Ήταν σεπτέμβρης του '97. Τρίτη και τελευταία μέρα εξετάσεων για την εισαγωγή στην καλών τεχνών Θεσσαλονίκης. Είχα κάνει τα κάρβουνά μου, εκ των οποίων το ένα ήταν από τα καλύτερα που είχα κάνει ως τότε, και έμεινε το χρώμα που αντιπαθούσα γιατί δεν το καταλάβαινα. Μέσα μου ήμουν ασπρόμαυρος με απότομες γωνίες και φούμο. Για την ημέρα εκείνη είχα δανειστεί ένα discman. Δυο-τρία CDs τα οποία άκουγα στα διαλείμματα που συνεχώς έδινα στον εαυτό μου. Συναντάω στον διάδρομο τον Χρήστο. Του κάνω νεύμα.
«Έλα μαν τι γίνεται;»
«Άκου», δίνοντάς του τα ακουστικά.
Έπειτα από μερικά δευτερόλεπτα μου τα έδωσε πίσω βουρκωμένος.
«Με γάμησες», και απομακρύνθηκε.
Ήταν σαν να μου ΄λεγε «είμαστε εδώ στην πίεση σ' αυτό το ελεεινό και τρισάθλιο κτήριο, μετράμε με τη βελόνα αυτόν το ξενέρωτο στρατιωτικό που έγινε άγιος της ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας, σχεδιάζουμε την απαίσια σύνθεση με κίονες και τσιμεντογωνίες, και μου βάζεις Elvis -δεν αντέχονται τόσα συναισθήματα», κάτι τέτοιο θα μπορούσα να καταλάβω. Τον Χρήστο τον ήξερα από το φροντιστήριο-εργαστήρι προετοιμασίας για τη σχολή. Είχε το μαλλί και το ντύσιμο ενός rockabilly, φορές όταν τον έβλεπες σε κανα μπαράκι να χορεύει rock 'n roll φορούσε τα πιο cult παπούτσια. Πάντα γούσταρα τα παπούτσια του.
Έχουμε περάσει πάρτι, διανυκτερεύσεις σε παγωμένο σπίτι το καταχείμωνο, παρανοϊκές συζητήσεις με αλκοόλ, πειραματικά φαγητά και αισθησιακότητα, live δημιουργίες του μέσα από το τυχαίο και την ευρηματικότητα, αράγματα στην Προξένου Κορομηλά, τυχαίες συναντήσεις σε μπαράκια και υπόγεια ‟Arderground”, και φυσικά πολύ, πάρα πολύ Tom Waits. Ο χώρος του και ο χρόνος μαζί του ήταν πάντοτε σαν δέκα καλών τεχνών μαζί ή μάλλον κάτι περισσότερο: είχε άμεση επαφή με την καλλιτεχνική έκφραση απελευθερωμένη από κάθε σχήμα και ιδέα.
Δεν πέρασε ποτέ στη διαβόητη αυτή σχολή καλών τεχνών που φαντάζει στον υποψήφιο ως κάτι το εξαιρετικά παιδευτικό, πεδίο ζυμώσεων, χώρος διαλόγου και αντιπαραθέσεων, ανοιχτά μυαλά, καλλιτεχνικές φύσεις. Ξεκίνησε μόνος τα πρώτα βήματα με καθαρό το βλέμμα να ανακαλύπτει μέσα από τη δημιουργία και να δημιουργεί μέσα από την ανακάλυψη, τόσο φυσικά σαν να αναπνέει. Δεν επηρεάστηκε ποτέ από την ανόητη υπεροψία των φτασμένων υψηλόβαθμων δημοσίων υπαλλήλων. Προσωπικά, τον θεωρώ τυχερό που δεν πέρασε στη σχολή της Θεσσαλονίκης, μια σχολή αρκετά ανθυγιεινή, συντηρητική και νεοελληνίστικη στη νοοτροπία, -που μόνο λίγες εξαιρέσεις μπορείς να βρεις ανθρώπων που δεν είναι απλώς δημόσιοι υπάλληλοι, που δεν είναι απλώς τιτλούχοι καλλιτέχνες, που δεν έχουν μόνη τους επιθυμία την εξουσία, το διευθυντιλίκι- γλιτώνοντας την διαφθορά του βλέμματος και έτσι χωρίς προσμείξεις ξεκίνησε να μπολιάζει με το «δηλητήριό» του τον Κόσμο. Αυτή είναι μια έκφραση που χρησιμοποιώ σε όσους μπορούν να είναι δημιουργοί, μοναδικοί εκφραστές του εαυτού τους και του κόσμου εν γένει όπως φιλτράρεται μέσα τους. Αυτή η κατάρα του να 'σαι αληθινός, να 'σαι περιθωριακός σε μια κοινωνία που είναι χτισμένη ολάκερη στο ψέμα και στην απάτη. Αυτό, το δηλητήριο που δε θέλει παρά να διαφθείρει το υπάρχον, να το αλλοιώσει και να το συντρίψει με τη δική του αλήθεια που σαν δυναμίτης προσπαθεί να εισέρθει βίαια σ' αυτό το γερασμένο, σάπιο σώμα. Σαν πιστόλι που εκπυρσοκροτεί στον πρώτο που θα συναντήσει σαν βγει έξω από το σπίτι του -άραγε ο Breton όταν σόκαρε τους μαλθακούς κι αδιάφορους της εποχής του με την απόλυτη σουρρεαλιστική του πράξη δεν υπονοούσε τον κόσμο των ενστίκτων, του υποσυνειδήτου, της σκοτεινιάς και της πιο μεγάλης νύχτας; Όλον εκείνο τον κόσμο που βυθισμένος πολύ κάτω από τα χώματα και τη σκόνη της ημέρας, του φωτός και εκείνου που τα μάτια μας αποκαλούν πραγματικό, κρυμμένον μέσα στην υγρασία του να ρέει μιαν πραγματικότητα πολύ περισσότερο πραγματική από εκείνη τη φτηνή των φοβισμένων κοινωνιών; Μήπως δεν μιλούσε για την ίδια τη δημιουργία που αν η κοινωνία την αποδεχτεί θα ήταν σα να 'χε ήδη αυτοκτονήσει; Τη δημιουργία εκείνη που ως τέτοια περικλείει στα σπλάχνα της τον σπόρο της καταστροφής εκείνου του αξιακού, αισθητικού, νοηματικού κόσμου από τον οποίο η εκάστοτε κοινωνία κάθε φορά γαντζώνεται και παγιώνεται σε λείψανο αιώνιο, απόλυτα εξουσιαστικό, καταπιεστικό, ανέραστο.
Όσο τραχιά και βάρβαρη να είναι η απόφαση ενός οργανισμού να υποστεί το δηλητήριο το οποίο ο ίδιος παράγει -αυτή τη φλόγα που αν δεν κάψει θα καεί και θα γίνει πόνος που σε καίει- όσο σκληρή η προσπάθεια να γίνει μπόλι και σκανδάλη μέσα από τους αιώνες της ανοησίας και του απαράδεκτου, τους αιώνες της δειλίας και προδοσίας, της ευτέλειας και της υποκρισίας, της λογοκρισίας, της έλλειψης ελευθερίας, δημοκρατίας, τους αιώνες της σιωπής, τόσο περισσότερο ένας άνθρωπος θα αξίζει διανύοντας όλη την απόσταση, με θέληση για δύναμη και ομορφιά, έως τέλους.
Ο Χρήστος είναι για μένα ένας από τους σημαντικότερους καλλιτέχνες της εποχής μας. Δεν υπερβάλλω, δεν είμαι συναισθηματικός -ακριβώς γι' αυτό δεν μιλώ για πεθαμένους που ως τέτοιους ο καθένας μπορεί να κάνει σπουδαίους, μιας κι ένας νεκρός είναι πάντοτε ακίνδυνος. Μιλώ για ζωντανούς, νέους, γεμάτους ενέργεια, πολεμιστές και υπερασπιστές της δικής τους φλόγας. Μιλώ για επικίνδυνους δημιουργούς που γίνονται δούρειοι ίπποι. Μιλώ για τον Χρήστο, μιλώ για την Κλειώ, μιλώ για εκείνους που δεν θα σταματήσουν να μιλούν. Παρακολουθώ τη δουλειά του Χρήστου πάνω από έντεκα χρόνια, από τότε που μάζευε στο σπίτι του σαλιγκάρια, σκουλήκια, σαρανταποδαρούσες και άλλα φρικτά έντομα, τα οποία εξέθρεφε, τα κατοικίδιά του όπως έλεγε, τα οποία αργότερα χρησιμοποίησε στα πρώτα του live projects. Πολύς πειραματισμός με διάφορα μέσα από τον φωτογραφικό φακό έως τα πλέον ευφάνταστα, τόλμη και πάντα εκείνη την αυθεντικότητα όπου δεν υπάρχει κανένας διαχωρισμός μεταξύ σκέψης και ζωής, γιατί αυτά ειναι ένα.
Την Κλειώ την γνώρισα τη μέρα, ή μάλλον νύχτα, που γνωρίστηκε με τον Χρήστο, πάρτι στην Ιασονίδου, ο Χρήστος φυσικά καλεσμένος και φυσικά παρών, η Κλειώ ακάλεστη, με μια ακάλεστη παρέα που όπως κι άλλες ακάλεστες μα ευπρόσδεκτες άκουγαν μουσική κι έμπαιναν μέσα. Έμειναν ως το τέλος, αραχτοί στο ντιβάνι του καθιστικού μου, κουβεντιάζοντας για ώρες. Ταιριάζανε με τρόπο ιδιαίτερο, κάτω από τη σκοτεινή μουσική του Cave, τους σπαραγμούς του Tim Buckley, τις ιδιοφυείς συλλήψεις του μελαγχολικού πιτσιρικά Drake, τους Sex Pistols, το blue suede shoes, το chocolate jesus, το dirt. Έκτοτε δουλεύουν ως ομάδα, ξεκινώντας με το da funky monkey που τυπώναν δικά τους σχέδια εξαιρετικής αισθητικότητας, σχόλια καυστικά, επιθετικά, υπόγεια νοήματα. Ο φονξιοναλισμός με στοιχεία pop, kitsch, και dada, στο μεγαλείο του. Θυμάμαι το σχέδιο που απεικόνιζε το λιμάνι της θεσσαλονίκης με τους γερανούς κατά μήκος της θάλασσας, ένας εκ των οποίων γίνεται στήριγμα και άξονας μιας τεράστιας φόρμας λιγδερού τεμαχισμένου κρέατος όμοιου με εκείνον στα γυράδικα της πόλης, που είναι τόσα πολλά, και σε τέτοια συχνότητα, όσο κι οι αφίσες που τοποθετήθηκαν σε κάθε στύλο προπαγανδίζοντας την πολιτιστική πρωτεύουσα της ευρώπης. Καλά τρώνε στη θεσσαλονίκη, και τότε και τώρα.
Η Κλειώ, αν και δεν την γνωρίζω τόσο καλά, θεωρώ πως έδωσε στην καλλιτεχνική σκέψη του Χρήστου περισσότερη σιγουριά και εύρος, εμπλουτίζοντάς την με τη δική της πολύ έμπειρη ματιά. Είναι μια δυναμική παρουσία στην καλλιτεχνική σκηνή και εργάζεται με τον Χρήστο σαν ένα σώμα, μια φωνή. Δεν μπορεί να διαχωριστεί η θέαση του ενός από του άλλου. Σπάνια συνάντηση και ακόμα πιο σπάνια δημιουργική ένωση.
Γράφω τούτο το κείμενο ως φίλος και απολαυστής της δουλειάς τους. Ηταν η ανάγκη μου να εκφράσω με λίγα λόγια την υποστήριξή μου σε μια δουλειά που κάποτε θα αποτελέσει ορόσημο για την τέχνη. Δυστυχώς ζούνε στην ελλάδα η οποία παρουσιάζει μια απίστευτη αδράνεια, άγνοια, και δειλία όσον αφορά την καλλιτεχνική έκφραση, γι' αυτό και αρκείται στις δημόσιες σχέσεις, στις κλίκες, στα δημόσια αξιώματα του βολέματος και της μίζας. Και ευτυχώς που ζούνε στην ελλάδα γιατί έτσι γίνονται ακόμα πιο δυνατοί όντας αντιμέτωποι με όλη αυτή τη δυσκοιλιότητα και αδιαφορία. Τους εύχομαι καλή δύναμη και καλό ξεκίνημα με τον καινούριο τους χώρο.
γ. γεωργίου
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Kalos & Klio, SHOWROOM private studio & art project space , Τσιμισκή 96 , Θεσσαλονίκη Τ 2314 007167 Μ 6973 533532
Εγκαίνια Παρασκευή 25 Σεπτεμβρίου 2009 ώρα 7.00 μμ
Στο χαρακτηριστικό νεοκλασικό κτήριο (1930) με τον κόκκινο τρούλο, οδός Τσιμισκή 96, στην καρδία του Ιστορικού κέντρου Θεσσαλονίκης, οι εικαστικοί kalos & Klio ( Χρήστος Καλός και Κλειώ Τανταλιδού ), αναπαλαίωσαν με ιδιαίτερο στυλ και διαμόρφωσαν το SHOWROOM, έναν εικαστικό χώρο για την σύγχρονη τέχνη, 100 τμ στον 2ο όροφο του κτηρίου. Ο χώρος αυτός θα λειτουργεί ως εκθετήριο για τα project των Kalos & Klio και είναι ανοιχτός σε προτάσεις επιμελητών, έργα νέων δημιουργών, παρουσιάσεις και ομαδικές συνεργασίες, διατηρώντας πάντα μια εξωστρεφή διάθεση προς το καλλιτεχνικό δυναμικό της πόλης.
O εικαστικός χώρος Kalos & Klio SHOWROOM θα ανοιξει στiς 25 Σεπτεμβρίου, με δυο project, ‘’Ευδαιμονία’’, porn surf πάνω σε Bourgeois έπιπλα εποχής, και ‘’Virtual Vanitas ’’ Myths to live in and ready to wear, πρόκειται για πολυμορφικά έργα ψηφιακού Baroque που μεταμορφώνονται σε εικαστικά χρηστικά αντικείμενα (έπιπλα) μέχρι αξεσουάρ μόδας!
Η καλλιτεχνική δουλειά των Kalos&Klio υλοποιείται με την χρήση ψηφιακών μέσων και κινείται συχνά χωρίς να διαχωρίζει την καθημερινή ζωή από την τέχνη. Έτσι ένα έργο μπορεί να ξεκινήσει ως ένα κάδρο στον τοίχο και στην πορεία να μεταλλαχτεί σε αντικείμενο, ταπετσαρία, ύφασμα για έπιπλα και τέλος να καταλήξει να ντύσει έναν ολόκληρο χώρο. Με βάση το δεδομένο ότι τα όρια στον σύγχρονο κόσμο είναι αναμφισβήτητα συγκεχυμένα, η απήχηση των εικονικών μας πράξεων στην πραγματική ζωή (facebook), η έκθεση ενός διαφημιστή σε ένα μουσείο σύγχρονης τέχνης (Toscani, Benetton)… Oι Kalos&Klio εμπνέονται από την ιδέα της τέχνης μέσα στη ζωή αλλά της τέχνης στο δημόσιο χώρο. Το destill του Mondrian, οι εφαρμογές της Οp Αrt και της Pop Art στη μόδα και την καθημερινή ζωή, αλλά και η πολυμορφικότητα των έργων του Murakami αλλά και η αμεσότητα των stencils του Banksy, αποτελούν επιρροές για την δουλειά τους .
όταν έχεις τα "φράγκα" κάνεις και τον΄...artist...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑνώνυμε, όταν αποφάσισα να εκτεθώ με αυτό το μπλογκ είπα ότι δε θα σβήσω κανένα σχόλιο, εκτός κι αν είναι πια αισχρό, χυδαίο, και μάλιστα προς τρίτους. Το δικό σου φυσικά δεν είναι τέτοιο, απλώς είσαι εμπαθής με κάποιους ανθρώπους χωρίς να τους έχεις γνωρίσει -την πορεία τους, τη σκληρή δουλειά που έχουν ρίξει για πολλά χρόνια, την σκέψη τους και την καλλιτεχνική τους παραγωγή. Ή τους γνωρίζεις; ή νομίζεις ότι τους γνωρίζεις; Απαντάς σε ένα κείμενο δικό μου. Το καλύτερο -το πιο επικοδομητικό για όλους- θα ήταν να έκανες κριτική, να εξέφραζες άποψη για όσα γράφω και για τα έργα που υπάρχουν στις φωτογραφίες. Από την στιγμή που το ζητούμενό σου είναι άλλο, ένα ξαλάφρωμα του μέσα βάρους, μπορείς να επιτεθείς σε μένα, στη σκέψη του κειμένου, στη γραμματοσειρά του -δεν πληγώνομαι από αυτά τα πράγματα. Διαφορετικά η διεύθυνση των παιδιών είναι παραπάνω, και το τηλέφωνό τους επίσης, μπορείς να επικοινωνήσεις απευθείας μαζί τους να ξεδώσεις καλύτερα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι κάτι που αφορά την αισθητική μου. Η ατάκα σου είναι μια πολύ συνηθισμένη ατάκα την οποία πολλοί χρησιμοποιούν συχνά για να απαξιώσουν τον έναν και τον άλλο. Δε λέει τίποτα, και μέσα στην ευκολία της μου ασχημαίνει τη μέρα. Το ότι η λέξη φράγκα βρίσκεται σε εισαγωγικά δεν κάνει την ατάκα πιο σοφιστικέ, δυστυχώς.
Λέω όλα αυτά θεωρώντας ως δεδομένο ότι μιλάς για τα παιδιά. Γιατί αν ήταν για μένα, πραγματικά θα είχες πολύ χιούμορ, τόσο που δε θα μπορούσα να το φανταστώ. Αιφνιδίασέ με λοιπόν, αν είναι έτσι. Αλλιώς στο ζητάω πολύ απλά (δίχως παρακάλια, δίχως συναισθηματισμούς) να σβήσεις ο ίδιος το σχόλιο σου, για τον μόνο λόγο που θα ζητούσε κάποιος από τον υδραυλικό του να μη του χαλάσει τον τοίχο -αυτός βεβαίως θα τον διαβεβαίωνε πως θα τον φτειάξει και πάλι.
Υ.Γ. αν θέλεις να συζητήσεις το οτιδήποτε, φυσικά και είσαι ευπρόσδεκτος. Να κάνουμε και καλαμπούρι αν το θες. Να γίνουμε και λίγο νταντά, κανένα πρόβλημα. Και να μου φτειάξεις και τον τοίχο!