Σημαδεμένοι

Είμαι παγιδευμένος σ’ έναν κόσμο νοητό μόνο και μόνο γιατί είμαι άνθρωπος. Δεν μπορώ να σπάσω το τσόφλι του και να χύσω έξω τα δύσοσμα υγρά του. Μόνο μια ματιά, ένα ξενύχτι πάνω από το πρόβλημα, ένα τσιγάρο, και οι υποθέσεις αργοσαλεύουν τα πλοκάμια τους στη λάσπη των σπλάχνων μου. Δεν έχω άποψη, και αν έχω την αδειάζω από λέξεις καθώς γνωρίζω τη δύναμη του λόγου-οδυσσέα που δεμένος στο κατάρτι κάνει σκόνη το σαγηνευτικό σαν ένστικτο τραγούδι των σειρήνων. Ενώ είμαι με τις σειρήνες και το τραγούδι τους, έχω έναν οδυσσέα μέσα μου που προσπαθεί να τις βουβάνει, έναν πολυμήχανο, που προωθεί ως πραγματικότητα τις λογικές του και μια ιθάκη ανύπαρκτη -είναι ένας τύραννος, τον έχω καταλάβει. Ούτε άποψη, ούτε επιθυμία για άποψη. Μιλούν οι άλλοι, μιλούν τα ίδια τα πράγματα, μιλούν οι αποφάσεις, όπως μιλούνε καμιά φορά οι λέξεις, έξεις πια μιας παρατήρησης που γίνεται με το ένστικτο, παράξενο τραγούδι.

_______

"You gotta make the money first. Then when you get the money, you get the power. Then when you get the power, then you get the women."

