Δάσος Αοκιγκαχάρα. The Sea Of Trees.

Το δάσος Αοκιγκαχάρα στους πρόποδες τού βουνού Φούτζι, στην Ιαπωνία, είναι το ιδανικό μέρος για να πεθάνει κανείς. Μια θάλασσα από δέντρα, γνωστό και ως το δάσος τής αυτοκτονίας —ένας από τους πιο δημοφιλείς τόπους για να φύγεις από αυτόν τον κόσμο μια και καλή. 

Ένας τόπος μαγικός, τρομαχτικός, κατοικημένος από φαντάσματα, δαίμονες και Κάμι, και όλες εκείνες τις ψυχές που εγκατέλειψαν με βία ή χωρίς, τα σώματά τους στα σπλάχνα τού δάσους. 

Χαρακτηριστικά τού Αοκιγκαχάρα που εντείνουν τη μυθολογική/παραφυσική του αύρα είναι η απουσία ζώων, η απουσία ήχων (ένα βουβό δάσος), η μη λειτουργία τηλεφωνικών συσκευών, GPS, πυξίδων.

Εκεί, ο Αμερικάνος Άρθουρ Μπρέναν θα πάει για να αυτοκτονήσει. Ο λόγος που επιλέγει να πεθάνει και μάλιστα στο Αοκιγκαχάρα ξεδιπλώνεται σιγά σιγά με φλάσμπακς, καθιστώντας αυτόν τον λόγο του όλο και πιο βαθύ, όλο και πιο εσωτερικό. Στο δάσος θα συναντήσει έναν Ιάπωνα ο οποίος έχει χαθεί και προσπαθεί να βρει την έξοδο -θέλει να ζήσει, όπως λέει, να επιστρέψει στην οικογένειά του. Ο Μπρέναν θα τον βοηθήσει κι από κει ξεκινάει ένας αγώνας επιβίωσης μιας και το να προσανατολιστείς στο Αοκιγκαχάρα είναι αδύνατο. 

Είναι ένα εσωτερικό ταξίδι στη μέσα θάλασσα, στα μέσα δάση, το ταξίδι που είτε πνίγει και κατατροπώνει, είτε περιβάλλει με γαλήνη και λυτρώνει. 

Είναι ένας τόπος Καθαρτηρίου, λέει ο Ιάπωνας συμπρωταγωνιστής στην ταινία.

Η ταινία χλευάστηκε στις Κάννες από κοινό (γιουχάρανε κατά την προβολή της) και κριτικούς. Οι δήθεν κριτικοί του Rotten Tomatoes την έθαψαν (βαθμολογήθηκε με 7% —την ίδια στιγμή δίνουν 90% στο καινούργιο Captain America, το οποίο αν αφαιρέσει κανείς τις σκηνές δράσης είναι ένα ανόητο φιλμ απ’ όπου η ιστορία απουσιάζει. Σημειώνω βαθμολογίες για να καταλάβει κανείς το πόσο γελοίοι είναι, ή απλώς κάνουν τη δουλειά τους… όχι του κριτικού αλλά του μπίζνεσμαν: The Fountain 51%, The Godfather ΙΙΙ 67%, The Thin Red Line 78%, ακόμα, το πρόσφατα βραβευμένο με όσκαρ καλύτερου διασκευασμένου σεναρίου, The Big Short, πιάνει ένα 88%. Τέτοια μπλοκμπάστερ όπως το Captain America πρέπει να πουλήσουν καθώς εξυπηρετούν μια συγκεκριμένη ατζέντα διαμόρφωσης των μαζών/καταναλωτών σε όλο πιο άνευρα, ηλίθια, έντρομα, παθητικά όντα -η κοινωνία τού θεάματος στην υπηρεσία της ψυχο-ευγονικής- και οι κριτικοί ως οι καλύτεροι διαφημιστές πληρώνονται για την προώθησή τους). 

Στις Ηνωμένες Πολιτείες παίχτηκε σε έναν μόνον κινηματογράφο και δεν έκανε εισπράξεις πάνω από 3 χιλιάδες δολάρια (κόστισε 25 εκατομμύρια). 

Η ταινία μού άρεσε αρκετά. Θα τη βαθμολογούσα με ένα 89% αν έπρεπε να παίξω τον άχαρο ρόλο τού κριτικού που ασχολείται με νούμερα. 

Είδα μια ιδιαίτερα ανθρώπινη ιστορία όπου το μαγικό στοιχείο των βαθιών σχέσεων κυριαρχεί πάνω στον επιφανειακό πόνο τού πραγματικού. 

Βρίσκω θλιβερές τις αντιδράσεις κοινού και κριτικών. Ακόμα μία ένδειξη ότι μόνο το εφέ μετράει -το φαίνεσθαι, το fake- η κλισέ αφηγηματική φόρμα, η κίνηση προς τα έξω σε αντίθεση με τη μέσα κίνηση, η ευκολία τής κατανάλωσης σ' αντίθεση με τη δυσκολία τής παραγωγής (το να σκέφτεσαι σε έκταση, να αισθάνεσαι σε βάθος, να γίνεσαι, να είσαι), η απαίτηση μιας ψυχαγωγίας απ’ όπου η ψυχή είναι απούσα — σαν να τρως ένα γευστικότατο για τον ουρανίσκο -δηλητηριώδες για τον οργανισμό- τροποποιημένο μπέργκερ, σαν να γαμάς χωρίς αισθήματα, σαν να ζεις με τον πόθο των φρούτων στη χώρα των λωτοφάγων. 

Οι ζωντανοί νεκροί είναι η νέα μας προοπτική, χαραγμένη από τις σύγχρονες, political correct, σοφά κενές προς όφελός τους κοινωνίες μας. 

Η εύκολη λύση για τον καθένα μας είναι να αποφασίζει η κοινωνία για εκείνον, ο μπαμπάς, ο θεούλης, ο σούπερ ήρωας, οι κριτικοί —εκείνοι τέλος πάντων που λένε ότι κατέχουν τη γνώση/δύναμη και θέλουν να μας βοηθήσουν. Δεν γαμιούνται λέω ‘γω...

Ο Gus Van Sant σκάβει προς τα μέσα και μας προσφέρει το έργο με μια πνοή, σαν ένα κινηματογραφικό χάικου. 

γ. γεωργίου