Φρικτό γεγονός αυτό που συνέβη πριν μερικές μέρες στην Αϊτή. Αυτό είναι μια πραγματικότητα που κρύβει μια άλλη βαθύτερη, τόσο πιο φρικτή που δεν αντέχεται άλλο, και πραγμοποιείται κατά τη δειλία μας να δούμε το προφανές. Μια δειλία της οποίας η θέση (η ευθύνη μας) γεννά αντίθεση (οι άλλοι φταίνε, ο τάδε, οι τάδε, νάτοι), και αυτές οι δυο διαλεκτικά συνθέτουν μέσα στις κοινωνίες μας ένα πνεύμα που δεν διαπνέει ως ζωή το καθετί, αλλά στέκεται εξουσιαστικά πάνω από έναν κόσμο πραγμάτων για τον οποίο στ' αλήθεια αδιαφορεί. Δε θέλει τη ζωή, παρά την απάντηση στο πρόβλημα που το ίδιο δημιούργησε -γι' αυτό και ποτέ δε θα το λύσει. Ξέρει όμως το πνεύμα αυτό να παίζει κάθε έκφραση, όλα τα πρόσωπα της κατανόησης και της απελπισίας, σαν το παιδί που γνωρίζει πολύ πριν φωλιάσει στον νου του η στέρηση που ο θάνατος επιφέρει, πώς πρέπει να υποδυθεί τον συντετριμμένο για την απώλεια κάποιου που ήδη έχει ξεχάσει για τα όνειρα του απογεύματος. Ευαισθητοποιούμαστε, όπως είμαστε προγραμματισμένοι, με τις εικόνες της θλίψης μέχρι το δελτίο καιρού ή τα αθλητικά. Θυμόμαστε για μια στιγμή μόνο ότι υπάρχουν και κάποιοι άλλοι που δεν ζούνε σαν εμάς με την ακόρεστη και ανικανοποίητη καθημερινή ζωή, αλλά δε θα τους καταλάβουμε ποτέ γιατί αυτό που καταλαβαίνουμε βρίσκεται σε άμεση σχέση με αυτό που επιθυμούμε. Θλιβόμαστε -και πάντα η θλίψη εκφράζεται μεταφυσικά: πώς γίνεται πάντα σε φτωχές χώρες να ξεσπάει η καταστροφή; λέμε. Λες και πριν την καταστροφή δεν ήταν κατεστραμμένοι οι άνθρωποι της Αϊτής. Λες και πριν δεν πέθαιναν κάτω από απάνθρωπες συνθήκες. Λες και είναι οι μόνοι. Λες και είναι η μοίρα τους. Λες και δε φταίμε. Λες και μας νοιάζει…
Οι πολιτικές των κυρίαρχων κρατών -για τις οποίες εμείς ευθυνόμαστε αφού ψηφίζουμε με αντάλλαγμα το προσωπικό μας βόλεμα ή έναν ηλίθιο φανατισμό ή ακόμα μια πιο ηλίθια πίστη, αφού ζούμε σκλάβοι για να πληρώνουμε δόσεις και να 'χουμε ωραία γκόμενα/πετυχημένο Άντρα, αφού τίποτα δεν ενοχλεί και τόσο όταν σκοπεύει λίγα εκατοστά μακριά από τον κώλο μας- ρημάζουν χώρες σαν την Αϊτή αιώνες τώρα, για να τις βοηθήσουν με τον ανθρωπισμό τους σε μια στιγμή, κι έπειτα να τις ρημάξουν περισσότερο, μιας και πρέπει να υπάρχουν γι' αυτό -το λάθος των ισπανών που κατέσφαξαν ολοκληρωτικά τους ιθαγενείς στην Αϊτή δεν πρόκειται να ξανασυμβεί. Να μείνουν τα παλληκάρια χωρίς σκλάβους και να αναγκαστούν να κουβαλήσουν τους μαύρους της αφρικής; Δε συμφέρει.
Τι κι αν σκοτώθηκαν/πέθαναν χίλιοι προχθές, πενήντα χιλιάδες, εκατό χιλιάδες; νούμερα είναι όλα σαν τις τιμές στα ψάρια που θα πάω να αγοράσω για σήμερα. Δεκαέξι ευρό το κιλό η τσιπούρα; Ακριβά είναι μάστορα, δεν αντέχει η τσέπη μου. Πως; δυο ευρό μόνο; ε, βάλε τότε τρία τέταρτα σαρδέλα. Άλλαξε κανάλι. Τα ντοκιμαντέρ είναι βαρετά, δεν το ξέρεις; Βάλε ράδιο αρβύλα που έχει χαβαλέ. Τα χώνουν εκεί στο σύστημα άκουσα. Κι εμείς γελάμε. Τι άλλο να κάνεις; Φρόντιζε τον κώλο σου. Όσο έχεις κώλο όλο και κάτι αξίζει το σκατό σου, μη μασάς -εδώ έπεισες για το πνεύμα σου! Θυμάσαι τον Αρτέμη του Χάρρυ Κλυνν; Τον γενάρχη Αβραάμ με τον Ισαάκ αγκαλιά, μέσα από καπνούς, βαδίζοντας, μονολογώντας «τον λένε Αρτέμη, ο καπιταλισμός τρώει του κοσμάκη το ψωμί, οι γάτες πίνουν το γάλα των παιδιών της Αφρικής, ζει και δεν ζει, ψάχνει για τη χαμένη του ταυτότητα, κι εγώ ο μαλάκας σφάζω το παιδί μου;», οπότε ο γιος ρωτά: «μπαμπά θα με σφάξεις;», «όχι παιδί μου» του απαντά ο πατέρας, «θα σε θυσιάσω»… κι έπειτα απαντά στον εαυτό του: «δε πηδιόμαστε λέω 'γω», και χάνεται πάλι στους καπνούς.
Το πνεύμα δεν έλειψε ποτέ. Πουλάμε πνεύμα ακόμα και τζάμπα -άμα λάχει πληρώνουμε κι από πάνω. Έτσι μπορούμε να δώσουμε ένα νομπελάκι στον κολομβιανό συγγραφέα, στον αφρικανό, στον ινδό. Μη ζητάς όμως να φτηνύνω την τσιπούρα. Αυτά είναι ευτελή πράγματα για το πνεύμα. Μην ανησυχείς, δε θα σου κάνω κακό, απλώς πρέπει να σε θυσιάσω.
Βρε δεν πηδιόμαστε λέω 'γω.
—————————
Σημείωση: Η πρόταση που χρησιμοποίησα για τίτλο σ' αυτήν τη δημοσίευση, είναι του κολομβιανού -costeño- συγγραφέα Gabriel García Márquez.
Σημείωση δεύτερη: η βικιπαίδεια έχει πολύ υλικό όσον αφορά την Αϊτή. Αξίζει κανείς να διαβάσει την ιστορία τους.
—————————
γ. γεωργίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου