Ζωή πονεμένη γεμάτη θλίψη
Συ που γεννάς τα βρέφη
Πρώιμη πείρα ενός γολγοθά
Μη μου μιλάς για σταύρωση
Κει που το Μπλε ξεθωριάζει
Κει που η ανάσα κομπιάζει
Ο Ορφέας παίζει τη λύρα του.
**
Δάκρυα κλαίνε φωναχτά
Μωρά πεθαίνουν μη μεγαλώσουν
Αλλοιωμένα είδωλα γελούν
Ματωμένα χέρια σκάβουν στη γης να μπουν να κρυφτούν
Όμως η αράχνη υφαίνει τον ιστό της
Κι η Πηνελόπη περιμένει τον ερχομό του Οδυσσέα με σιγουριά
Ποιός το 'πε πως Αυτός αποφασίζει;
**
Φτειάχνοντας με τη σμίλη τον θεό του
Στης ακροθαλασσιάς τον γαλανό αγέρα
Στηρίζοντας ελπίδες όνειρα και στόχους
Στο ακούνητο δημιούργημά του
Πέρασαν έτσι χιλιετίες
Ώσπου ένας περαστικός είδε και είπε ειρωνικά
Γιατί δε δοκιμάζεις να σμιλεύσεις τη θάλασσα;
(Αύγουστος 1998, Σέρρες)
γ. γεωργίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου