Τρία ποιήματα

Ciro Totku - namib (sihanoukville, 2007)

Γιατί ζητωκραυγάζουν;

Δε θελω να γίνω ηγέτης τους

Μα που με πηγαίνουν;

Γιατί μ' ανεβάζουν στην εξέδρα;

Δε θέλω να μιλήσω

Γιατί μου κλείνουν τα μάτια;

«Μια τελευταία επιθυμία;»

Μεταλλική ακούγεται φωνή δίπλα

Αχτίδα σωτηρίας διαπερνά το νου

Λάθος κατάλαβα λάθος κατάλαβα

Χαμογελάω και

Γέρνοντας μπροστά

Στην παύση του χρόνου

Περπατάω στο λιβάδι όπου

Γυναίκες με ασφόδελους στα μαλλιά χορεύουν κυκλικά

Και αγγειοπλάστες δουλεύουν ακατάπαυτα

Ενώ νότια

(Τόσο που θαρρώ πως είναι κάτω από τα πόδια μου)

Πανωλόβλητοι άνθρωποι

Μην έχοντας τι να κάνουν αναλώνονται

Μαζεύοντας τρόπαια τα κεφάλια

Αλήθεια

Πόσο μοιάζει εκείνο με το

Δικό μου

****

Πολλές φορές χίμηξα ν' αγγίξω την ευδαιμονία

Μα όλες τις απέτυχα

Τούτο που θυμάμαι σήμερα

Είναι το σχίσιμο στο στήθος μου και

Η πληγή της καρδιάς

Καθώς μου αφαιρούνταν το κομμάτι εκείνο

Που χάνουνταν στον Έρωτα και

Υψώνονταν στον φλεγόμενο ουρανό

Για κείνο θα μπορούσα να κλαίω στην

Όλη μου ζωή

Σήμερα θυμάμαι

Στον πελιδνό τοίχο ακούμπησε το τραύμα

Κι έσταξε ως χάμω

Κλαίω

Όλα κλαιν και πιο η ψυχή μου που

Πήρε να χάνει το Μπλε της από ώρα

Ένα στόμα οδύνης επιβεβαιώνει

Πόσο μικρός υπήρξα

Η κάμαρα τονισμένη άπλωσε τα πόδια της να κρατήσει το βάρος και

Βυθίστηκε στο έδαφος μέχρι το γόνατο

Σήμερα θυμήθηκα τον Ρεμπώ

****

Δύσκολο να καταλάβεις τις λέξεις

Μα άκου την καρδιά σου

Ανεξίτηλα μπλεδάκια

Τρυφερά βαλμένα χορεύουν αυτοσχέδια

Έτσι εξηγείται πως μιλούσες τα ποτάμια

Και τις θάλασσες

Τον ουρανό

Πως κατανοούσες το θηλυκό πετράδι

Πως χειριζόσουνα τη φωτιά

Δε μας χρειάζεται πια το μυαλό

Αρκετά υποφέραμε

Τότε ήταν που φορούσαμε την αρματωσιά μας και

Βγαίναμε να πολεμήσουμε

Τότε απορρίψαμε την ηθική

Τώρα υφαίνουμε τη συνείδηση μες στην αγρύπνια μας

Κι απ' την πληγή στο μέτωπο

Εκβάλλουμε λίγο-λίγο νου κάθε που μπορούμε

Έτσι ο καινούργιος Ήλιος ανατέλλει

γ. γεωργίου (1998)