Every work of art is an uncommitted crime


-Theodor Adorno-

daDa ποiησΗ dAda λογοtεΧνiα dadA pUnk dADa

Τελάλης:

Τρίτη, Ιανουαρίου 12, 2010

Άβαταρ



Είδα το Avatar του Cameron στον κινηματογράφο αφού απείχα για δυο χρόνια περίπου από αυτού του είδους τη «διασκέδαση». Την είδα επειδή είναι ταινία που αν θέλεις, πρέπει να τη δεις στον κινηματογράφο και μάλιστα στερεοσκοπικά. Εντυπωσιακότατη θέαση μέσω των 3D γυαλιών, πρωτόγνωρη για μένα, με εξαιρετική αληθοφάνεια στην κίνηση των χαρακτήρων και της κάμερας στον εικονικό χώρο, απίθανα γραφικά και video game αισθητική (αυτό μου θύμισε σε πολλά σημεία, μια φοβερή εισαγωγή video game) ακόμα κι όταν προσπαθεί να αγγίξει την τέχνη, μέσω αναφορών σε αυτήν ή απλώς με την εικαστικότητα της εικόνας. Πολύ ενδιαφέροντα τα της τεχνολογικής ανάπτυξης, ωστόσο την υπέροχη εικόνα τη συνήθισαν τα μάτια μου αργά ή γρήγορα, καλώς ή κακώς, και επικεντρώθηκα και πάλι στην ιστορία και τους διαλόγους (αν και πολύ θα ήθελα να δω την ταινία ξανά). Στις πίσω θέσεις ακούγονταν ανόητα και σεξιστικά σχόλια από μια παρέα ανόητων μπούληδων, και η τελική κρίση όταν τα φώτα άνοιξαν: πως σου φάνηκε; μαλάκα ωραία τα εφέ. Η κατάθλιψη πήγε να με χτυπήσει. Καλά δεν κατάλαβαν τίποτα; δεν είδαν τίποτα άλλο; ούτε ένιωσαν; Γύρισα και τους είδα. Φοιτητόφατσες.



Στο 2154, η εταιρεία με τους στρατιώτες μισθοφόρους της από τη φυλή των ανθρώπων, εναντίον μιας άλλης φυλής, των Νa'vi, κατοίκων του πλανήτη Πανδώρα, λόγω ενός πολύτιμου ορυκτού που υπάρχει στον πλανήτη. Όταν διαπιστώνουν οι άνθρωποι της εταιρείας ότι δεν είναι διατεθειμένοι οι ιθαγενείς να εγκαταλείψουν τον τόπο τους κι ότι δεν υπάρχει άλλος τρόπος να εκμεταλλευτούν τη γη τους, ο μισθοφορικός στρατός αρχίζει τους εκτοπισμούς-βομβαρδισμούς-εκτελέσεις. Οι μπλε πίθηκοι -όπως αποκαλεί τους ιθαγενείς τόσο περιφρονητικά εκπρόσωπος της εταιρείας- επαναστατούν και με ηγέτη τους έναν από τη φυλή των ανθρώπων, πρώην αμερικανό (από τις η.π.α.) πεζοναύτη, ο οποίος, αφού έζησε μαζί τους ως κατάσκοπος αρχικά, συνειδητοποίησε τη σπουδαιότητα του δικού τους πολιτισμού (πάντα πρωτόγονου για τη φυλή των ανθρώπων) και πολεμά εναντίον της φυλής του. Οι καλοί -οι ιθαγενείς στην προκειμένη περίπτωση- για άλλη μια φορά κερδίζουν.



Μου κάνει εντύπωση πώς η κοινωνία του θεάματος αποφεύγει την πραγματικότητα ακόμα κι όταν υποτίθεται ότι σκέφτεται και κάνει μάλιστα και κριτική στον εαυτό της, ο οποίος έχει κατασκευάσει και διαιωνίζει αυτό το άθλιο υπάρχον. Αν μιλήσω με τους όρους που χρησιμοποιεί και αναπαράγει θα έλεγα ότι στην πραγματικότητα οι καλοί ποτέ δεν νικάν. Μια θλιβερή πραγματικότητα στην οποία θα έπρεπε κανείς να επιμείνει. Η αντίθεση του Νίτσε στο δαρβινικό μοντέλο το οποίο θέλει το πιο ικανό και εκλεπτυσμένο είδος να επιβιώνει -μιας και για τον γερμανό φιλόσοφο αυτό που επιβιώνει πάντα είναι η πλέμπα, το πλέον ανθεκτικό είδος, ενώ το ξεχωριστό είδος έκθετο στον κίνδυνο και ευάλωτο λόγω της ιδιοσυστασίας του τείνει πάντα να εξαλειφθεί- μας πηγαίνει βαθιά μέσα στην πραγματικότητα καθαρίζοντας τα μάτια μας από τον καταρράκτη. Αν αφαιρούσαμε το εξαίσιο περιτύλιγμα της ταινίας θα μας έμενε η ιστορία ινδιάνων-ισπανών, πορτογάλων κ.α. φονιάδων, με τους ίδιους όρους και αναλογίες -πλην του τέλους. Συνειρμοί με παρασύρουν και θυμάμαι τα αμερικάνικα γουέστερν με τους καλούς καουμπόηδες και τους κακούς-γελοίους-καθυστερημένους ινδιάνους. Και σοκάρομαι από το πόσο αισχρή υπήρξε η κοινωνία του θεάματος, πόσο φασιστική, για να παραγάγει αυτά τα έργα με τα οποία γαλουχήθηκαν τα παιδιά του σύγχρονου δυτικού πολιτισμού. Οι εβραίοι ενοχλήθηκαν με την ταινία «Der Untergang» επειδή όπως ειπώθηκε παρουσίαζε τον Χίτλερ ανθρώπινο -εντάξει… σεβαστό, από τη στιγμή που ο καθένας έχει το δικαίωμα να εκφράσει την άποψή του, τη δυσαρέσκειά του ή όχι απέναντι σε κάτι, με άνοιγμα στη συζήτηση. Το παπαδαριό στην ελλάδα απαγόρευσε την προβολή της ταινίας «the last temptation of christ» του Σκορτσέζε και η οποία αποσύρθηκε από τις αίθουσες έπειτα από επεισόδια και απειλές των απατεώνων δημοσίων υπαλλήλων. Για τα γουέστερν ποιος ενοχλήθηκε; Εγώ κι εσύ, αλλά αυτό δεν μετράει καθόλου, έτσι δεν είναι; Μια ολόκληρη βιομηχανία ακολουθώντας μια συγκεκριμένη πολιτική και χρησιμοποιώντας τον κινηματογράφο (7η τέχνη...) ως όπλο, κατάφερε να ξευτελίσει τελείως εκείνους τους οποίους πρώτα δολοφόνησε διαπράττοντας τη μεγαλύτερη γενοκτονία της ανθρώπινης ιστορίας, κατάφερε να αντιστρέψει την πραγματικότητα, να κατασκευάσει γελοίες αξίες, και να 'κονομίσει όχι μόνο χρήμα αλλά και ηλίθιους ανθρώπους που προγραμματίζονται με macho όνειρα, μιμούμενοι πρότυπα εξουσίας -σταθερό, αιώνιο πελατολόγιο.



Λοιπόν, η ένστασή μου όσον αφορά την ταινία είναι ότι όσο και εντυπωσιακή να είναι, όσο και να θέτει ζητήματα εξαιρετικής σημασίας όπως η οικολογία, τα δικαιώματα των ζώντων όντων, η μαγικότητα του κόσμου και η φυσικότητα εκείνων που την αναπνέουν, ήταν άλλη μια ταινία γεμάτη από συναισθηματικά κλισέ μιας και έλειπε από την σκέψη της το βάθος της ιστορικότητας: συμπαθείς τους καλούς ιθαγενείς, μισείς τους κακούς εισβολείς, νιώθεις οργή όταν οι κακοί σκοτώνουν τους καλούς, μετά επιθυμείς και περιμένεις εκδίκηση η οποία (πάντα) σου προσφέρεται τόσο απλόχερα, οι καλοί θα νικήσουν, κι εσύ θα πας για καμιά πίτσα ή έστω σπίτι ικανοποιημένος που όλα πήγαν ρολόι, αποσχισμένος από την πραγματικότητα και την σκληρή αλήθεια της, απαλλαγμένος από τη συνειδητοποίηση αυτής της πραγματικότητας που αν επισυνέβαινε, ως τέτοια θα δημιουργούσε ερωτήματα, αλλά κυρίως θα απαιτούσε απαντήσεις και λύσεις, και θα έπρεπε μια ολόκληρη αλλαγή θέασης, στάσης, δράσης, κι αυτό δίχως άλλο θα ήταν πρόβλημα -γιατί να μπαίνεις σε προβλήματα και να μην μπορείς να φας, ούτε να κοιμηθείς, γιατί να βασανίζεσαι; Οτιδήποτε άλλο, αρκεί να μην πονέσεις. Γιατί όχι πιτσούλα, μπιράκι, γκομενίτσα; οι καλοί νικήσαν. Τώρα ποια είναι η πραγματικότητα ποιος νοιάζεται… την ξέρουμε από το πως βγαίνει το μεροκάματο, από τις διακοπές του αυγούστου (τόση η ελευθερία μας), από τα κανάλια της τηλεόρασης, από τις σχέσεις μας. Αυτό το ξέρει πολύ καλά η κοινωνία του θεάματος και μας ταϊζει όνειρο (απατηλό ή όχι, αδιάφορο εδώ) στερώντας μας τα μάτια. Να πας να περάσεις καλά δυο ώρες, να γουστάρεις. Θα συγκινηθείς, θα οργιστείς, θα επαναστατήσεις λίγα εκατοστά πιο πέρα από τα ποπ κορν που κρατάς στο χέρι, ίσως και μέχρι το επόμενο πρωί να κρατήσει η αναστάτωσή σου, μέχρι το πρωί που η νέα μέρα θα σε πετάξει πάλι στην πραγματικότητα και θα προσαρμοστείς εύκολα, πολύ εύκολα, μιας και έχεις φτειαχτεί να κοιτάς μόνο τη δουλειά σου. Κανείς δε θέλει να σκεφτεί ποτέ του πως ό,τι και να λέει, όσο καλός και να 'ναι στην ηθοποιία, όσο καλά εκπαιδευμένος κι αν είναι στις ιδέες και τον διάλογο ώστε να εφευρίσκει ευαισθησίες και δικαιολογίες, δεν ανήκει παρά στη φυλή των ανθρώπων (κι όχι των ιθαγενών).

Το να αποβάλλεις την «ανθρωπιά» σου θα ήταν τόσο επώδυνο όσο η στιγμή συνειδητοποίησης του θανάτου σου.



Ίσως φανεί άσχετη ή και «αστεία» η παρατήρηση με την πρώτη ματιά, μα προσωπικά θα παραδεχόμουν αν ο Κάμερον, ο όποιος Κάμερον, έκανε μια ταινία για τους ινδιάνους και τους ευρωπαίους ή αμερικανούς φονιάδες με αυτή τη δύναμη, δίχως ευρωπαίους ή αμερικανούς ήρωες, αφού ο ίδιος θέλησε να ασκήσει κριτική και να πραγματευτεί καίρια ζητήματα που δεν έχουν να κάνουν με έναν φανταστικό κόσμο αλλά με αυτόν τούτο τον κόσμο μας. Κι αν δεν ήθελε να χάσει σε εφέ και φαντασία θα προτιμούσα στο τέλος οι ιθαγενείς να σφαγιάζονταν όλοι, μαζί με το δέντρο της ζωής, και αντί για πίτσα μετά, καλύτερα πόνος, ένας πόνος που πηγάζει από τα βάθη ενός εαυτού που υποφέρει για αυτό που είναι, ένας πόνος που δείχνει τον εαυτό μας, που αν κοιτάξεις με ενδιαφέρον θα δεις ότι το πρόβλημα είναι πάντα εγώ.



Οι ιθαγενείς δεν νικούν παρά μόνο όταν η ίδια η θεά εισακούει την παράκληση του μετανοημένου πεζοναύτη για βοήθεια, και στρέφει την άγρια ζωή την οποία περιβάλλει και φροντίζει γι' αυτήν, κατά της ανθρώπινης φυλής. Μου θυμίζει την απάντηση του Heidegger στην τελευταία του συνέντευξη στο γερμανικό Der Spiegel (αν δεν απατώμαι, εκεί ήταν) στην ερώτηση τι έχει να πει για το μέλλον: μόνο ένας θεός θα μας σώσει. Καλή η ατάκα, όπως και τα οπτικά εφέ, μα δε με συγκινεί, όπως δεν με συγκινεί κάθε φυγή από το υπάρχον, κάθε φυγή του πνεύματος -αυτού του εικονικού εαυτού.



Αν η τέχνη σημαίνει αυτήν ακριβώς τη φυγή από την πραγματικότητα, το «έχουμε την τέχνη για να μην πεθάνουμε από την αλήθεια» (Nietzsche), οφείλω να πω πως τελικά ακόμα κι αν διεγείρει τις αισθήσεις, στο τέλος με αφήνει σκεπτικό έως αδιάφορο, συν τη σταθερή μελαγχολία που κάθε φορά μου προκαλεί. Θέλω αυτόν τον ζωντανό κόσμο περισσότερο από κάθε δημιουργημένο όνειρο.



Η πάντα εφηβική ματιά των καλύτερων στιγμών της κοινωνίας του θεάματος είναι απολαυστική γιατί μας ξυπνάει τα εφηβικά μας ένστικτα που απωλέσαμε στην πορεία μας προς την αντικειμενοποίηση, αποξένωση, λήθη. Και γι' αυτό συνιστώ ανεπιφύλακτα στον φίλο αναγνώστη την ταινία και οπωσδήποτε σε 3D έκδοση. Και επίσης συνιστώ την ανάγνωσή της με τα μάτια που το εδώ κείμενο παρέχει, γιατί δεν είναι μόνο φίλος, αλλά και υποκριτής, όμοιός μου…


γ. γεωργίου


21 σχόλια:

  1. Έτσι είναι, το πρόβλημα καταλήγει να είναι πάντα το εγώ...

    Πάντως αν έφτιαχναν μια ταινία που να εξιστορεί απλά τη φρικτή αυτή πραγματικότητα των σφαγών, χωρίς φανφάρες και ιδεολογίες και συναισθηματισμούς, έτσι, μια ξερή απλή πραγματικότητα, θα φαινόταν σαν τρομερά ριζοσπαστική ταινία. Στο παραμύθι αυτό που ζούμε και που θέλουμε να ζούμε, κάτι τόσο απλό και αυτονοήτο θα φαινόταν πρωτάκουστο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. It's a shame that this article, and each one of them in this blog, can be read only by greek readers. I'd like to share this blog with some people that i definitely care about.

    N.N.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου χ. Κι αν φορές μοιάζει τρελό, έτσι είναι: θα μας φαινόταν ριζοσπαστικό, πρωτάκουστο αυτό που τελικά θα μιλούσε για την πραγματικότητά μας. Γιατί φυσικά πρώτα θα πρέπει κανείς να μπορεί να δει αυτή την πραγματικότητα με τα μάτια του και όχι με την κατασκευασμένη από την κοινωνία ψυχή του. Σημαίνει να δει πχ στην περίπτωση των ινδιάνων έναν πολιτισμό ανώτερο από τον δικό μας. Αυτό κι αν είναι σοκ για μας. Το κάνεις (γενικά μιλώντας); δεν το κάνεις. Θα το κάνεις όμως για τους Na'vi στην ταινία, θα πεις, καλά ρε πως ζουν αυτοί έτσι; αυτή είναι ζωή, μέσα στην ποιότητα, δες πολιτισμό... Γιατί οι Na'vi δεν αποτελούν απειλή για το εγώ μας μιας και δεν υπάρχουν (άσε που αυτό που μας εντυπωσιάζει περισσότερο είναι ο δημιουργημένος από την τεχνολογία -από εμάς τελικά- εικονικός κόσμος στον οποίο απεικονίζονται οι Na'vi παρά ο τρόπος ζωής τους που αν μας δίνονταν δε θα τον αντέχαμε ούτε για ένα οχτάωρο). Οι ινδιάνοι θα παραμείνουν ως κάτι βάρβαροι και πρωτόγονοι που όταν δεν ήταν τύφλα στο ουίσκι παίρναν τα σκαλπ των καημένων λευκών… γιατί; μα γιατί είναι ινδιάνοι! Κάτι λίγοι έχουν μείνει.. ποιος τους γαμεί όμως.


    N.N. σε καταλαβαίνω, μα δε γίνεται κι αλλιώς. Ό,τι μπορώ να ξεράσω από μέσα μου είναι κυρίως στα ελληνικά. Το ξέρεις. Ωστόσο εμείς, μακριά από δω, μπορούμε να χανόμαστε στη μετάφραση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Αξίζει να συνεχίσουμε να πορευόμαστε με σημαία μας τη λέξη ΑΝΘΡΩΠΟΣ??

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. If any kind of extra-human being wherever in the universe, would be ready to exterminate the human kind, i would totally say YES. It would be just the reasonable and consequent result of our actions, from the very first day of our existence. We are destroyers (with no any sense of Balance), and so, the worst -if not the only- threat for the Universe. -But i keep myself alive because Life gave me a chance to meet someone who proved me that the power of Love is, perhaps, the ONLY ONE that goes further than all this human shit.

    N.N.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ανώνυμε φίλε, καλωσήρθες. Αν η λέξη άνθρωπος μας χαρακτηρίζει με έναν ιδιαίτερο τρόπο, με τον οποίο ως κέντρο μπορούμε να σκεφτούμε πάνω στον κόσμο μας και στην ίδια τη ζωή, θα τολμούσα να πω αυτό που πρωταρχικά αισθάνομαι: αποτύχαμε. Και εδώ θυμάμαι τα λόγια του Ρεμπώ, που είναι κάπως έτσι: «αυτό δεν μπορεί να είναι παρά το τέλος του κόσμου, προχωρώντας». Φυσικά, η ζωή έχει πάντοτε τη δική της εκδοχή για τα πράγματα.

    Nomen Nescio ή Ningun Nombre ή ΝέΝα, αμέσως θυμάμαι το εξαιρετικό σενάριο της ταινίας φαντασίας και τρόμου jeepers creepers. Το πλάσμα ενός σαφώς ισχυρότερου είδους από το δικό μας, που μας σκοτώνει, όχι γιατί είναι ένα πλάσμα διαβολικό, αλλά γιατί είναι καλλιτέχνης -οι ευαισθησίες του και η ανάγκη του για γλυπτική δεν αναστέλλονται για χάρη της όποιας ηθικής. Η ηθική άλλωστε είναι δική μας κατασκευή. Και συνήθως, ως βάρος, δεν απέχει από το παιχνίδι δύο δικηγόρων. Σε φιλώ κι από κοντά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Καλώς σας βρήκα!!! Κι αδύνατο να μάθεις τα φρονήματα, τη σκέψη, την ψυχή του κάθε ανθρώπου προτού πάρει στα χέρια του εξουσία όπως είπε ο Σοφοκλής στην Αντιγόνη!!! Μπορεί να σταματήσει εγκαίρως ή θα φτάσουμε μέχρι το τέλος, μουδιασμένοι από την ηδονή της καταστροφής??

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Ω ναι φυσικά. Την εξουσία όμως την παίρνουμε κι από μόνοι μας, κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες, μέσα από ανάσες καταπιεσμένες. Ο εκδότης που πουλάει εξουσία στον συγγραφέα, ο συγγραφέας που την πουλάει στον αναγνώστη, ο καθένας στο ταίρι του, στον νεοφερμένο εργάτη/υπάλληλο στη δουλειά, στον σκύλο, στα παιδιά, στους ηλικιωμένους, στους πακιστανούς, στον τύπο που παίζει ακορντεόν στον δρόμο κι έπειτα έρχεται με το χέρι προτεταμένο για το ό,τι θα σας ήταν ευχαρίστηση, στο γκαρσόνι. Ο ίδιος ο λόγος μας είναι λόγος εξουσιαστικός, κυρίαρχος λόγος. Λέγοντας/βλέποντας αυτά δεν μπορώ παρά να διαπιστώνω εδώ, πως τελικά είμαστε γυμνοί, εντελώς, μέσα στην καθημερινότητα. Κι ένας παρατηρητής εύκολα μπορεί να δει το σχήμα και το χρώμα της σάρκας μας, ακόμα (!) κι αν έχουμε το κεφάλι χωμένο πίσω απ' την κουρτίνα ή μέσα στην ιδέα αγνοώντας τα βλέμματα όσων κοιτάζουν.

    Μπορεί και δεν μπορεί ο άνθρωπος να αποφύγει την καταστροφή. Ίσως να είναι και αναγκαίο να περάσουμε μέσα από το τέλος για να δούμε καθαρά την όλη μας πορεία. Η καταστροφή, έχω την έντονη πλέον αίσθηση πως δεν είναι το επερχόμενο κακό, ως τέλος του υπάρχοντος πολιτισμού. Είναι μια ήδη πραγματικότητα που «καλά» κρατεί, σωληνοποιημένη και ακίνητη στο νεκροκρέβατό της από εκείνους που η σωτηρία ήταν πάντοτε η δουλειά τους, αφού τρέμουν στην ιδέα της αλλαγής που ο θάνατος μιας πραγματικότητας επιφέρει. Θα 'πρεπε κανείς να είναι εξοικειωμένος τόσο με τη μοναξιά (το άδειασμα) του εαυτού του ώστε να μπορεί να ζήσει και χωρίς την «ανθρωπιά» του, την ψυχή ή το κεφάλι του… αδιαχώριστος από τη ζωή που πάντα προέχει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. hmmmm....sygxwrese ta greeklish file giwrgo...

    geia sou kai apo edw...

    eida kai egw tin tainia prwtou diabasw to keimeno sou ...apogoiteytika para poly apo tin tainia an kai pote den mou arese o cameron(m eksairesi to titanic den mporw na antista8w...)...

    o mister cameron pantote asxoli8ike me ena tsakalistiko kinimatografo...me tin kaki ennoia... pou pantote m apo8ouse...

    to militaristiko stoixeio einai entono stis tainies tou kai den eleipe kai apo aytin...

    i prwti mou entypwsi apo tin tainia itan pws prokeite gia propaganda tou virtual reality....

    to xrwma mple ka8olou tyxaia epilegmeno giatous navi ...poso pio tolmiri 8a mporouse na einai i tainia ean i fili itan mayri i kitrini i kokkini? poso pio amesi apo ena aplo paramy8aki?

    to 3d to syni8isa mesa sta prwta 5 lepta tis tainias....

    ean to film den eixe toso 8orybo 8a eixa apo koimi8ei entos tis ai8ousas...

    i tainia einai toulaiston paidiaristiki kai opoiadipote analysi tis politiko koinwniki i oikologiki mou fainetai periti...


    apla zitaei ta lefta mas ta opoia ta pire kai meto parapanw...

    filika,
    vassilis

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Γειά σου φίλε μου Vassili. Πολύ ενδιαφέρουσες οι παρατηρήσεις σου, και μάλιστα γουστάρω που είσαι πιο ευθύς από μένα. Η ματιά σου μετράει για μένα, το ξέρεις. Ναι η ανάλυση ίσως να είναι περιττή, αλλά να, έχω κι εγώ αυτό το βίτσιο/ανάγκη να γράφω αυτά που σκέφτομαι και με βασανίζουν -για μένα πρώτα, για να τ' ακούω εγώ, μπας και καταλάβω βαθύτερα αυτό που πάντα θέλει να μου διαφεύγει.
    Κρατάω μια σημαντική διαπίστωσή σου που συμπίπτει με τη ματιά μου στο τέλος, όμως από άλλον δρόμο (άλλα μάτια): όσα λες για το μπλε χρώμα των na'vi. Δεν το πρόσεξα καθόλου, ειλικρινά -εννοώ ότι δεν εστίασα εκεί καθόλου. Τώρα φυσικά μού είναι ξεκάθαρο. Πόσο δίκιο έχεις… να τους έκανε μαύρους ε; ή κόκκινους. Όντως αυτό θα ήταν σκανδαλώδες! κάποιοι κόκκινοι με πολιτισμό ελκυστικότερο (όπως των na'vi) από τον δικό μας λευκό; κάποιοι μαύροι; το φαντάζεσαι; πως θα το αντέχαμε αυτό; Εδώ άρχισαν πριν μερικά χρόνια να δίνουν όσκαρ σε μαύρους ηθοποιούς και έγινε κοσμοϊστορικό το γεγονός, και σαν να αποκαταστάθηκε η δημοκρατία την ίδια στιγμή, ο σεβασμός στην διαφορετικότητα του άλλου, τώρα πια δεν είμαστε ρατσιστές. Και νόμπελ δίνουμε, και όσκαρ, και ό,τι γουστάρεις μαύρε-διαφορετικέ καλλιτέχνη, όμως μην σκάσεις στην απονομή έτσι, βάλε κανα κουστούμι της προκοπής. Ε, τι, σαν γύφτος θα έρθεις; -black humor, παρασύρθηκα, αλλά κάπως έτσι είναι τα πράγματα, κάπως έτσι η γλώσσα μάς πετάει πάλι στην πραγματικότητα, όσο παπάρα και να πουλάμε. Μπλε λοιπόν οι na'vi κι έτσι είμαστε ελεύθεροι να ονειρευόμαστε.
    Συμφωνώ σε όσα λες, ωστόσο δεν μπορώ να πω ότι βαρέθηκα, και δεν επιμένω στο κατά πόσο είναι βαρετή ή όχι η ταινία, μιας και σκέφτομαι ότι μετά από δυο χρόνια αποχής από τις κινηματογραφικές αίθουσες και ταινία με τον Τσακ Νόρρις να έβλεπα μπορεί να την φχαριστιόμουνα (ε, οκ…).
    Όσον αφορά την τελευταία σου πρόταση: έλαβα ένα μέιλ από μια φίλη στο οποίο ανέφερε τις απίστευτες εισπράξεις των πρώτων ημερών της ταινίας, για να θέσει το ρητορικό ερώτημα «άραγε αυτά τα λεφτά θα βοηθούσαν καθόλου τους ινδιάνους του Αμαζονίου;». Και αυτό που θέλει να πει είναι πως όταν είσαι πραγματικά ευαισθητοποιημένος σε κάτι, δεν πουλάς πνεύμα, δεν πουλάς άερα, αλλά κάνεις αυτό που πραγματικά μπορείς ώστε αυτή η ευαισθησία να αποκτήσει επιδερμίδα κι έπειτα σάρκα και να σε μεταλλάξει σε κάτι καλύτερο, χρησιμότερο, ομορφότερο. Τώρα η κονόμα συνοδεύεται με πνεύμα -πως θα πουλήσεις για; Επίτρεψέ μου να πω από δω ότι εσύ που ενώ κάνεις καταπληκτική δουλειά και θα μπορούσες σύμφωνα με αυτήν να είσαι ένας «Κάμερον» (ως προς την απήχηση) των κόμιξ, δεν είσαι: δεν πουλάς πνεύμα ή ακόμα την τρέλα του καλλιτέχνη, οπότε δίχως πρόλογο δεν υπάρχει και κονόμα. Ξεκάθαρα πράγματα. Εκτός αν ποτέ καταλάβουν οι αμερικανοί εκδότες το τόσο απλό πως δεν έχουν να ρισκάρουν τίποτα τυπώνοντας -και φυσικά προωθώντας- τα έργα σου παρά μόνο να γράψουν λίγη ιστορία στην τέχνη των κόμιξ (δική μου η άποψη, με πλήρη συνείδηση αυτού που λέω. Και θεωρώ πως θα συμβεί, αν δεν έχει αρχίσει να συμβαίνει). Αλλά αυτό είναι άλλο θέμα και έχει να κάνει με την ηλιθιότητα εκείνων που επιβάλλουν την εξουσία τους πάνω μας. Αν θα τυπωθούμε ή όχι, αν αξίζουμε ή όχι, αν πουλάμε ή όχι, αν γλείφουμε ή όχι. Αν εν τέλει κάνουμε θυσίες ή όχι. Έτσι το λένε. Πρέπει να κάνεις θυσίες. Δηλαδή να σε πηδάνε κι από πάνω. Χριστιανικές αθλιότητες για να απολαμβάνουν οι κυρίαρχοι. Εύχομαι ο χώρος των κόμιξ να είναι καλύτερος από εκείνον της λογοτεχνίας μιας και η λογοτεχνία έχει πήξει από τον πολύ πνευματικό αυνανισμό και έχει καταντήσει τελείως αδιάφορη αν όχι αντιαισθητική. (Σημειώνω και πάλι, πως ό,τι γράφω εδώ είναι η άποψή μου και μόνο).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Για τον μίστερ Κάμερον λοιπόν, τα λεφτά μας τα ζητάει βεβαίως, μα μας πήρε και τα σώβρακα… άκου 12 ευρώ το άτομο. Κι έρχονται κουκλάκια -ίσως και πλαστικές κούκλες- άβαταρ, γαριδάκια άβαταρ με γεύση άγνωστη ως τώρα που θα μας κάνει να νοσταλγούμε έναν κόσμο λιγότερο αλμυρό, βίντεο-παιχνίδια σπλάτερ με οικολογικά τζόιστικς, μαγικές τσίχλες που θα κάνουν τα δόντια μας να φαίνονται φούξια στο σκοτάδι και τις κουφάλες τιρκουάζ, νέες (αντι)αισθητικές επεμβάσεις στο πρόσωπο για ένα λουκ πιο ιν κι από όλα τα ιν που ποτέ υπήρξαν, οικολογικά τρόφιμα με φίρμα «πανδώρα» (φαντάζεσαι; καλή ιδέα ε; να κονομίσουμε κι εμείς στην αναμπουμπούλα), μέχρι και μακιγιάζ άβαταρ (αυτό ισχύει στα σίγουρα, το είδα με τα μάτια μου στο youtube -τώρα γιατί μην ρωτάς, μάλλον βαριόμουν του θανατά). Ωστόσο φοβάμαι ότι μας ζητάει και κάτι παραπάνω από τα λεφτά μας…
    Το έντονο μιλιταριστικό στοιχείο που υπάρχει σε όλες του τις ταινίες (να κάτι που επίσης δεν είχα δει έτσι, που δεν το είχα συνειδητοποιήσει), εκτός του Τιτανικού, είναι όντως αξιοπρόσεχτο, και αγγίζει τα όρια της λαγνείας η από μέρους του προτίμηση σε ένστολους στρατιωτικούς με τεράστια φονικά όπλα (έτσι που το 'γραψα ακούγεται λίγο kinky ή είναι η ιδέα μου;).
    Τέλος, θα μ' ενδιέφεραν οι σκέψεις σου πάνω στην πρώτη σου εντύπωση για την ταινία -που είναι και η πιο καθαρή, αφιλτράριστη από κάθε άλλη εντύπωση που διαμορφώνεται από τη σκέψη στην πορεία- σ' αυτό που λες «προπαγάνδα του virtual reality», και μπορούμε να το συζητήσουμε εδώ, μέσω skype, ή και κατ' ιδίαν που θα ήταν και το καλύτερο για μας.
    Σε ευχαριστώ για τη συμμετοχή. Καλη σου μέρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Φίλε Γιώργο, διάβασα πολύ προσεκτικά όλα τα κείμενα και χάρηκα πολύ που μια ταινία σαν το Άβαταρ πυροδότησε σκέψεις.
    Εγώ την ταινία την είδα μόλις χθες.Η αλήθεια είναι ότι γενικότερα έχω μια άρνηση στα "σουξέ"-ταινίες που διαφημίζονται σχεδόν μέχρι και σε σερβιετάκια.
    Για χατήρι της παρέας και φυσικά με πραγματική περιέργεια πως μπορεί να είναι η εμπειρία 3D που δεν είχα ξαναζήσει, ακολούθησα καθαρά προσχεδιασμένα στο μυαλό μου για το που θα δώσω βαρύτητα παρακολουθώντας τη (στη σκηνοθεσία, γιατί συνήθως έτσι βλέπω τις ταινίες, σεναριακά ελάχιστες με έχουν συνεπάρει).
    Δε νομίζω ότι χρειάζεται να πω τις παρατηρήσεις μου πάνω στα σκηνοθετικά, έτσι κι αλλιώς δεν είναι αυτό το ζήτημα.
    Όταν τελείωσε η ταινία, η παρέα μου με πήγε σε ένα μέρος εδώ στην Πάτρα που πίστευαν ότι θα μου αρέσει.Λιτή αρχοντιά, με αισθητική καμπαρέ της δεκαετίας του 1940 και βενετσιάνικες πινελιές εδώ κι εκεί,με το ξύλο και το μάρμαρο να αποτελούν τα κυρίαρχα στοιχεία του χώρου, με έβαλε σε μια ατμόσφαιρα που λόγω ηλικίας δεν έχω ζήσει.
    Κι εκεί παρέα με ένα αμαρέτο και ονειρικές μουσικές για υπόκρουση, ξεκίνησε μια συζήτηση γύρω από παιδικές αναμνήσεις. Τότε που εμείς τα επαρχιωτάκια πλάθαμε τη λάσπη, σκαρφαλώναμε στα δέντρα και φτιάχναμε τα δικά μας παιχνίδια χρησιμοποιώντας ομαδικά τη φαντασία μας.
    Ύστερα από ώρες κουβέντας, συνειδητοποιήσαμε ότι όλο αυτό προκλήθηκε από την ταινία που κυριαρχούσε το στοιχείο της φύσης. Παρόλο που όλοι είχαμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας και τις χαζοαμερικανιές και την πολεμοχαρή διάθεση και την ανελέητη τεχνολογία που θα εμφανιστεί (εδώ η ταινία ίσως και να λειτουργεί σαν προπομπός) και όλη αυτή την κουλτουροπατάτα που έχει το Hollywood, δεν χαραμίσαμε ούτε λεπτό για να την φέρουμε επί του πάγκου του μπαρ που είχαμε αράξει.
    Αναμνήσεις,χαμόγελα,ματιές γεμάτες και αισιοδοξία ότι όσο και αν γίναμε άνθρωποι της πόλης,δεν θα στερήσουμε από τα παιδιά μας τέτοιες εμπειρίες και θα τους τις προσφέρουμε.
    Το ξέρουμε όλοι ότι κάποτε είμασταν Na'vi και γίναμε άνθρωποι,αλλά νιώθουμε όλοι την ανάγκη να πάμε πίσω.Δεν ξέρω πόσο πρακτικά δυνατό είναι αυτό,αλλά το προσπαθούμε.Ο καθένας με τον τρόπο του και όλοι μαζί χέρι χέρι, όπως οι Na'vi όταν προσεύχονταν στην Έιβα.
    Και νομίζω ότι αυτό εμένα με συνεπήρε περισσότερο από όλα, η δύναμη της προσευχής όλων μας.Όχι με τη θρησκόληπτη έννοια της, με την έννοια της κοινής συγκέντρωσης ενέργειας προς μια κατεύθυνση.
    Δε θέλω να κάνω άλλα σχόλια,συμφωνώ με όλα όσα θέτεις.Το ξέρουμε όλοι το κουκούτσι που έχουμε στο στόμα μας.Ας το φτύσουμε επιτέλους!
    Αυτή την αύρα άφησα να με αγγίξει όλο αυτό το πανηγύρι.
    Ο πόνος της κατάντιας ίσως είναι ένας τρόπος ενεργοποίησης για αλλαγές. Αλλά επειδή νοσούμε κάθε μέρα από τα έργα μας, μήπως να ξεκινούσαμε τη θεραπεία της αισιοδοξίας;

    Ευχαριστώ για τη φιλοξενία!

    Η.Σ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Γειά σου Η.Σ. Και καλώς ήρθες.
    Λες πως παρόλο που η ταινία μπορεί να είναι έτσι ή αλλιώς εσείς μέσω της συγκίνησης που σας προκάλεσε το έργο καταλήξατε να έχει μια πολύ ωραία φιλική βραδιά. Κι αυτό είναι εξαιρετικό. Αυτά είναι ωραία πράγματα. Το ότι κάτι μπορεί να σε κινήσει προς μια κατεύθυνση κατά την οποία τροφοδοτείσαι με ζωτικότητα είναι σημαντικό για τον οργανισμό.
    Όσον αφορά σημεία του σχολίου/σκέψης σου θέλω να γράψω τι γεννήθηκε κατά το πλησίασμά μου. Σ' άλλους η καταστροφή είναι απαισιοδοξία, σε άλλους αναπόφευκτη, σε άλλους σωτηρία, σ' άλλους ντανταϊστική, σ' άλλους ελπίδα, τρόμος, αδιανόητη, φυσική συνέπεια, ανθρώπινη συνέπεια κ.α. πολλά. Οπότε όλα γίνονται τόσο σχετικά, ώστε να πει κανείς τι είναι αισιόδοξο και τι απαισιοδοξο θα έπρεπε να μιλήσει από την οπτική γωνία στην οποία βρίσκεται, δηλαδή να εκφράσει μια αλήθεια που είναι μόνο η δική του. Όσα έγραψα ή γράφω δεν παρουσιάζονται ως η αλήθεια μα είναι η δική μου αντίδραση στα πράγματα, από τη θέση στην οποία βρίσκομαι/βλέπω. Και χαίρομαι που δεν μπαίνεις μόνο στη διαδικασία να συμφωνήσεις ή να διαφωνήσεις αλλά να δώσεις μια άλλη οπτική, τη δική σου.

    Πέρα από αυτά στα οποία συμφωνούμε, σ' αυτό που έχω διαφορετική ματιά είναι στο ότι δε νιώθουμε, απ' όσο παρατηρώ, καμία ανάγκη να πάμε πίσω ή να επιστρέψουμε κάπου σε κάποια αρχή. Και ίσως καλά κάνουμε από μία άποψη. Ωστόσο αυτό που λες ότι νιώθουμε είναι -σε κάποιους, πολλές φορές και σε μένα- μια ωραιοποίηση σε τέτοιο βαθμό που να μην έχει καμία συγγένεια με την πραγματικότητα. Στην πραγματικότητα δεν θα άντεχε κανείς μας πάνω από μισή ώρα στο άγριο δάσος ή -για να το παρακάμψω αυτό- θα έβρισκε στην καλύτερη των περιπτώσεων πληκτικό το να προσεύχεται κάθε μέρα σε ένα δέντρο/θεά. Δεν λέω ότι δεν έχουν πολύ ενδιαφέρον αυτά για σένα και για μένα και για όλους όσους, μα ως εκεί -ποτέ μας δε θα μπορέσουμε να καταλαβουμε μια φυλή σαν των Na'vi, των Αζτεκων, των Αβορίγινων κτλ. Όχι μόνο δεν υπάρχει περίπτωση να καταλάβουμε αλλά και συνήθως και κυρίως η καθημερινη μας ζωή είναι βλαβερή προς όλους αυτούς και ακόμα περισσότερους, και γενικά προς όλη την έκταση/σώμα της φυσικής ζωής.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Αυτό που αισθανόμαστε ως το μέσα μας, εκείνο που στην συγκεκριμένη περίπτωση νοσταλγεί τους Na'vi, είναι μια κατασκευή του νου που φορώντας μάσκα εμφανίζεται σαν ο «νοσταλγός εκδικητής» -δεν υπάρχει στην πραγματικότητα. Η πραγματικότητα είναι κάτι που δε θέλουμε, και αυτό μάλιστα είναι και η αιτία, θαρρώ, του πόνου μας, η αντίθεσή μας προς τη ζωή. Είναι πάντα ένα ξερίζωμα. Εκτός του πραγματικού φαίνεται να παίζουμε όλο το παιχνίδι και ακριβώς λόγω του εκτός δεν υπάρχει και καμία λύση. Λύση τίνος; Αφού δεν αντέχουμε την πραγματικότητα. Από κει ξεκινούν όλα.
    Αν επέτρεπα στον εαυτό μου να ανοιχτεί στην πραγματικότητα πρώτα και σίγουρα θα μου κοβόταν η όρεξη για φαί μια και καλή. Πρέπει να προστατευτούμε από την πραγματικότητα. Πρέπει να κάνουμε τέχνη. Και φυσικά είναι ωραία και μας συναρπάζει και μας ταράζει και μας κάνει να αισθανθούμε υπέροχα. Ωστόσο δεν χρειάζεται να της δίνουμε τόση αξία, κάτι το υψηλό, δεν έιναι δα και καμιά αλήθεια. Είναι ανάγκη του μέσα.
    Η κοινή συγκέντρωση της ενέργειας «καλή» είναι (τουλάχιστον δεν είναι «κακή») μα δεν αρκεί. Η προσευχή ή έστω η συγκέντρωση της σκέψης προς ένα κοινό σκοπό δεν αρκεί. Ακούγεται χιλιοειπωμένο το ότι η δυστυχία και ο πόνος είναι άπειρος, ότι η φρίκη είναι εντονότερη από τις περιγραφές των χριστιανών για την κόλαση, όμως όσο και να είναι χιλιοειπωμένο είναι τόσο πραγματικό. Θα μπορούσαμε να αλλάξουμε τον κόσμο; όχι βεβαίως. Δεν έχει νόημα να σκέφτεται κανέις έτσι. Μα αν θέλει να ζει πραγματικά σε έναν πραγματικό κόσμο. Ώς συνέπεια της ζωής στον πραγματικό κόσμο, δε θα είναι εκεί για να βοηθήσει ή να σώσει ή να διδάξει αλήθειες -είναι εκτός πραγματικότητας όλα αυτά- απλώς δε θα είναι πλέον βλαβερός.
    Επεκτάθηκα αρκετά, ωστόσο μου έδωσες μια καλή αφορμή να σκεφτώ κάποια πράγματα ξανά, να τα δω πιο ευρυγώνια. Λοιπόν να 'σαι καλά, σ' ευχαριστώ -η φιλοξενία είναι ευχαρίστησή μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Ενημερωτικά, κάτι που αξίζει να ειπωθεί.
    Στο δεύτερο τεύχος του ΤΕΦΛΟΝ διάβασα με ιδιαίτερο ενδιαφέρον: ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΤΑ ΦΙΔΙΑ ΔΕΝ ΑΛΛΑΖΟΥΝ ΔΕΡΜΑ -η ποίηση των αυτοχθόνων της Αυστραλίας, σε επιμέλεια-εισαγωγή: Shon Arieh-Lerer, Jazra Khaleed, και μετάφραση: Δανάη Σιώζιου, Jazra Khaleed. Ποιήματα Αβορίγινων ποιητών τα οποία γεννιούνται από την επιθυμία τους για σπάσιμο των δεσμών με τη Δύση και την αγγλική γλώσσα του λευκού κατακτητή.

    Το περιοδικό διανέμεται δωρεάν. Η ιστοσελίδα του είναι http://teflon.wordpress.com/

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Είπες κάτι που με σόκαρε "Πρέπει να προστατευτούμε από την πραγματικότητα. Πρέπει να κάνουμε τέχνη.Ωστόσο δε χρειάζεται να της δίνουμε τόση αξία, άλλωστε δεν είναι καμιά αλήθεια.Είναι ανάγκη του μέσα.".
    Με σόκαρε για προσωπικούς λόγους και μου άρεσε.
    Ξέρεις κάτι, δεν ξέρω ποιο ρίσκο είναι πιο σκληρό, να προσπαθείς να βλέπεις γύρω σου τέχνη; να προσπαθείς να βλέπεις γύρω σου πραγματικότητα; να προσπαθείς να βλέπεις την τέχνη της πραγματικότητας ή την πραγματικότητα της τέχνης;
    Ονειροβάτης ή διαβάτης;
    Έχεις δίκιο.Είναι πολύ χειρότερα εκεί έξω.Και η ελπίδα ότι όλα μπορεί να αλλάξουν πουλάει περισσότερο και από την ίδια την αλλαγή.
    Από την επιστήμη έχω μάθει ότι ένα κύτταρο πλάι σε ένα άλλο δημιουργούν ένα όργανο ύστερα ένα σύστημα ως τον οργανισμό. Αν καταστραφεί ένα, δεν χάθηκε ο κόσμος, ο οργανισμός λειτουργεί μια χαρά.
    Υπάρχουν όμως και κάποια είδη τους που έστω ένα μπορεί να οδηγήσει σε ανατροπές κι αυτό γιατί έχει κάτι που δεν έχουν τα άλλα και πλεονεκτεί.
    Η Τέχνη ίσως να είναι ένα από αυτά.Γιατί έχει κάτι πλεονεκτικό.Κάτι από το μέσα μας όπως σοφά είπες.

    Η.Σ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Η.Σ. με συγχωρείς που δεν συνέχισα τον διάλογο, αλλά δεν είμαι σε θέση να συγκεντρωθώ καθόλου. Οπότε, προς το παρόν, δεν ξέρω τι να πω παραπάνω απ' όσα έχουν ειπωθεί. Σε ευχαριστώ για τη συμμετοχή σου και σε περιμένω και σε άλλες αναρτήσεις/συζητήσεις να πεις τις σκέψεις σου. Έχουν ενδιαφέρον. Αυτό με την επιστήμη αξίζει να συζητηθεί, με ενδιαφέρει, οπότε ίσως επανέρθω κάποια άλλη στιγμή (που μάλλον έτσι θα γίνει). Υπάρχει αρκετό υλικό για συζήτηση αρκεί πρωτίστως να μας ερεθίζει. Και μπορούμε έτσι να επανερχόμαστε κάθε που έχουμε κάτι να πούμε.
    Να είσαι καλά λοιπόν.

    Υ.Γ. πάντως αυτό το "σοφά" που μου απέδωσες με ξέκανε... Φαντάζομαι το είπες με συμπάθεια και χωρίς ιδιαίτερο βάρος μιας και δεν λέω σοφά πράγματα, πράγματα που μπορούν να μετρηθούν ως προς την αξία τους με βάση μια κλίμακα αληθειών. Ο σοφός δεν πρέπει να μιλάει γιατί δεν έχει τίποτα να πει. Η σοφία τού ανήκει και δεν μπορεί να κάνει τίποτα με αυτήν, δεν μπορεί να βοηθήσει κανένα γιατί ο καθένας πρέπει να ανακαλύψει τη δική του αλήθεια, μόνος του, και όχι να γίνει ακόλουθος κάποιας άλλης αλήθειας. Ο σοφός είναι σοφός για τον εαυτό του. Υποφέρουμε από τις σοφίες/αλήθειες των άλλων, από τους μεγάλους άντρες, όλους αυτούς τους εγκληματίες που εξουσιάζουν τις καρδιές μας χιλιάδες χρόνια τώρα. Όλα τα αισχρά και αποτρόπαια πράγματα στο όνομα των σοφών γίνονται. Ο σοφός δε θα 'πρεπε να μιλάει. Εγώ όπως βλέπεις μιλάω, και μιλάω πολύ. Και μιλάω γιατί είμαι μπερδεμένος, γιατί δεν ξέρω, γι΄αυτό και ξεβρακώνομαι εδώ, γι' αυτό και ευχαριστώ όσους συμμετέχουν. Με βασανίζει η πραγματικότητα, και ξεκινώντας από μια υποψία προσπαθώ να εισχωρήσω βαθύτερα σε αυτήν. Η πραγματικότητα ως ο πραγματικός κόσμος, ο απογυμνωμένος κόσμος από ιδέες και πολιτισμό, η ζωή. Να που δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ και πάλι κύλησαν οι λέξεις προς τα έξω. Είμαι αδιόρθωτος.
    με συγχωρείς για όλη αυτή την παρέμβαση από μέρους μου (και κυρίως στην εστίασή μου σε μία μόνο λέξη), ωστόσο μπορείς να μιλάς και γράφεις ελεύθερα όπως εσύ επιθυμείς. Δεν προσπαθώ να σου αλλάξω τον τρόπο με τον οποίο επικοινωνείς. Ούτε να σε κάνω να μην χρησιμοποιείς τη λέξη σοφά για τα λόγια μου. Απλώς μου ήταν γροθιά στις αισθήσεις μου. Γιατί δεν είναι σοφά! Και μπαίνουμε σε έναν κύκλο που έχει πλάκα. Είναι ωραία η αντίθεση, η διαφορετική οπτική, η ποικιλία στη γεύση. Και η γροθιά φορές μετράει. Δες πόσα έγραψα πάλι.
    πολύ φιλικά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Φίλε και γω μπερδεμένος είμαι. Πέρασε καιρός να συνειδητοποιήσω την ασημαντότητα μου-ο χρόνος διαλύθηκε σε κομμάτια. Σοφός είναι αυτός που καταλαβαίνει πως δεν μπορεί να καταλάβει τα πάντα σ' αυτόν τον γαμημένο κόσμο. Είναι όμως όμορφο να πορεύεσαι, να ανακαλύπτεις, να γνωρίζεις, να καταλήγεις για να ξαναρχίζεις. Κάπου φτάνουμε όλοι μας, κάποτε το νήμα μας ξετυλίγεται, δεν έχουμε παρά να το ακολουθήσουμε χαμένοι στο λαβύρινθο και ο θεός βοηθός. no one gets out of these blues alive που έλεγε κ ο συγχωρεμένος lee hooker. κωστας παπ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Κώστα με κλότσητσες στα μούτρα με αυτό το no one gets out of these blues alive. Δεν ξέρω γιατί, αλλά κάπως έτσι μου έσκασε. Εξαιρετικό. Πολυαγαπημένος ο Hooker, βηματίζει με την κιθάρα του κάπου μέσα στα ίχνη της ζωής μου. Θα βάλω ένα ποτήρι κρασί να πιω. Στα μπλουζ του.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Χαίρομαι πολύ που το ντόμινο αυτό κυλάει έτσι.
    Νιώθω πως ο καθένας αποδίδει βάρος στα πράγματα με βάση τη δική του αλήθεια, τη δική του οπτική, τη δική του εσωτερική κεραία.
    Έτσι σκεπτόμενος, τη λέξη σοφά την έγραψα επειδή αυτό που έγραψες έμοιαζε με το δικό μου απόσταγμα, με τη δική μου αλήθεια.
    Για μένα αυτό είναι σοφία.Όχι μόνο να βλέπεις το χρώμα της αλήθειας σου, αλλά να θες να δεις κι άλλα τόσα που μπορεί να πάρει.
    Η σοφία δεν ανήκει στους "μεγάλους άντρες", ανήκει στις ψυχές που βλέπουν το φως τους να τις χρωματίζει.
    Συγχώρεσε με για την άτακτη σκέψη μου αλλά είμαι και εγώ σε φάση χαμηλής αυτοσυγκέντρωσης αυτή τη στιγμή.
    Θα διασχίσω όλο αυτό τον όμορφο δικτυακό τόπο σου γιατί όντως έχει πολλά όμορφα κουτάκια για εξερεύνηση.
    Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια παρεπιπτόντως.
    Ηλίας. (Η.Σ.)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Έχει ενδιαφέρον το ότι τρεις άνθρωποι έχουν διαφορετικές αντιλήψεις για το τι έιναι σοφός. Αυτό είναι γόνιμο. Δεν αναζητούμε εδώ τη μία αλήθεια, αλλά ο καθένας με τη δική του γονιμοποιεί μια συζήτηση που δεν έχει τέλος. Πέραν της δικής μου τοποθέτησης δέχομαι του φίλου Κώστα και του φίλου Ηλία, όχι ως προτάσεις, όχι ως εγκλωβισμούς, αλλά ως διαφορετικές γωνίες μέσα από το ίδιο πρίσμα. Ως ανοίγματα στον κόσμο. Είναι η ευκαιρία να γίνουμε θηλυκοί και ρευστοί, και να δούμε μέσα από τα μάτια των άλλων τον ίδιον κόσμο που ποτέ δεν παραμένει ίδιος. Που αλλάζει με το φύσημα ενός ανέμου. Σοφό είναι αυτό κι εκείνο και το άλλο. Και δεν είναι τίποτα. Είναι το φυσικό, αυτό στο οποίο δεν επεμβαίνει ο κυρίαρχος νους να στερεοποιήσει, να κάνει εικόνα και ιδέα, μέσα από την ήδη του γνώση -την κατασκευή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή