, κοστούμια φίνα, θα παν να βυθιστούν στο κορμί της γυναίκας τους, να παλιμπαιδίσουν, να εκτονωθούν, να νιώσουν ότι ποθούνται, ότι αγαπιούνται ακόμα, να φιλήσουν τα παιδιά τους στο μέτωπο για καληνύχτα, να ακούσουν λίγο μπαχ ή κάνα γκόλντεν χιτ- που γι’ αυτούς σημαίνουν το ίδιο. Αυτή τη νορμάλ ζωή τούς την παρέχουν με αντάλλαγμα μια ζωή εύκολη, την οποία αισθάνονται σαν κέρδος, μια ψεύτικη ζωή: η ευκολία πάντα βλέπει την πραγματικότητα με μια απέχθεια, με μια υπεροψία. Ενώ έξω από τις λουξ κρεβατοκάμαρες και τα συρτάρια με τα μυστικά, τα φαντάσματα των μακελλεμένων τριγυρνούν ακόμα με απορία. Η εύκολη ζωή, η τεχνητή, σαν να βγήκε από εργαστήρι, αυτή ως αριθμός καθορίζει και την έκφραση της φρίκης μέσω της συγκάλυψης που της προσφέρει, μέσω της έκφρασης της ανθρωπιάς -ένα χαμόγελο, δυο όμορφες κουβέντες, χειρονομίες γεμάτες τύπους, ένα κορμί προς εκτόνωση της μέσα βίας. Η μοναδολογία ως έργο της τεχνικής, είναι ο δρόμος προς τη βεβαιότητα, την ασφάλεια, κι ας είναι και οι δυο τους κατασκευασμένες -μια φιλοσοφία της ευκολίας, της εξουσίας, της ανοησίας. Η μονάδα αφέντης και οι μονάδες πολλά, μέσω μιας μαθηματικής ιεράρχισης όλων των μονάδων -και ηρεμία, τάξη, να κοιμηθεί κανείς όμορφα το βράδυ. Από τον Leibniz στα γκόλντεν μπόις, o κόσμος αυτός είναι ο καλύτερος από όλους τους δυνατούς κόσμους.

Η ευκολία συζεί με τη βαρβαρότητα, το συναντά κανείς και στη γλώσσα. Πως μπορεί ένας ποιητής να δουλεύει με τη γλώσσα; η ίδια ευκολία των κλισέ νοημάτων που έχουμε μάθει να μας αγγίζουν δείχνει τη βαρβαρότητα μέσα μας. Δεν βρισκόμαστε έξω από την τρέλα, ούτε έξω από την κτηνωδία. Η εξύμνηση του έρωτα, της λεπτότητας των αισθημάτων, η ανύψωση των γυναικών, η συγκράτηση των αξιών που δεν είναι παρά ο μοχλός που κρατάει τις πόρτες που οδηγούν στη φυσικότητα του ζωντανού οργανισμού κλειδωμένες, η τάση για κατάκτηση ανώτερων σφαιρών που είναι ίδια με την τάση για κατάκτηση του άλλου, η τάση για επέκταση και πρόοδο και επίτευξη, η πνευματικότητα των ποιητών που ακόμα απορεί με τη σιωπή του Rimbaud, που δεν μπορεί να του τη συγχωρέσει, ζώντας μέσα στον θόρυβο του κοινωνικού νου, όλη αυτή η ευκολία μακριά από την επώδυνη πραγματικότητα για την οποία εμείς ευθυνόμαστε ως διαιωνιστές της δεν είναι μόνο μια απάτη κατά της πραγματικότητας, είναι το άλλοθι της βαρβαρότητας.


γ. γεωργίου




...where your children play
your children move the puppets now
destroying all your sacred cows
and while I'm searching through my soul
I found at last a waterhole
and in these wars that you have made
with the children you have made
through your shits you now must wade
you were the slayer you 're now the slayed

Πέμπτη, Μαρτίου 31, 2011

Τετράδιο Σημειώσεων - μυρμήγκια, ο κρόνενμπεργκ, και οι ανθρώπινες φάρμες




Διαβάζοντας το βιβλιαράκι “μυρμήγκια” έγινα και πάλι σώμα, αισθάνοντας μια κίνηση που διαγράφτηκε χρόνια πριν. Υπήρξαν ανάμεσα από διαφορετικής οξύτητας αισθήματα, μερικές γκριμάτσες σωθικών που μου προκάλεσαν το ενδιαφέρον, να πλησιάσω, ν’ αγγίξω τη σκέψη αυτή των μορφασμών. Κάτι δεν μου άρεσε, σίγουρα. Φορές δεν μπορούσα να μπω στο τότε πετσί μου. Το πρώτο κρέας που γράπωσα από τη μάζα της σκέψης του βιβλίου λεγόταν συνείδηση -είχε ανάψει, όπως λεν στη γλώσσα των χασάπηδων, καιρό τώρα, και πια άρχισε να μυρίζει άσχημα. Και τι δεν έχει φορεθεί πάνω της χιλιάδες χρόνια τώρα. Κι αν λένε πως είναι λέξη, κολλούσε στην επαφή με την παλάμη, μια αίσθηση γλίτσας. Ήταν κόκκινη από τα αίματα και λερωμένη μέσα στο χέρι της θύμησης. Αναγκάστηκα να την ξεπλύνω, για να δω πως δεν ήταν τίποτα πέρα από τους θρόμβους αίματος και τις σβουνιές ακαθαρσιών που χάθηκαν με το πέρασμα του νερού.
Εδώ παρουσιάζω κάποιες σημειώσεις, κάποιες σκέψεις από κείνη την άγρια νύχτα. Δεν ήμουν μόνος, ήταν και ο κρόνενμπεργκ εκεί, ναι, ο ντέιβιντ κρόνενμπεργκ -μάλιστα αντί για χαιρετούρες μ’ ανάγκασε να δω έξι ταινίες του: videodrome, scanners. shivers, crash, fly, existenz (μ’ αυτήν τη σειρά). Κι άρχισε η κουβέντα, σαν σε όνειρο που όλα όσα συμβαίνουν είναι τελικά εσύ, όλες οι φωνές μέσα στο μυαλό σου.

από το τετράδιο σημειώσεων μπορείτε να διαβάσετε/τυπώσετε το: μυρμήγκια, ο κρόνενμπεργκ, και οι ανθρώπινες φάρμες.

μυρμήγκια



Μπορείτε να διαβάσετε -και κατεβάσετε από- εδώ το βιβλιαράκι "μυρμήγκια"


Τετάρτη, Φεβρουαρίου 16, 2011

Homo Kariolis



από τις σημειώσεις για το μυθιστόρημα "η χρονιά του ποντικού"


Τότε που ο ινδιάνος ξυπνούσε, τέντωνε το γυμνό κορμί του και στεκόταν μπρος στη θάλασσα που εκτεινόταν με ρίγη στο χάος του ωκεανού που σαν σεντόνι σκεπάζει το μουνί της θηλυκής γης. Ο ήλιος ανέβαινε στον θρόνο του και περνούσε κάτω από το κόκκινο δέρμα του, τον γέμιζε με ζωή, με μια νέα μέρα σφύζουσα από ομορφιά κι ελευθερία. Αγριότητες πέρα μακριά στη ζυγαριά του δάσους, σκύψιμο πάνω από ένα φύλλο που ιδρώνει λάμποντας, ένα άγγιγμα, κάθε οσμή που προσμειγνύει τις ύλες των ζώντων όντων στο αλχημιστικό τραπέζι της ζωής. Τότε που όλα όσα υπήρχαν ήταν αρκετά, και ήταν καλά ως αυτά που υπήρχαν. Τα ποτάμια κυλούσαν. Ο αίλουρος μέσα στα βάθη της εγρήγορσης, της υγρασίας, του τρομαχτικού πράσινου, της άγριας γης. Πατημασιές και ίχνη, ακόντια, δόντια που ξέρουν πότε να σταματήσουν. Αφθονία. Και θάνατος που δεν ήταν τίποτε παραπάνω από τη διάλυση και πάλι στις σταγόνες του ήλιου, επιστροφή στην κληματσίδα και σ’ αυτήν τη χούφτα χώμα, σε μια πλαγιά, σε μέλι, σε ήχο του νερού που ψιθυρίζει στα σπλάχνα των ζωντανών.

Και ένα πρωί σε κείνη την ακρογιαλιά, πάνω στην ίδια γη, ένας καριόλης είδε και είπε «γιατί», τότε που σάλεψε μέσα στην κοιλιά του μια ανικανοποίηση, τότε που το υπάρχον δεν ήταν πλέον αρκετό. Τότε που η ζωή δεν αρκούσε. Τι να υπάρχει πέρα από αυτήν; Μια πλήξη, μια διεστραμμένη ανάγκη για δημιουργία που δεν είναι πια τεχνική, δεν είναι ακόνισμα της λεπίδας, δεν είναι ράψιμο μιας κουβέρτας, ούτε συριγμοί φωνών γύρω από τη φωτιά στο άκουσμα ενός κεράτου που βοά μέσα στη νύχτα. Είναι η γέννηση μιας κατασκευής, ενός νου που αποσχίζεται από τη ροή, από το γίγνεσθαι, που καρφώνει ένα Είναι πάνω στον ουρανό -ακινητώντας τον κόσμο όπως ο φόβος τα πόδια του- που ενώ αυτός το δημιουργεί έπειτα ρωτάει τι είναι, γιατί είναι, λες και η δημιουργία της μιζέριας του κρύβει την αλήθεια. Δημιουργεί το πρόβλημα και έπειτα προσπαθεί να το λύσει. Το μεταφέρει μέσα του, μετατρέπεται ο ίδιος σε είναι, φτειάχνει μέσα και έξω, αξιολογεί, βαφτίζει κατά πως τον βολεύει. Έχει γίνει ήδη αρχηγός και μάγος, άντρας, γυναίκα, παιδί, ήρωας, και η καταβύθιση μέσα στην εποχή μας έχει ξεκινήσει με αργά πόδια.

Δεν υπάρχει απάντηση στα ερωτήματά του. Και συνεχίζει να ρωτάει τις ίδιες αναπάντητες ερωτήσεις, την ίδια στιγμή που εντείνει την ανελέητη και διαστροφική του πορεία στη γη ως αντιστάθμισμα μιας πεισματάρας, δήθεν αθάνατης, πνευματικότητας.


γ. γεωργίου

_________

σημείωση nobeliefin: η φωτογραφία είναι της fallom jimenez και τραβήχτηκε στις άνδεις. διαδρομή bogota-cali. κάθοδος με το λεωφορείο-ο-χάρος.

(χιλιόμετρα πιο κάτω, φτάσαμε ως το τέρμα. κάτι πιο απαίσιο από την κόλαση βασίλευε εκεί. κάτι πιο ανθρώπινο. οι παραγκουπόλεις. τα φαντάσματα που η υλικότητά τους τότε έμοιαζε ν’ ανήκει σ’ έναν άλλο κόσμο, και πια μια πραγματικότητα εφικτή για όλους. πάντα με τη χάρη του κυρίου -ή των κυρίων- ημών)


Τετάρτη, Φεβρουαρίου 02, 2011

Όμορφα δόντια - Χρήστος Μαθιουδάκης


σκέφτομαι.., και ρωτάω τον εαυτό μου..
γιατί δεν παραμένεις.., πάντα, όπως είσαι…;
όπως μεγάλωσες να είσαι.. έτσι όπως σε άφησαν να είσαι;
μείνε καθημερινά μεσ' την κατάθλιψη.. παρέμεινε..
δεν σου λέω να βουλιάζεις κι άλλο κάθε μέρα..
απλά, κράτα την ίδια στάση..
μην ξεχωρίζεις, μείνε όπως είσαι τώρα..
σκεπτόμενος.. "λογικός".. με σφιγμένα δόντια..
μην παρασύρεσαι..
"μα, είμαι άνθρωπος!"
αυτό σου λέω κι εγώ… απέφυγέ το..
γίνε υπάνθρωπος… κι αν σου ακούγεται χοντρό…
υλιστικό.. σκληρό.. κακούργο.., τοτε απλά…
μην τους κοιτάζεις.., μην τους μιλάς…, μην αγοράζεις…
σταμάτησε τα όλα και φύγε μακριά..
"να μην αγοράζω..;
οχι   οχι   λες βλακείες..
λες λέξεις εκ του ασφαλούς δικέ μου..
σε λίγο να σε δώ που 'θα'ρθει η ώρα.. για κάτσε..
γιατί πέρασε το πρώτο..
και πάω να το κρατήσω λίγο με το δεύτερο.. και το τρίτο..
και μουσική.. και μουσική ως τώρα…
…εμείς κι αυτοί..”

Σήμερα θα μιλάμε ξέρεις χωρίς στίχους..
μόνο με ανάγκες..
μισό λεπτό παρακαλώ
κι εύχομαι η νύχτα να παραμείνει μικρή..,
χωρίς υγρασίες.. μα άντε..
μισό λεπτό παρακαλώ..‧

Τόσα τσιγάρα.., και τόσες μπίρες.. στυλέ μου μη τελειώσεις..
βρομιάρα αναπνοή.. σκοτώνω μουλάρι
είναι ώρα τώρα.., έχει έρθει η ώρα..
του αψυχολόγητου.., της καθοδήγησης
της εκτροφής.. ώρα ειν' εδώ και περιμένει..
μια ορμάει.., μια συνέρχεται στο τίποτα..
"ακουσέ με βλάκα.., σόρρυ που δεν σε εκτιμάω, έλα έξω
πάρτα πόδια σου και φέρε αναπτήρα!!”

30/7.010(23:45)
-------------------------------------------

το μεγαλύτερο παιδί που 'χω γνωρίσει είσαι εσύ..
είσαι εσύ..
μια μετρίου αναστήματος ασήμαντη κυρία..
μα ποιός νοιάζεται για τις κυρίες..
εδώ μιλάμε για παιδιά...
μετρίου αναστήματος εξαιρετικής ποιότητος παιδιά..
χοροπηδάνε λέμε στη βροχή..! ω ναι!
κι επειδή ειν' η βροχή.., ρουφάνε μύτες..
(τα παιδιά θα παραμείνουν παιδιά.., μα πού 'ν 'τα?)
καινούργια ομπρέλα.. συνειδητά.., μαζί σου..
λέει να πάμε στην βροχή..
ετοιμάζει ντυμένη αρώματα..
τα ονομάζω εγώ στάλες με χώμα..
και κλείνω τα φώτα..
ρουφώντας την τελευταία.. τζούρα..

14/10.010(21:29)
--------------------------------

θέλω κάτι γρήγορο και κάτι σκληρό..
σαν ασήμι και χρυσό..
μια παρεμβολή και μια συνουσία..
ενα σπίτι καινούργιο,
γνωστό μου κι άγνωστο..
όπως τα τζάμια στις σταγόνες..
το θόλωμα στις άκρες..
συλλογίσου..
τις όμορφες λέξεις που είπαμε στο τηλέφωνο..
τα χάδια που πέρασαν μέσα απ’ τα καλώδια..
ελπίζω να στείλεις το γράμμα..
να περιέχει δυό λέξεις..
ενα “να”.., κι ένα “να μήν”..
ενα “δώσε”, κι ένα “πάρε”..
ενα πάνω, κι ένα κάτω..
μια συνέχεια..
εμβολισμένη στην καρδιά του σώματός μας..
ποίημα ερωτικό..

13/12.010(19:52)
------------------------------------

ποιά μέρα θά ’ναι αυτή..
με όρεξη τα ρούχα μας να βγάλουμε..
να βάλουμε τα γάντια τα ελαστικά που τρίζουν..
να βρεθούμε σ’ εκείνο το δωμάτιο..
μαύρα κουτιά γεμάτο.., καπνούς..
κανένα ανθρώπινο ίχνος..
παραπατάς.. καλώδια.. σιωπή..
οι θεοί επάνω κοιτάζουν..
οργανώνονται..
μια μικρή νύχτα μουσικής..
επιλογές.. κούραση.. θάνατος..
να μην μυρίζεις καθόλου..
η λαλιά σου σβηστή..
σχεδόν νεκρή..
κουράστηκα και πέθανα..
επιλογές..

20/12.010(13:32)
--------------------------------------

πάντα αυτές τις μέρες.., κάτι γράφω..
θα νικήσω αυτή τη χρονιά τα πάθη μου;
θα με χαρούν πιστεύεις..;
ω ω ω.., δεν ξέρω..
η ώρα είναι νωρίς..
κι αρχίζω κομμάτια να κόβομαι..
κι αρχίζω να σκέφτομαι
τον τρόπο να τα ενώσω..
υπάρχουν πολλοί..
καθρέφτες.., χαμόγελα.., μοναξιά σήμερα..
υπέροχο τίποτα.., μοναξιά..
ω ω ω.., δεν ξέρω..
δεν αισθάνομαι τίποτα..
σε κανέναν μακριά..
σε κανέναν κοντά..
σε λίγο αποφασίζω..
περιμένω τον άνθρωπο πλαστικό..
να με συμβουλέψει..
πάντα ο άνθρωπος αυτός ήταν εκεί..
με κυνήγαγε και με νανούριζε..
ο άνθρωπος πλαστικό..
με οδήγαγε.., με εξήγε..
χωρίς τα κόκκαλά μου..
έξω στο κρύο με συμμόρφωνε..
αναλαμπές δικές του και δικές μου αποστροφές..
σε λίγο, μου λέει απο ώρα, θα αποφασίσει..
θα νιώσει τον κρύο τοίχο του διωγμού
και θα αποφασίσει..
κυνήγια στην νύχτα.., καθρέφτες..
συνομιλίες στα μέσα..
κάθε φορά.., κάθε φορά..

24/12.010(18:52)
----------------------------------------

ολόκληροι τόποι, μαζεμένοι σ’ενα μέτριο μπάρ..
φωνές..
πάλι, τα θέλω μας..
σούσουρο στο σούσουρο, κόλλησε πολύ μέσα το βράδυ..
κι όλα εδώ..
οι φίλοι οι εξαρτημένοι..
τα πάθη όλων μας..
εγώ ο εξαρτημένος..
εσύ ο εξαρτημένος..
όλοι μας..
και με μια σκέψη.., είναι πώς όλα αυτά..
δεν ξέρω..
μα πιστεύω πως όλα αυτά κάποια στιγμή..
πρέπει να’ρθεί η ώρα να ζυγίσουμε..
να τα αναλύσουμε.., με διάφανο μυαλό..
τι θα διαλέξουμε απο τον χρόνο να κρατήσουμε..
Αυτές τις ώρες.., είναι τόσα πολλά που ζητάω..
μέσα στον κόσμο να κουραστώ..
μαζί τους να ανατραπεί η φιλοσοφία μου..
τα πρέπει μου..
η μυρωδιά σου..
αναδύουν κρέατα..
στιγμές..
τίποτα μην παίρνεις πίσω..
ζήσε όλα τα μήκη..
όλα τα πλάτη..
ανέτρεψε τα πάντα
και γύρνα εκεί που αντέχεις..

25/12.010(02:29)
----------------------------------------

βιάζοντας τις σκέψεις μου..
τα σπλάχνα μου, ορίζουν την διάθεσή μου..
το σώμα μου.., η εξωτερική μου μορφή..
δυό άδεια μάτια.. κοιτούν προς τα μέσα..
και τα πόδια μου ακουμπάνε στο έδαφος..
τα πλευρά μου πονάνε καθώς γέρνω να πέσουν,
η ιστορία επαναλαμβάνεται..
Ποτέ πια σε καλή διάθεση..
μεμονωμένες σειρές..
διαφορετικές γραμματοσειρές..
μπερδεμένες σκέψεις..
και τραυλίζω πιωμένος τις λέξεις τους.
Φαντάσματα.., επιστροφή στα μέσα μου..
άδειες οι πόρτες .., και στο πρώτο βήμα το κενό..‧
ταράχτηκα..
η καρδιά στέλνει αίμα..
απομονώνει χέρια πόδια όλα τα άκρα παγώνουν..
να ανασαίνεις, να νιώθεις, να βλέπεις..
ανίκανος.

