Every work of art is an uncommitted crime


-Theodor Adorno-

daDa ποiησΗ dAda λογοtεΧνiα dadA pUnk dADa

Τελάλης:

Σάββατο, Φεβρουαρίου 13, 2010

ΙΔΙΟΤΗΤΑ και οι οκτώ συλλήψεις της Νύχτας (δύο ποιήματα)


self-portrait


Κινήσεις αδιάβαστες προτάσσουν φλόγες

Μέσα σε γαλήνη βουτώντας άυλο περίβλημα

Με των κυττάρων την υπόγεια θέληση χαράσσοντας

Περάσματα βαθιά στον ήλιο Χρυσός εφελκυσμός


Ας είναι το σκοτάδι η έγκυος γυναίκα μας


Ωδίνες του πνεύματος εσάς καλώ στο τραγούδι

Το πριν από μένα ειπωμένο

Μέσα στους αιώνες αιώνιο Μητρόθεν


Μα σαν κινείς ν' αγγίξεις την πρώτη έλξη

Που λευκάνθηκε καθώς βούτηξε σ' ατσαλένιο θρύμμα

Κι όλες των αστερισμών ανοίχτηκαν στον κόρφο σου λίμνες

Εκεί ο υποδοχέας με βλέμμα πύρινο ενσταλάζοντας

Μ' αχαλίνωτο το ουράνιο τόξο ξεπηδώντας

Μες απ' τα μαύρα φρύδια ν' ανασηκώνει

Τη σκόνη της οίησης


Είναι ο οιακισμός που μετρά σαν ήχος

Κι η φλέβα του καρπού η διάπυρη


Έτσι να βλέπει κανείς ν' αναδύεται

Η νέα επιστήμη σαν άλλη Αφροδίτη

Κάποιου Μποτιτσέλι αυστηρού

Εγγράφοντας σε ύλη άγνωστη που κι

Οι εχθροί συντρέχουν

Χρόνος ενσαρκωμένος στο δέρμα

Δέρμα ενσαρκωμένο στο χρόνο

Χρόνος έξω απ' τη δίνη του χρόνου


***** ***** *****


Μουχρώνει η πετούμενη απώλεια του διάφανου σκιρτήματος

Στην εκ βαθέων δύση ξεπροβάλλει το χρυσό του βέλο

Σαν σκλήρυνση θαρρείς με μαγικό ραβδί στο ανάστημα

Στου πηγαιμού το άγραφο η άγρα πνέει

Και καθώς αφαιρούνται λέξεις θελκτικές

Ένα ατίθασο βλέμμα καλπάζει στην καμπύλωση του ιδεατού


Υδρόγειος πνευστών ανάλαφρα σχηματίζεται

Στο φωσφορισμό της αβύσσου μου και σου φυσά

Το πρόσωπο ω αγαπημένη

Το κουκούτσι του μοναχού στων λόφων

Τ' αδοκίμαστο απιθώνει χάδι μα

Προτού δροσίσει φλέγεται

Ένα δάσος

Ο κόσμος μας είναι

Τρωτός

Γλυκό το σόφισμα και το ξελόγιασμα!

Εικόνες άκοπης ειμαρμένης κρύβουν

Δείκτες πορφυρούς των ηφαιστείων καθώς

Εκβάλλουν απ' την πληγή κάποιου Αχιλλέα

Που θέλησε που χίμηξε που πάλεψε

Να δαγκώσει το άτρωτο


Μόνο


Μα εισέχοντας τη σκέψη των σοφών

Βλέπεις

Ο θάνατος του κτήτορα κύλησε στις μορφές

Που άδραξε η ζεστασιά των βουνοκορφών


Η αποφυγή της μοναξιάς αγάπησε τη μοναξιά της


______

γ. γεωργίου


3 σχόλια:

  1. Σημείωση που δεν έχει και καμία ιδιαίτερη σημασία -το περιβάλλον είναι δικό μου βίτσιο, ο χώρος στον οποίο κάτι συμβαίνει: οχτώ ποιήματα που γράφτηκαν με στιλό σε Α4, σε ένα στενάχωρο δωμάτιο με κουπόνι της εργατικής εστίας, τον ιούνιο του 1999. Οι νύχτες ήταν βάναυσες μα θηλυκές. Σκοτεινές μα γεμάτες ηλεκτρισμό. Στο κασετόφωνο έπαιζε μόνο τέσσερα τραγούδια του Nick Cave από ένα EP δισκάκι, προσφορά κάποιου περιοδικού. Τα τραγούδια ήταν: Loom of the land, Christina the astonishing, Ain't gonna rain anymore, Slowly goes the night. Στο μικρό μπαλκόνι, κυρίως, στην καρδιά της νύχτας, κάτω από ένα άθλιο φως. Το πρώτο ποίημα είναι το δεύτερο από τις οχτώ συλλήψεις, και το δεύτερο είναι το πρώτο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. το περιβάλλον και η ατμόσφαιρα που τυλίγει τον ποιητή την ώρα της δημιουργίας κάνει το ποίημα να γίνεται "θεατρικό", ένας μονόλογος.
    Μου αρέσει να ξέρω.

    Καλη σου μέρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Καλώς ήρθες celestia. Ναι βρίσκω αρκετά ενδιαφέρον αυτό που λες. Κι εμένα μου αρέσει να γνωρίζω τη γη του ποιήματος. Μπαίνω σε πειρασμό ν' αναπτυχθώ σε αυτό το σημείο αλλά δεν είναι μόνο η ώρα, κυρίως το ότι ετοιμάζω κάτι είναι, κάθε που μπορώ, σχετικό με την ποίηση και τη λογοτεχνία, άμεσα σχετιζόμενο (και) με τη «γη» που γράφω παραπάνω, και δε θα ήθελα να διασπαστώ τώρα, θα φυλάξω δυνάμεις. Να που όσα έγραψα μέχρι τώρα τα κατάφερα και δείχνουν/είναι εντελώς ανούσια -πλην του καλωσορίσματος. Τέλος πάντων, σκέφτομαι γράφοντας.
    Θα τα λέμε κι εδώ (αν τύχει) και σε σένα -έριξα μια γρήγορη ματιά στο blog σου, την πρώτη σελίδα, και σου μεταφέρω αυτό που μου 'κανε εντύπωση (θετική): η ανάρτηση τριαρίδη.
    Καλό ξημέρωμα

    ΑπάντησηΔιαγραφή