Είχα ήδη εγκαταλείψει την πόλη όπου έζησα για δέκα χρόνια. Είχα βρεθεί σε αδιέξοδο. Είναι εντελώς ψεύτικη, έλεγα, την έχω σιχαθεί, έλεγα. Πρωτεύουσα του βορρά my ass. Έπρεπε να αποτραβηχτώ από την κοινωνική μου ζωή και να ξεκαθαρίσω στον εαυτό μου πράγματα. Επέστρεψα στην πόλη που μεγάλωσα και πέρασα τα σχολικά χρόνια. Δεν είχα φίλους και γνωστούς, ούτε ήθελα. Ήμουν αρνητικός ως προς το οτιδήποτε. Ωστόσο μια στο τόσο έβγαινα με ένα πολύ φιλικό μου ζευγάρι -τους μόνους που μπορούσα να δω και οι μόνοι που μπορούσαν να μ΄αντέξουν. Πηγαίναμε σε κανα κουτούκι, σε κάποιο τσιπουράδικο ή μικρό μπαρ. Καθόμαστε σε ένα μαγαζάκι, καπνίζουμε, πίνουμε, κουβεντιάζουμε. Ελεύθερα όλα. Ο Μήτσος μου λέει:
«Ρε μαλάκα, ξέρεις ποιοι παίζουν στη Λάρισα απόψε;»
«Ποιοι;»
«Οι Dead Moon.»
«Έλα ρε!»
«Και ποιοι παίζουν support;», χαμογελώντας.
«Ποιοι;»
«Οι Unknown Passage!». Το νέο της ημέρας.
«Γαμώ!»
«Τι λες πάμε;»
«Που, Λάρισα;»
«Ναι ρε.»
«Λες;»
«Αυτό θα 'ναι live», κουνώντας το κεφάλι του μέσα σε μια εικόνα ονείρου, του οποίου η επιθυμία για υλοποίηση χιμάει να δαγκώσει τα μουδιασμένα μας σώματα.
Δεν είχαμε αμάξι, δεν είχαμε λεφτά, δεν είχαμε αρκετή από την τρέλα ενός έφηβου (μάλλον ούτε οπαδοί του ‟On The Road” είμασταν -κι ας είχαμε κάνει πολλές εξορμήσεις στην ελληνική ύπαιθρο, σε χωριά, στην πρωτεύουσα. ‟Everything belongs to me because I am poor” -ίσως να μην το είχαμε διαβάσει καν το βιβλίο). Καθίσαμε και σαπίσαμε στο μαγαζάκι πίνοντας ρακές. Μάθαμε ότι η συναυλία ήταν εκπληκτική. Ακόμα βρίζουμε τους εαυτούς μας που δεν βρισκόμασταν σ' εκείνο το live (τώρα σίγουρα έχουμε μια ιδέα από Kerouac, αλλά προτιμούμε την επίδραση της μουσικής του Tom Waits -κι αν αυτός επηρεάστηκε από το έργο του πρώτου ωστόσο η μουσική του αντιτείθεται ως θέληση πίσω από μπουκάλια και καπνούς, είναι σαφώς πιο εσωτερική και πιο καταστροφική). Είπαμε, την επόμενη όμως θα πάμε. Την επόμενη που έμαθα νέα για το συγκρότημα ήταν πάλι ο Μήτσος, στο τηλέφωνο.
«Έλα ρε τι γίνεται;»
«Άστα, σκατά έιμαι»
«Τι παίζει;»
«Πέθανε ο γιατρός»
«Τι;»
«Πέθανε ο γιατρός»
Ήταν φίλος του. Από Πτολεμαϊδα. Έτσι, λέει, τον βρήκαν το πρωί στο γραφείο του μελανιασμένο. Είχε βραδινή βάρδια στο νοσοκομείο. Ανακοπή. Αν αυτό δεν είναι σκατά, τι είναι!
Τη γνωριμία μου με τους Unknown Passage (το όνομα είναι παρμένο από το τραγούδι των Dead Moon) την οφείλω στον Μήτσο -όπως και για πολλά άλλα μουσικά γκρουπ, στην πάνω από έντεκα χρόνια φιλία μας. Δεν τους είδα ποτέ από κοντά. Θυμάμαι τον Μήτσο να παίζει τη διασκευή του killing me πίσω από το ανοιχτό παράθυρο που βλέπει στον κήπο. Εμείς, μια μικρή παρέα, αράζουμε στο τραπεζάκι της βεράντας, ελάχιστα πορτοκαλί βράδυ και το φεγγάρι punk. Είναι καλοκαίρι, όπως και τότε, τη νύχτα εκείνη που ο Γιατρός άνοιγε το killing me των Dead Moon έτσι: I can't live in this fucking world and I refuse to suicide..
thanks man......U/P.
ΑπάντησηΔιαγραφή