10/01.011(18:09)
-----------------------------------------------

Άνθρωποι, άνθρωποι, άνθρωποι..
οτιδήποτε αρνητικό σχετικά με αυτούς
κοροιδεύει την νοημοσύνη μου..
οτιδήποτε αφορά μια ψευτιά στο βλέμμα..
ενα κενό χαμόγελο..
μια πράξη με άγνωστες συνέπειες..
απλά κι απλά κι απλά..
κι αυτά.. κι αυτά.. κι αυτά..
όλα αυτά τα μικρά λιθαράκια..
με σπρώχνουν τόσο απαλά κι άκομψα μακριά τους..
θα τους κόψω όλους..
το υπόσχομαι..
οι γιορτές πέρασαν..
η χαρά τελείωσε..

13/01.011(14:53)

Χρήστος Μαθιουδάκης


________
σημείωση: άλλα ποιήματα του χρήστου μαθιουδάκη εδώ

Σάββατο, Ιανουαρίου 29, 2011

για...το ύψος και τη θέα - θοδωρής καζής




ΣΚΗΝΗ 1
ΕΞ/ΓΕΦΥΡΑ ΚΑΛΑΤΡΑΒΑ ΚΑΤΕΧΑΚΗ/ΝΥΧΤΑ
Σε μαύρο φόντο ακούμε τη φωνή του Ψ.Δ
Ψ.Δ VOICE OVER
Αυτό το γαμημένο κόλλημά σου να ερχόμαστε εδώ στο ρεπό σου...δεν το κατάλαβα ποτέ
Ψ.Δ
...θέλεις να το συζητήσουμε τώρα;...μόνο εδώ καπνίζω.
Ψ.Δ VOICE OVER
...μαλακίες
ΜΑΥΡΟ...ο αναπτήρας του Ψ.Δ που ανάβει ένα τσιγάρο φωτίζει το πρόσωπό του. Ο Ψ.Δ στη γέφυρα ανάβει ένα τσιγάρο...κοιτάζει το ύψος και τη θέα.
Ο Ψ.Δ στη γέφυρα καπνίζει...και ο Ferere φτάνει στη γέφυρα, κάθεται δίπλα του και τον κοιτάζει.
FERERE
Μην το σκέφτεσαι πολύ...κάντο...
Ψ.Δ
Τι;
FERERE
Τι τι ρε;...πήδα.
Ψ.Δ
Μα...
FERERE
Τι μα ρε...όλοι μα λέτε...για πες μου ένα λόγο για να μη δεν.
Ψ.Δ
Ξέρεις...εγώ δεν...ήρθα γι'αυτό που νομίζεις
FERERE
Τι πρωτότυπο (ειρωνικά)... Αυτό λέτε όλοι σας... Ξέρεις... «εγώ δεν...ήρθα γι' αυτό που νομίζεις»
Ψ.Δ
Αλήθεια είναι.
FERERE
Την αλήθεια η καρδούλα σου την ξέρει;...αλλά γι' αυτό έρχεστε...γιατί ποτέ η ειλικρίνεια δε σας χαρακτήριζε...μια ζωή χιλιάδες δικαιολογίες για τα πάντα...μη μιλήσω για αποφασιστικότητα...άγνωστη λέξη...όλα σας ενοχλούν...όλα σας τρομάζουν...αλλά μια ζωή κότες ήσασταν...και κότες θα μείνετε...οι κότες της ιστορίας...μια ζωή κότες και η δικαιολογία πάντα η ίδια... «Ξέρεις ήρθα εδώ...για το ύψος και τη θέα».
Ψ.Δ
...γι' αυτό ήρθα...για το ύψος και τη θέα...Και γιατί μόνο εδώ καπνίζω...
FERERE
Ωραία την είδες...κάπνισες...προχώρα τώρα...κάνε το βήμα...άλλαξε το ρου της ιστορίας...σκέψου...κέρδος...
εμπόρευμα...εκμετάλλευση...καταπίεση...νομιμότητα...κλοπή...κεφάλαιο...
παραγωγή...υπερωρία...δημοκρατία..
υπερεργασία...υπακοή...μεταλλαγμένα...υποκλοπές...ομόλογα...κρίση...
καταστολή...ανάπτυξη...φτώχια...
ρουφιανιά...γλείψιμο...αφεντικά...
Ψ.Δ
...λίγα για τα αφεντικά
FERERE
...γιατί... στα θίξαμε ρε;
Ψ.Δ
...ναι ρε... Ferere...μου τα έθιξες.
FERERE
...που ξέρεις το όνομά μου;
Ψ.Δ
...
FERERE
...με τι ασχολείσαι;
Ψ.Δ
...απαλλάσω τους ανθρώπους...
από τα σύγχρονα προβλήματα της καθημερινότητας των μεγαλουπόλεων...
FERERE
...μη μου πεις;...είσαι ο...
Ψ.Δ
...ακριβώς... το χρεωστικό σου υπόλοιπο είναι 1256 ευρώ...
FERERE
Δεν το πιστεύω...!!!
Ψ.Δ
Το χρεωστικό σου υπόλοιπο είναι 1256 ευρώ...
FERERE
...άστο αυτό τώρα...είναι λόγος
για απαλλαγή; ... έχεις μαζί σου το Glory;!!!
Ψ.Δ
...έχω το Day off.
FERERE
Μπορώ να το δω;
Ψ.Δ
...
Ο Ψ.Δ βγάζει το British Bulldog...
FERERE
...Μπορώ να το πιάσω;
Ψ.Δ
Τα αφεντικά το θέλουν πάντα...γεμάτο...και στα χέρια μου.
FERERE
...πρέπει να φύγω.
Ψ.Δ
...θα φύγεις... Ferere
FERERE
Ψ.Δ...φεύγω...
ΜΠΑΜ...αίμα στο πρόσωπο του Ferere
CUT
Ψ.Δ VOICE OVER
Καλά ρε μαλάκα...χρησιμοποίησες το Day off στο ρεπό σου...
Ψ.Δ
...χαλάρωσε...
Ψ.Δ VOICE OVER
Αυτό το γαμημένο κόλλημά σου να ερχόμαστε εδώ στο ρεπό σου...δεν το κατάλαβα ποτέ.
Ψ.Δ
...για το ύψος και τη θέα...ερχόμαστε
Ψ.Δ VOICE OVER
...μαλακίες.

Τίτλοι τέλους

Θοδωρής Καζής


"Το γύρισμα του “for...the height and the view” πραγματοποιήθηκε στις 21.12.2010...και τώρα η ταινία βρίσκεται στην διαδικασία του post production...μοντάζ,γραφικά,σύνθεση πρωτότυπης μουσικής και υποτιτλισμός στα Αγγλικά...στα μέσα του Μαρτίου θα είναι έτοιμη να ταξιδέψει...το σενάριο πλέον αποτελεί...απλά ένα χαρτί ανακυκλώσιμο...άλλωστε αυτός είναι ο ρόλος του."



“δεν υπάρχει...η μαγική στιγμή της κινηματογράφησης...πραγματικά δεν υπάρχει...ξεχνάς τα πάντα και ζεις το παραμύθι...το βλέπεις μπροστά σου...να παίρνει σάρκα και οστά.
...μακάρι να έρθει η μέρα...που δεν θα αποτελεί είδος πολυτελείας...να γίνει αυτό που είναι πρωτογενώς...τρόπος έκφρασης.”

______

Thodoris Kazis was born in Sweden in 1976... he studied directing... and he continues to walk.
a cv is merely information for your boss... bosses pry into one’s affairs...they are the system...and they come and go...but...a film, a film is for a lifetime...full of great moments...and it does not pry into anything...I am very happy with a Jesus-chocolate bar
___________