ο τζίτζιρας ο μίτζιρας ο τζιτζιμιτζιχότζιρας

μια πάπια μα ποια πάπια

Μια αδιάφορη μέρα ξημέρωσε. Τη γλύτωσα κι αυτή τη φορά. Θα αράξω σπίτι. Μαγειρεύοντας δυο-τρία φαγητά (ρωτάς γιατί; άλλα γούστα εγώ, άλλα η γυναίκα, άλλα το ιδιότροπο φάντασμα της ντουλάπας - σε ικανοποίησα;) κι ακούγοντας μουσική, θα καπνίσω τα τσιγάρα της ημέρας. Αγόρασα χθες δύο άψογες μπίρες, διαφορετικές -θα τις πιω. Τι έγινε; Μέρα εκλογών; Στ' αρχίδια μου. Δεν ψηφίζω -όχι γιατί δεν μ' ενδιαφέρει η πολιτική, μα επειδή σιχαίνομαι τα σχολεία. Όχι γιατί ήμουν κακός μαθητής, αλλά γιατί η αισθητική μου πληγώνεται. Αν όχι, μπορεί και να 'ριχνα σαλαμάκι σαν τον Τζίμη. Ή ακόμα αμπούλα βρόμας που βγάζει περισσότερο γέλιο. Τι να το κάνεις. Δεν θα γράψω τίποτα. Είναι από εκείνες τις φορές που μου τη δίνει να 'μαι κάτι, ό,τι κι αν είναι αυτό, που έτσι κι εντοπίσω κάποια εικόνα για τον εαυτό μου, πάντα ξενική, πάντα προερχόμενη από έξω, ως τέτοια, κοινωνική, θέλω να την γκρεμίσω -που μου τη σπάει η αδράνεια και αφήνομαι μέσα της με ένα στήθος φορτωμένο άβυσσο. Και απορώ, τι σκατά κάνουμε σ' αυτή τη χώρα Στράτο; Δεν κοιμήθηκα το βράδυ. Σε άκουγα. Πόσο πέθανες; τριαντατεσσάρων; Ναι, να ξέρεις φίλε ότι από όλους όσοι μίλησαν on stage εσύ τα 'πες πιο ειλικρινά, πιο βαθιά, πιο ξεκάθαρα. Γι' αυτό κι εγώ ανακαλώ -ψηφίζω, εσένα.

γ. γεωργίου