Φρέατα ξεχειλίζουν στον χρυσόμαλλο κάμπο
Επιβράβευση ενός ήλιου αργά τη νύχτα
Διαμέσου των αιώνων μετά τη θλίψη
Καθώς σχολνούσα απ' τη σαθρή κοινωνία
Ξεχνώντας κι όλας την επίβουλη προσπάθεια
Ενάντια σ' έναν έρωτα που ευωδιάζει μπλε βαθύ
Και κατέφευγα στο γιαπί δίπλα στο ποτάμι
Που προκαλεί τη μοναξιά σε κάθε επιβάτη του νου
Μόνος μου με τη ζεστασιά της καρδιάς μου
Τυλίγοντας με σάβανο το σώμα μου
Και γράφοντας ποιήματα με τη χορδή της πήλινης σαγήνης
Φρέατα ξεχειλίζουν στον χρυσόμαλλο κάμπο
γ. γεωργίου (για έναν δεύτερο ήλιο, αύγουστος '98, το πρώτο μου ποίημα)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου