Ανθρωπισμός

“Ο πιο μεγάλος κίνδυνος για τον άνθρωπο είναι η ανθρώπινη φύση”

Kevin Mitnick

Όταν συνέλαβαν τον μεγαλύτερο χάκερ που εμφανίστηκε ποτέ, τον Kevin Mitnick -ο οποίος είχε υποκλέψει τηλεπικοινωνίες, υπολογιστές ασφαλείας, το πεντάγωνο- ζήτησαν να μάθουν πώς έκανε ό,τι έκανε. Ο Μitnick ενώπιον γερουσιαστών και πρακτόρων τούς είπε απλά πως εκείνο που ο ίδιος “σπάει” δεν είναι το σύστημα αλλά ο άνθρωπος πίσω από το σύστημα. Το χάκινγκ γίνεται στον άνθρωπο κι όχι στο σύστημα -μέσω του ευάλωτου, “ξεκλείδωτου” ανθρώπου μπαίνεις στο σύστημα. Γιατί συμβαίνει αυτό; Ο Mitnick μας βεβαιώνει πως ο άνθρωπος είναι καλοπροαίρετος σε ποσοστό 99%, ευκολόπιστος, δεν έχεις παρά να του χαμογελάσεις, να πεις δυο κουβέντες που θα τον αγγίξουν, και να σ’ εμπιστευτεί. Ο Μitnick ισχυρίστηκε ότι θα μπορούσε να τηλεφωνήσει ακόμα και σ’ έναν οποιοδήποτε γερουσιαστή και να πάρει τις πληροφορίες που θέλει -κάτι που άλλωστε έκανε, υπονόησε ότι έκανε. Απαραίτητη προϋπόθεση να κατέχει ο “κοινωνικός μηχανικός” τη γλώσσα του συστήματος που θέλει να σπάσει -αν θέλει πχ να κάνει τραπεζική απάτη πρέπει να γνωρίζει τη γλώσσα των τραπεζιτών. Υποστήριξε μάλιστα πως δεν έσπασε κανένα κωδικό ασφαλείας με τον τρόπο που φαντάζεται πχ κάποιος σινεφίλ να κάνει ένας χάκερ, να εισβάλλει δηλαδή μέσω του υπολογιστή, αλλά πως είχε ήδη τον κωδικό με τον οποίο έμπαινε στο σύστημα, και τον κωδικό αυτόν τον έπαιρνε απλά, τις περισσότερες φορές τηλεφωνικά από κάποιο πρόσωπο που τον κατείχε και τον οποίο ο Mitnick προσέγγιζε με τις τεχνικές της εξαπάτησης που ένας κοινωνικός μηχανικός θέτει σε ενέργεια. Χρησιμοποιούσε κάθε επαφή σαν ένα σκαλί που τον οδηγούσε πιο πάνω, στην κορυφή του σκοπού του. Με τη μία πληροφορία ξεκλείδωνε την επόμενη. Κανείς δεν κατάλαβε τι τους έλεγε. Όταν κάποτε αντιλήφθηκαν το κέντρο της σκεψης του και πείστηκαν για όλα όσα τους είχε πει τον έκαναν σύμβουλο ασφαλείας του εφμπιάι, λίγο μετά τις διαδηλώσεις αναρχικών και αριστερών ανά τον κόσμο για απελευθέρωση του μεγάλου επαναστάτη της σύγχρονης εποχής, εκείνου που τα έβαλε με όλο το κυρίαρχο σύστημα επιφέροντάς του ισχυρό πλήγμα. Μην ξεχνάμε ότι ο Μitnick είχε ανακυρηχτεί σε νούμερο ένα τρομοκράτη εκείνη την περίοδο στην αμερική -χαρακτηριστικό είναι εκείνο που λέγονταν γι’ αυτόν: ότι μπορούσε να εκτοξεύσει πυρηνικά απλώς με ένα τηλεφώνημα. (Υπάρχει βιβλίο του στα ελληνικά, εξαιρετικού ενδιαφέροντος, το προτείνω).

Για να εργαστεί κανείς σε ένα σύστημα με επιτυχία πρέπει να κατανοεί τη γλώσσα του συστήματος. Στη δική μας δημοκρατία (που παρόλο πάντα μια ολιγαρχία κινεί τα νήματα, όλοι συμμετέχουν, αποδίδουν, και αυτό το όλοι είναι πράγματι δημοκρατικό -να γιατί δεν υπάρχει και καμιά λύση, όλοι είναι συνυπεύθυνοι, όλοι παράγουν σε ένα σύστημα άλφα, είτε τους αρέσει είτε όχι, όλοι είναι σύστημα) τα δικαιώματα, η ειρήνη, η δικαιοσύνη, ο ανθρωπισμός εν γένει δημιουργεί τον κώδικα εκείνο, ένα δίχτυ σημασιών που αποτελεί την κυρίαρχη γλώσσα που είναι και η γλώσσα με την οποία κανείς μπορεί να κατασκευάσει προγράμματα, να τα τρέξει, και να κάνει θαυμάσια τη δουλειά του. Η γλώσσα που πια δεν έχει κανένα άλλο νόημα ύπαρξης από εκείνο ενός κατασκευαστή. Είναι το κυρίαρχο εργαλείο στο οποίο σαν να ‘ταν παλιό τοτέμ έχουν γονατίσει μέχρι και οι πιο ικανοί. Διανοούμενοι, ποιητές, πολιτικοί. Η γλώσσα ψεύδεται όσο είναι κυρίαρχη πάνω μας. Γιατί το νόημα που φέρει δεν αντιστοιχεί σε ένα σώμα, είναι ξεκομμένο από την πραγματικότητα του ζωντανού οργανισμού, από τη σημαντική του. Αυτό που είναι και αυτό που φαίνεται είναι δύο διαφορετικά, μη τεμνόμενα, πράγματα. Σαν μια βιτρίνα με κρέατα που αρκεί να φαίνονται όμορφα, λαχταριστά, κι ας είναι από κάτω μαύρα, ληγμένα. Αυτό που θα φας δεν είναι αυτό που βλέπεις. Ο νους ελκύεται ενώ ο οργανισμός θα δηλητηριαστεί. Ωστόσο εσύ θα ακολουθείς τον νου σου και με τον νου σου θα προσπαθείς να βρεις τι φταίει που την πατάς σαν ηλίθιος. Ποτέ σου δεν σκέφτηκες ότι αυτό που σε κάνει ηλίθιο είναι η πίστη στον νου σου κι η διαρκής άρνηση να ανοιχτείς στο σώμα σου. Δεν έχεις πια γεύση; όσφρηση; Δεν αισθάνεσαι τίποτα πέρα από εκείνο που ο νους σου σε βεβαιώνει; ένας νους φτειαγμένος με τέτοιον τρόπο ώστε να παίζεις το παιχνίδι εκείνων που σε δημιουργούνε, των κοινωνιών, των εθίμων, των πρέπει ή δεν πρέπει, των δασκάλων, των ποιητών, των ανθρωπιστών. Να επιβάλλεται στα ένστικτα αυτός ο νους με μια μόνο ετικέτα που νεκρώνει τις αισθήσεις, μια βεβαίωση για τους ευκολόπιστους, η αναγραφή της ημερομηνίας λήξης, της προέλευσης, οι αριθμοί και οι λέξεις ως εγγυητές κάθε ποιότητας, κάθε αξίας, κάθε πνευματικής ανύψωσης, θαρρείς και απευθύνονται σε τυποποιημένο άνθρωπο.

Αυτά ως ένα είδος εισαγωγής. Η εκκίνηση για όσα σκέφτηκα με αφορμή κάποια σχόλια που διάβασα και φανέρωναν τυφλή πίστη στην οργάνωση “γιατροί χωρίς σύνορα”. Από όσα έγραψα μέχρι εδώ, κρατάω κυρίως αυτό: άνθρωποι = καλοπροαίρετοι, ευκολόπιστοι στο 99% των περιπτώσεων. Κι έτσι προχωράω: όλος αυτός ο κόσμος που υποφέρει -αυτά τα λίγα δισεκατομμύρια που μας κάνουν εμάς να απολαμβάνουμε όσα απολαμβάνουμε, αυτοί οι πεινασμένοι- δεν θέλει φάρμακα και αντιβιοτικά μα πρώτον νερό, φαγητό, αποχετευτικό σύστημα. Αν δίνεις σε έναν πεινασμένο φάρμακα τον καταστρέφεις -του καις τα σωθικά και τον εγκέφαλο- άμεσα. Τα καρτέλ των φιλανθρωπικών οργανώσεων κάνουν καλά τη δουλειά των φαρμακοβιομηχανιών. Ψάξτε δηλώσεις του ιδρυτή των γιατρών χωρίς σύνορα, του γάλλου ανθρωπιστή (που φαίνεται να πήγαινε όπως κι οι παπάδες, πάντα με τους κυρίαρχους) Bernard Kouchner (ποιος είναι ο κύριος: τι λέει η wikipedia και τι μπορεί κανείς να καταλάβει πίσω από το μπλαμπλά -να και οι καταγγελίες), το πως υποστήριξε τον πόλεμο του Μπους κατά της διεθνούς τρομοκρατίας (αφγανιστάν, ιράκ, ιράν κτλ), διοικητής ο ίδιος του προτεκτοράτου στο βομβαρδισμένο κόσσοβο, υπουργός εξωτερικών του Σαρκοζί. Διαβάστε υποθέσεις καταγγελιών που αφορούν όλες αυτές τις οργανώσεις που παίζουν ένα παιχνίδι βρομερό, δίνοντας το καλύτερο άλλοθι σε όλες τις εγκληματικές πολυεθνικές εταιρείες που κατασκευάζουν δυστυχία, ανεβάζουν τα κέρδη, και τα ανθρώπινα ζόμπι όταν δεν χρησιμοποιούνται ως πειραματόζωα παραμένουν το μέσο για κάθε χλιδή κι επιτυχία όλων όσων εμπλέκονται με το θέμα άνθρωπος (φιλανθρωπικές οργανώσεις, θρησκευτικές, πολιτικές, οργανώσεις δικαιωμάτων…). Το κόνσεπτ είναι ένα: ποτέ δεν βοηθάς κάποιον που, ακριβώς επειδή υποφέρει, σου δίνει μια ζωή στη χλιδή. Κάνεις πως τον βοηθάς. Κάνεις πως ενδιαφέρεσαι. Τον κρατάς σε άθλιες συνθήκες, κονομάς εκατομμύρια, και γίνεσαι και σωτήρας του. Αισχρή πραγματικότητα, και η προπαγάνδα απίστευτη. Απίστευτο ξέπλυμα χρήματος και αισθημάτων. Πίσω απ’ όλα αυτά θα νόμιζε κανείς με τον νου του πως στέκεται ένα κακοσχηματισμένο, ελεεινό ανθρωπάκι, συνήθως κουτό και κενό, που εύκολα γίνεται βασιλιάς, αφού οι υπόλοιποι, ο λαός, είναι όπως πάντα τρομαχτικά ηλίθιοι και με την ανάγκη ενός τσομπάνη. Στην πραγματικότητα το ανθρωπάκι είναι ένα καλοσχηματισμένο ανθρωπάκι, με καλούς τρόπους και “σωστή” χρήση της γλώσσας, λαμπερό με άσπρο χαμόγελο κι εντελώς κλισέ ευφυία, που εύκολα γίνεται βασιλιάς, αφού οι υπόλοιποι, ο λαός, είναι όπως πάντα τρομαχτικά ηλίθιοι και με την ανάγκη ενός τσομπάνη. Κατασκευασμένη η ανάγκη, να νομίζεις πως εξαρτάσαι από τα αφεντικά όταν στην πραγματικότητα αυτά είναι που εξαρτώνται από σένα. Θα το καταλάβεις ποτέ; θα απογαλακτιστείς ποτέ από γονείς και δασκάλους και αφεντικά; Ακόμα, θα απογαλακτιστείς άραγε και από τον λαό; Μια μάζα που άγεται και φέρεται με το πάτημα ενός κουμπιού. Θα απογαλακτιστείς από την ψυχή σου, από τη διαταραχή του καλού και του κακού; θα απογαλακτιστείς από τη γλώσσα που βυζαίνεις αιώνες τώρα; Όχι, φυσικά όχι. Με το δάχτυλο στο στόμα, γεμάτος από πνεύμα, ευσυγκίνητος, εξαρτημένος, θα συνεχίσεις με πίστη το ανόητο παιχνίδι του κόσμου, είτε ως άθλιος κατασκευαστής του είτε ως καλοπροαίρετος αποδέκτης του. Η διαφορά μεταξύ των δύο, θα έλεγες, ότι είναι ηθικής τάξης, κι ας ξέρεις ότι τα αποτελέσματα είναι τα ίδια, ότι δεν υπάρχει εκεί καμία διαφοροποίηση -αυτή τη γεννάει ο νους σου για να σου δώσει άφεση ή έστω να σε κάνει θύμα μιας κατάστασης την οποία δεν ξέρεις να κάνεις τίποτα άλλο από το να τη διαιωνίζεις. Όποιος είναι καλοπροαίρετος δεν πιάνεται απλώς κότσος, συμβάλλει στο ανθρωπιστικό έγκλημα των παραφρόνων.

Κάποτε σκεφτόμουν να ακολουθήσω κάποια αποστολή στους γιατρούς του κόσμου, να συμμετάσχω εθελοντικά. Ήμουν ρομαντικός. Περισσότερο ήταν μία πίεση για φυγή, γιατί δεν άντεχα το σκοτάδι στο οποίο βρισκόμουν, μια θολούρα γύρω από τον εαυτό, γνώσεις βαρίδια και αναζήτηση ενός φαντάσματος. Όσο είναι κανείς μέσα στην κοινωνία (που ούτως ή άλλως είναι) χρησιμοποιεί και χρησιμοποιείται, στροβιλιζόμενος σε αυτές τις κοινωνικές δυναμικές ανάμεσα στην κυριαρχία και την ένδεια, τον πλούτο και την υποταγή. Η καλή προαίρεση είναι κάτι αστείο σε έναν σάπιο κόσμο. Άλλο είναι οι μεγάλες ιδέες που κινούν τους ρομαντικούς και άλλο η πραγματικότητα που κινεί τον κόσμο οντολογικά. Τελευταία η κατάθλιψη που με πλημμύριζε κατά φεγγάρια δεν μεταμορφώνεται σε κάποια στιγμή χαράς, το δηλητήριο της ύπαρξης πνίγει τα σωθικά μου. Οι φωνητικές χορδές μου βαστούν μόνο για να σκούξουν ένα όχι, μιαν ολοκληρωτική άρνηση, που μιας και δεν μπορεί να ενσαρκωθεί ολοκληρωτικά πονάν τα δόντια της σαν μικρό λιοντάρι. Δεν έχω καμία πίστη στον άνθρωπο, καμία πίστη για τον άνθρωπο. Με θλιμμένο πρόσωπο βλέπω το αμετάκλητο της αποτυχίας μας για ζωή και αποσύρομαι. Θα μπορούσα να αυτοκτονήσω. Όχι. Η μόνη μου αντίρρηση είναι πως κι η αυτοκτονία είναι μια ιδέα, ένα σχήμα, και ως τέτοιο μπορεί να είναι ελκυστικό από τον εκλεπτυσμένο νου, όμως δεν παίζεται με το σώμα -τα νεύρα που γρατσουνάν τον φλοιό του εγκεφάλου σου με τα τεταμένα τους νύχια ξέρουν. Τίποτα πάνω από τη ζωή. Και να νικηθείς από μια ιδέα είναι αστείο τρισάθλιο. Γιατί δεχτήκαμε αναντίρρητα το “κοινωνικό ον” ως προσδιορισμό εκείνου του όντος που πράγματι είμαστε; Είναι ένας προσδιορισμός που δε μιλάει καθόλου για τη φύση μας, παρά μόνο για το είδος της φύσης που κατασκευάζεται στα εργαστήρια. H κοινωνική μηχανική (social engineering) κάνει σκόνη το “περί ψυχής” του Αριστοτέλη. Αυτή γνωρίζει την κατασκευασμένη ψυχή, τα αντανακλαστικά της, τις διαθέσεις της, τις μεταπτώσεις της στη σφαίρα του τίποτα, τις δυναμικές που αναπτύσσει κατά το παιχνίδι των σχέσεων, σαν να ‘ταν μηχανή, γνωρίζει και μπορεί να επέμβει πάνω της, να την αποδιοργανώσει, να την μπλοκάρει, να τη χακεύσει -δηλαδή να την ελέγξει. Το αστείο είναι πως αυτή η εντελώς μετρήσιμη ψυχή, προσκολλημένη στο παλαιό όνομά της που ο νους βάφτισε -αυτός ο απατεώνας- συνεχίζει να αυνανίζεται σε μια περί ψυχής θολή κι άυλη θεώρηση, να βουλιάζει στην έκπαγλη φαντασιακότητα ενός κόσμου έξω από τον κόσμο (σαν πρωτόγονος περίπου που κοιτάει καρτ ποστάλ και ψάχνει να καταλάβει τι κρύβεται πίσω της με μια θεώρηση μαγική) κι έπειτα να συνεχίζει τον βαρύ ύπνο της μέσα στα κατουρημένα της σεντόνια. Μόνο η κοινωνική αυτοκτονία μπορεί να δώσει και πάλι στο ον τις ανοιχτές δυναμικές του, αφαιρώντας από το σώμα την ψυχή του, καταστρέφοντας το πρόγραμμα, σπάζοντας τον έλεγχο. Έτσι θέλω, εκεί βαδίζω, προς μιαν αυτοκτονία συνολική που δεν περιλαμβάνει το σώμα, μιαν αυτοκτονία κοινωνική, πνευματική, ανθρωπιστική, συνεχίζοντας να ζω με τους λίγους που με κρατάν ενεργοποιημένο, αγρίμι με τα ρουθούνια του σε ένταση -μακριά από την ανθρωπιά των καλεσμένων σε φιλανθρωπική δεξίωση (στην υγειά σου κέβιν κάρτερ). Περιμένοντας το τέλος. Χωρίς κρασί, χωρίς φλας, χωρίς χαλί, χωρίς χειροκρότημα, χωρίς να σπάσω ένα χαμόγελο.

γ. γεωργίου

___________