η Ανάσα της Ιστορικότητας

Ζορίστηκα αρκετές φορές πριν αποφασίσω να δημοσιεύσω αυτό το κείμενο. Ο λόγος είναι όπως πάντα το ξεβράκωμα. Ένα κείμενο πολύ προσωπικό και η έκθεση πάντα ωμή. Ακόμα κι αν μπροστά βγαίνουν οι λέξεις στον χορό. Σε μία απεχθή πραγματικότητα το να μιλάει κανείς για τον εαυτό του είναι άλλης τάξης ανέκδοτο. Είναι όμως ό,τι έχει -και ό,τι θα του απομείνει στο τέλος παρ’ όλες τις ψευδαισθήσεις του.

Έγραψα το βιβλιαράκι αυτό πριν από εννιά χρόνια, ήμουν κάπου στα εικοσιτρία. Η γλώσσα διαφέρει στα σημεία, όχι όμως συνολικά στην έντασή της. Το διάβαζα καθώς το αντέγραφα και ξέρω, θα ήθελα να αλλάξω πράγματα, λέξεις, θα μπορούσα να δουλέψω το υλικό μέσα στη σκέψη του παρόντος, στο τώρα μου. Δεν άλλαξα τίποτα τελικά. Μόνο αφαίρεσα κάποιες μικρές εισαγωγικές παραγράφους, επειδή ήταν εισαγωγικές όχι στο βιβλίο αλλά στη σκέψη μου που με βασάνιζε τότε, μια κυρίαρχη σκέψη που συστρεφόταν στο μυστήριο του κόσμου ή Κόσμου όπως το έγραφα, και είναι φανερό ότι δε θα βοηθούσαν σε τίποτα απολύτως -εκτός, υποθέτω, αν είχα δημοσιεύσει το σύνολο της μέχρι τώρα συγγραφικής δουλειάς μου. Λοιπόν, πέρα από αυτές τις εισαγωγικές υπερβολές δεν άλλαξα τίποτα, ούτε λέξη, ούτε γράμμα κεφαλαίο. Το κάθε κείμενο που έχω γράψει είναι ένας προσωπικός οδοδείκτης και τίποτα άλλο. Δε μ’ ενδιαφέρει η παγίωση στο τώρα. Το κείμενο είναι του τότε. Δείχνει τα εικοσιτρία μου χρόνια, δείχνει ακόμα έναν ρομαντισμό, ένα είδος ιδεαλισμού, δείχνει ακόμα την ελπίδα ή μάλλον την πίστη στο μέσα. Είναι ένα κείμενο του μέσα. Του δικού μου μέσα. Θα ‘ταν ανόητο να αλλοιώσω εκείνο το μέσα, μόνο και μόνο για να ακουστεί το τώρα. Κανένας καλλωπισμός δε θα μ’ έκανε να νιώσω καλύτερα. Το κείμενο το αγαπώ όπως κανείς σκέφτεται έναν παλιό του έρωτα, μια παλιά του ιδιαίτερη αίσθηση, έναν ιδιότυπο πόνο που μετασχηματίζεται μαζί με το σώμα μέσα στα χρόνια. Δεν τίθεται θέμα καλύτερου ή χειρότερου. Είναι μια πορεία που καταλήγει στον θάνατο. Και όπως αυτός είναι πραγματικός έτσι και κάθε άλλη πραγματικότητα που καταλαμβάνει λίγο λίγο τις εκτάσεις του δεν μπορεί να επιδέχεται εγκεφαλικές, κατασκευασμένες παρεμβάσεις -θέλει (η εκάστοτε αυτή πραγματικότητα) να ζήσει τούτη την πορεία προς τον θάνατο, ή αλλιώς ο θάνατος να ιδωθεί με το σώμα της. Το μόνο που αξίζει είναι τα σωθικά, οι αναστεναγμοί τους, τα ανοίγματά τους, οι ανακατατάξεις τους, είναι εντέλει ο βαθμός ζωής τους, οι άπειροι θάνατοί τους και οι άπειρες μεταστοιχειώσεις τους. Δεν έχει σημασία αν μπορούσα να το κάνω καλύτερο το κείμενο -το λέω σε μένα που μου πέρασε από το μυαλό- δεν έχω να δώσω λόγο ούτε στον εαυτό μου με τον οποίο ασχολούμαι αυτή τη στιγμή, στον οποίο θα ήταν γελοίο να πω ψέματα, θα ήταν ανεπίτρεπτο να του βάλω μάσκα. Οι λέξεις έπονται, η γλώσσα έπεται, γιατί πρώτα ξεδιπλώνεται η ωμότητα, ή αλλιώς, πιο “χριστιανικά”, η ειλικρίνεια -κάπου στη μέση: η φυσικότητα. Από δω ξεπηδούν και οι λέξεις, η γλώσσα: ακολουθούν τον ρυθμό του σώματος που γίνεται. Ποτέ δε θα προηγούνται αυτές, διαφορετικά θα κατασκεύαζαν πραγματικότητες, διαφορετικά θα ήταν δοσμένη γλώσσα, λέξεις επίπλαστες, γεννήματα του ματαιόδοξου και παράφρονα νου που ξέρει να παίζει το παιχνίδι του κόσμου αυτού, ξέρει να εξαπατά, ξέρει να γεννάει αθανασίες.

Ας γίνει ό,τι γίνεται αρκεί αυτό: μακριά από την αθανασία. Η αθανασία είναι ίδιον της εξουσίας.

_______

-εδώ μπορείτε να διαβάσετε/τυπώσετε το βιβλιαράκι "η Ανάσα της Ιστορικότητας"

γ. γεωργίου