Every work of art is an uncommitted crime


-Theodor Adorno-

daDa ποiησΗ dAda λογοtεΧνiα dadA pUnk dADa

Τελάλης:

Δευτέρα, Δεκεμβρίου 21, 2009

Μιχάλης Καρπουτσής


Το ποίημα ενός φίλου καθώς προσφέρεται, μια κόλλα χαρτί και τίποτα άλλο, συνομιλία που δημιουργεί ένα κέντρο, γίνεται δώρο πολύτιμο. Συγγραφέας και αναγνώστης (και οι δύο, ως τέτοιοι, κατά σύμπτωση) π' αλλάζουν ρόλους, μεταμορφώνονται από το αίσθημα, μεταμορφώνονται στην ένταση. Εκεί που είναι ίσοι. Το λιγόστεμα της μοναξιάς είναι αυτή η ισότητα, αυτή η συμμετοχή. Χαίρομαι που φιλοξενώ εδώ μια τέτοια στιγμή. Να 'σαι καλά Μιχάλη.

γ. γεωργίου


Harry Callahan - Kansas City 1981


Φτάνει να δεις το φως

κι όλα θα σωριαστούνε χαμηλά.

Φτάνει να δεις τον ήλιο

κι όλα θα γίνουν κίτρινο.

Φτάνει να πεις πως όλα είναι

άνεμος

κι ύστερα φύσα όσο πιο δυνατά μπορείς.


Τίποτε δεν αξίζει πια

στο δρόμο, στο δωμάτιο, στο πάρκο,

τώρα που όλα παραμένουν

ακίνητα

από το χτεσινό ξεφάντωμα μιας τρέλας.


Πήδα στο ύψος του κενού

και πέτα

πάνω απ' τις σκιές

της καθημερινής απελπισίας.


Τα χέρια μας

φτυάρια για τάφους,

τα πόδια μας γελάδες γι' αλέτρια

κι όλο μας το σώμα

εξάρτημα μηχανής

κολλημένο στις ίδιες

ημερομηνίες,

πνιγμένο στην κολυμβήθρα

της προσμονής

ουρλιάζει δίχως νόημα.



Μιχάλης Καρπουτσής - (Καλοκαίρι, 2009)


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου