Το αιώνιο και το πεπερασμένο ενώνονται στον Πλάτωνα μέσω του Έρωτα. Αυτός ο εφήμερος, χρονικός έρωτας που διαφορετικά δεν γίνεται έρωτας, αυτός που δίνει κίνηση στη ράθυμη ψυχή ζωοποιώντας το Σώμα, εκλεπτύνοντάς το, αθάνατο Σώμα.
Ο χριστιανισμός βλάπτοντας και μιαίνοντας καθετί ζωντανό, σωματικό, αποσιώπησε την παρουσία του έρωτα ενοχοποιώντας τον, σκοτώνοντάς τον στον εν θεώ γάμο. Έτσι όμως πέτυχε να ελέγχει τους ανθρώπους -τους σταθεροποίησε, τους έκανε μετρήσιμους. Η αρχή της μηχανοποιημένης ζωής συμβαίνει με τον χριστιανισμό. Ο καπιταλισμός διδάσκεται τις μεθόδους διατήρησης των σκήπτρων και σαν πιο έξυπνος, πιο "ρεαλιστικός", σκοτώνει τον δάσκαλο και πατέρα του (χριστιανισμό). Στον καπιταλισμό ο έρωτας έρχεται στο προσκήνιο μόνο και μόνο για να διαστρεβλωθεί, για να καταντήσει ένα προϊόν και συγχρόνως το νόμισμα.
Ποτέ μετά τον χριστιανισμό δε θα μπορέσουμε να καταλάβουμε τον Πλάτωνα.
γ. γεωργίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου