Every work of art is an uncommitted crime


-Theodor Adorno-

daDa ποiησΗ dAda λογοtεΧνiα dadA pUnk dADa

Τελάλης:

Πέμπτη, Δεκεμβρίου 24, 2009

Παραμονή χριστουγέννων θυμήθηκα τον Kevin Carter


Kevin Carter (Sudan, 1993)

Δυο κόσμοι που ποτέ δε θα συμφιλιωθούν παρά μόνο στον θάνατο. Είναι ο μόνος τελικά που μας κάνει ίσους, που κάνει μηδέν μαζί με το εγώ και το ίδιο το σώμα. Ο ένας κόσμος είναι αυτος στον οποίο ζούμε ως άρχοντες και σκλάβοι. Ο άλλος είναι εκείνος ο κόσμος που δε θέλουμε ποτέ να μάθουμε, ακόμα κι όταν ρωτάμε -δεν μαθαίνεις κάνοντας ερωτήσεις, δεν ρωτάς επειδή σε ενδιαφέρει, είναι άτιμο παιχνίδι του οποίου οι προθέσεις πάντα ξεγυμνώνονται στο τέλος, σαν οι πράξεις σμικρύνουν στο ελάχιστο την κάθε λέξη, την κάθε ιδέα. Δεν θέλουμε να μάθουμε, γιατί ως άρχοντες το μόνο που συνηθίσαμε να ακούμε είναι οι κολακίες των άλλων, γιατί ως σκλάβοι δε θα γινόταν παρά να αυτοκτονούσαμε.

Ήμουν στην Αφρική φωτογράφος. Στην καρδιά του κόσμου που θέλουμε να αγνοούμε. Απεικόνιζα την κατάντια, το αποτρόπαιο, τη φρίκη. Ο κόσμος των αρχόντων και σκλάβων με αντάμειψε με χρήμα πολύ και δόξα και pulitzer. Ερχόμουν από την κόλαση του Αφρικανικού, σχεδόν άχρονου, εικοσιτετραώρου στους αγχωμένους καναπέδες του πολιτισμού μας, την κόλαση που ο δικός μου κόσμος έφτειαξε, που τόσο θέλησε, και τρώγαμε σε πολυτελή εστιατόρια εκείνες τις κουτσουλιές σαν χαίρεσαι να πληρώνεις αδρά και να λαμβάνεις μια ανόητη αξία ενός ξεχωριστού ηλίθιου, σπουδαίου. Είναι που γίνεσαι κι εσύ ένας μικρός άρχοντας, με τόσους υπηρέτες να σε φροντίζουν και άλλους τόσους κόλακες να σε επευφημούν για κάτι που είναι ανάξιο εντελώς, ωστόσο άψογα κατασκευασμένο. Δεν λέω ότι δεν μου άρεσε. Η λαγνεία της φήμης πρόσταζε τον νου να διαφύγει από την οδύνη των όσων έχω δει, έτσι απλά, με ένα σήκωμα του ποτηριού, με μια πρόποση. Τρώγαμε, και τους έβλεπα, μέσω κουτσομπολιού -εκείνος εκεί είναι ο τάδε ηθοποιός;- και καταστρώσεως σχεδίου τού πως θα εφεύρουμε νόημα και αξία να πουλήσουμε αέρα και να λάβουμε χρήμα, να ρίχνουνε και καμιά ματιά στο παιδί που εκλιπαρεί για μια μπουκιά φαγητό, λίγο νερό, που δεν υπάρχει τίποτα πέρα από την παράταση του τέλους. Ίσως να κοιτούσαν πότε πότε το κοριτσάκι που προσπαθεί να συρθεί ως τη μονάδα τροφοδοσίας και περίθαλψης του ΟΗΕ, που ωστόσο αδυνατεί, δεν έχει καμία δύναμη να αντιταχθεί στον θάνατο που πλησιάζει με σκιές, την ώρα που το όρνεο γνωρίζει πως ήρθε η άτεγκτη ώρα και περιμένει ξεδιάντροπα. Θα τα κονομίσεις χοντρά μεγάλε μ' αυτήν τη φωτογραφία. Εγώ έβγαλα αυτήν τη φωτογραφία. Τώρα βλέπω μέσα από τη φωτογραφία και υποφέρω για την απώλεια μιας πραγματικότητας που όλοι αυτοί, με τις γραβάτες και τις έξυπνες ιδέες, κατατροπώνουν πίσω από τα προβαρισμένα τους χαμόγελα. Κοιτούσαμε τη στιγμή του θανάτου ενός μικρού παιδιού, ενός μικρού κοριτσιού, θα λέγαμε δυο τρεις κουβέντες πόσο άδικο είναι να γεννιέσαι εκεί που ο μόνος στόχος είναι να βγάλεις ακόμα μια νύχτα, θα τσουγκρίζαμε τα ποτήρια μας και θα συζητούσαμε για δουλειές.

Όλοι τους ήξεραν πως θα μπορούσα να βοηθήσω το μικρό ετοιμοθάνατο κορίτσι, πως το κυρτωμένο στον εαυτό του πλάσμα θα μπορούσε να είχε βγάλει εκείνη τη νύχτα, πως θα μπορούσε να πεθάνει την επομένη έστω, αντικρίζοντας λίγη αγάπη. Δεν τη βοήθησα, στάθηκα εκεί και απαθανάτισα τη μάχη με τον θάνατο, εκεί που μέσα στο λιοπύρι το ισχνό πλάσμα πέθανε από εσωτερική παγωνιά, από ολοκληρωτική ερήμωση. Εγώ, ο φωτογράφος, έγινα ακόμα πιο διάσημος, μα τι ωραία φωτογραφία! Το καημένο το κοριτσάκι, έλα γειά μας. Ωστόσο πριν κοιμηθώ η φωτογραφία εκείνη άνοιγε πάνω από το κρεβάτι μου μιαν αλήθεια, άνοιγε έναν αφρικανικό ουρανό, κραυγές δίχως λαρύγγια δίχως χειρονομία, μια τρέλα που με στοίχειωνε. Σαν άλλο όρνεο παρατηρούσα τις τελευταίες στιγμές μιας ύπαρξης να κρατηθεί λίγο ακόμα στη ζωή, στιγμές αντανακλαστικές, που αν είχαν έστω την παραμικρή δύναμη θα την έπαυαν μια στιγμή νωρίτερα. Ναι, όρνεο, βλέποντας τη φρίκη μιας πραγματικότητας μέσα από το φακό της φωτογραφικής μηχανής, του τεχνολογικού φίλτρου που εξαγόρασε την "τέχνη" και έκανε την ευτραφή δύση ένα όμορφο πεπρωμένο, σαν τις οικογενειακές φωτογραφίες που αποκρύπτουν κάθε βιαιότητα, κάθε απανθρωπιά που ξεδιπλώνεται μέσα στη ροή και σκιά της καθημερινότητας. Μου άρεσε η δόξα και το χρήμα -ίδιον του δυτικού πνεύματος και πολιτισμού- όμως άφησα ένα παιδί να πεθάνει, όμως ζω μια ζωή με προοπτική, όμως νιώθω ότι είμαι υπεύθυνος -και ακόμα περισσότερο με τον τρόπο της ζωής μου που ευθύνεται για εκατομμύρια θανάτους. Φορές δικαιολογούμαι με τις αρρώστιες που πιθανόν το μικρό κορίτσι να έφερε, αρρώστιες που δεν κάνει να έρθεις σε επαφή αν είσαι ο αποστειρωμένος χέστης της δύσης που με το πρώτο συνάχι του χειμώνα σπεύδεις στον ειδικό να σε καθησυχάσει με μια λίστα φαρμάκων που αμέσως θα πας να αγοράσεις. Αν και ποτέ δεν υπήρξα χέστης. Αν και, δικαιολογούμαι, ο αδικαιολόγητος. Ναι, υπήρχε εντολή στους δημοσιογράφους να μην εμπλέκονται με τα ζόμπι. Όμως πως να χωνέψω που δεν έκανα τίποτα εκτός του να δώσω μια ευκαιρία στον εαυτό μου να πλουτίσει ή να γίνει σπουδαίος; Κι αν ήταν ένας δικός μου άνθρωπος μήπως δε θα έπεφτα με τα μούτρα να βοηθήσω ακόμα κι αν μας χώριζε ηλεκτροφόρο σύρμα; Ήταν οι αρρώστιες του μικρού κοριτσιού ή το ότι δεν είναι κάτι δικό μου, κάτι που να μου ανήκει με κάποιον τρόπο; Κάτι που να έχω εξουσία, εν τέλει, πάνω του; Αδιέξοδο αυτό που χτίσαμε. Τώρα το ξέρω -τώρα που δεν μπορώ να κοιμηθώ άλλο. Μπορεί να είμαι εγκληματίας μιας και η διαδρομή από τον σκλάβο στον άρχοντα περνάει μέσα από το έγκλημα, μέσα από την ατιμία, τον φόβο, τη δειλία, τα στραβά μάτια που προσπαθούν να βλέπουν όμορφα και ακριβά πράγματα, όμορφους και επιτυχημένους ανθρώπους. Μπορεί να είμαι και διάσημος. Μπορεί να είμαι όλα αυτά, όμως πλέον βλέπω ξεκάθαρα και δεν αντέχω άλλο τόση αλήθεια. Δε θα ρωτήσω για εκείνον τον κόσμο που κοίταξα μέσα από τον φωτογραφικό φακό, δεν έχει νόημα να ρωτήσω τίποτα, πλέον ξέρω και θα ήταν επιθυμητό να μην ξέρω τίποτα, δεν έχει πια σημασία καμιά. Είμαι γυμνός. Οι λέξεις και οι ιδέες δεν μετράνε πια. Να που στέκομαι εδώ, μέσα στο κόκκινο αυτοκίνητό μου, να το αέριο που εισβάλλει μέσα κάνοντάς με να σκεφτώ όλη μου τη ζωή. Βλέπω να 'μαι εκεί, να αφήνω τη φωτογραφική μηχανή στο χώμα και να σπεύδω να αγκαλιάσω το μικρό κορίτσι, σαν να ήταν η κόρη μου -την αγκαλιάζω και κλαίω, την σφίγγω για μια στιγμή, κι έπειτα μουδιάζω, μουδιάζω, μουδιάζω ολοένα... Κλείνω τα μάτια.



Ο Kevin Carter αυτοκτόνησε με μονοξείδιο του άνθρακα σε ηλικία 34 ετών προσαρμόζοντας ένα λάστιχο από την εξάτμιση στο εσωτερικό του αυτοκινήτου. Στο σημείωμα που άφησε, μεταξύ άλλων έλεγε: «I'm really, really sorry. The pain of life overrides the joy to the point that joy does not exist».


Kevin Carter -portrait


Η επιλογή του να αυτοκτονήσει, να εγκαταλείψει τούτον τον κόσμο, να αρνηθεί πέρα από το βάρος των πράξεων, των τύψεων, κάθε ίχνος εξουσίας και βολέματος, τον καθιστά τραγική φιγούρα μιας πραγματικότητας που ξεχνάμε εμείς πολύ εύκολα περπατώντας στους δρόμους με τα ατελείωτα σκουπιδοφαγάδικα, ανοίγοντας το ψυγείο μας, κάνοντας ζάπινγκ, πουλώντας μούρη στον σύντροφό μας, διαπαιδαγωγώντας τα παιδιά μας σύμφωνα με την ηλιθιότητά μας, σκοτώνοντας την πλήξη μας με συναντήσεις στα μπαρ της πόλης, με επαναλαμβανόμενους διαλόγους, φανατισμό και ιδεοληψίες, μα πάνω απ' όλα με την αποφυγή -που πλέον συνιστά αυτοσκοπό- από μέρους μας κάθε πράγματος που μπορεί να επιφέρει πόνο. Ο Kevin Carter γίνεται πόσο πιο αληθινός και ειλικρινής από όλους εμάς που συνεχίζουμε να βρίσκουμε δικαιολογίες, που συνεχίζουμε να εφευρίσκουμε ιδέες και λέξεις ώστε να βολέψουμε το τομάρι μας και να διαιωνίσουμε το υπάρχον ως κατ' εικόνα και καθ' ομοίωση του. Ποτέ δε θα καταφύγουμε στις πράξεις που μας κάνουν πιο αληθινούς και πιο ευαίσθητους. Η ευκολία (το δοσμένο, το "έτσι είναι εγώ θα τ' αλλάξω;", η μίμηση και η απομίμηση, η συνήθεια, το βόλεμα, η βαρβαρότητα) σφράγισε την εποχή μας. Ο φωτογράφος μας δεν ανακάλυψε ποτέ τις -και δεν βρήκε διέδοξο ποτέ στις- πράξεις που θα τον έκαναν ανθρωπινότερο, ακολούθησε τον άλλο δρόμο και γεύτηκε το όνειρο των πολλών, το αρχοντιλίκι. Για να ξανακέρδιζε τη χαμένη του ανθρωπιά θα έπρεπε να διαγράψει άλμα, ένα απότομο, ξαφνικό, και βίαιο άλμα. Μια στιγμή ηρωική ακριβώς γιατί εμπεριέχει όλη του την αλήθεια.

Πέθανε σαν σκλάβος.

Ελεύθερος πια.


γ. γεωργίου (Νύχτα του 2009)


6 σχόλια:

  1. Γιώργο το κείμενο είναι καταπληκτικό. Τη φωτογραφία μου είναι αδύνατο να τη σχολιάσω... Με έφερε ταυτόχρονα πάλι μπροστά στον καθρέφτη, αυτόν που αποφεύγουμε τόσο επίμονα. Και βέβαια γεννιέται το ερώτημα: Τι να κάνεις; τι μπορείς να κάνεις;
    Βέβαια, θα πεις, το ζήτημα είναι κατ΄ αρχήν να γεννηθεί το ερώτημα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Σ' ευχαριστώ Χρήστο. Χαίρομαι για τον καλό σου λόγο. Ωστόσο το κείμενο αποδείχτηκε οδυνηρό για μένα -η προπάθεια να γράψω μέσα από τα μάτια του Carter, να γίνω ο Carter, να μπω στο κόκκινο αυτοκίνητο και να σκεφτώ όλη τη ζωή μου/του, να γράψω το τελευταίο γράμμα μου/του, με στοίχειωσε. Βλέπω αυτή την φωτογραφία προσπαθώντας να είμαι εκεί, να κοιτάω μέσα από το φακό, να βλέπω ένα πλάσμα να υποφέρει πεθαίνοντας σαν το σκυλί και να προσπαθώ να βγάλω τη φωτογραφία που θα κόψει κώλους, που θ' αποφέρει δόξα και χρήμα, και σιχαίνομαι τη ζωή μου, ή για να είμαι πιο ακριβής σιχαίνομαι όλη τη συνθήκη αυτής της ζωής, την εγκληματική υποκρισία, την έλλειψη κάθε ευαισθησίας και συναίσθησης ενότητας της ανθρωπότητας. Ακόμα την απουσία πόνου, αυτό το σύγχρονο όνειρο του να περνάω καλά κι ας πάνε να γαμηθούν όλοι οι άλλοι.
    Πράγματι δεν ξέρω τι μπορεί να κάνει κανείς -ίσως είναι κάτι που ο καθένας πρέπει να βρει, να απαντήσει, όχι γενικά μα συγκεκριμένα, στον εαυτό του, αν θέλει. Ο καθένας υπεύθυνος του εαυτού του και συνεπώς υπεύθυνος του κόσμου. Θα ήθελα πολύ, φορές, να σβήσω όλο το έξω μου, την εξωτερικότητα, όλον τον πόνο, με μια απλή χειρονομία, να μη μ' αγγίζει τίποτα, και να αυτοτρέφομαι, να ζω σε έναν εσωτερικό πλούτο. Έλα που δεν μπορώ πια. Απεχθάνομαι όλον αυτόν τον αυτισμό του πνεύματος του οποίου κάποτε υπήρξα θιασώτης από μια συγκεκριμένη οπτική γωνία. Πλέον αυτό που μ' ενδιαφέρει είναι η καταβύθιση στην ύλη και αυτό που λέγεται να μην είναι πλέον σκέψη -προϊόν της, να μην είναι ιδέα -προϊόν της, να μην είναι ready-made, αλλά να είναι σάρκα, μέρος, κομμάτι αυτού που μιλάει. Αλλιώς: αυτό που κάποτε πρέσβευε το πνεύμα και το απομόνωνε από το πραγματικό, να είναι μια έκφραση του σώματος κι όχι κάτι άλλο υπό, υπέρ, μετα, μέσα ή έξω. Δεν θα μπορούσα να γίνω περισσότερο σαφής εδώ, με λίγες προτάσεις, όχι τώρα. Ούτε έχω κάτι έτοιμο να πω. Το αρχικό ευχαριστώ δεν είναι άλλο τελικά από την ευκαιρία που δίνεις για πλησίασμα μέσω της συζήτησης σ' αυτό που μας ενδιαφέρει.
    Η αναζήτηση κάθε ευκολίας του δυτικού ανθρώπου έχει καταδικάσει ένα μεγάλο κομμάτι της ανθρωπότητας σε θάνατο. Αν υπήρχαν τρόποι να βοηθήσουμε πραγματικά σίγουρα δε θα ήταν κάτι εύκολο -υπάρχει πιο δύσκολο από το να αλλάξει κανείς νοοτροπία; από το να σκέφτεται πραγματικά και όχι να αναπαράγει κάτι που υποκαθιστά την πραγματικότητα και την ίδια τη σκέψη;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. αναπαράγει κάτι που υποκαθιστά την πραγματικότητα και την ίδια τη σκέψη; (κι εδώ μου έκοψε την τελευταία πρόταση... άντε αυτή τη δουλειά θα κάνουμε τώρα. ράβε, ξήλωνε...)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Γιώργο με συγκλόνισε αυτό το άρθρο όσο τίποτα μέχρι σήμερα στη Ζώη μου.
    Νόμιζα πως μόνο ένας σκοτωμένος σκύλος στο δρόμο είναι το πιο οδυνηρό θέαμα ... Τι αυταπάτη !
    Tην είχα δει αυτή τη φωτογραφία αλλά δεν γνώριζα το υπόβαθρό της . Μπορώ να ομολογήσω οτι την θαύμαζα κι όλας...δεν είχα διείσδυσει στον πόνο που βγάζει . Την έβλεπα μόνο απο καλλιτεχνική άποψη.
    Ποσό γελοία νιώθω σήμερα διαβάζοντας αυτό το άρθρο...Πιστεύω ότι πολλά άτομα "την πάτησαν" όπως εγώ. Και τώρα διερωτώμαι πως είμαστε τόσο βαθειά βυθισμένοι στην πλάνη ? Πως το μυαλό μας κάνει τρέλα παιχνίδια και προσπαθεί να θάψει οτι το χαλάει, οτι το ενοχλεί στην θέα και να το μετατρέψει σε art ? this is not dada....this is the end.....
    Γιώργο και μόνο το γεγονός οτι παραμονή πρωτοχρονιάς σου σκάσε ο Kevin Carter και το αυτό το ευτυχισμένο πια κοριτσάκι στο μυαλό δείχνει πολλά για την ιδιοφυΐα που κρύβεις και το ανώτερο σου πνεύμα σου .
    Τα λόγια είναι λίγα.... ελπίζω στο μέλλον ένας άλλος "φωτογράφος" να πράξει πιο ανθρώπινα .
    Αν και στο τέλος αποδείχτηκε μεγαλύτερος ήρωας ο Kevin Carter . Πάλεψε με τις ερινύες και τις σκότωσε .
    Νομιζώ πως αξίζει να κλείσω με ένα απόφθεγμα του Ζορζ Κλεμανσό : «Η ζωή ενός ανθρώπου είναι ενδιαφέρουσα κυρίως όταν έχει αποτύχει. Γιατί αυτό σημαίνει ότι προσπάθησε να ξεπεράσει τον εαυτό του.»

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Καλησπέρα ανώνυμη φίλη (μακάρι να μπορούσα να αποφύγω τη λέξη “ανώνυμη”, μου φαίνεται αστεία). Έχε σε παρακαλώ κατά νου ότι σου μιλάω πραγματικά με συμπάθεια αλλά και ειλικρίνεια: λοιπόν με μπέρδεψες λίγο. Στις δυο πρώτες σειρές νόμιζα πως μου κάνεις πλάκα, με ειρωνεύεσαι ή κάτι τέτοιο. Δεν μπορώ να καταλάβω πως μπορείς να νόμιζες ότι το πιο οδυνηρό πράγμα είναι ένας νεκρός σκύλος. Εννοώ, πρέπει να υπερέβαλες από συναισθηματική φόρτιση αν δε μου κάνεις πλάκα, γιατί πράγματι είναι μεγάλη αυταπάτη. Ωστόσο όχι περισσότερο από την πίστη σε έναν θεό, ή την επίτευξη της αγάπης, σκέφτομαι αμέσως, η αυταπάτη είναι αυταπάτη, κι αν αυτό το κέιμενο σου μίλησε κατ’ αυτόν τον τρόπο ώστε να αισθάνεσαι έτσι, σημαίνει πως σε ηλέκτρισε -σε ηλέκτρισε, νιώθω την εξαψή σου, κι αυτό είναι κάτι που μετράει, το ζωντανό σώμα. Δεν μου κάνεις πλάκα. Είσαι ειλικρινής. Δεν το θέλω σε καμία περίπτωση να σε στενοχωρήσω με όσα ήδη έγραψα. Αν και ούτε κακό είναι να νιώθουμε άσχημα. Μάλλον είναι μια πραγματικότητα κατά πολύ περισσότερο ως τέτοια από εκείνη που ονειρευόμαστε.
    Όσο για το πνεύμα μου αν είναι ανώτερο ή κατώτερο είναι κάτι που εμμένει στην ίδια πάντα σφαίρα της κοινωνικής αναγνώρισης, της ανάβασης στην πυραμίδα των αξιών. Ένα ανώτερο πνεύμα, όπως το καταλαβαίνω, είναι πάντα ένα πνεύμα-προς-εξουσία, ισχύ, τυρρανία. Δεν είναι κάτι που μ’ ενδιαφέρει. Η ενεργοποίηση του ζωντανού οργανισμού με ενδιαφέρει, με συγκινεί, και γι’ αυτό χαίρομαι για τη συμμετοχή σου εδώ.
    Ωραίος ο κλεμανσό. Να ‘σαι καλά.

    Μόλις έπεσα σε κάτι σημειώσεις που είχα κρατήσει από το βιβλίο “σκέψεις” του Pascal και διαβάζοντας το σχόλιό σου θυμήθηκα κάτι δικό του το οποίο αντιγράφω μιας και ταιριάζει εδώ (σημειώνω δε πως διαφωνώ εδώ κι εκεί σε επιμέρους, προβληματικές για μένα, ιδέες όπως πηγάζουν από τις λέξεις, μα εκτός αυτού -και λαμβάνοντας υπόψη και την εποχή και τη γλώσσα ως καταπιεσμένες από τον φαλλό του πνεύματος - το κείμενο το βρίσκω έξυπνο και παρατηρητικότατο:
    “Δεν αρκούμαστε στη ζωή που έχουμε μέσα μας και στο ξεχωριστό μας Είναι: θέλουμε να ζούμε μέσα στην ιδέα των άλλων για μια φανταστική ζωή, και πασχίζουμε να το επιδεικνύουμε. Μοχθούμε ακατάπαυστα για να εξωραϊσουμε και να διασώσουμε το φανταστικό μας Είναι και παραμελούμε το αληθινό. Και αν κατέχουμε είτε τη γαλήνη είτε τη γενναιοδωρία είτε την πιστότητα, σπεύδουμε να τα κοινοποιήσουμε, για να συμπληρώσουμε με αυτές τις αρετές το άλλο Εϊναι μας, και θα προτιμούσαμε να τις αποσπάσουμε από τον εαυτό μας για να τις συνάψουμε στον ψεύτικο -πρόθυμα θα γινόμασταν δειλοί για να κερδίσουμε τη φήμη του γενναίου. Μέγιστη ένδειξη της μηδαμινότητας του Είναι μας αποτελεί τ' ότι δεν ικανοποιούμαστε από το ένα χωρίς το άλλο, και ανταλλάσουμε συχνά το ένα για το χατήρι του άλλου! Καθότι όποιος δεν θα θυσίαζε τη ζωή του για να διαφυλάξει την τιμή του θα ήταν άτιμος.”

    Καλό σου βράδυ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Δυο δρομοι λοιπον για να επιλεξεις οταν εισαι στη θεση του καρτερ: ο πρωτος, η ληψη της τελειας φωτογραφιας, που συνεπαγεται επιτυχια, λεφτα, αυταρεσκεια, δοξα, φημη. Ο αλλος, να αφησεις τη μηχανη και να τρεξεις στο παιδι, να ''σωσεις'' τη ζωη του πηγαινοντας το στη μοναδα τροφοδοσιας. Με τον πρωτο εισαι ενα φιλοδοξο αδιστακτο καθαρμα που παταει επι πτωματων. Με τον δευτερο εισαι ενας αλτρουιστης-ανθρωπιστης.
    Σωστα?


    ..οχι.


    Ας παρουμε λοιπον υποθετικα το δευτερο δρομο, τον πιο χριστιανικο. Ο καρτερ βλεπει το παιδι να παλευει με το θανατο, σοκαρεται και ταραζεται απο την εικονα, το παιρνει και το παει στη μοναδα. Ωραια ως εδω. Τωρα μπορει να φωτογραφισει τους ανθρωπους στην ουρα για το φαγητο, καποιον αρρωστο να σπαρταραει ή το πληθος τελοσπαντων. Δε λεω, δυνατες εικονες. Αλλα χανεται η μιση αληθεια οπως το περπατημα τοσα χιλιομετρα ,ή η μοναχικοτητα της πορειας ως εκει, και της προσπαθειας για επιβιωση.

    Ερχεται λοιπον ο καρτερ, και μη ξεροντας ποιο δρομο να επιλεξει -ειναι σοκαριστικο το θεαμα, σιγουρα υπηρξε μια καποια αμφιβολια- υπερβαινει το συναισθηματικο ταρακουνημα και επιλεγει να φωτογραφισει την αληθεια που δεν ειχε ειπωθει ως τοτε με εικονες. Και μαζι μ αυτη μπαινει στο πλανο και το γερακι, που κανει το μηνυμα 100 φορες πιο δυνατο (στους αναγνωστες των ταιμς).

    Κοιταζοντας την κατασταση με αριθμους, και κρινοντας εκ του αποτελεσματος (η βοηθεια πολλαπλασιαστηκε και οργανωσεις τυπου unisef υποστηριχθηκαν απο πολυ περισσοτερο κοσμο μετα το δυνατο μηνυμα της φωτογραφιας) η κινηση του καρτερ ειναι αξια θαυμασμου και σωστη κινηση, αφου εναντι ενος θανατου αποτρεπτηκαν πολλοι αλλοι.
    Αλλα φυσικα τιποτα δε μετραει για τον κοσμο αν δεν το δει με τα ματια του. Αν πεθαιναν δηλαδη εκατο ανθρωποι εξαιτιας της περιορισμενης βοηθειας των γιατρων και της γιουνισεφ, οι ανθρωποι δε θα κατηγορουσαν κανεναν για τους θανατους, γιατι ο μονος ενοχος θα ταν αυτοι οι ιδιοι, που δε στηριξαν τις οργανωσεις και εμειναν αραγμενοι στα σπιτια τους. Και 100>1, am i right niggas?

    Μπαινεις και στο αλλο το τριπακι βεβαια αν εισαι ''ο κοσμος''. Τσιμπας με το που βλεπεις ''καημενο'', ''παιδακι'', ''πειναει''. Ειναι το ιδιο που τους παρακινει να στειλουν λεφτα και να στηριξουν, και το ιδιο που τους κανει να καταριουνται το φωτογραφο. Πουλαει, πώς το λενε. Αν ηταν καμια γρια στη θεση του παιδιου το ιδιο θα λεγαν? χμου.

    Και ακομα δεν ηρθε στο τραπεζι ο παραγοντας τεχνη. Το οτι η τεχνη εχει και χρηστικη αξια εκτος απο διακοσμητικη, το οτι εκτος απο τη χαρα ή τη λυπη ή ο,τι συναισθηματα δημιουργει, μπορει και να σε σηκωσει απο τον καναπε σου και να σε παει βολτα (σαν αορατο χερι ενα πραμα).

    Εχεις λοιπον δυνατα κινητρα σαν ανθρωπος, και δικαιωμα να επιλεξεις αν θα εξ-υπηρετησεις την τεχνη ή θα βοηθησεις καποιον -εστω ετοιμοθανατο - σε ενα τετοιο δυσκολο διλημμα σαν αυτο.
    Να πω ''τα ζυγιζεις''? Το λεω. Αυτος, που μπορεσε δηλαδη. Εγω θα μουν κοτα -κι αλλοι τοσοι μαζι μου- θα χα παραλυσει με κανα δυο τετοιες εικονες λαιβ μπροστα μου.
    Το πληρωνεις, βεβαια, αυτο το δικαιωμα της επιλογης. Και προσπαθεις να γυρισεις το χρονο πισω, ενιοτε, για να παρεις τον αλλο δρομο. Ή, αν δεν μπορεις, περιοριζεσαι στο αποτελεσμα του αλλου δρομου (απο πανουκλα θα ναι, απο αερια στ'αμαξι θα ναι, κλαιν).

    ΑπάντησηΔιαγραφή