Αν και κάτι μέσα μου αντιδράει σε μια τέτοια κίνηση αναπαραγωγής μιας κριτικής του βιβλίου μου, δεν παύει να είναι «μέσα», κάτι ασήμαντο. Αυτές οι αντιδράσεις προφανώς προκύπτουν από ιδεοληψίες περί του τι είναι σωστό και τι λάθος, τι κουλ και τι φλωριά. Δεν έχουν να κάνουν με την πραγματικότητα του ζωντανού οργανισμού. Είναι μαλακίες του νου. Η αποσιώπηση είναι το ίδιο με την επίδειξη. Δεν έχω άλλο λόγο πια από το να καταγράφω κάθε φορά την πραγματικότητα του δικού μου ζωντανού οργανισμού, έξω από το καλό και το κακό, το πρέπον, το σαγηνευτικό, έξω από το μυαλό -τον νου που κατασκευάζει πραγματικότητες οι οποίες τον βολεύουν. Με τη δύναμη και την αδυναμία του οργανισμού αυτού. Να τον παρατηρώ όπως έναν σκύλο ή ένα δέντρο. Χάρηκα λοιπόν όταν ενημερώθηκα ότι κάποιος, υποθέτω νέος, κάθισε και έγραψε μια κριτική, ένα κείμενο, κάποιος που διάβασε το βιβλίο πού 'γραψα κι ανταποκρίθηκε, συνομίλησε με τον τρόπο του. Θα μπορούσε ακόμα να ήταν ένα σχόλιο εδώ, στην παλιά μου ανάρτηση για την αιώνια ύλη, μέρος της εδώ σάρκας που μεγαλώνει φυσιολογικά σαν παιδί. Τον Λευτέρη Βασιλόπουλο δεν τον γνωρίζω. Δεν έχω καμία σχέση με τον χώρο της λογοτεχνίας, πέραν του ότι γράφω. Για τούτο μου έκανε μεγάλη εντύπωση η κίνησή του, που σαφώς αποτελεί μια ειλικρινέστατη κίνηση από μέρους του, και τον ευχαριστώ θερμά από εδώ -αφού δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Περισσότερο από τα λόγια με χαροποιεί αυτή η κίνηση -ποτέ τα λόγια δε θα μ' έκαναν να απογοητευτώ για όσα γράφω ή να με κάνουν να νιώσω σπουδαίος. Τα λόγια ως κριτική, ως αντίλογος είτε ως διάλογος, μπορούν μέσα από τα συμπεράσματα του βλέμματος που παρατηρεί τον κόσμο να με κάνουν πιο αποφασισμένο ή πιο αποτραβηγμένο, λιγότερο ή περισσότερο επιθετικό σαν έκφραση και στάση, πάντα -έτσι τουλάχιστον αισθάνομαι- για την προστασία του ίδιου του οργανισμού. Ποτέ τα λόγια δεν θα αλλοιώσουν την πράξη της γέννας. Γράφω αυτά που μπορώ να ξεράσω και εκεί δεν υπάρχει ο άλλος, ούτε ο εαυτός καν, παρά οι συσπάσεις και ο εμετός, η ένταση και το είδος της μετασχηματισμένης ύλης. Και φυσικά χαίρομαι (συνέβη με το κείμενο του Λ. Βασιλόπουλου) όταν νιώθω λιγότερο μόνος, όταν κάπου, κάτω από το δέρμα των λέξεων, τα νεύματα αλληλοκατανοούνται.
γ. γεωργίου
Ιδιότροπες σημειώσεις:
Μου αρέσει που ο Λ. Βασιλόπουλος δεν με αποκαλεί κύριο -δεν είμαι κύριος.
Δεν μου αρέσει το Γεώργιος του εξωφύλλου, ηχητικά, αισθητικά, ή αλλιώς σαν μνήμη της ίδιας της λέξης -δεν με λένε Γεώργιο (παρόλη τη διευκρίνιση από μέρους μου, το βιβλίο -το εξώφυλλο για την ακρίβεια- τυπώθηκε έτσι. Να 'ταν ο δαίμων του τυπογραφείου; Ή το marketing της «λογιότητας»;).
Η κριτική του Λευτέρη Βασιλόπουλου δημοσιεύτηκε στο κοντέινερ της ελευθεροτυπίας στις 12/4/2010. Αναπαράγω το δημοσίευμα/απόκομμα της εφημερίδας.
"Η αποσιώπηση είναι το ίδιο με την επίδειξη." Γ.Γ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ κριτική του Λευτέρη Βασιλόπουλου φαίνεται αξιόλογη. Ευχαριστούμε κ. Γεωργίου που την ανεβάσατε.