Every work of art is an uncommitted crime


-Theodor Adorno-

daDa ποiησΗ dAda λογοtεΧνiα dadA pUnk dADa

Τελάλης:

Κυριακή, Μαΐου 30, 2010

Δεν βρήκαν τρόπο να ικανοποιήσουν τη φιληδονία τους χωρίς να βλάψουν τους άλλους - Σκέψεις πάνω στο κείμενο για τον Kevin Carter



Διάβασα και πάλι το κείμενο που έγραψα την παραμονή των χριστουγέννων για τον kevin carter, ως kevin carter. Βαρύ και ενοχλητικό πράγμα η πραγματικότητα. Την ένιωσα και πάλι ως πόνο. Τις συσπάσεις μου προσπαθώ να προλάβω πληκτρολογώντας λέξεις. Από τη θύμηση στην ιστορικότητα του παρόντος.

Η πραγματικότητα στέκεται σαν άλλος κόσμος πίσω από την πέτσα του νου που γεννά όλους τους άλλους κόσμους. Αν μπορούσε κανείς ν’ ανασηκώσει τούτη την πέτσα και να την κομματιάσει, θ’ αντίκριζε τον θάνατο. Γιατί ο νους δεν γίνεται να παύσει. Όπως δεν γίνεται να βιωθεί η πραγματικότητα. Δεν αντέχεται. Το ψέμα, η ψευδαίσθηση, είναι η ανθρώπινη συνθήκη.

Δεν θυμάμαι -νιώθω. Είναι ένα ζόρικο παρόν. Κάτι που πολύ θέλω να βγω έξω του, να πιαστώ από δυο τρεις εικόνες μας ζωής κατασκευασμένης και να συνεχίσω μουδιασμένος, χαρούμενος, δυστυχισμένος, προσκολλημένος έστω από λίγο πνεύμα, λίγη μεγαλοσύνη, σπουδαιότητα και νόημα. Θα μείνω στο αίσθημα όμως, με δόντια σφιγμένα και σκληρό πρόσωπο, να χτυπηθώ με όλο μου το ψέμα. Είναι έτσι, νιώθω άσχημα, φρικτά θα έλεγα για όλες εκείνες τις στιγμές, για όλη εκείνη τη μεταμόρφωση που με ανοίγει στον κόσμο του πραγματικού. Είναι στιγμές που προσπαθώντας να συλλάβω κάτι, αδειάζω τόσο που είναι σαν θάνατος. Ανυπόφορη ώρα. Καταστρέφω τα χριστούγεννά μου ακόμα κι όταν δεν σημαίνουν τίποτα για μένα, τις νύχτες μου που θέλω να είναι μόνο δικές μου, το συκώτι μου το οποίο δε θέλει να έχει καμία σχέση με όλα αυτά. Η καθημερινή μου ζωή βουλιάζει. Τίποτα άλλο δεν αλλάζει πέρα από τη δική μου διακύμανση. Αυτό είναι κατάρα. Με τρελαίνει. Κι όμως δεν μπορώ ν’ ασχοληθώ με αυτά τα δόντια που μου τρώνε τις σάρκες, δόντια του νου μου που τόλμησα να ξεσκεπάσω. Έτσι όσο και ν’ αντιστέκομαι, όσο και να μου κόβεται η όρεξη, όσο και να συρρικνώνομαι στον πόνο, πολύ εύκολα τα παρατάω για να τσιμπήσω κάτι, να κατασπαράξω κι εγώ λίγη ζωή. Και τι να έκανα; Έχω και στομάχι. Κι ένα σπέσιαλ φιλετάκι μαριναρισμένο στη συντήρηση. Καμιά μπιρίτσα, κανα τσιγαράκι. Νευρώνες, αισθήσεις. Ξέρω. Αυτό που καταλαβαίνω είναι πως θα συνεχίσω να υποφέρω παλεύοντας με τη συνείδηση που σαν πιάνει μια κορυφή ξυπνά το μένος του νου-δία που δε θα σταματήσει να υπερασπίζεται τα σκήπτρα του. Ποτέ. Μόνο αν μπορούσα να καταλάβω πως δίας δεν υπάρχει -αυτός κατασκευάζεται από μόνος του, εκ του μη όντος.



Ό,τι όμως αποτελεί κατανόηση εδώ, δεν μπορεί να ανήκει στον νου. Επιβάλλεται μια κατανόηση σωματική. Ένας οργανισμός που αναπνέει με τέτοιον τρόπο ώστε δεν μπορεί να υπάρχει κανένας δίας. Είναι σαν ο νους -ο πρώτος δίας, το πρώτο αφεντικό, ο πρώτος δολοφόνος- να έχει όλους τους τρόπους δικούς του. Ό,τι προσπαθείς, ό,τι κατακτάς, ό,τι ονειρεύεσαι, ό,τι ελπίζεις, ό,τι σου ομορφαίνει την καθημερινή ζωή, είναι δικός του τρόπος, μαζί πάντα με ό,τι σε κάνει να αποτυγχάνεις, ό,τι σε κοροϊδεύει, ό,τι σου πουλάει ψέμα, ό,τι σε νεκρώνει. Ο οργανισμός ο οποίος έχει αποβάλλει αυτή την ανθρωπιά (η μεγαλύτερη εφεύρεση του νου - ο ίδιος τη μεταφράζει πάντα ως την υψηλότερη. Μα φυσικά, κι οι λέξεις δικές του είναι, δική του η ποίηση της ύπαρξης, δική του η ποίηση του κόσμου) είναι γιατί δεν έχει κανέναν τρόπο, καμία αναζήτηση, κανένα όνειρο. Του είναι αρκετή η ζωή. Μα για στάσου ‘δω, δώσε μου τα μάτια σου -βλέπεις; αμέσως ο νους εξεγείρεται, νατος, τον άκουσα αμέσως που μου είπε: “είναι αρκετή η ζωή;”, με αυτόν τον περιφρονητικό του τόνο, σαν να ‘ταν κάτι ανώτερο απ’ αυτήν, σαν να πρέπει να τον πιστέψω. Το μαρτύριό μου: κάθε στιγμή να τον ακούω και κάθε στιγμή έκθετος στη σαγηνευτική του πλάνη, την καταστροφή μου, τη γαμημένη ανθρωπιά μου. Ο οδυσσέας δέθηκε σφιχτά στο κατάρτι και πέρασε, μα κι αυτό είναι εξυπνάδα, πονηριά, λες και υπάρχει ο τρόπος. Μα είναι δικοί του όλοι οι τρόποι, τρόποι του νου, τρόποι αυτού που πρέπει να αποβληθεί γιατί δεν είναι εσύ, είναι η κοινωνία όλη, όλο το αιματοκύλισμα, η παραφροσύνη της δύναμης, η γεννήτρια της απάτης. Ο νους. Δεν υπάρχει πουθενά κατάρτι, αυτά γίνονται μόνο στη ποίηση για να μας ησυχάζει, να μην αγανακτούμε με την πραγματικότητα που ποτέ δε θα δούμε δίχως αλλοίωση, η ποίηση που γίνεται πέρα από ψεύτης ένας σωτήρας, μια ελπίδα και ένα ακόμα κοινωνικό συμβόλαιο. Ούτε κατάρτι υπάρχει, ούτε σειρήνες. Υπαρχει μόνο το μέσα που είναι και έξω… αν θέλω να είμαι πιο ακριβής: είναι ένα με μας, ούτε μέσα ούτε έξω, επιδερμίδα μας, σκάρτο αίμα, ελαττωματικά όργανα, νεκρές αισθήσεις, μουδιασμένες συνάψεις. Απόδειξη ότι ζωή δεν υπάρχει εκεί. Αφύσικοι. Ζωντανοί νεκροί. Ωστόσο μιαν αλήθεια μας τη λέει η μεγάλη ποίηση -κοιτώντας πίσω από το μεγαλείο της: πως οι μνηστήρες δε διαφέρουν από τον οδυσσέα, δε διαφέρουν στο ελάχιστο πριν το ταξίδι της επιστροφής. Δε διαφέρει από κανένα μνηστήρα έξω από την ποίηση. Μόνο αυτή τον κάνει να διαφέρει, του δίνει ένα ταξίδι στο οποίο ωριμάζει, εξελίσσεται, πνευματοποιείται. Πως στην πραγματικότητα όλοι οι μνηστήρες είναι ο ίδιος του ο εαυτός που δε νικιέται με προσευχές, ούτε με αγάπη, ούτε με πίστη, ούτε με ειρήνη. Θα τους σφάξει όλους τους καταπατητές της ιδιοκτησίας του, του εγώ του, έναν έναν, κανείς, τίποτα δε θα μείνει. Μόνο αυτός, που όταν ήταν ν’ απαντήσει γεμάτος τρέλα, εισροή απόκρυμνης ζωής στα σωθικά του, το ποιος είναι, τ’ όνομά του, ούρλιαξε πάνω από τα κύματα “κανένας”. Το ταξίδι που του τό ‘δωσε η ποίηση, το έδωσε ο νους, του δίδαξε όλους τους τρόπους πώς να κάνει την πανουργία δικαιοσύνη και αλήθεια και πνεύμα. Ξέρει πως να σε ξεγελάσει με το εντυπωσιακό “κανένας”. Μην μπερδεύεσαι, αυτός ήταν, ο οδυσσέας. Η ποίηση τού έδωσε μια ολόκληρη ιθάκη για να μας καταστρέφει χιλιάδες χρόνια δείχνοντάς μας τον σκοπό. Εξαιρετική η ποίηση και τι αγαλλίαση η ιθάκη. Ωστόσο, να ακόμα ένα ψέμα (η ποίηση θέτει ως σκοπό μιαν ιθάκη), ούτε ιθάκη υπάρχει. Εσύ είσαι ο οδυσσέας. Ένας σίσυφος που κάθε στιγμή μπορεί να πετάξει βλαστημώντας τον βράχο χάμω και να φύγει. Δεν υπάρχει κατάρτι, ούτε σειρήνες, ούτε ιθάκη, ούτε βράχος, ούτε θεοί. Απόδειξη: ότι τα ‘πε, τα εξύψωσε, τα παγίωσε σε νεκρούς οδοδείκτες η ποίηση. Η ποίηση δεν είναι ζωή. Είναι πονηριά, είναι κατάρτι, σειρήνα και ιθάκη, η ποίηση είναι θεϊκή. Άραγε υπάρχει; Κάτι μου έρχεται, μια σύσπαση, κάτι βγαίνει: αυτοί που απαντούν θετικά είναι εκείνοι που σου πουλούν ποίηση, οι παπάδες της και τα σούπερμάρκετ της. Ούτε ποίηση υπάρχει. Υπάρχει ένας οργανισμός πάντα που προσπαθεί να εκφραστεί, τον ρυθμό του τις ανάσες του, και είτε ψεύδεται είτε λέει αλήθεια για τον εαυτό του, προκαλώντας το ενδιαφέρον ή όχι, την έλξη, την πίστη, τη ροχάλα -τίποτ’ άλλο. Γιατί όταν ψεύδεται μας λέει την αλήθεια του: ποιο είναι το ψέμα του, μας κάνει να δούμε εκεί ακριβώς που πάσχει, σημείο γυμνό για τα μάτια που κοιτούν με τα μάτια -ενδιαφέρον στον βαθμό που πρέπει να γνωρίζεις τους φίλους και τα πρότυπά σου για να τους ξεράσεις από μέσα σου. Ενώ σαν λέει την αλήθεια του δεν αφορά κανένα γιατί πέρα απ' αυτόν τον εαυτό δεν είναι κανενός άλλου αλήθεια, συνεπώς δεν φτειάχνει οπαδούς, δεν ζητάει χειροκρότημα, δεν αποτελεί χέρι βοηθείας.

Μας αφορά λοιπόν η ποίηση, είναι γεμάτη από ψέματα.



“Δε βρήκαν τρόπο να ικανοποιήσουν τη φιληδονία τους χωρίς να βλάψουν τους άλλους”. Blaise Pascal.

Σ’ εμάς το λέει. Μόνο που αγνόησε πως όταν φιλοσοφεί κανείς κατ’ αυτόν τον τρόπο το πρώτο πρόσωπο είναι πάντα το πλέον έντιμο. Συμφωνώ μαζί του. Δεν βρήκαμε τον τρόπο να ικανοποιήσουμε τη φιληδονία μας χωρίς να βλάψουμε τους άλλους -για μας μιλάω, την ανθρωπότητα. Δεν βρήκα τον τρόπο να ικανοποιήσω τη φιληδονία μου χωρίς να βλάψω τους άλλους -ναι για μένα λέω, θέλοντας και μη, η ανθρωπιά είναι αυτή που με χαρακτηρίζει οντολογικά, την οποία στρεβλώς τη βλέπω/βλέπουμε ποιοτικά ενώ είναι απλώς ζήτημα κατηγοριοποιήσεως καθόλου αξιακής.

Η πραγματικότητα δεν αλλάζει όσο κι αν κλάψουμε, χτυπηθούμε, ουρλιάξουμε, όσο και να εξεγερθούμε. Η μορφή της κοινωνίας ναι, η μορφή της εξουσίας ναι, το σαλόνι μου ναι, ίσως κι ένα καινούργιο αμάξι ναι. Όχι η πραγματικότητα. Αυτό αν το κάνουμε το κάνουμε μόνο όσον αφορά την ιδιωτική μας σφαίρα, την ιδιοκτησία μας, το εγώ μας. Ο κόσμος είναι πολύ μεγάλος για να τον αγκαλιάσει το εγώ μας -μια καρφίτσα στον χάρτη. Και αυτό το τίποτα -μια μηδαμινότητα- ξέρει καλά πώς να νιώθει ολάκερος κόσμος. Έστω ότι γίνεται κόσμος, έστω ότι κλαίει, χτυπιέται, ουρλιάζει, εξεγείρεται, παίρνει λίγο όγκο, φουσκώνει κι εξεγείρεται πλανητικά. Μα τότε θα καταστραφεί σαν εσωτερική βόμβα μεγατόνων. Και πάλι τίποτα. Η ανθρωπιά μας, το είδος της ύπαρξης που μας χαρακτηρίζει, μας προσφέρει τη φαντασιακή δυνατότητα να είμαστε κόσμος, σύμπαν, θεός, εγώ, με αντάλλαγμα έναν ψεύτικο κόσμο, κάλπικο, θεμελιωμένο στη δυστυχία, τη δυστυχία όχι λόγω αξιών, όχι λόγω μιας ηθικής ή μη, αλλά εξαιτίας του φρικτού περιορισμού ενός τέτοιου κατασκευασμένου κόσμου: φαντάσου, ένα δοχείο με μια ποσότητα ύλης. Και φαντάσου πως εκεί βάζει το χέρι του όποιος προλάβει παίρνοντας όσο η χούφτα του μπορεί και προφταίνει. Η ποσότητα του δοχείου είναι συγκεκριμένη. Όποιος προλάβει και μετά τίποτα. Αυτός είναι ο κατασκευασμένος κόσμος μας. Δεν έχει για όλους. Όσο και να φτειάξεις τη ζωή σου, όσο και να την παλέψεις δε θα περιοριστεί η δυστυχία. Για να είσαι ευτυχισμένος πρέπει κάποιοι να υποφέρουν, να εξολοθρευτούν, να εκμηδενιστούν. Δεν έχει για όλους. Πάντα έτσι ήταν. Θα έπρεπε να σπάσει αυτή η κατασκευή, να γίνει κομμάτια, σκόνη. Θα έπρεπε -αυτός είναι ο σωστός χρόνος. Ευχόμαστε για μια στιγμή ευσυγκινησίας και πνεύματος, για να συνεχίσουμε αμέσως τη βλαβερή μας πορεία στον κόσμο που είναι έτσι, είναι αλλιώς, είναι χίλια δυο, και εμείς στην απέξω. Δεν υπάρχει τρόπος. Το να αποβάλλουμε την ανθρωπιά μας, μάλιστα. Πως όμως; Και κυρίως γιατί; Δεν θέλουμε, ούτε θα θέλαμε, ποτέ δε θα αντέχαμε κάτι το οποίο δεν έγινε ποτέ του όνειρο, δεν έγινε ποτέ ιστορία, θρύλος. Η πραγματικότητα είναι το αδύνατο, το μηδέν. Πως θα βαστούσαμε σε σπλάχνα κάτι το οποίο δεν έγινε ποτέ ποίηση; Αχ η ποίηση… άτιμη καριόλα. Αυτή φταίει για όλα, αλλά κανείς δε θα με πιστέψει, κι ούτε θα έπρεπε, ούτε θα ενδιαφερόταν. Τα άσυλα είναι πάντα με τις αγκάλες ανοιχτές. Να πουλήσουν κι αυτοί λίγη επιστήμη, λίγη ανθρωπιά. Όμως δεν έχει για όλους. Είναι μόνο για εκείνους που πρόλαβαν. Και πρόλαβαν επειδή οι υπόλοιποι δεν πρόλαβαν, δεν ήταν ευλύγιστοι να φτάσουν ως εκεί, δεν είχαν χέρια, ή πέθαναν στην προσπάθεια (δεν τους βοήθησαν, δεν τους άφησαν, τους εξαπάτησαν, τους δολοφόνησαν). Μόνο γι’ αυτό υπάρχουν ευτυχισμένοι ηλίθιοι, μόνο γι’ αυτό υπάρχει πνεύμα, μόνο γι’ αυτό έρωτας, γι’ αυτό και μόνο το τρελό γαμήσι. Αν θέλεις μια καλύτερη ζωή θα πρέπει να την πάρεις από μερικούς άλλους. Κι αν ποθείς να ‘ναι πιο πνευματική κάποιοι πρέπει να καούν στην πυρά, κάποιοι των οποίων το πνεύμα απειλεί το δικό σου με αφανισμό. Ποιητή, κορόιδεψέ μας κι άλλο, συγκλόνισέ μας με το αδηφάγο μεγαλείο σου. Το φαινόμενο της πεταλούδας είναι ανόητο σαν λογαριάζεται για επιστημονική θεωρία, γι’ αυτό και μετράει μόνο στον δικό σου κόσμο, όπως και σ’ εκείνων που τον ποθούν: γράφεις ένα ποίημα στον θρόνο σου κι ένας σεισμός γίνεται στην αϊτή, απαγγέλεις δυο τρεις στίχους και μια βόμβα πέφτει καταλάθος σ’ ένα νοσοκομείο στο ιράκ, γράφεις τη μίζερη και κλισέ σου άποψη κι ένας καινούργιος ιός θερίζει την αφρική. Συνέχισε το έργο σου καλλιτέχνη μου και μην ανησυχείς. Τον κόσμο όλο κι αν καταστρέψεις πάλι το πνεύμα σου θα μείνει. Ή έστω το μεγαλύτερό σου άλλοθι, η ποίηση.


γ. γεωργίου

____________

σημείωση: οι φωτογραφίες ανήκουν στον bohnchang koo
___________


27 σχόλια:

  1. Πονάει ο χρόνος μου έλεγε ο Βαλερύ. Νομίζω πως η ψυχανάλυση και ο γερο-Φρόυντ καλά τα είπε. Αρχικά ο ψυχισμός φαίνεται να ρυθμίζεται ολοκληρωτικά από την αρχή της ηδονής, η οποία επιδιώκει την ικανοποίηση μέσω της ψευδαισθητικής κάθεξης της μνήμης μιας παρελθούσης ικανοποίησης. Εντούτοις το υποκείμενο ανακαλύπτει γρήγορα πως οι ψευδαισθήσεις δεν ανακουφίζουν τις ανάγκες του, και έτσι υποχρεώνεται να σχηματίσει μιαν αντίληψη των πραγματικών συνθηκών που επικρατούν στον εξωτερικό κόσμο. Έτσι έρχεται η "αρχή της πραγματικότητας", η οποία μεταλλάσει την "αρχή της ηδονής" και υποχρεώνει το υποκείμενο να επιδιώξει την ικανοποίηση με πιο πλάγιους τρόπους. Δεν την εκθρονίζει, την περιφρουρεί.
    Ο λΑΚΆΝ έρχεται και λέει ΟΚ αλλά πολύ απλοικά. Ποιος μας λέει πως το υποκείμενο διαθέτει πρόσβαση σε μια αλάνθαστη διαδικασία που ξεχωρίζει την πραγματικότητα απ' τη φαντασίωση; Κι έρχεται στη συνέχεια να μας πει, σε αντίθεση με τις παραδόσεις της κλασικής φιλοσοφίας, ότι η αλήθεια δεν είναι όμορφη και ότι δεν είναι οπωσδήποτε ευεργετικό να μαθαίνει κανείς την αλήθεια. Κι έρχεται η επιθυμία, δηλαδή η υποκειμενικότητα. Κι ομιλία αποτελεί το μοναδικό μέσο αποκάλυψης της αλήθειας περί την επιθυμία. Η αλήθεια βρίσκει τον δρόμο της στο πραγματικό χάριν της διάστασης της ομιλίας. Δεν υπάρχει ούτε αληθές ούτε ψευδές πριν την ομιλία.
    Μήπως έτσι σκάει μύτη και η ποίηση;
    Πάλι στο δικό σου δρόμο βγήκα από άλλη στροφή.

