πως μυρίζει η ψυχή σου, ξέρεις; με ρωτά.. πως μυρίζει η ψυχή μου; προσπαθώ.. σπρώχνω να βγάλω της φωνής μου το "ΑΑΑ" μα ούτε αυτό προφταίνει.. σκατίλα, της λέω.., σκέψη πρώτη. αλλα ίσως ποτέ μάλλον... δεν φτάνω εκεί.. …δεύτερη σκέψη. ώρες-ώρες, μου λές.. μαστίχα γλυκιά.. είναι όμορφα τότε.. σήμερα έγραψα.. εμένα μου λές.. τον περισσότερο καιρό.. ..μυρίζει τριαντάφυλλο.., μα.. μερικές φορές σκατίλα.., άσχημα τότε.. πρέπει να σε συγχωρέσω.. και να μυρίζει συνέχεια τριαντάφυλλο.. πως μυρίζει η ψυχή μου; πρώτη φορά με ρωτάνε έτσι.. ασύγχρονα κι άτοπα.. και πρώτη φορά.. η σκέψη μου δεν μπορεί να σηκώσει.. 09/11.08(14:45) **** εθισμός στις αισθήσεις.. τα ψυχότροπα ναρκωτικά.. είναι κατα βάσιν "μοναχικά".. (όχι από την άποψη του "μη γίγνεσθαι".. κι όχι από την άποψη του "μη δείχνεστε") σου πετάει τη ζωή πάνω στο τραπέζι.. να τρέμει.. κι αυτός αρχίζει να κόβει το μπέικον.. η ζωντάνια της ευχαρίστησης των σκέψεών μου.. κι όρεξη νιώθω να'χουν τα σωθικά μου.. να πεταχτούνε έξω.. στριγκλιές και διάφανες ημέρες.. χωρίς νύχτα.. χωρίς μέρα.. μια συνέχεια.. υποταγή της σάρκας στα ηλεκτρόδια του μυαλού.. και το μυαλό σε άλλα ηλεκτρόδια.. κι αυτά σε άλλα.. και τ'άλλα σ'άλλα.. μέχρι που φτάνεις.. στο ΕΓΩ.. . αυτό χοροπηδάει.. εσυ ακολουθείς.. χαρούμενος.. ίσα-ίσα γυαλίζει το χρυσό σου δόντι.. αυτό αργοπεθαίνει.., χάνεις τα μαλλιά σου εσύ.. κι άντε πάλι απ' την αρχή.. κι αφού πέθανες.., τι κατάλαβες; (λίγη στάχτη στα σκουπίδια, ίσως να βάραινε τους συγγενείς..) Θυμάμαι.. πέθαινες απο νέος.. σκοτωνόσουν συνέχεια.. βάραγες φλέβες.. υποτροπές.. όλα επάνω στη συνέχεια βαλμένα.. αυτά τα παιδιά δε θα μάθουν ποτέ.. σαρκαστικοί έρωτες λέει.. η γλώσσα μπερδεύεται.. ήπιαμε 6 μπύρες σήμερα.. σωματικός έλεγχος.. ανοιχτόχρωμα ντυμένος..μπλέ στυλό.. μήπως ήρθε η ώρα να πεθάνω.. έχω κάνει και μπάνιο. 11/11.010(13:30) |
όλο.. δίνω.. δίνω.. δίνω.. δίνω.. δίνω.. δίνω.. δίνω Δίνω δίνω δίνω δίνω δίνω δίνω Δίνω δίνω δίνω Σα να γράφω τιμωρία Σα να γράφω τιμωρία Σα να γράφω τιμωρία Σα να γράφω τιμωρία Ώσπου.. “το δίνω”.. ώσπου το δίνω ώσπου το δίνω ώσπου το δίνω.. ώσπου το δίνω ώσπου το δίνω και η τιμωρία και η τιμωρία και η τιμωρία και η τιμωρία και η τιμωρία και η τιμωρία Γίνεται ολόκληρη η ζωή.. η ζωή.. η ζωή.. Γίνεται ολόκληρη η ζωή.. η ζωή.. η ζωή.. Γίνεται ολόκληρη η ζωή.. η ζωή.. η ζωή.. Γίνεται ολόκληρη η ζωή.. η ζωή.. η ζωή.. 12/02.04(11:42) **** |
ο ήχος στο τηλέφωνο.. με σήκωσε.. κι ήσουν εσύ.. μετά από τέτοιο καρδοχτύπι.. θα σε έβλεπα ξανά.. σφυγμοί καρδιάς δεκάξι.. και να.., που παίρνω απόφαση να βγώ από το πάπλωμα.. να συρθώ στ’αμάξι με κορδόνια λυτά κι ένα πρόχειρο σακάκι.. δεν ξέρω αν κάνω το σωστό, μα πρέπει να σε δώ… δεν θέλω.. μα να!.. που εμφανίζομαι ξανά.. και σε κρατώ στα χέρια μου.. κορμί λευκό.. να σε ματώσω.. με πονάς.. και νάτο πάλι το τηλέφωνο.. ξανά.. χτυπά.. "γειά σου βρε σύ.. τι γίνεσαι;" … -"είναι ο θάνατος" της λέω ψιθυριστά.. "μόνο σταμάτα.." -"κάτσε ήσυχη εκεί στην γωνία.." ..."θα τα πούμε μετά.." "δεν ξέρω αν με θυμάσαι.." -"πώς.. πώς.." "αυτή είναι η τελευταία φορά που μιλάμε.." "την επόμενη.." μου λες.., "θα γνωριστούμε" και το κλείνεις. γυρίζω πίσω στα δικά μας... σε κοιτάζω.. και μου λές.. "ηχώ στα λόγια που άκουσες θα είναι η φωνή μου.." "μόνο πρόσεχε.." … "γιατί μ’αγάπησες πολύ.." "μέσα σε ένα βράδυ.." 06/02.08(00:18) |
είσαι μια λεπτή σκιά μέσα στο σκότος μου.. σαν να θυμάμαι απο μικρός να λογαριάζω.. το ξάφνιασμα της μνήμης μου.. σαν σε θυμήθηκα νοστάλγησα.. να κατεβαίνεις δρόμους με πλακάκια.. να πονάς.. να γελάς και να καπνίζεις νυσταγμένα.. καθώς ακούμπαγες το χέρι στο τραπέζι.. η παλάμη σου στο μέτωπο κι έκλεινες τα μάτια σου.. τα αμύγδαλα αυτά.., τα άγουρα.. τα ακριβά σατέν.. τα φαγωμένα νύχια.. κάπου ηρέμησα.. σαν ισορρόπησα.. στα δυό αυτά ανάμεσα.. και βρέθηκα.. να περιμένω ενα ταξί.. για να σε πάρει. 1/06.08(02:48) ****
|
σκέφτομαι.. (πάλι)… ενα φοβερό κορίτσι.. που; που; δεν υπάρχει μέλλον.. συνήθιζα να σκέφτομαι.. άνοιξε μέσα σου.. ενα κορίτσι.. ενας εφήμερος έρωτας.. ενα τίποτα.. μια ξεχασιά.. μια σιχασιά συναισθηματική.. και τι να κάνω; και τι να κάνω.. ...αν δεν θελω να σε έχω.. (;) υγρά.. νεα αίματα.. νέα... σάρκες ψυχρές.. νέες σάρκες.. άγνωστες.. ώρες άδειες.. άσκοπες.. ώρες διαλυμένες.. κενές... σιχαμένες.. υγρά.. εμετικά.. σπέρμα.. ψέμα.. ψέμα.. σιχασιά.. σιχασιά.. να κλαις στο έδαφος.. να κλαις στο έδαφος.. να κλαίς στην υποσχόμενη νέα γή! να κλαίς! να κλαίς! στη νέα γή.. 27/10.010(21:14) **** "αυτός εκεί μοιάζει παράξενος.. συνέχεια κάτι γράφει.. είναι παράλυτος;” συγγνώμη που έπεσα να σε κοιτάξω στα μάτια.. μα εξήγησέ μου.. έμεινες μόνη σου ποτέ για μέρες; Βδομάδες; πέρασες καλοκαίρι σ' ένα άδειο σπίτι; άφησες την λαλιά σου να κοπεί; βούλωσες τ' αφτιά σου με κερί; μα πώς περιμένεις να νιώσεις; απο το λίγο που μιλάς κι αναπνέεις το πρωί με το τσιγάρο σου; Ζήστε μονάχοι σας.. αφήστε τα όλα.. επιστρέψτε στο τίποτα.. Μη σας νοιάζει.. μη φοβάστε. 3/12.010(17:56) Χρήστος Μαθιουδάκης ____________
|
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌταν έμαθα οτι τα γραπτά σου θα αναρτηθούν σε αυτό εδώ το ιστολόγιο,χάρηκα για δύο λόγους.Πρώτα πρώτα, γιατί τον συγκεκριμένο χώρο τον θεωρώ αξιόλογο,τον παρακολουθώ και τον θαυμάζω.Ο δεύτερος λόγος(τον περίμενα πως και πώς),ήταν να δώ πως αντιλαμβάνεται ο αναγνώστης την ψυχή σου,αν είναι κατανοητή,τι συναισθήματα δημιουργεί,άν δημιουργεί τελικά κτλ ...σχόλια τέλος πάντων, κάτι(ε όπως και να το κάνεις σκέφτηκα,εδώ δεν είναι facebook που όλοι θα ¨καθάριζαν¨ με ένα εικονικό σήκωμα του αντίχειρα).Οι μέρες πέρασαν όμως.Καθώς δεν είδα ούτε μια συλλαβή κάτω απο το γραπτά σου μέχρι τώρα,αναρωτιέμαι φίλε μου αν τελικά άξιζε...το ξεγύμνωμα.Ξέρεις πως το βλέπω;Φαντάζομαι την ψυχή σου στον αέρα,κρεμασμένη σε ένα τσιγγέλι, σε μια αγορά,δίπλα από χάντρες και κομπολόγια,και ο κόσμος να τρέχει στον πλανόδιο πιο κάτω,εδώ παπάς,εκεί παπάς,πού΄ναι ο παπάς;Που΄ναι ο παπάς;Βρώμικα αδιέξοδα...πλησίασε έχω μια ψυχή εδώ,δές την,άγγιξε την,μίλα της,είναι γνήσια,μίλα της,πέτα ένα βέλος έστω,κάνε κάτι...εδώ παπάς εκεί παπάς...καλύτερα στην σιωπή καταλήγω,στην σιωπή του τρίτου συρταριού.Ίσως φίλε μου καλέ αν,αν το όνομα κάτω αριστερά ήταν πιο γνωστό,ή άν οι φωτογραφίες σου,απεικόνιζαν ξανθιές κορασίδες, με μεγάλα βυζιά ή άν έγραφες τετράστιχα στολισμένα με ξύλινες χιλιοειπωμένες λέξεις...
ΑπάντησηΔιαγραφήΓειά σου kallia, χαίρομαι για τη συμμετοχή σου, κυρίως εδώ, στην ανάρτηση του χρήστου. Κι εγώ περίμενα κάποιος να γράψει κάτι, γιατί τον χρήστο τον αγαπώ ως φίλο, με τις δυσαρμονίες και τα ανοίγματά του, την αμεσότητα, την τρέλα, τη δύναμη, στοιχεία που μου μιλάνε -τις ωραίες φάσεις μας, τους πνιγμούς μας. Και τα ποιήματα αυτά τον δείχνουν -δεν είναι φτειασίδια, δεν πουλάει πνεύμα, δεν είναι ποιητής, δεν προσπαθεί να γίνει κάποιος γράφοντας ούτε να φτάσει κάπου. Απλώς γράφει, όπως τρώει ή καπνίζει το τσιγάρο του, όπως μπορεί να βλέπει κάποιες στιγμές του, όπως μπορεί να τις πιάνει, να τις φωτογραφίζει. Ξέρω πως δίνει δύναμη όταν ακούς δυο λόγια για τη δουλειά σου, όταν αυτά τα λόγια δείχνουν να επικοινωνούν με τον κόσμο σου. Ωστόσο πραγματική δύναμη είναι εκείνη που αναφύεται από μόνη της, έξω από τους άλλους, τις ιδέες τους. Δεν χρειάζεται να αναρωτιέσαι αν άξιζε το ξεγύμνωμα, γιατί δεν υπάρχει κανείς άλλος που μπορεί στην πραγματικότητα να σου δώσει κάποια αξία -το οτιδήποτε- χωρίς να είναι κάλπικη. Τι θα σήμαινε αν είχε πέντε σχόλια που τον επευφημούσαν; ότι είναι πολύ καλός; Κι αν είχε αρνητικά σχόλια; ότι δεν μετράει η γραφή του; Τίποτα δεν έχει σημασία από αυτά. Έτσι κι αλλιώς μας είναι αδύνατο να επικοινωνήσουμε έξω από τους παραδεδομένους κώδικες της κοινωνίας, των κοινωνιών, του "θολωμένου μας μυαλού"... Είναι αδύνατο να καταλάβουμε τον άλλο, τον κόσμο του. Καταλαβαίνουμε μόνο αυτό που μπορούμε πάντα να καταλάβουμε, που ήδη ξέρουμε, απλώς το ανασύρουμε από τη μνήμη βάζοντάς του μία ταμπέλα, περιορίζοντάς το, έπειτα θεωρούμε πως το πλησιάσαμε, σαν να μπήκαμε μέσα του και το νιώσαμε. Ταϊζόμαστε με ψευδαισθήσεις. Άξιζε η έκθεση για τον ίδιο από τη στιγμή που το θέλησε ο ίδιος -και εγώ το θέλησα, άξιζε και για μένα. Κι εσύ μπήκες εδώ και διάβασες τα ποιήματα του φίλου μας, και για σένα άξιζε. Ξέρεις, πάντα το ένιωθα έντονα, και θεωρώ πως ισχύει, ότι ο καθένας είναι στην πραγματικότητα μόνος του, μόνος του έξω από τα ψέματα των κοινωνιών που ονειρεύονται ενώσεις, αδερφότητες, καργιόλες εξουσίες και γεννάνε ακατάσχετα όλες τις ιδέες κάποιες από τις οποίες θα μας αγγίξουν, θα τις αισθανθούμε δικές μας, κι έπειτα θ' αρχίσουμε να διαιωνίζουμε την κοινωνία αυτή ως ενεργοί της πολίτες! Είμαστε μόνοι. Και όμως, εδώ στο μπλογκ (θα μπορούσε κάπου αλλού) συναντήθηκαμε μέχρι να χαθούμε, και ίσως να ξανασυναντηθούμε κάποτε. Αυτό το βρίσκω όμορφο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσο για το όνομα, ναι, αν ήταν άλλο μπορεί να είχε περισσότερα σχόλια. Είναι απλό: ένας άλλος γνωστός, που έχει αποδοχή ποιητής ή συγγραφέας είναι ακίνδυνος, και η καλή κριτική μας ακίνδυνη, αφού υπάρχει ήδη η κατανόηση, τόσες ιδέες, αρκεί να επιλέξουμε μία, και είμαστε και πάντα καλυμμένοι. Δεν μπορούμε να εκτεθούμε, να ρισκάρουμε, δεν μπορούμε να δούμε κάτι έξω από τη μνήμη μας. Άσε που οι περισσότεροι (και κυρίως εκείνοι που θεωρούν για τον εαυτό τους ότι μπορούν να εκφέρουν άποψη για λόγους που ξεχωρίζουν) είναι αρκετά τσιγγούνηδες στα λόγια τους και στα αισθήματά τους -αλλά αυτό είναι λογικό αν σκεφτεί κανείς ότι κατακρατούν όλο το πνεύμα γι’ αυτούς μην και ξεφουσκώσουν, μην και πάθουν λάστιχο... και που πας μετά χωρίς πνεύμα;
Υ.Γ. Αν βάζαμε ένα όνομα άλλο στο τέλος των ποιημάτων, πχ μπουκόβσκι, οπωσδήποτε κάποιοι θα το κατάπιναν και αν είχε και ilike θα ταράζανε τον μετρητή. Το έχω δει να γίνεται, και να γίνεται και από ανθρώπους που γενικά διαβάζουν αρκετά.
H Τέχνη..μα τί λέξη κι αυτή.. (;)
ΑπάντησηΔιαγραφήαράζει πάνω απ'τα κεφάλια μας..
ψάχνει να φάει.. να δώσει κι αυτή..
Πως μπορεί κάτι τέτοιο ν'ομαδοποιηθεί ;
ούτε ποδόσφαιρο,ούτε άγχος,ούτε γυναίκες είναι..
κι οι οπαδοί του..,το πλήθος του κόσμου σκοτώνεται.. '
η τέχνη δεν σου δείχνει τον δρόμο..
τον δρόμο μέσα της ,τον βρίσκεις μόνος σου..
αυτή υπάρχει εκεί ψηλά.. και περιμένει..
Αν εξαιρέσεις το 99% απο αυτό
που εμείς οι βλάκες θνητοί ονομάζουμε "ουσία"..,
τότε μένει μόνο η Τέχνη..
αυτό το 1% που μοιράζεται εξίσου
σε κεφάλια λαού..
(γι'αυτό δε με νοιάζει..,γι'αυτο διασκεδάστε)
7/12.010(21:00)
Υπέροχα άμεσα...Η βουτιά στον ψυχισμό αντί να τρομάζει ανακουφίζει..Αυτό το "δίνω δίνω δίνω σαν να γράφω τιμωρία" ψυθίρισε στο αυτί της καρδιάς μου...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτός ο παράξενος, αυτός που κλαίει στην υποσχόμενη νέα γη κλπ. κάπου μου τη σπάει για τον ευαίσθητο ναρκισισμό του (που έχεις και συ γεωργίου) κάπου γουστάρω γιατί ταυτίζομαι (όπως κ με σένα γεωργίου).
ΑπάντησηΔιαγραφήΘΑ κλείσω με κάτι που λίγοι γνωρίζουν. Σας το χαρίζω. το τέλος του "Είναι κ Χρόνος" του Χάιντεγγερ.
"Οδηγεί κανένας δρόμος απ' τον αρχέγονο χρόνο στο νόημα του Είναι; Φανερώνεται αυτός τούτος ο χρόνος ως ορίζοντας του Είναι;
κώστας παπαθανασίου
Γειά σου φίλε κώστα. Δεν έχω κάτι να πω εδώ, κάπου σου τη σπάει κάπου γουστάρεις, εντάξει. Κι εμένα μου τη σπάνε πολλές φορές πράγματα που έχω γράψει -γι' αυτό άλλωστε δε συνηθίζω να τα διαβάζω ξανά. Δεν καταλαβαίνω ωστόσο τι είναι ο ευαίσθητος ναρκισσισμός. Αν θέλεις το εξηγείς.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ απάντηση στη φράση του χάιντεγκερ θα μπορούσε να είναι: ο δρόμος που οδηγεί απ' τον αρχέγονο χρόνο στο νόημα του Είναι είναι ο δρόμος του ολοκληρωτισμού, της καταπίεσης. Φανερώνεται σε όλο το εύρος της ανθρώπινης ιστορίας, όλη αυτή η δυστυχία είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το νόημα του Είναι το οποίο αναζητάμε έξω από το ζωτικό υπάρχον, στις ιδέες. Φυσικά ο χάιντεγκερ μιλάει πάντα πολύ αφηρημένα, για το Είναι, το ξέφωτο, την αυθεντικότητα, ακόμα και για τον θάνατο. Το είναι και χρόνος όσο και να εντυπωσιάζει με τη γλώσσα του δεν είναι παρά το βιβλίο με το οποίο ήλπιζε ο ίδιος να γίνει ο πνευματικός φύρερ του εθνικοσοσιαλισμού. Η φιλοσοφία του και η ζωή του δεν διαφέρουν στον πυρήνα τους, θεωρώ πως αυτός ο διαχωρισμός που κάνουμε μεταξύ δημιουργού (συγγραφέα, ποιητή, φιλοσόφου κτλ) και δημιουργήματος είναι αστεία. Τον κάνουμε για να μπορέσει να χωρέσει στην αντίληψή μας κάτι ρευστό, κάτι που δεν είναι ποτέ είναι, ώστε να το κατατάξουμε και να ηρεμήσουμε, να λέμε ότι πια γνωρίζουμε. Γιατί ό,τι καταλαβαίνουμε είναι ό,τι ήδη ξέρουμε -τα νοήματα. Δεν καταλαβαίνουμε τη ζωή. Δεν υπάρχει νόημα του Είναι, νόημα είναι επινόηση των κοινωνιών, είναι η πρώτη ύλη της κατασκευής, της φυλακής μας. Έχει ενδιαφέρον η συζήτηση γύρω από τον χάιντεγκερ, όμως τι θέλει εδώ να πει; όχι ο χάιντεγκερ αλλά εσύ.
υ.γ. το ότι απευθύνεις τα ίδια λόγια και στους δυο μας είναι λίγο περίεργο, σαν να έχουμε υποπέσει στο ίδιο αμάρτημα.
Γειά σου evi. Και σε μένα άρεσε αυτό το ποίημα ιδιαίτερα. Μάλλον συμφωνώ σε όλα. Δεν το είχα σκεφτεί πριν διαβάσω το σχόλιό σου, αλλά ναι, ανακουφίζει, όπως φαντάζομαι θα ανακουφίζει τον ίδιο η καταγραφή αυτή μέσα στις λέξεις, στα ποιήματα, παρόλη την οδύνη που δείχνουν σαν κατάσταση ψυχική λίγο πριν την καταγραφή. Η αμεσότητα φαίνεται να κρατάει το αίσθημα αυτό σαν άρωμα.
καλό σας βράδυ