Every work of art is an uncommitted crime


-Theodor Adorno-

daDa ποiησΗ dAda λογοtεΧνiα dadA pUnk dADa

Τελάλης:

Δευτέρα, Φεβρουαρίου 01, 2010

Επανάληψη Μήτηρ Πάσης Μαθήσεως

Kalos&Κlio - δεν αντέχω άλλο φασιανό (2009)


Το γνωστό ρητό έχει βάση αλήθειας στην καθημερινή ζωή, τι γίνεται με αυτούς που ακoλουθούν πιστά στο χώρο της τέχνης; Η μορφολογική αναγνωσιμότητα στο έργο κάποιων καλλιτεχνών είναι η πιο συχνή “παγίδα” που πέφτουν οι ίδιοι όταν προσπαθούν να “υπάρξουν” στο σήμερα ή ορθότερα το πιο συχνό τρικ που εφαρμόζουν ώστε μέσω της αναγνωσιμότητας της φόρμας, να είναι ορθοί ως προς τους κανόνες μάρκετινγκ. Έτσι επαναπαύονται πάνω σε κάποιες πρώιμες κατακτήσεις τους και τις αναπαράγουν σε όλη τους την πορεία. Ο πειραματισμός αλλά και η διαρκής διάθεση για κατάργηση των “ευκολιών” τους ως προς το κομμάτι της μορφής είναι κάτι που λείπει συχνά από το έργο πολλών γνωστών εικαστικών ιδίως σε κάποιους από αυτούς που αποτελούν το status quo στα ελληνικά εικαστικά πράγματα. To να είναι αναγνωρίσιμος κάποιος καλλιτέχνης από την φόρμα του έργου του δεν είναι αναγκαστικά κάτι μεμπτό ιδίως στην περίπτωση που παρατηρείται πραγματική εξέλιξη μέσα σε αυτό. Εξαιρετικό παράδειγμα καλλιτεχνικής εγρήγορσης αποτελούν οι μεγαλύτεροι του μοντερνισμού όπου δεν αρκούνταν σε όσα είχαν κατακτήσει αναιρώντας ακόμα, με μεγάλη ευκολία, τα όσα τους είχαν αναδείξει. Ο Rene Magritte, όντας ήδη αναγνωρισμένος, σε μια έκθεση του στο Παρίσι to 1948 δεν δίστασε να κάνει έργα (με επιρροές από τον Ensor και τον Mattise) που χαρακτηριστήκαν τότε ως πρόχειρες καρικατούρες σοκάροντας τους συγχρόνους του. Iδανικό παράδειγμα αποτέλεσαν οι Dada καλλιτέχνες οι οποίοι κατάφεραν να γίνουν ένα μεταμοντέρνο φαινόμενο μέσα στον ίδιο τον μοντερνισμό, κάνοντας μια τέχνη(αντί-τέχνη) χωρίς καμία μορφολογική αναγνωσιμότητα με μια απόλυτη ελευθερία και ρευστότητα ως προς τα μέσα που λειτουργούσαν και τον τρόπο που δρούσαν. Οι Dada καλλιτέχνες έβαλαν τις βάσεις για το μεταμοντέρνο και απέδειξαν ότι ένα καλό εικαστικό έργο πρέπει να κινείται πάνω σε μια λεπτή γραμμή διατηρώντας το δικαίωμα του αμφιλεγόμενου και όχι να αναπαύεται πάνω στην μαλθακή σιγουριά του εύκολου μάρκετινγκ, κύριε Φασιανέ.


Χ. Καλός (2010)


22 σχόλια:

  1. αχ αυτή η ετικέτα σου «ερεθισμοί»...:) με έβαλες πάλι να σκέφτομαι και να γράφω!

    Τέκνα όλοι μας τελικά του μοντερνισμού, (κι εγώ σε υπερβολικό ίσως βαθμό) έχουμε εκλάβει ως μόνη υγιή πραγματικότητα τη συνεχή έρευνα, τον πειραματισμό, την καταστροφή της παλιότερης τεχνικής μας, την αναζήτηση νέων εκφαστικών μέσων...πόσο πολύ τέκνο του πολιτισμού μας αλήθεια και της (πια ανυπόφορης)ταχύτητας είναι αυτή η πεποίθηση στην τέχνη...
    Κάποιος που δεν αλλάζει την τεχνική του δεν είναι απαραίτητα βολεμένος ή τεμπέλης ή ...χαιδεμένος των μπουρζουάδων.:) (Μπορεί και να είναι φυσικά)

    Χωρίς να έχω κατασταλλαγμένη άποψη, καθώς έχω τελευταία προβληματιστεί πολύ, και συνεχίζω συνεχώς να συλλογιέμαι πάνω στα θεμελιώδη ζητήματα φόρμας, τεχνικής κλπ, θα ήθελα να αναφέρω εδώ ένα αντεπιχείρημα από τον Κ.Κουτσουρέλη στο άρθρο του «Η απαρχαίωση του μοντερνισμού» στο τωρινό Πλανόδιον, έτσι παραδειγματικά.

    1.«Όπως ο καπιταλιστής οφείλει να καινοτομεί, να ελίσσεται διαρκώς προκειμένου να κερδίσει μερίδιο σε μια αγορά της οποίας τα καταναλωτικά έθη αλλάζουν διαρκώς, έτσι και ο νεωτερικός ποιητής, αν θέλει να αποσπάσει το μερίδιο της προσοχής και αναγνώρισης που διεκδικεί οφείλει να βρίσκεται διαρκώς εν μεταμορφώσει. Όπως ο καπιταλιστής οφείλει να αναπτύσσει διαρκώς τα παραγωγικά του μέσα και να αντιμετωπίζει ακόμη και μια πρόσκαιρη στασιμότητα του κύκλου εργασιών του ως καταστροφή, έτσι και ο νεωτερικός ποιητής είναι υποχρεωμένος να μεταλλάσσει διαρκώς τα εκφραστικά του μέσα, αποτασσόμενος κάθε ιδέα παραμονής στα ίδια. [...] Και οι δύο, αν θέλουν να επιβιώσουν σαν επιχειρηματίας και συγγραφέας αντίστοιχα, οφείλουν να είναι θέλοντας και μη, αντικομφορμιστές.»


    Τι να πω...κι ο Παπαδιαμάντης κι ο Καζαντζάκης και Μυριβήλης και δεν ξέρω γω ποιος άλλος παλιός συγγραφέας με ένα συγκεκριμένο στυλ έγραφε...δε μιλάω καν για τη μουσική.

    Γιώργο δεν ξέρω...δεν έχω ακόμη συγκεκριμένη άποψη, πάντως αν σε ενδιαφέρει το θέμα σου συστήνω το άρθρο, έχει ιδέες τουλάχιστον πολύ δυνατές, πριν να βιαστούμε να κάψουμε καλλιτένχες διάφορους, δεξιά κι αριστερά...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. χ.ζ. γειά σου. Πήρες φόρα βλέπω! Ωραία, χαίρομαι, και περισσότερο επειδή το κείμενο είναι του πολύ καλού φίλου Χ. Καλού. Το άρθρο του έχει πολύ ενδιαφέρον, το έργο των Kalos&Klio, όπως και το σχόλιό σου αφού ανοίγει τον διάλογο. Δε θα πω τίποτα άλλο προς το παρόν, μιας και τα έχω συζητήσει με τον Χρήστο. Θα επανέρθω στη συζήτηση αργότερα, μπορεί και πολύ αργότερα.

    ρίχνω ένα λινκ τριλογία, έτσι για ψυχαγωγία, ξεκινώντας από το καλύτερο (http://www.youtube.com/watch?v=JkPD7KfAYpM&feature=related ) και φεύγω γιατί συγκλονίστηκα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. χαχα! Ναι βρε πήγαινε βόλτα καλύτερο θα είναι στην τελική από το να γράφουμε κατεβατά στο ίντερνετ!
    Πού το βρήκες το βιντεάκι; Ωραίο ήταν!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. ΠΩΣ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΑΠΟΚΤΗΣΩ ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΣΟΥ;
    ΘΑ ΘΕΛΑ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΩ ΚΑΙ ΤΑ ΔΥΟ. Ή ΣΤΕΙΛΤΑ ΜΟΥ Ή ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΜΟΥ ΣΤΕΙΛΕΙΣ ΤΙΣ ΔΙΕΥΘΥΝΣΕΙΣ ΤΩΝ ΕΚΔΟΤΙΚΩΝ ΟΙΚΩΝ ΚΑΙ ΝΑ ΜΕ ΒΕΒΑΙΩΣΕΙΣ ΟΤΙ ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ ΝΑ ΔΙΑΤΙΘΕΝΤΑΙ ΑΚΟΜΑ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Κατεβατά; Ποιος γράφει κατεβατά στο ίντερνετ;
    Εντάξει ο κ. Κουτσουρέλης (θα 'θελα να διαβάσω το άρθρο) μιλάει, αν καταλαβαίνω καλά, για τον συγγραφέα/ποιητή -καλλιτέχνη τέλος πάντων- που αλλάζει τα εκφραστικά του μέσα για να σταθεί σε μια αγορά όπως ο καπιταλιστής επιχειρηματίας. Και αναρωτιέμαι που γίνεται αυτό. Ως καλλιτέχνης δεν πουλάς οδοντογλυφίδες, ώστε να πεις να φτειάξεις οδοντογλυφίδες που να κάνουν και σφραγισματάκι και να κονομήσεις χοντρό μπακίρι. Και από την άλλη η προσωπική αναζήτηση, η τόλμη να κινηθείς μέσα στα σκοτάδια σου, αυτό δεν πουλιέται, αυτό που γεννάς και μένει ένα βήμα πίσω σου μπορεί να πουληθεί ως προϊόν και όχι συνήθως εύκολα μιας και η γλώσσα του δεν έιναι ευανάγνωστη δεν είναι κατανοήσιμη. Ο Φασιανός πχ κάνει εδω και 200 χρόνια τον ίδιο εμετικό τυπά-προφίλ, αλλάζοντας το κασκόλ του, βάζοντας ή βγάζοντας το ποδήλατο, κανα στάχυ, πότε σελήνη, πότε ήλιος, πότε λούνα παρκ, και στέκεται μια χαρά στην αγορά και πολύ περισσότερο από το μια χαρά. Είχα ακούσει κάποτε πως οι γάλλοι αγοράζανε με το κιλό. Δεν είναι ο μόνος, ας μην είμαι άδικος. Μάλιστα υπάρχουν κι άλλοι πολλοί και μάλιστα σε επίπεδο τοτέμ (μην αγγίζεις, απλά προσκύνα) για τα ελληνικά δεδομένα οι οποίοι τελικά δεν απείχαν και πολύ από μια τέτοια λογική της επανάπαυσης, του πουλάω, του αρέσω. Η μανιέρα πουλάει. Ας αφήσω τον Φασιανό που μόνο αν θέλω να κάνω χιούμορ θα τον αναφέρω. Τσαρούχης, και αυτή η αφόρητη για μένα ελληνικότητα που του αποδίδουν (δεν βλέπω τίποτα που να λέγεται ελληνικότητα στον Τσαρούχη, θα έλεγα ότι δεν υπάρχει καν κάτι τέτοιο). Άσε που αν είναι να μιλάμε με «-ικότητες» για να δείχνουμε και πιο φιλοσοφημένοι, η «γερμανικότητα» του πάει του Τσαρούχη πολύ καλύτερα. Έφτειαξε τη μανιέρα του και να το χρήμα. Ασχέτως του ότι ήταν πολύ καλός ζωγράφος. Έγινε αποδεκτός όχι μόνο από τον τελευταίο άσχετο κολωνακιώτη αλλά και από τον τελευταίο προλετάριο (πως λέμε «τελευταίος σαμουράι»; κάπως έτσι). Δόξες και τιμές. Για να χρησιμοποιήσω μια φράση από το κείμενο της ανάρτησης, δεν μπορεί να διατηρήσει το «δικαίωμα του αμφιλεγόμενου» καθώς δεν κινείται πάνω σε καμία αιχμή του βλέμματος. Αυτή τη φράση τη θεωρώ σημαντική για την κατανόηση της θέσης του Χ.Καλού. Τα παραδείγματα των επαναπαυμένων (πρώην) καλλιτεχνών μπορεί να είναι αναρίθμητα. Και έχει ενδιαφέρον (άξιο παρατήρησης) να είσαι τόσο αδύναμος και τόσο κενός κάτω από κάποιες συνθήκες της ζωής σου σαν καλλιτέχνης που να διαμορφώνεσαι από το κοινό σου το οποίο σου επιβάλλει το τι είναι καλό, και αν σε ρωτήσουν στην πιο ειλικρινή στιγμή σου θα πεις: ε τι να κάνω ρε συ; αφού πουλάω. Καημένε μου καλλιτέχνη… το ξέρω περνάς δύσκολα. Σε κάνανε δημόσιο υπαλληλάκο. Υποφέρεις να κάνεις τα ίδια σκατά μια ζωή, δεν αντέχεις να τρως την ίδια κονσέρβα μπριάμ κάθε μέρα, αλλά φτωχέ μου κακομοίρη πουλάς, σε χειροκροτάνε οι άσχετοι και οι κρετίνοι, είσαι ο κουρελής βασιλιάς τους, πολλοί απ' αυτούς έχουν χρήμα πολύ, φάε το μπριάμ σου τώρα και πάψε να γκρινιάζεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Φίλε χ.ζ. ας επανέρθω. Αν ρίξω μια ματιά στο έργο μεγάλων καλλιτεχνών του μοντερνισμού, απο τότε που επισυμβαίνει το σπάσιμο της φόρμας με τις αμέτρητες δυνατότητες που αυτό γέννησε, βλέπω αμέσως μια τρομερή, λυσσαλέα πάλη με τη μορφή, κατά την αναζήτηση μιας γλώσσας που θα μπορεί να εκφράσει τον κόσμο τον ιδωμένο μέσα από διαφορετικά μάτια (κι αυτό συνέβαινε πάντα απλώς δεν ήταν τόσο εμφανές όσο στον μοντερνισμό -δες πχ τo Arnolfini portrait του Jan van Eyck, το Las Meninas του Velazquez, τις τελευταίες κυρίως αυτοπροσωπογραφίες του Rembrandt δες τι επαναστατικά έργα είναι. Ένα άλλο παράδειγμα, το αναφέρει ο Θανάσης Τριαρίδης, που μου έκανε μεγάλη εντύπωση -το αντιγράφω από το site του http://www.triaridis.gr/kritikes/kritikes04.htm :«το 1484 τυπώνεται από δυο δομινικανούς ιερείς το Malleus Maleficarum, το διαβόητο Σφυρί των Μαγισσών, το εγχειρίδιο της Ιερής Εξέτασης για το πως ενοχοποιούμε την γυναικεία σάρκα ‟ως όργανο του Σατανά”- ένα από τα φονικότερα βιβλία της ιστορίας. Κι όμως, την ίδια χρονιά με το Σφυρί, στη Φλωρεντία, ο Μποτιτσέλι ζωγραφίζει την εκτυφλωτική γυμνή σάρκα της Αφροδίτης του - και μάλιστα πάνω το μοτίβο του Χριστού που αναδύεται από τον τάφο. Σκεφτείτε πόσα εσωτερικά και εξωτερικά όρια σκλαβιάς χρειάστηκε να ξεπεράσει ο Μποτιτσέλι για να βγάλει από μέσα του αυτήν την εικόνα»). Τον κόσμο που ακριβώς λόγω του τεντώματος, του ξεχειλώματος, της έντασης της γλώσσας, είναι πόσο πιο διευρυμένος και πλούσιος. Το πως-είναι καθίσταται σημαντικότερο του είναι. Το προσωπικό βλέμμα, η σχετική αλήθεια, το φευγαλέο και ασήμαντο έχουν περισσότερο ενδιαφέρον από την καταπιεστική μοναρχία της Αλήθειας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ας μου επιτραπεί να πω δυο λόγια παραπάνω. Συμφωνώ με το κείμενο της ανάρτησης (δίνει και κάποια ωραία παραδείγματα που αξίζει να συζητηθούν). Από τον τίτλο είναι φανερό πως ο Χ. Καλός σημαδεύει την επανάληψη με μια ελαφριά ειρωνεία. Δεν είναι θιασώτης του νέου για το νέο. Αυτό δεν τον στερεί από το να αναζητεί το νέο μέσα του. Η όλη του πορεία 10 χρόνια πριν, μόνος του κι ως Ε2,13, προβολές σε δημόσιους χόρους και VJ επεμβάσεις, μέχρι την πολύ πιο κατασταλαγμένη ομάδα Kalos&Klio, δείχνει μια συνέπεια σκέψης που στρέφεται κατ' ουσίαν πάντα γύρω από ένα ζήτημα, μόνο που η ερώτηση κάθε φορά πάει την σκέψη πιο βαθιά στο ζήτημα ώστε αυτό να φανερώνει μια άλλη πτυχή του. Είναι αδύνατον να μην υπάρχει εξέλιξη στη δουλειά σου, άλλες φορές απότομη και άλλες φορές σταδιακή, φορές αλματώδης και φορές ανεπαίσθητη. Είναι απόρροια της αναζήτησης του καλλιτέχνη, της εξέλιξής του ως οντότητας, ως ζωντανού οργανισμού. Και όταν λέω εξέλιξη δεν την ταυτίζω με την πρόοδο. Πως ο James Joyce έφτασε στο Finnegans Wake ξεκινώντας από τους Δουβλινέζους του; Πως ο Ελύτης από τους προσανατολισμούς στην Μαρία Νεφέλη κι έπειτα στα Ελεγεία της Οξώπετρας; Ο Miles Davis από το Kind of Blue στο Dark Magus; Ο Schoenberg στο δωδεκάφθογγο. Ο Picasso μπορεί να ζωγραφίσει σαν κλασικός αλλά έχει περίοδο, αλλά προτιμά τον κυβισμό κι έπειτα τον παρατάει για χίλιες δυο αναζητήσεις. Χρησιμοποίησα πασίγνωστα ονόματα από την λογοτεχνία, μουσική, ζωγραφική, ώστε όλοι μας να έχουμε μια εικόνα πάνω σε αυτά που λέω εδώ πολύ συνοπτικά, άτσαλα και φτωχά. Αυτά ρίχνω στο τραπέζι για την ώρα. Κι επειδή ούτε εγώ αντέχω άλλο φασιανό, κι αφού δεν μπορώ να σβήσω το λινκ που έδωσα στο πάνω σχόλιο και μπορεί να κάνει περισσότερη ζημιά σε κόσμο -χ.ζ. με αυτό το «ωραίο ήταν!» με …τορπίλισες! (Φυσικά, ανταποδίδω την πλάκα)- σπεύδω να αποκαταστήσω την αισθητική μας και τα μυαλά μας με δυο (τυχαία, απλώς έπεσα επάνω τους) βιντεάκια που αν μη τι άλλο δεν προκαλούν/γεννούν εύκολες απαντήσεις
    http://www.youtube.com/watch?v=6xZskccr_Q0
    http://www.youtube.com/watch?v=ghEnBZDCu4U
    Και ένα εξαιρετικό animation που καιρό ήθελα να το κοτσάρω αλλά δε μου βγαινε, οπότε το βάζω εδώ αυθαίρετα, έτσι για την ψυχαγωγία (όχι του είδους της ψυχαγωγίας του βιντεοφασιανού)
    http://www.youtube.com/watch?v=F7HMz1WKkso

    Λαμπρινή, η αιώνια ύλη κυκλοφορεί κανονικά από τον αρμό, το βρίσκεις δε εύκολα -έτσι τουλάχιστον νομίζω- στα βιβλιοπωλεία. Όσο για το πρώτο μου, είναι απίθανο να το βρεις, ένα βιβλιοπωλείο στη Θεσσαλονίκη μόνο το πουλάει -αν πρώτα θυμηθεί που το έχει καταχωνιάσει. Γι΄ αυτό γράψε μια διεύθυνση στην «προσωπική επικοινωνία» και θα στο στείλω. Αφού το ζητάς ντόμπρα είναι δικό σου (από την αιώνια ύλη δεν έχω κανένα αντίτυπο).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. *"δεν μπορώ να σβήσω το λινκ που έδωσα στο πάνω σχόλιο..." ενοοώ, στο προηγούμενο σχόλιο, το χθεσινό. Έτσι για να είμαι σαφής.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. χαχα...καλά μου τάψαλλες!
    ναι ωραίο ήταν από την άποψη ότι γίνονται ψιλοάσχετα πράματα και δεν είναι και κυριλέ βιντεάκι. Τέλος πάντων, συμφωνώ με την έννοια της εξέλιξης σαν αυτό που είπες, μια συνεχή εμβάθυνση στην ουσία, σε αυτό που είναι ουσία για τον καθένα μας. Εγώ όμως προσωπικά μπορώ να γράφω πεζά ή ποιήματα ίδιου στησίματος, στυλ, αισθητικής μια ζωή ερευνώντας ένα θέμα μου όλο και πιο βαθιά, σε επίπεδο νοήματος.
    Και τελικά, δε μπορώ να είμαι δογματικός, γιαυτό και τέτοιο το προηγούμενο σχόλιο. Ο Φασιανός με αφήνει ψιλοαδιάφορο...Απλά με έχει κουράσει η μανιώδης αναζήτηση του νέου στην εποχή μας και η απαξίωση ότιδήποτε που ακόμα και φαινομενικά δεν είναι. Και φυσικά δεν εννοώ τον Φασιανό, αλλά ήταν η αφορμή για όλα αυτά το σχετικό ποστ.

    υγ. Και ο πίνακας της ανάρτησης έχει όντως πλάκα...:)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Ξέρω ότι έχεις αίσθηση του χιούμορ, γι' αυτό και σου απευθύνθηκα έτσι. Σε φαντάστηκα να γελάς. Χαίρομαι που γελάμε.

    Γι' αυτό που λες τώρα, για το ένα θέμα, ναι, αλλά αντιλαμβάνεσαι ότι το ζητούμενο είναι να πηγαίνεις όλο και πιο βαθιά. Αυτή η πορεία επιφυλάσσει πολλές εκπλήξεις, και ακόμα περισσότερες μεταμορφώσεις. Θυμήσου το τελευταίο ποίημα που έγραψες, το "θραύσμα". Αυτό που δεν αντέχουμε (εννοώ ο Χρήστος που υπογράφει το κείμενο και εγώ που συμφωνώ μαζί του) είναι η στείρα επανάληψη. Και στο όνομα της τέχνης το να πουλάς πνεύμα, να αποκτάς αξία σε σχέση με τον τύπο που πριονίζει τον γύρο 9 ώρες την ημέρα για 30 ευρώ χωρίς ένσημο, ενώ κάνεις το ίδιο, είναι αισχρό. Μπορείς δηλαδή απλώς να μείνεις στις οικονομικές απολαβές -τα κονομάς; μόκο. Τι τον θες τον πρόλογο…
    Για το ένα θέμα, λοιπόν, που ανέφερες. Έχω την αίσθηση ότι κάθε δημιουργός έχει στην πραγματικότητα το θέμα του, ένα θέμα που τον βασανίζει και γύρω απ' αυτό στοιβιάζονται οι εμμονές του. Είναι σαν να έχει μία και μόνο ερώτηση αλλά δεν μπορεί ποτέ να τη θέσει. Η ερώτηση δεν είναι παρά μια φαγούρα, ένας μαγνήτης που τραβάει προς το κέντρο του. Οπότε καταδύεται στα βάθη του, αρχίζει να βλέπει μια ολάκερη κοινωνία, έναν κόσμο ολόκληρο, και συνεχώς ρωτάει. Από την κάθε ερώτηση γεννιούνται ιδέες και σκέψεις που απαντούν με ύλη, αποζητούν να μορφοποιήσουν το τίποτα και να δώσουν μιαν απάντηση. Έλα όμως που απάντηση δεν υπάρχει. Οπότε δώστου πιο βαθιά. Όλη αυτή η πορεία αφήνει πίσω τα ίχνη της. Τα έργα τέχνης είναι τέτοια ίχνη, μικρές αλήθειες ανθρώπων που τρώνε τα σωθικά τους.
    Η μανιώδης αναζήτηση του νέου είναι κάτι εντελώς γελοίο κατά την άποψή μου. Δεν στρέφεται γύρω από κανένα ερώτημα του ζωντανού οργανισμού, που ως τέτοιο (το ερώτημα) εξυπηρετεί αυτόν τον ίδιο και τη ζωή, αλλά πιέζει, εκβιάζει και καθοδηγεί σαν συμβόλαιο πολυεθνικής.

    Ο πίνακας των Kalos&Klio έχει πλάκα ντανταϊστική, σαν την τζοκόντα με το μουστάκι και τον καυτό κώλο. Και μέσα στην ελευθερία από την οποία γεννήθηκε φέρει νόημα, λέει πολλά και μάλιστα πέρα απ' αυτο που απλώς αφηγείται. Άσε που μας εκθέτει όσο δεν εκφέρουμε άποψη. Μιλάει αλλά ποιος ακούει μέσα του τα λόγια. Άνθρωποι ματάκηδες. Μέχρι κάποιος να πάει να την πέσει στον πίνακα υπό την ανάγκη της συνουσίας.

    Υ.Γ. θα δημιουργήσω ετικέτα χ.ζ.! τι "ερεθισμοί" και μαλακίες! έλειωσα στο γράψιμο...

    Υ.Γ. πως σου φάνηκε ο Marshall;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Άστο δε θα χρειαστεί να φτιάξεις ετικέτα...θα ηρεμήσω λίγο.:)

    Γενικά μπορεί και πάλι να μετέθεσα το θέμα αλλού, να πιάστηκα λάθος, καθώς σε γενικές γραμμές έχουμε παράλληλη γραμμή. Δεν πειράζει όμως!

    Ο Marshall ήταν πολύ καλός. Το blog του παράξενο πράγματι...συνδυάζει αγάπη για τη φύση, συλλογή μανιταριών, μουσική...βγάζει όμως μια ηρεμία που την έχω πετύχει σε καλλιτέχνες αυτής της Αμερικής που αγαπάμε, μια έτσι επίπεδη διάθεση χωρίς πολλές γωνίες και ξεσπάσματα. Το site του το ίδιο.

    Τη συλλογή την κατέβασα και το κομμάτι του το βρήκα πραγματικά φοβερό. Δυναμικό και κάπως μονολιθικό, μπορείς ίσως να δεις μέσα του την ταυτότητα του ίδιου συνθέτη με το συνθέτη του Cortez. Από το site του μου άρεσε το September Canons, το Βright Kingdom όμως μου φάνηκε ίσως ρηχό, σαν soundtrack εύκολο (μια φορά το άκουσα βέβαια). Αυτά άκουσα.

    Χαίρομαι κι εγώ που ανταλλάξαμε ιδέες καθώς τελικά γνώρισα κι εγώ ένα συνθέτη άγνωστό μου ουσιαστικά...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Ωραία η παρατήρηση για το blog και site του Marshall. Συμφωνώ μ' αυτά που λες.
    Τελικά, ναι, βγήκε κάτι αρκετά καλό απ' τη συζήτηση. Γι' αυτό θα έλεγα να μην ηρεμήσεις, συμβαίνουν ωραία πράγματα τελευταία. Η επιθυμία μου δεν είναι να γράφω το blog αλλά αυτό το λιγόστεμα της μοναξιάς, το να γράφεται εν μέσω διαφορετικών και όσο το δυνατόν πιο ελεύθερων φωνών -έτσι πραγματικά γεννάει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Δεν το καταλαβα αυτο με την προσωπικη επικοινωνια με αποτελεσμα να μην μπορω να βρω το μειλ σου και αρα διοδο επικοινωνιας. Οταν μπορεις στειλε μου μειλ στη διευθυνση anastasoula123@hotmail.com να κανονισουμε τα περι αποστολης. Ευχαριστω πολυ.Καλησπερα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Richard Huelsenbeck- Το τέλος του κόσμου

    Εδώ έφτασαν τα πράγματα σε τούτον τον κόσμο:
    Οι αγελάδες κάθονται στα τηλεγραφόξυλα και παίζουν σκάκι.
    Ο παπαγάλος κάτω από τις φούστες της Ισπανίδας χορεύτριας
    τραγουδάει λυπημένα σαν σαλπιγκτής του επιτελείου και τα κανόνια θρηνούν ολημερίς.
    Αυτό είναι το τοπίο της λεβάντας για το οποίο μιλούσε ο κύριος Δημαρχος όταν έχασε το μάτι του.
    Μόνον η πυροσβεστική υπηρεσία μπορεί να διώξει τον εφιάλτη από την τραπεζαρία, όμως όλοι οι σωλήνες του νερού είναι κομμένοι.

    Ο Richard Huelsenbeck ήταν απ' τους κύριους εκπροσώπους του Νταντα στο Βερολίνο.

    ...γράφω αυτό το μανιφέστο για να δείξω ότι οι άνθρωποι μπορούν να επιτελούν ταυτόχρονα αντικρουόμενες πράξεις με μια και μόνη δροσερή ανάσα. (tRISTAN Tzara)

    με βρωμερή ανάσα
    Κώστας Παπαθανασίου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Γειά σου Κώστα.
    "Μόνον η πυροσβεστική υπηρεσία μπορεί να διώξει τον εφιάλτη από την τραπεζαρία, όμως όλοι οι σωλήνες του νερού είναι κομμένοι." απίθανο. Φοβερή περίπτωση ήταν ο R.H. -μπας κι έχεις τίποτα από τα μουσικά του έργα;
    http://www.youtube.com/watch?v=kB7whf1RGBg
    με κομμένη την ανάσα
    γ.γ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Φίλε δεν έχει γράψει μουσική. υπάρχουν απαγγελίες του και συνεντεύξεις. Έχω ένα μέρος μιας συνεντευξής του με τίτλο inventing Dada στα αγγλικά. και μια πολλαπλή απαγγελία μαζί με τζαρά κ τζανκο με τίτλο l'amiral Cherche une Maison a Louer. υπάρχουν κ απαγγελίες, 4 ποίηματα για fhantastiche Gebete 1916 που δεν έχω.
    Ήταν μουρλός. Απήγγελνε βαρώντας ένα νταούλι. Ήταν ντραμερ κ είχε μανία με τους νεγρικους ρυθμούς. Μόλις η τρελλα του Νταντά κόπασε ξαναγύρισε στις σπουδές του στη φαρμακολογία και αργότερα έγινε γιατρός σε πλοίο. Έφτασε Αμερική όπου έγινε ψυχαναλύτής. Υπάρχει η αυτοβιογραφία του στ' αγγλικά με τίτλο "αναμνήσεις ενός ντανταιστή ντράμερ".

    Το ποιήμα συνεχίζεται κ υπάρχει στο διαδύκτιο στ' αγγλικά.
    κωστας παπ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Ωραία μούρλα.
    Κάποτε είχα ένα βιβλίο του με μανιφέστα -δε θυμάμαι τις εκδόσεις... "οξύ";
    Το λινκ που εδωσα στο προηγούμενο σχόλιό μου τι είναι; δεν θα το λέγαμε μουσικό έργο ή έστω κομμάτι; Εϊναι και στα γερμανικά το κείμενο του uploader...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. δεν ξέρω τι είναι. Βρήκα τα βιβλία του ατόφια σκαναρισμένα στο διαδύκτιο -στα γερμανικά δυστυχώς (είναι τα γνήσια). Στις απαγγελίες υπάρχει "μουσικό χαλί". Πρέπει να το μιξάρανε και σύγχρονοι μουσικοί της electronica. Δεν γνωρίζω. Και η αυτοβιογραφία του υπάρχει αποσμασματικά στο διαδίκτυο. Θα ψάξω και εγώ στο οξύ να δω τι υπάρχει στα ελληνικά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή