Σταγόνες Από Το Εργοστάσιο (2007)

⦁Το φορτισμένο από άρωμα σώμα προσδιορίζει την κοινωνική θέση ή τη ματαιοδοξία να νιώθει κανείς ανώτερος. Ο εργάτης θα το θεωρούσε -πέραν του ότι είναι γι' αυτόν έξοδο αδιανόητο ή έστω περιττό- αστείο, ακόμα κι αν του δίνονταν δωρεάν. Η όσφρηση καλλιεργεί την γλώσσα της καθημερινής συνδιαλλαγής [πληθυντικός προς τους ανθρώπους των γραφείων οι οποίοι πάντα σου απευθύνονται στον ενικό, όταν δεν σε θεωρούν απλώς ασήμαντο -μια περιφρόνηση, θαρρείς κι η έλλειψη αρώματος σε καθιστά βρώμικο και ψυχικά] όπως επίσης φανερώνει τη διαφοροποίηση στο μισθό. Ωστόσο για να αγοράσει κανείς ένα καλό άρωμα απαιτείται ένα υπολογίσιμο από τον αγοραστή χρηματικό ποσό, όπως απαιτείται και ένα καλό ντύσιμο, μανικιούρ και κόμμωση, σύμφωνα όλα με τη μόδα. Στο τέλος ο υπεύθυνος προσωπικού και ο εργάτης είναι το ίδιο φτωχοί. Μόνο που ο πρώτος είναι κατά πολύ περισσότερο σκλάβος του πραγματικού.

⦁Στο εργοστάσιο είχαμε πολλές μύγες. Σε περιορισμένο χώρο ήμουν ο φονιάς τους. Σκότωνα τόσες ώστε να νιώθω αηδία, να μην μπορώ καν να ευχαριστηθώ το μεσημεριανό φαγητό. Συνέχιζα όμως το κυνήγι με τη μυγοσκοτώστρα -μισό λεπτό ήταν αρκετό για ένα μακελειό. Με ενοχλούσαν. Ωστόσο ποτέ δε θα αισθανθώ τον πόνο που νιώθει μια μύγα εκείνη τη στιγμή που την καταπλακώνει η βία μου. Είμαι αναίσθητος σε μεγάλο βαθμό στη σχέση μου με αυτές.

Αναρωτιέμαι τι είναι ο βασανιστής, ο δήμιος. Αναίσθητος στη σχέση του με τους ανθρώπους. Κι ούτε καν τον ενοχλούν [δεν έχει άποψη που να φτάνει εκεί], είναι η δουλειά του. Και έως ότου τους αφαιρέσει τη ζωή δείχνει φοβερή επιμονή και συνέπεια, πιθανότατα και ηδονή. Δεν θέλω να καταλάβω έναν βασανιστή, ένα δήμιο. Όταν κατάφερνα χτύπημα σε μία μύγα ήλπιζα σε έναν ξαφνικό θάνατο. Και πάλι αυτό δε με κάνει να αισθανθώ καλύτερα για τον εαυτό μου. Τα φασιστικά καθεστώτα υπακούν στην ίδια λογική που ο καθένας μας συμμερίζεται: ενοχλείς άρα εξαλείφεσαι, άρα πεθαίνεις -μάλιστα δεν απέχει πολύ από την καρτεσιανή αντιστροφή του τύπου: σκέφτομαι άρα πεθαίνω [εξαλείφομαι].

Το γενικό [κράτος, παγκόσμια κοινότητα] αλλά και το μερικό [εγώ, υποκείμενο] είναι εξίσου συνένοχα στην πραγματικότητα του φασισμού, στην αναλήθεια του κόσμου.

γ. γεωργίου