Scarface

Ο Tony Montana μάς κάνει μερικά μαθήματα ρεαλισμού. Όλα δείχνουν να γίνονται για τη γυναίκα τελικά -αυτή ως ύψιστο αντρικό (η φορά του κόσμου) έπαθλο, επιστρέφει στο εγώ την αξία του, φτειάχνει άντρες. Σε τέτοιο βαθμό που θα μπορούσε εύκολα κανείς να φανταστεί πώς θα ήταν ο κόσμος χωρίς αυτές ως αντικείμενα πόθου -ένας κόσμος καθόλου αντρικός, χωρίς πνεύμα, χωρίς θέληση για δύναμη, χωρίς διάθεση για βήμα μπρος, χωρίς εντέλει ψευδαισθήσεις αφού όλες αυτές μαζί οι ψευδαισθήσεις συνιστούν την αξία του, αυτήν την αντρικότητα. Δε θα γινόταν τίποτα γιατί κανείς δε θα έκανε τίποτα. Αραχτοί όλοι κάτω από τα δέντρα ή τη σκιά των βράχων, στην αμμουδιά και μέσα στην ψιχάλα, να απολαμβάνουνε τη λιακάδα και τον άνεμο, τη δροσιά, τη νύχτα. Άντε λίγο κυνήγι, άντε κάνα κρυσφήγετο από ξύλα και πέτρες, άντε λίγη οσμή θηλυκής σκοτεινιάς στην ισορροπίστρια νύχτα. Καμία μεγαλειώδης ανακάλυψη, καμία εξουσιαστικότητα. Η λίμπιντο βρίσκεται να κυριαρχεί του οργανισμού ο οποίος αδυνατεί να ισορροπήσει τούτη τη ροή δύναμης και να εκφραστεί ως ζωή. Εκφράζεται σπασμωδικά, νηπιακά και κατασκευάζει μέσω του νου τη συνέχεια, τη ροή, μια ακατάπαυστη διερώτηση χωρίς τελική απάντηση, μια αναζήτηση χωρίς πραγματικό αντίκρισμα, κατασκευάζει και την εσωτερικότητα, μια σκοτεινή περιοχή που η αλήθεια καμουφλάρεται από τη φωτεινότητα του χαρακτήρα, μια εσωτερικότητα αφηρημένη που κάθε φορά μπορεί να δικαιολογεί την οποιαδήποτε ανισορροπία, την οποιαδήποτε παρέκκλιση από τη φυσικότητα, το κάθε έγκλημα, να ανατρέψει ακόμα με τα ίδια τα μέσα τη μεγάλη της εφεύρεση: τη λογική -λογικά, δηλαδή στενόμυαλα, αν όχι απλώς ηλίθια. Η Τεχνική συνέβαλε σ’ αυτό: στο να αφαιρέσει από τη λογική τη λογικότητά της. Και είναι κάτι που δεν προκαλεί έκπληξη αφού η Τεχνική ξεκομμένη από τη γενική αδιαφορία της φύσης έσκαψε το μεδούλι της εσωτερικότητας με τέτοια ακρίβεια ώστε να της είναι κοινό μυστικό η απουσία πνεύματος, η κενότητα ένδον. Μυστικό, μιας και ξέρει πολύ καλά ότι η διατήρηση της αφαίρεσης, η παρουσία ενός πνεύματος νεφελώδους, δουλεύει προς όφελός της -κάνει τους ανθρώπους υπηκόους, ακολούθους, και πάνω απ’ όλα ανεύθυνους. Το μόνο που έχουν είναι να ακούν τη φωνή του πνεύματος αυτού -αυτό ξέρει, και αυτό αποφασίζει γι’ αυτούς (πόσο μου θυμίζει τον απαίσιο πρυτανικό λόγο του χάιντεγκερ, η φιλοσοφική τεχνική του οποίου καταλήγει να εναποθέτει στον φύρερ την απόφαση του dasein για τον εαυτό του: ιδού η αφαίρεση της λογικότητας από τη λογική. Οι φιλόσοφοι είναι επικίνδυνοι γιατί ενώ ο στοχασμός τους μπάζει από παντού ως αντίθετος προς τη ζωή, η τεχνική που τον υφαίνει είναι πολυμήχανη, τον κάνει να μοιάζει με «αληθινή ζωή»). Η Τεχνική πιάνει κάποτε την αλήθεια με τα δάχτυλα, τη μυρίζει, την αφουγκράζεται. Της είναι κάτι απτό. Έλα όμως που δεν την αποκαλύπτει. Παιδί εκείνου του καργιόλη νου, που ακατάπαυστα γεννάει προβλήματα μόνο και μόνο για να ‘χει κάτι να διαιωνίζει την εξουσία του διασφαλίζοντας τα προνόμια του έναντι όλων των υπολοίπων ανθρώπων, δε θα κάνει ποτέ την επανάστασή της. Δε θα σκοτώσει ποτέ τον καργιόλη πατέρα της. Ή αν τον σκοτώσει δε θα το κάνει με τον τρόπο της ψυχανάλυσης, ούτε καν με τον τρόπο του οιδίποδα, αλλά για να γίνει γρηγορότερα βασιλιάς. Ο πρίγκιπας που θα γίνει βασιλιάς. Που γίνεται βασιλιάς. Η Τεχνική που είναι πια ο βασιλιάς, ένας πλανητικός κυρίαρχος. Παιδί του μπαμπά της, κακομαθημένο, δε θα μεγαλώσει ποτέ. Το σώμα της ώριμο μα η ψυχή της νήπιο, που μόνο θέλει, ακόμα κι όταν δεν μπορεί ν’ αντέξει το ελάχιστο, που θέλει για να θέλει, για να ντοπάρεται με ψευδαισθήσεις, για να γλυκαίνεται με τη ζεστασιά των κατουρλιών του τη νύχτα.

Η Τεχνική χρησιμοποιεί την εσωτερικότητα για να κυριαρχήσει, αλλά και η εσωτερικότητα χρησιμοποιεί την Τεχνική για να αποδείξει ότι υπάρχει. Στο σημείο αυτό που και οι δυο τους λένε ψέματα η αλληλοεξάρτηση είναι τόσο ισχυρή που αρχίζουν να σβήνουν οι όποιες τους διαφορές και να μοιάζουν ολοένα, να θεωρούν τον εαυτό τους ως ένα. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι δεν μπορούν πια να δούνε τον εαυτό τους ή μάλλον αυτό που βλέπουν ως εαυτό είναι κάτι που δεν υπάρχει. Προκύπτει ως μια κατανόηση ενός συγχυσμένου νου. Είναι σαν να λέμε πως ενώ ξέρουμε ότι ο ελεγκτής και εκείνος που παράγει το προϊόν το οποίο θα ελεγχθεί είναι το ίδιο πρόσωπο, είμαστε βέβαιοι για την αλήθεια όσων διαβάζουμε στην ετικέτα του προϊόντος που αγοράσαμε. Η πίστη στον εαυτό όπως και το γνώθι σαυτόν είναι μια μπούρδα, άλλο ένα ναρκωτικό με το οποίο μπορείς να σκοτώνεις τη ζωή σου. Δεν υπάρχει καν εαυτός. Αυτός είναι μια κατασκευή. Όπως με το νόημα του κόσμου, τον θεό κτλ. -ράβε ξήλωνε δουλειά να μη σου λείπει. Αν έσβηνες όλες τις φωνές που προσθέτουν ή αφαιρούν αξία στα πράγματα δε θα υπήρχε τίποτα εκεί να ονοματίσεις, ούτε να μεταδώσεις. Η πραγματικότητα δείχνει να στέκεται εκτός της γλώσσας. Εντός της γεννάται η παραίσθηση, η ψευδαίσθηση, η κάθε απάτη. Και φυσικά δε φταίει η γλώσσα γι' αυτό.

"The world is yours"

Scarface

Οι γυναίκες των ναζί δεν θέλανε -όπως οι γυναίκες των γκάνγκστερ, όπως οι γυναίκες των επιτυχημένων της κοινωνικής ιεραρχίας δεν θέλουν- να ξέρουν τίποτα έξω από την άνετη ζωή που οι σύζυγοί τους πρόσφεραν σ' αυτές. Όταν σε πληρώνουν μαθαίνεις πώς να μην βλέπεις. Υπάρχει ένα τυφλό σημείο που δικαιολογεί την άθλια ύπαρξή σου, υπάρχει ένας εαυτός καχεκτικός που ονειρεύεται κάθε στιγμή ένα σώμα επιβλητικό και ρωμαλέο, ένα σώμα που υφαίνεται με πνεύμα και ψέμα, που αν δεν μπορέσει να εφεύρει το υλικό που πάντοτε υποκαθιστά τη λήθη, έχει πάντα την αίσθηση του καθήκοντος να ζωντανεύσει μέσα του, την αίσθηση καθήκοντος που περιμένει πάντα εκεί, που θα τον σώσει τελευταία στιγμή. Πάνω απ' όλα το καθήκον. Όταν σου λένε να κάνεις τη δουλειά σου εσύ πρέπει να κάνεις τη δουλειά σου. Γιατί αυτή είναι η δουλειά που σου εξασφαλίζει τα προς το ζην. Γι' αυτό όταν σε πληρώνουν για να είσαι η γυναίκα τους εσύ δεν έχεις παρά να κάνεις τη γυναίκα τους.

Κάποτε υπήρξα, βλέπω, ρομαντικός, τυφλός δηλαδή, ή έστω με καταρράκτη. Μέσα από τη σκοτεινιά του κόσμου, πέρα στις κρεμάλες, τους θρήνους, τα δάκρυα, έβλεπα τις γυναίκες να πλησιάζουν σιωπηλές, άκλαυτες, έκπαγλες. Ήταν εκείνες που έδιωχναν κάποτε στο μέλλον τους τυράννους, όχι με αιματοχυσία, αλλά με απλή αδιαφορία.

Οι γυναίκες θα μπορούσαν να δώσουν τη λύση στον κόσμο μας. Αυτό σκέφτομαι, κι έπειτα αναπηδά μια άλλη σκέψη με μάτια, ότι η αφαίρεση οδηγεί πάντοτε σε ανόητες παρατηρήσεις, κι έπειτα ρωτώ: ναι, ωραία, για ποιες γυναίκες όμως μιλάμε;.

Σκέφτομαι τις γυναίκες όλων αυτών που ευθύνονται για την αισχρή πραγματικότητα, τις γυναίκες εκείνων που φορούν το κοστούμι του δήμιου υπαλλήλου, του οικογενειάρχη καταστολέα, του κουφού νομοθέτη, του φασίστα δημοκράτη, του κλέφτη ηγέτη, του νεόπλουτου εγκληματία. Είναι το σημείο που η σκέψη πήζει μέσα στο σώμα και σφίγγει τα όργανα, πιάνει απότομα το στομάχι, γρονθοκοπάει το μυαλό, κάνει την καρδιά να κλάψει. Προσπαθεί να αποβάλλει το δηλητήριο με έντονα ξεσπάσματα. Πως μπορεί κανείς να νιώσει το οτιδήποτε για μια τέτοια γυναίκα που νιώθει το οτιδήποτε για έναν τέτοιο άντρα. Ψέμα η αγάπη. Ψέμα η ένωση των δύο αντιθέτων. Ψέμα η ευτυχία. Εκτός και αν οι γυναίκες δεν ήθελαν το ψέμα -αν δεν τους σαγήνευε η μάνα τους τέχνη. Έτσι κι αλλιώς οι άντρες ήταν πάντοτέ τους ηλίθιοι για να δουν με τα μάτια τους, κι όχι με τον νου, έναν απογυμνωμένο κόσμο.

Θεωρώ πως πια βλέπω με τα μάτια, και δεν μου είναι καθόλου αρεστό, όχι στον ύπουλο εαυτό που καραδοκεί να τσακίσει την αδιαφορία μου με πολύχρωμα μπιχλιμπίδια, καθρεπτάκια. Σαν σε μαρτύριο να ‘ναι πάντα ανοιχτά, στεγνωμένα μάτια, μα κάποτε δακρύζουν -κυλούνε προς τα κάτω όπως οι ελπίδες και τα όνειρα, όπως η κρυφή έξαψη των γεννητικών οργάνων, όχι σαν τάνταλος που ποθεί και δεν έχει, αλλά σαν σίσυφος που κλοτσάει την πέτρα βλασφημώντας, ρίγος καύλας, ένα βήξιμο από ζωή, μια στιγμή που ο οργανισμός στέκεται αδιάσπαστος, και παρόλ’ αυτά ένα μουρμουρητό σαν νερό που χύνεται μέσα στο τρύπιο κεφάλι μου δροσίζοντας τη φωτιά που πάει να κάψει τον εαυτό της, και δημιουργεί προσμονή, όχι ακίνητη αλλά κάτι σαν λαχτάρα, κάτι σαν παιδική βεβαιότητα που αναδύεται ξάφνου από το παιχνίδι με τις λάσπες και τ’ αυτοκινητάκια: είναι οι γυναίκες που θα νικήσουν στο τέλος, αλλά πρώτα θα γίνει η σφαγή, η τριερική θυσία -θα είναι η ώρα της αλεπούς· η προσμονή ενός τρελού που είναι τρελός μόνο και μόνο γιατί κατοικεί έξω από τον νου του: να γίνει της αλεπούς (chaos reigns).

Η σχέση έχει αποτύχει -δεν είναι παρά μια φρικτή ένωση. Σε τέτοιο βαθμό που μία λύση θα ήταν η γυναίκα να μην έχει καμία ανάγκη τον άντρα -συναισθηματική, σεξουαλική, κοινωνική, ψυχική. Απεργία, εξέγερση κατά της λιμπιντικής προσταγής, ή απλώς μια μετάλλαξη των κέντρων, η γέννηση μιας άλλης επιθυμίας που δεν θεμελιώνεται στη δύναμη (και αδυναμία). Η στέρηση ενός ζεστού κόλπου -όχι ως αποτέλεσμα τιμωρίας αλλά πλήρους, φυσικής, αδιαφορίας, εκεί που οι ανάγκες μιας κατασκευασμένης ψυχής, η οποία κινεί ασυναίσθητα το σώμα, αυτοαναφλέγονται- κόβει το θεμέλιο άλλοθι της ανθρωπινότητας και τα τέρατα δεν μπορούν πια να κρυφτούν. Η γλώσσα αδρανοποιείται, καταστρέφεται, εφόσον δεν πιάνει πια το παλιό κόλπο της εκπνευμάτισης, της σωτηρίας, εφόσον δεν υπάρχει τόπος ή σάρκα να κατακτηθεί. Η ερήμωση της ύλης γίνεται μια τρύπα που ρουφάει όλα όσα βρίσκονται στον ορίζοντα γεγονότων της. Ο ουροβόρος όφις δεν είναι ένα σύμβολο της αέναης κίνησης, του πνεύματος, μα μια κανιβαλική πράξη αυτοχειρίας.

Ένας κόσμος που πέφτει σταγόνα σταγόνα πάνω στο μέτωπό μου. Κόβω το κεφάλι μου κι αλλάζω κόσμο.

Αυτές που αλλοιώνουν την πραγματικότητα της τρέλας και κτηνωδίας παρέχοντας στους δολοφόνους μια νορμάλ ζωή, οικογένεια, σπίτι. Όταν οι δολοφόνοι γυρίσουν από το μακελειό, αφού σκουπίσουν από πάνω τους τη σφαγή κι αλλάξουν ρούχα, καθαρά, σιδερωμένα, κοστούμια φίνα, θα παν να βυθιστούν στο κορμί της γυναίκας τους, να παλιμπαιδίσουν, να εκτονωθούν, να νιώσουν ότι ποθούνται, ότι αγαπιούνται ακόμα, να φιλήσουν τα παιδιά τους στο μέτωπο για καληνύχτα, να ακούσουν λίγο μπαχ ή κάνα γκόλντεν χιτ- που γι’ αυτούς σημαίνουν το ίδιο. Αυτή τη νορμάλ ζωή τούς την παρέχουν με αντάλλαγμα μια ζωή εύκολη, την οποία αισθάνονται σαν κέρδος, μια ψεύτικη ζωή: η ευκολία πάντα βλέπει την πραγματικότητα με μια απέχθεια, με μια υπεροψία. Ενώ έξω από τις λουξ κρεβατοκάμαρες και τα συρτάρια με τα μυστικά, τα φαντάσματα των μακελλεμένων τριγυρνούν ακόμα με απορία. Η εύκολη ζωή, η τεχνητή, σαν να βγήκε από εργαστήρι, αυτή ως αριθμός καθορίζει και την έκφραση της φρίκης μέσω της συγκάλυψης που της προσφέρει, μέσω της έκφρασης της ανθρωπιάς -ένα χαμόγελο, δυο όμορφες κουβέντες, χειρονομίες γεμάτες τύπους, ένα κορμί προς εκτόνωση της μέσα βίας. Η μοναδολογία ως έργο της τεχνικής, είναι ο δρόμος προς τη βεβαιότητα, την ασφάλεια, κι ας είναι και οι δυο τους κατασκευασμένες -μια φιλοσοφία της ευκολίας, της εξουσίας, της ανοησίας. Η μονάδα αφέντης και οι μονάδες πολλά, μέσω μιας μαθηματικής ιεράρχισης όλων των μονάδων -και ηρεμία, τάξη, να κοιμηθεί κανείς όμορφα το βράδυ. Από τον Leibniz στα γκόλντεν μπόις, o κόσμος αυτός είναι ο καλύτερος από όλους τους δυνατούς κόσμους.

Η ευκολία συζεί με τη βαρβαρότητα, το συναντά κανείς και στη γλώσσα. Πως μπορεί ένας ποιητής να δουλεύει με τη γλώσσα; η ίδια ευκολία των κλισέ νοημάτων που έχουμε μάθει να μας αγγίζουν δείχνει τη βαρβαρότητα μέσα μας. Δεν βρισκόμαστε έξω από την τρέλα, ούτε έξω από την κτηνωδία. Η εξύμνηση του έρωτα, της λεπτότητας των αισθημάτων, η ανύψωση των γυναικών, η συγκράτηση των αξιών που δεν είναι παρά ο μοχλός που κρατάει τις πόρτες που οδηγούν στη φυσικότητα του ζωντανού οργανισμού κλειδωμένες, η τάση για κατάκτηση ανώτερων σφαιρών που είναι ίδια με την τάση για κατάκτηση του άλλου, η τάση για επέκταση και πρόοδο και επίτευξη, η πνευματικότητα των ποιητών που ακόμα απορεί με τη σιωπή του Rimbaud, που δεν μπορεί να του τη συγχωρέσει, ζώντας μέσα στον θόρυβο του κοινωνικού νου, όλη αυτή η ευκολία μακριά από την επώδυνη πραγματικότητα για την οποία εμείς ευθυνόμαστε ως διαιωνιστές της δεν είναι μόνο μια απάτη κατά της πραγματικότητας, είναι το άλλοθι της βαρβαρότητας.

γ. γεωργίου

...where your children play

your children move the puppets now

destroying all your sacred cows

and while I'm searching through my soul

I found at last a waterhole

and in these wars that you have made

with the children you have made

through your shits you now must wade

you were the slayer you 're now the slayed