Every work of art is an uncommitted crime


-Theodor Adorno-

daDa ποiησΗ dAda λογοtεΧνiα dadA pUnk dADa

Τελάλης:

Σάββατο, Οκτωβρίου 30, 2010

Απόστολος Κυρίτσης - Ένα παράθυρο με θέα



So gentle and so swift

they break your heart.


Λέν, τα ωραία κορίτσια είναι για να μας θυμίζουν πως ο παράδεισος υπάρχει. Και πως κρατούν καλά τα μυστικά τους. Με το χέρι στη σκανδάλη οπλίζουν αδίστακτα και μας χαμογελούν τρυφερά.

Η ομορφιά ακτινοβολεί κίνδυνο, σταυρώνει τα πόδια της, καπνίζει, αποφαίνεται. Τα γυμνά της πόδια πληγώνουν. Η ομορφιά διστάζει, εκπλήσσεται κι αιφνιδιάζει, φλυαρεί, χρυσάφια που κυλούν στο πρόσωπό της και σωπαίνει, κοιτάζει το σκοτάδι ήσυχα, ξαπλώνει πάνω στις πευκοβελόνες, γέρνει, σκαρφαλώνει στη μοτοσυκλέτα, ρίχνοντας ένα χείμαρρο μαλλιών πάνω από ένα ποτήρι τζίν υπολογίζει, περπατάει και το φώς μετατοπίζεται. Η ομορφιά γεμίζει πολυτέλεια τους θλιβερούς στενούς δρόμους, τα τσαλακωμένα σεντόνια, το ημίφως στο κατάστρωμα του πλοίου. Η ομορφιά βρίσκεται πάντα εκεί, ανυπόφορη, απροσδιόριστη και προφανής μέχρι παραφροσύνης.

Αόριστες συνάφειες κάθε τόσο κάνουν τα γυμνά της πέλματα να παραπέμπουν στα μάτια της, κι εκείνα στην πτυχή της μασχάλης, ένα κορμί που πίσω του μαντεύει κανείς τον άμβυκα μιάς παράδοξης αλχημείας, συντήξεις που οδηγούν σε απροσδόκητα κράματα. Ενα ελάφι, ένα λεπίδι και μερικές ρώγες σταφυλιού. Ενα γιασεμί κι ένα κομμάτι σκοτεινό μετάξι. Ενας αίλουρος, ένα χάδι και λίγη ψίχα από ζεστό ψωμί. Αγριότητα που τρέπεται σε τριαντάφυλλο και αποικίζει ερημιές.

Και να που η ομορφιά εγκαταλείπεται πια υπνωτισμένη, παραδομένη ενδίδει στους βραχίονες μια βούλησης που όμως θέλει τι; Να την κάνει μήπως να παραδεχτεί την υλική της υπόσταση, να σβήσει το πρόσωπό της, να την εξαντλήσει, να την πιεί, να ανακτήσει εν τέλει το ισοδύναμό της σε ηδονή; ‘Πήρα την ομορφιά στα γόνατα, τη βρήκα πικρή και τη βλαστήμησα’. Αναρωτιέμαι αν μπόρεσε ποτέ κανείς να ξεπεράσει αυτόν τον στίχο του Rimbaud.

Παίζοντας με την άβυσσο της Θείας Αυταρέσκειας είναι που πέφτουμε στις δικές μας αβύσσους. Κι αν στην ομορφιά υπάρχει κάτι που καμιά φωτογραφία ποτέ δεν μπόρεσε να συγκρατήσει και καμιά συνείδηση να κατοπτρίσει, τότε η ομορφιά δεν είναι εν τέλει παρά μία διαφάνεια, ένα παράθυρο που βλέπει στην άλλη όχθη του καιρού. Αυτή η συνομωσία των αναλογιών, των λεπτομερειών και των κινήσεων που κάνουν μια γυναίκα όμορφη, καταφέρνει τελικά να αποσιωπήσει την καταγωγή της φθοράς, την βαρύτητα και τις παραπομπές της, την κάνει διαφανή για να γίνουν ορατά πίσω της τα νεύματα του ανέφικτου. Ισως ένα χαμόγελο να είναι τελικά η μόνη απάντηση σ’ αυτό που το λοξό της βλέμμα υπαινίσσεται: Αν πρόκειται να ταξιδέψετε στην κόλαση, κλείστε τουλάχιστον μια θέση δίπλα σ’ ένα παράθυρο με θέα.


Απόστολος Κυρίτσης

______________

σημείωσεις:

-η φωτογραφία ανήκει στον Aaron Siskind

-το "So gentle and so swift they break your heart" είναι από μεταφρασμένο στα αγγλικά κείμενο του Albert Camus.

-για περισσότερες δημοσιεύσεις ποιημάτων του Α. Κυρίτση, εδώ.


5 σχόλια:

  1. Ένα ακόμη εξαιρετικό κείμενο του κ.Κυρίτση!

    κώστας παπαθανασίου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Να ποίηση. Ακριβής και υπέροχη, βαθιά αλλά γαλάζια -λες κι είν' ο ήλιος βαθιά μέσα στη θάλασσα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Γεια σου Γιώργο, εχει ένα φοβερό ποίημα και η Emily Dickinson. Για δες:

    449

    Πέθανα για την ομορφιά
    και μπαίνοντας στο χώμα
    ακούω κάποιον ν` ακουμπούν
    σε πλαϊνό μου δώμα.

    Ψιθύρισε «τι έφταιξε;»
    «η ομορφιά» του είπα
    «για την αλήθεια πέθανα»
    είπε «κι είμαστε αδέρφια».

    Κι όπως μιας νύχτας συγγενείς
    μιλήσαμε, ωσότου
    βρύα ήρθαν στα χείλη μας
    κι έκρυψαν τ` όνομά μας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. ένα από τα καλύτερα ποιηματα που διαβασα

    ΑπάντησηΔιαγραφή