Προοπτικισμός

george ciardi -desert walk

Αυτό που αποκομίζει κανείς μελετώντας Πλάτωνα είναι μια αίσθηση ενός κόσμου θεϊκού που εξέπεσε στην ύλη, στο κακό. Η περιφρόνηση της ζωής στον Αξίοχο συναντά τη βουδιστική ανάβαση προς τις ουράνιες ρίζες του αντεστραμμένου δέντρου. Στον γερμανικό ιδεαλισμό ο άνθρωπος ως σκέψη προσπαθεί να υπερβεί τον φυσικό κόσμο μέσω μιας ύποπτης πλην θαρραλέας συμφιλίωσης, θέλει να γίνει θεός. Η προσπάθεια να ονειρευτούμε μετά βίας τη συγκεκριμένη επιθυμία μας θα μας έκανε παράφρονες στα μάτια ενός Πλάτωνα, ο οποίος μας αφήνει βέβαιους να πιστεύουμε πως το όνειρο ήταν κάποτε πραγματικότητα, μέχρις ότου ακούστηκε η φωνή του Δία: «ξυπνήστε, είμαι ο κυρίαρχος του κόσμου».

Σήμερα όλα αυτά έχουν χάσει την οσμή τους για τα αδύναμα ρουθούνια μας. Τα αντανακλαστικά μιας μηχανοποιημένης ύπαρξης οδηγούν με τις κεραίες τους σε μια εποχή τόσο ιδιότυπη ώστε κάθε άλλη εποχή να φαντάζει ξένη. Η ευχή «να περνάς καλά» φέρνει μια πνοή από τις εποχές της τυραννίας, μόνο που η διασκέδαση τότε αναφερόταν στο αίσθημα της θλίψης ή του πόνου που επιφέρει η κενή ζωή -διασκέδαζες λοιπόν τη θλίψη, διασκέδαζες τον πόνο, και με την απαραίτητη για κάθε τύραννο εκφραστική παρουσία του καλλιτέχνη-γελωτοποιού που διαλεκτικά συμμετείχε στο αντικείμενο και πια έχει εξαλειφθεί μαζί του. Πλέον διασκεδάζουν, που σημαίνει διασκορπίζονται.

Μπορεί κανείς να παρατηρήσει τους σύγχρονους τυράννους οι οποίοι δεν χαμογελούν, δεν ξέρουν να χαμογελούν, παρά μόνο μετά από τα μαθήματα και τις προτροπές των συμβούλων και μάνατζερ.

Η ζωή που ποτέ δεν μπόρεσε να εκφραστεί ολοένα λιγοστεύει.

george ciardi -wander

Ένα διαφορετικό μάτι, το αριστερό ή το δεξί, συλλαμβάνει το παραπάνω κείμενο του διπλανού ματιού και συνεχίζει:

Αυτή είναι η εκδοχή της πραγματικότητας κάτω από το φως της μέρας, μέσα από τις αντανακλάσεις του πολιτισμού. Τα πράγματα όμως δεν είναι έτσι ακριβώς σαν σκοτεινιάζει. Όταν κάθε τι κοιμάται μέσα στα βάθη της νύχτας που φυσάει, ένας μαύρος πάνθηρας με γυμνά νύχια γυμνώνει αγριεμένος την κοιλάδα ξεριζώνοντας τις σάρκες και τρώγοντας τις ρίζες του δεντροφυτεμένου νου, τότε, που κάθε τι κοιμάται, μες στ' όνειρο της πραγματικότητας -πραγματικότητα απαλλαγμένη από την ανθρωπιά- κει μια άγρια χαρά σούρνεται κάτω από την πέτσα της γης, μια ταραχή που απειλεί να ξεσπάσει με γέλια, σαν σπέρμα λίγο πριν την έκρηξη της συνουσίας. Τα παιδιά της θα τσακίσουν τα τάρταρα, της γης παιδιά τοίχους και δεσμά με φλόγα θα τινάξουν, και μ' εκατό ριξιές τη φορά θα γκρεμίσουν όλα του κόσμου τα ειπωμένα.

Δεν τελειώνει εδώ... -μάτια είναι και βλέπουν διάφορα.

γ. γεωργίου

________

σημείωση: οι φωτογραφίες ανήκουν στον George Ciardi