    Κώστας Παπαθανασίου (πολιτισμός πηγή δυστυχίας)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Εμένα πάλι φίλε κώστα ο φρόιντ δε με ψήνει (δεν το λέω με ευκολία αυτό, ίσα-ίσα ζορίζομαι αρκετά για να μην το σβήσω, μυρίζομαι κάτι και συγκρούομαι με τη γνώση μου). Δεν βλέπω πώς λύνει κανείς τα προβλήματά του με το φροϊδικό κλειδί. Αντιθέτως έχω την αίσθηση πως τα πολλαπλασιάζει. Πιάνει κάτι υπαρκτό και το κάνει να ταιριάζει στα πάντα σαν να 'ταν καλλιτέχνης με έναν τρόπο εντυπωσιακό, μετά θεωρεί πως έχει βρει όλη την αλήθεια, έτσι κάνοντας το υπαρκτό ανύπαρκτο. Κατάφερε να επιβάλλει το πλαίσιό του στον εικοστό αιώνα, μα ο εικοστός αιώνας δεν είναι λιγότερο άρρωστος από τους προηγούμενους. Τα αποτελέσματα μετράω. Και μου κάνει εντύπωση πώς το δικό του πρόβλημα το προέβαλε πάνω στην ανθρωπότητα, και η γενίκευση αυτή έγινε αποδεκτή από το σύνολο (το πρόβλημα έγινε κοινό) σχεδόν της διανόησης, θαρρείς και βρήκαν τη θεωρία που ξεκλειδώνει τα ανθρώπινα μυστικά, όλοι γεμάτοι ελπίδα που μπορούν πια να γίνουν κι αυτοί ματάκηδες των απογυμνωμένων άλλων. Δεν ξέρω πολλά από ψυχανάλυση, και δεν είμαι σίγουρος αν πιάνω όλα όσα αναπτύσσεις στο ενδιαφέρον σχόλιο σου. Θέλω να πω δεν είμαι τόσο εξοικειωμένος. Ενδιαφέροντα αυτά του λακάν (θα μ’ ενδιέφερε πολύ η α λα λακάν προσέγγισή σου στον τρίερ για τον οποίο μιλούσαμε τις προάλλες). Δεν είχα ποτέ το κουράγιο να ασχοληθώ σοβαρά εκτός του καρλ γιουνκ. Ωστόσο αισθάνομαι ότι το αντικείμενο της ψυχολογίας είναι ήδη προβληματικό και το μόνο που κάνει είναι να μας πνίγει μέσα στην ολοένα αυξημένη του πολυπλοκότητα. Είναι σαν να ψάχνεις να λύσεις το πρόβλημα όταν το πρόβλημα είναι η ίδια η ερώτηση που το γεννάει. Η ερώτηση πάντα αγνοεί στην πραγματικότητα ότι η ψυχή είναι μια κοινωνική κατασκευή, και κάθε πάθηση είναι μια απόκλιση από το κοινωνικά αποδεκτό -απειλεί την κατασκευή και την τάξη της. Όταν η κοινωνία η ίδια δεν είναι τίποτα άλλο από το ζάναξ και πρόζακ που καταπίνεις για να κοιμάσαι ήσυχος τα βράδια, όταν η ψυχανάλυση αποσκοπεί στο φυσιολογικό (νορμάλ) μιας κατά τα άλλα αφύσικης κοινωνικής ζωής, πώς είναι δυνατόν να μη βλέπουμε ότι είναι αδύνατο να χτίσουμε με αέρα; Η ψυχιατρική έχει κάνει καλύτερη (αποτελεσματικότερη, πιο εγκληματική) δουλειά: δε βασανίζεται με βαθιά ερωτήματα, σου δίνει το χάπι και όλα ρυθμίζονται όπως πρέπει (το πρέπει πάει κατευθείαν στην κοινωνία). Κάποτε τα ναρκωτικά κάναν τις δικές τους άγνωστες, περίεργες και “μυστικιστικές” ρυθμίσεις. Τώρα η ρύθμιση είναι προνόμιο των επιστημόνων που στο όνομα της θεραπείας, της προσφοράς βοηθειας -δηλαδή στο όνομα του πνεύματος- γίνονται οι πιο επικίνδυνοι καταστολείς. Η φωλιά του κούκου δεν είναι μια ταινία, είναι ολάκερη πραγματικότητα. Αυτό που πάντα στοχεύεται είναι η ελευθερία του ανθρώπου, γιατί η ελευθερία είναι πάντα προσωπική, και για το σύνολο δε γίνεται να διαφέρεις, να μην επιθυμείς ή καταναλώνεις, έστω κι αν τα κάνεις με τον δικό σου ρυθμό. Είμαστε βαθιά ρατσιστές και ένας αντιρατσιστής γίνεται εύκολα ρατσιστής με έναν μη-αντιρατσιστή (δεν μιλώ για ρατσιστή απαραίτητα). Το είδος αυτό του ρατσισμού, μπορεί να το δει κανείς παντού γύρω του -που δεν κοιτάει απαραίτητα χρώμα, πιστεύω κτλ, αλλά κοιτάει ομορφιά/ασχήμια, επιδόσεις στο σχολείο/δουλειά, επιτυχία, συμβατικότητα, προσαρμοστικότητα, αποδοχή, διάθεση, ήθος, ανεξαρτησία, παπούτσια κτλ και όλα αυτά πάντα μέσα από ένα πολύ συγκεκριμένο πρίσμα, έναν ρυθμό κοινό, αναγνωρίσιμο. Προσωπικός ρυθμός σημαίνει πως δεν υπάρχει θεωρία γι’ αυτόν να μιλήσει, και όταν δεν υπάρχει θεωρία δεν υπάρχει control.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Φορές θα ήθελα να είχα διαβάσει περισσότερο ψυχανάλυση -ομολογώ ότι μετά το “αναμνήσεις, σκέψεις, όνειρα” του γιουνκ (αυτοβιογραφία) έπαψε να μ’ ενδιαφέρει η ψυχανάλυση -είδα όλη αυτή την κίνηση του χάους με άλλο μάτι. Το βιβλίο συγκλονιστικό, με ταξίδεψε μέσα σε όλη την ανθρώπινη ιστορία, με γέμισε, με κουρέλιασε. Σημειώνω πως όταν το διάβασα το ένιωσα ως ένα από τα σημαντικότερα βιβλία που είχα διαβάσει. Ακόμα το ίδιο νιώθω, παρόλο που δε θυμάμαι σχεδόν τίποτα -ένα σκοτάδι ελκυστικό.

    Η αλήθεια δεν είναι καθόλου όμορφη, έτσι κι όλες οι δικαιολογίες αποφυγής της, όλη η δειλία, τα αδύναμα πόδια, ο ευπρόσβλητος μέσα-κόσμος. Και πως να ‘ναι όμορφη; αφού ανοίγεται μέσα από έναν δρόμο γεμάτο περιττώματα.

    Όσον αφορά την ποίηση -με απασχολεί πολύ το όλο θέμα- κάτι ετοιμάζω τον τελευταίο καιρό, οπότε δε θα ‘θελα να είμαι περισσότερο αποσπασματικός εδώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Μόνο και μόνο που ο Φρόυντ είπε αυτό που νομίζεις πως είσαι δεν είναι και τόσο δικιά σου επιλογή φτάνει. Εγώ, ποιος εγώ λέει. Τα ύπουλα σκατά που περνάνε μέσα σου κι αυτά που σου επιβάλουν φανερά που τα πας; (Θυμάμαι τη γαμάτη B-MOVIE του Κάρπεντερ "Ζουν Αναμεσά μας"). Για τον Τρίερς κάτι πρέπει να κάνω.
    Τα λέμε από κοντά φίλε
    κ.π΄.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Σύμφωνοι, αυτό και μόνο αρκεί. Μόνο που αυτή η διαπίστωση του φρόιντ δεν είναι πρωτότυπη. Φυσικά είναι ανάγκη της επιστημονικής εποχής να θέσει τα αιώνια απ' ό,τι φαίνεται ερωτήματα μέσα από το δικό της πρίσμα και με τα δικά της εργαλεία. Καλώς κάνει. Κατ' αυτόν τον τρόπο πρωτοτυπεί. Τώρα, το ότι τα αιώνια ερωτήματα παραμένουν αιώνια (και συνεπώς άλυτα) αυτό έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για μένα -εκεί σκοπεύω με τη ματιά μου με όλη την ένταση που μπορώ να συγκεντρώσω, όσο μπορώ.

    Που τη θυμήθηκες την ταινία; Όντως πολύ καλή. Θα την ψάξω να τη δω ξανά -έχουν περάσει χρόνια.
    καλό βράδυ κώστα, θα τα πούμε

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. http://www.youtube.com/watch?v=g-JnF7lfMl8

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Γέλασα με το βιντεάκι. Ωραίες οι χαοτικές παρεμβάσεις -είμαι υποστηρικτής τους. Ακόμα κι όταν καταστρέφουν μια ροή της σκέψης που ψάχνει τον εαυτό της. Καλός ο χαβαλές αλλά το ρίσκο μηδαμινό. Δεν το κρύβω πως προτιμώ εκείνους που παίζουν ολάκερο τον εαυτό τους. Τώρα όμως είναι η ώρα του παιδού και το μπλογκ γίνεται και παιδική χαρά άμα λάχει:
    “Μην ανησυχείς αν οι άλλοι δεν σε καταλαβαίνουν. Να ανησυχείς όταν εσύ δεν καταλαβαίνεις τους άλλους.”
    Κομφούκιος.
    -αλλά επειδή μπορεί κανείς πάντα να πέσει σε λούμπα και να εκτεθεί τζάμπα, ακόμα κι αν κανείς δεν τον ξέρει ή θα τον θυμάται, το βίντεο θα τον διαφωτίσει ώστε να μην κάνει τα ίδια λάθη. god bless youtube: http://www.youtube.com/watch?v=Iw0Ugz0-eAI

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Υπάρχει μία φράση του Φρόυντ που λεέι "Εκεί όπου ήταν το αυτό, εκεί πρέπει να υπάρξει το εγώ". Η λακανική εκδοχή είναι πως το ασυνείδητο δεν είναι το καταφύγιο των ατίθασων ενορμήσεων, που πρέπει να δαμάσει το εγώ, αλλά ο τόπος όπου παίρνει τον λόγο μια τραυματική αλήθεια. Πρέπει δηλαδή να τολμήσουμε να πλησιάσουμε τον τόπο όπου βρίσκεται η αλήθεια μας. Αυτό που μας περιμένει εκεί δεν είναι κάποια βαθιά Αλήθεια με την οποία οφείλουμε να ταυτιστούμε, αλλά μια αφόρητη αλήθεια με την οποία πρέπει να μάθουμε να ζούμε. Δηλαδή στόχος της ψυχανάλυσης δεν είναι η ευδαιμονία, η επιτυχημένη κοινωνική ζωή ή η προσωπική ολοκλήρωση, αλλά η στοιχειώδεις συντεταγμένες και τα αδιέξοδα της επιθυμίας μας.Με μια οντολογική ανθρωπιστική χροιά φυσικά, γιατί οι ανόητοι πωρωμένοι μαρξιστές κατηγορούσαν το Λακάν ως συντηρητικό που δεν θέλει να αλλάξει τίποτα.
    Αυτά πολύ γενικά βέβαια.

    Υ.Γ. Ύπάρχει μία φράση του Λακάν που μου θυμίζει έντονα την ταινία "Ζουν αναμεσά μας".
    Λέει
    "Τίποτε άλλο δεν εξαναγκάζει κάποιον να απολαύσει εκτός από το υπερεγώ. Το υπερεγώ είναι η προστακτική της απόλαυσης-Απόλαυσε!"

    και φυσικά η περίφημη "Ας δοκιμάσουμε να κάνουμε λίγη πλύση εγκεφάλου στους εαυτούς μας."

    Κώστας Παπαθανασίου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. http://www.youtube.com/watch?v=0zspNhl2fTs

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Εξαιρετικά διαφωτιστικό σχόλιο κώστα. Περίπτωση ο λακάν (ο καστοριάδης δεν παρακολουθούσε τις παραδόσεις του στο παρίσι;)
    Μου κέντρισες το ενδιαφέρον πολύ - τώρα είναι που θα σε μουρλάνω μέχρι να κάνεις τη λακανική ανάλυση στον τρίερ!

    Ανώνυμε νόμιζα ότι είχες χιούμορ. Σκέφτομαι εκείνον τον τύπο που του λεν να κλάσει κι αυτός χέζεται. Πώς λοιπόν να σου πως να μείνεις στο κλάσιμο;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Τί φταίει και αυτός ο εγκέφαλος αν εμείς δεν ξέρουμε να τον χρησιμοποιούμε;Είναι σα να βάζεις ένα πεντάχρονο μπροστά από το τιμόνι και να του λες "τώρα οδήγα" .Το πολύ-πολύ να πατήσει την κόρνα.Ε λοιπόν μακάρι να ήμουν πεντάχρονο και να χαιρόμουν πατώντας μόνο μια κόρνα.Δεν είναι η εξουσία του νου που μας βασσανίζει αλλά η ανυπαρξία των ικανοτήτων μας.Και πως θα τα βγάζαμε πέρα σ'αυτό το γαμημένο ενδιάμεσο χωρίς τα λόγια ποητών και φιλοσόφων;Οιεικόνες είναι μόνο για τη νύχτα.Τη μέρα εχουμε ανάγκη τα λόγια όπως τον αέρα που αναπνέουμε.
    χρύσα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Χρύσα μου, δεν υπάρχει “μας” παρά μόνο ως ο κόσμος μέσα από τα μάτια μου/σου κτλ. Τον καθένα τον βασανίζει κάτι άλλο που φορές ούτε ο ίδιος ξέρει, ή δεν τον βασανίζει τίποτα αν έχει νεκρές τις αισθήσεις. Ίσως πάλι αυτό που μας πονά να είναι το ίδιο, κάτι κοινό, αλλά σ' αυτό ποτέ δε θα καταλήξουμε με τα λόγια -και να συμφωνούσαμε το αποτέλεσμα θα ήταν και πάλι μηδέν.
    Μάλλον δε θα τη βγάζαμε χωρίς τα λόγια ποιητών και φιλοσόφων. Δε θα τη βγάζαμε γιατί δίχως αυτά τα λόγια θα είμασταν κενοί. Αν είμαστε κάτι είμαστε η αποδοχή μέρους αυτών των λόγων, είμαστε το παραγέμισμα αυτών των λόγων, το κοίταγμά μας μέσω αυτών, η φαντασίωση και η αναγνώριση ενός μέσα -πάντα όπως μας βολεύει. Αν τ' αφαιρέσεις είμαστε τίποτα: αυτό που θα έπρεπε να είμαστε, αυτό που θα έπρεπε να γίνουμε. Είναι τρομερό. Δε θα το επιτρέψουμε ποτέ στους εαυτούς μας. Εμείς ποτέ δεν είμαστε εμείς. Είμαστε ο αέρας των άλλων.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. "Η ζωή μου έφευγε αλλά δεν ήξερα από που"
    Μπέκετ, Molloy

    "Πως να ζήσει κανείς χωρίς άγνωστο μπροστά του"
    Ρενέ Σαρ

    "Βρε δε γαμιέται ο κόσμος όλος"
    Μπουκόφσκι

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Ο Κώστας Π. είμαι, ξέχασα να υπογράψω.

    Τον Μπουκ τον έβαλα έτσι για να ξυπνήσουν τα αίματα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Ωραίες οι ατάκες. Σαρ δεν έχω διαβάσει. Τους μπέκετ και μπουκόφσκι τους αγαπώ ιδιαίτερα.
    Πόσες φορές μού έρχεται αυτή η φράση στο μυαλό, η φράση του μπουκόφσκι. Χαίρομαι που τη ρίχνεις εδώ. Να ανάψουν τα αίματα κώστα, ναι, καλά θα ήταν. Εξάλλου το κείμενο προκαλεί/προσκαλεί -ερεθίζει- με γροθιές σηκωμένες. Κρίμα που οι ποιητές δεν ξέρουν να παλεύουν. Κι ακόμα περισσότερο που δεν ερεθίζονται. Αλλά αυτοί θα εκτονώνονται πάντα κάπου αλλού (ευτυχώς: είναι υπόθεση μεγάλη να γλυτώνει κανείς από μια τέτοια πλήξη), κάπου με περισσότερο πνεύμα και πιο γλυκά λόγια. Ο ρεμπώ θα τους κατουρούσε τα μούτρα και τα χειρόγραφα. Εμείς πάντως εδώ ένα κροσέ θα το ρίχνουμε ακόμα κι αν σκάει στα μούτρα μας. Μέχρι να τσακιστεί τελείως εκείνο το ύφος που μοιάζει μ' εκείνων. Ένα πρόσωπο που δεν αναγνωρίζεται. (Λέω εμείς, και επειδή μου προκαλεί αναγούλα πάντα αυτό το "εμείς" όταν το προφέρω, νιώθω την ανάγκη να πω και πάλι ότι μιλώ για μένα, συμπεριλαμβάνοντας και όποιον/α έχει μια τέτοια διάθεση, μια τέτοια θέληση για καταστροφή).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Για μένα φίλε Γιώργο μπορείς αν θες να λες εμείς. Άντε γιατί πολύ φλώρεψα "διαδικτιακά". Στο τέλος θα προσφέρω και λουλουδάκια σε εικονίδια.

    Κ.Π.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Χαίρομαι για το "εμείς" σου κώστα. Όταν το έγραψα σε είχα ήδη συμπεριλάβει, απλώς δε μου αρέσει να το χρησιμοποιώ, δημιουργεί παραφωνίες στα αισθήματά μου -σημαίνει πάντα έναν εγκλεισμό, μια ομαδοποίηση, μια θέληση να ανήκει κανείς κάπου, η αρχή του ψέματος, της μη πράξης. Αυτό το "εμείς" για να έχει βάρος πρέπει να είναι πάντα σιωπηλό, να μεγαλώνει μέσα στις καρδιές. Είσαι φίλος και το "εμείς" που προφέρεται μέσα σου, δίνει κουράγιο. Να 'σαι καλά.
    Θα ρίξω κι εγώ κάποιες φράσεις από το σημειωματάριό μου, τις οποίες σκέφτομαι καθημερινά -αφορούν την όλη συζήτηση και παραπέρα, προς ερεθισμό:

    "Η τέχνη είναι μαγεία απαλλαγμένη από το ψέμα ότι είναι αλήθεια."
    "Αγάπη είναι η ικανότητα να διακρίνει κανείς ομοιότητες στο ανόμοιο."
    "Δεν αγαπιέσαι παρά μόνον δείχνοντας τον εαυτό σου αδύναμο και ταυτόχρονα μη προκαλώντας την ισχύ."
    "Τίποτε δεν είναι αληθές στην ψυχανάλυση εκτός από τις υπερβολές της."
    "Το όλον είναι το αναληθές."
    "Σε πολλούς ανθρώπους είναι ήδη αδιαντροπιά, όταν λένε εγώ."
    adorno (minima moralia)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. "Όποιος παλεύει με τέρατα να προσέξει μην γίνει τέρας. Και όταν κοιτάς πολύ ώρα μέσα στην άβυσσο κοιτάει και η άβυσσος μέσα σε σένα."
    "Κάθε αξιοπιστία, κάθε καλή συνείδηση, κάθε μαρτυρία αληθείας έρχεται μόνο από τις αισθήσεις."
    "Δεν υπάρχουν ηθικά φαινόμενα αλλά μόνο ηθική ερμηνεία των φαινομένων."
    "Πως; Ένας μεγάλος άνθρωπος; Εγώ βλέπω πάντα μόνο τον ηθοποιό του ίδιου του τού ιδεώδους."
    "Ο άνθρωπος ωριμάζει όταν ξαναβρίσκει τη σοβαρότητα που είχε παιδί όταν έπαιζε."
    "Είναι φοβερό να πεθάνεις στη θάλασσα από δίψα. Πρέπει λοιπόν να αλατίσετε την αλήθεια σας ώστε να μην μπορεί πια να σβήσει τη δίψα."
    "Όχι η δύναμη αλλά η διάρκεια των μεγάλων αισθημάτων κάνει τους ανθρώπους ανώτερους."
    "Ο βαθμός και το είδος της σεξουαλικότητας ενός ανθρώπου ανεβαίνει ως την υψηλότερη κορυφή του πνεύματός του."
    "Είμαστε περισσότερο ανέντιμοι απένταντι στον θεό μας: δεν του αναγνωρίζουμε το δικαίωμα να αμαρτήσει."
    "Τελικά αγαπάμε τις επιθυμίες μας και όχι εκείνο που επιθυμούμε."
    "¨Δεν μου αρέσει¨. -Γιατί;- ¨Δεν είμαι στο ύψος του¨. -Απάντησε ποτέ παρόμοια άνθρωπος;"
    "Οι ποιητές είναι αναιδείς απέναντι στα βιώματά τους: τα εκμεταλλεύονται."
    "Η τρέλα είναι κάτι σπάνιο στα άτομα -αλλά στις ομάδες, στα κόμματα, στους λαούς, στις εποχές είναι ο κανόνας."
    nietzsche (αντιγραφή από το βιβλίο του ράμφου "νίτσε για καλό γούστο)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. http://www.youtube.com/watch#!v=tSjZOZMJrNE&feature=related

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. http://www.youtube.com/watch?v=bqzQ2qrtBeg

    Στο ρόλο του Μπρους Λη-Γιώργος Γεωργίου
    Στο ρόλο του Νόρις-Κώστας Παπαθανασίου

    Ανώνυμε καλά κάνεις και παραμένεις ανώνυμος
    γιατί ο Γεωργίου είναι στ' αλήθεια των πολεμικών τεχνών και σε λίγο ξεκινάω κι εγώ εντατικά μαθήματα :)
    Θ' ακούς για Λακάν και θα τρέχεις :)

    κ.π.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. mathe greeklish epitelous ....

    Sto rolo tou Arthourou ego
    sto rolo tou mavrou ipoti esi

    http://www.youtube.com/watch?v=dhRUe-gz690

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. mathe greeklish epitelous...

    sto rolo tou arthourou ego

    sto rolo tou mavrou ipoti esi

    http://www.youtube.com/watch?v=dhRUe-gz690

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Εντάξει έχεις χιούμορ δεν θα σε δείρουμε :)
    Συμφωνείς Γεωργίου; ότι μου πεις
    κ.π.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. Κώστα, θα ήταν αστείο όλο αυτό αν δεν ήταν πολύ γνωστός μου... Το ανακάλυψα πριν λίγο. Και αυτό είναι που με πειράζει. Και περισσότερο όταν κάποιος δεν έχει τ' αρχίδια να υποστηρίξει ό,τι κάνει. Αλλά όσα λέω είναι προσωπικό θέμα και κακώς ίσως τ' αναφέρω. Μην ασχολείσαι μαζί του, δεν έχει ψωμί η υπόθεση. Εγώ τουλάχιστον συνεχίζω δίχως να δίνω καμία σημασία -αμέσως μετά απ' αυτό:
    "...χρόνια πριν, κάποια σοφή μαύρη αδερφή μου 'πε: μερικοί άνθρωποι είναι μαλάκες αγάπη μου."
    william burroughs

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. http://www.youtube.com/watch?v=URsYj-TVFjc

    Γυαλίζει το μάτι του!

    κ.π.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  26. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή