So gentle and so swift
they break your heart.
Λέν, τα ωραία κορίτσια είναι για να μας θυμίζουν πως ο παράδεισος υπάρχει. Και πως κρατούν καλά τα μυστικά τους. Με το χέρι στη σκανδάλη οπλίζουν αδίστακτα και μας χαμογελούν τρυφερά.
Η ομορφιά ακτινοβολεί κίνδυνο, σταυρώνει τα πόδια της, καπνίζει, αποφαίνεται. Τα γυμνά της πόδια πληγώνουν. Η ομορφιά διστάζει, εκπλήσσεται κι αιφνιδιάζει, φλυαρεί, χρυσάφια που κυλούν στο πρόσωπό της και σωπαίνει, κοιτάζει το σκοτάδι ήσυχα, ξαπλώνει πάνω στις πευκοβελόνες, γέρνει, σκαρφαλώνει στη μοτοσυκλέτα, ρίχνοντας ένα χείμαρρο μαλλιών πάνω από ένα ποτήρι τζίν υπολογίζει, περπατάει και το φώς μετατοπίζεται. Η ομορφιά γεμίζει πολυτέλεια τους θλιβερούς στενούς δρόμους, τα τσαλακωμένα σεντόνια, το ημίφως στο κατάστρωμα του πλοίου. Η ομορφιά βρίσκεται πάντα εκεί, ανυπόφορη, απροσδιόριστη και προφανής μέχρι παραφροσύνης.
Αόριστες συνάφειες κάθε τόσο κάνουν τα γυμνά της πέλματα να παραπέμπουν στα μάτια της, κι εκείνα στην πτυχή της μασχάλης, ένα κορμί που πίσω του μαντεύει κανείς τον άμβυκα μιάς παράδοξης αλχημείας, συντήξεις που οδηγούν σε απροσδόκητα κράματα. Ενα ελάφι, ένα λεπίδι και μερικές ρώγες σταφυλιού. Ενα γιασεμί κι ένα κομμάτι σκοτεινό μετάξι. Ενας αίλουρος, ένα χάδι και λίγη ψίχα από ζεστό ψωμί. Αγριότητα που τρέπεται σε τριαντάφυλλο και αποικίζει ερημιές.
Και να που η ομορφιά εγκαταλείπεται πια υπνωτισμένη, παραδομένη ενδίδει στους βραχίονες μια βούλησης που όμως θέλει τι; Να την κάνει μήπως να παραδεχτεί την υλική της υπόσταση, να σβήσει το πρόσωπό της, να την εξαντλήσει, να την πιεί, να ανακτήσει εν τέλει το ισοδύναμό της σε ηδονή; ‘Πήρα την ομορφιά στα γόνατα, τη βρήκα πικρή και τη βλαστήμησα’. Αναρωτιέμαι αν μπόρεσε ποτέ κανείς να ξεπεράσει αυτόν τον στίχο του Rimbaud.
Παίζοντας με την άβυσσο της Θείας Αυταρέσκειας είναι που πέφτουμε στις δικές μας αβύσσους. Κι αν στην ομορφιά υπάρχει κάτι που καμιά φωτογραφία ποτέ δεν μπόρεσε να συγκρατήσει και καμιά συνείδηση να κατοπτρίσει, τότε η ομορφιά δεν είναι εν τέλει παρά μία διαφάνεια, ένα παράθυρο που βλέπει στην άλλη όχθη του καιρού. Αυτή η συνομωσία των αναλογιών, των λεπτομερειών και των κινήσεων που κάνουν μια γυναίκα όμορφη, καταφέρνει τελικά να αποσιωπήσει την καταγωγή της φθοράς, την βαρύτητα και τις παραπομπές της, την κάνει διαφανή για να γίνουν ορατά πίσω της τα νεύματα του ανέφικτου. Ισως ένα χαμόγελο να είναι τελικά η μόνη απάντηση σ’ αυτό που το λοξό της βλέμμα υπαινίσσεται: Αν πρόκειται να ταξιδέψετε στην κόλαση, κλείστε τουλάχιστον μια θέση δίπλα σ’ ένα παράθυρο με θέα.
Απόστολος Κυρίτσης
______________
σημείωσεις:
-η φωτογραφία ανήκει στον Aaron Siskind
-το "So gentle and so swift they break your heart" είναι από μεταφρασμένο στα αγγλικά κείμενο του Albert Camus.
-για περισσότερες δημοσιεύσεις ποιημάτων του Α. Κυρίτση, εδώ.
