Τι Είναι Ποιητής

(η εικόνα πάρθηκε από εδώ)

Τι είναι ποιητής; Ένας δυστυχισμένος άνθρωπος που κρύβει στην καρδιά του βαθείς πόνους, αλλά του οποίου τα χείλη είναι έτσι καμωμένα ώστε μεταμορφώνουν τον αναστεναγμό και την κραυγή που αναβρύζουν από αυτά σε μια ωραία μουσική. Μοιράζεται την τύχη των δυστυχισμένων που βασανίζονταν αργά, με σιγανή φωτιά, μέσα στον ταύρο του Φαλάριδος - οι κραυγές τους δεν έφταναν στ' αφτιά του τυράννου για να τον τρομάξουν, αλλά αντηχούσαν σ' αυτά σαν γλυκιά μουσική.

Και από τη μεριά τους οι άνθρωποι να μαζεύονται γύρω από τον ποιητή και να λένε: «Τραγούδα, τραγούδα κι άλλο», πράγμα που σημαίνει: «Καινούργιοι πόνοι να βασανίζουν την ψυχή σου και τα χείλη σου να μένουν αμετάβλητα, διότι η κραυγή θα μας προκαλούσε αγωνία, ενώ η μουσική μάς γοητεύει.

Και οι κριτικοί πλησιάζουν και λένε: «Θαυμάσια, έτσι επιτάσσουν οι κανόνες της αισθητικής». Ευνοήτως, ο κριτικός και ο ποιητής μοιάζουν κατά το ότι σφάλλουν στο σημείο αυτό, με τη διαφορά ότι ο κριτικός δεν έχει στην καρδιά του πόνο, ούτε τη μουσική στα χείλη. Να, γιατί θα προτιμούσα να είμαι χοιροβοσκός στο Amagerbro και να με καταλαβαίνουν οι χοίροι, παρά να είμαι ποιητής και να μη με καταλαβαίνουν οι άνθρωποι.

Søren Kierkegaard

(από το βιβλιαράκι "Διαψάλματα", μετάφραση Η.Π. Νικολούδης, εκδόσεις ροές)

Μέρα Γιορτής

Κάθε μέρα μάς υποδεικνύουν πώς πρέπει να πράττουμε, πως να νιώθουμε, τι λέξεις να ανταλλάσσουμε. Χθες ο καρνάβαλος άγιος των μαλθακοερωτευμένων. Καθαρή δευτέρα σήμερα. Και ο προγραμματισμός του μηχανοποιημένου ανθρώπου συνεχίζεται.

γ. γεωργίου

-----------

(με κλικ στη φωτογραφία πηγαίνετε απευθείας στο πολύ ενδιαφέρον site του Tristan Savatier)

Το Νεομπουζουκοτρέντυ, ο Πιτόγυρος Μεαπόλα και οι Πόλεις Που Δεν Είχαν Παρελθόν

Κάτι που έχει μεγάλη σημασία αλλά ελάχιστα μας απασχολεί είναι το πόσο λίγο ενδιαφερόμαστε καθημερινά για την ποιότητα των πραγμάτων που καταναλώνουμε, χρησιμοποιούμε, βάζουμε μέσα μας (τρώμε) ή απλά συνηθίζουμε να κάνουμε ως συνάρτηση του ποιοι πραγματικά είμαστε.

Για παράδειγμα αν ακούς σκυλάδικα τραγούδια, σκυλάδικα θα εκφράζεσαι σε όλους τους τομείς της ζωής σου. Η επιλογή των στοιχείων που βάζουμε μέσα μας, καθορίζει το τι κάνουμε και ποιοι είμαστε. Αποτελεί μια μορφή πολιτικής στάσης απέναντι στα πράγματα. Με βάση αυτήν τη σκέψη αναρωτιέμαι τι προοπτικές έχει ένας άνθρωπος-λαός ο οποίος καταναλώνει ό,τι βρίσκει μπροστά του, trash φαγητό, το φρικτό (ζαχαροζούμι με καραμελόχρωμα) cola-ιερό αγαθό, αντί για κρασί, διασκεδάζει σαν ζόμπι στα μπουζουκοτρέντυ ακούγοντας ρεσιτάλ θλιβερών τραγουδιών με το απόλυτα διασκευαστικό θέμα, τον χωρισμό των ανθρώπων, τη διάλυση των σχέσεων κτλ. -όσο για την αισθητική του πράγματος: αραβοτρέντυ, και αυτό στη χάλια εκδοχή του (ακούστε αντίστοιχα «άσματα» από την Τυνησία, Μαρόκο, Συρία, πολύ πιο αυθεντικά από τις αντίστοιχες ελληνικές κόπιες).

Όλα αυτά διαδραματιζόμενα μέσα σε πόλεις με αρχιτεκτονική του κώλου, την ξεφτίλα του δυτικού κόσμου, πόλεις με εξαφανισμένη την ιστορική τους συνέχεια, πόλεις της αρπαχτής, της ασχήμιας, του αυτοσχεδιασμού, πόλεις που έχτισαν ή μάλλον γκρέμισαν οι Έλληνες με τους πολιτικούς τους και τον καιροσκοπισμό του κάθε πολίτη μέσα σε μερικές δεκαετίες… και ένα ακόμα παράδοξο: η πιο καλή αρχιτετονική στην Ελλάδα χτίστηκε στα χρόνια της φτώχειας και όχι στα χρόνια που ο λαός είχε καλή οικονομική κατάσταση -τότε μάλιστα έγινε το πάρτι της ασυδοσίας, το μεγάλο πλιάτσικο, κάνοντας δώρο στα παιδιά τους τις πιο άσχημες πόλεις της Ευρώπης.

Άντε καλά θα καταπιώ όλα αυτά, θα πάρω ecstasy και θα την παλέψω, αλλά την απίστευτη αγένεια στον δρόμο, τον αποκλεισμό του πεζού από τον δημόσιο χώρο…

Η μόνη μας ελπίδα να επιλέξουμε στον βαθμό του εφικτού έναν τρόπο ζωής πιο ανθρώπινο για τον εαυτό μας αρχικά, με λιγότερο junk, trash… σε όλα τα επίπεδα.

Την επόμενη φορά που θα με συναντήσεις στον δρόμο χαμογέλα μου και μη μου κλείσεις την πόρτα στη μούρη.

*το 1960 οι Γάλλοι στο Παρίσι έδιναν το κλειδί της πόλης στον Miles Davis για τους απίστευτους jazz αυτοσχεδιασμούς του. Εμείς ακόμα στο κλαψομπουζουκάκι…

*μια πολύ μεθοδική και διαφωτιστική δουλειά πάνω στην διατροφική κουλτούρα έχει κάνει ο «Δειπνοσοφιστής» (αδερφός Ζουράρη), εκδόσεις Ίκαρος 3 ή 4 βιβλία με εξαιρετικά κείμενα.

*όταν ο Kengo Kuma εμπνέεται, στο Τόκυο, από τις παλιές αποθήκες ρυζιού και σχεδιάζει απίστευτα βιοκλιματικά κτήρια υψηλού design, ο δήμαρχος Βασίλης φτιάχνει στη Θεσσαλονίκη πάρκα για playmobile.

Χ. Καλός

("sex, booze, prawns", a picture by X.Kalos -περισσότερο υλικό από την καλλιτεχνική ομάδα Kalos&Klio)

_________

(Ας μου επιτραπεί να παρέμβω διακριτικά στο κείμενο του φίλου Χρήστου δίνοντας μόνο ένα λινκ από αυτόν τον απίθανο πραγματικά γιαπωνέζο αρχιτέκτονα. Για όσους δεν γνωρίζουν τη δουλειά του το σοκ θα είναι μεγάλο. Ευχαριστώ ιδιαίτερα τον Χ.Καλό για την αναφορά στον Kengo Kuma -από τις πιο δυνατές αναφορές που έχουν γίνει σε αυτό το blog. Θα ήταν εξαίρετο -αρκετά επίπονο μα ωστόσο προκλητικό- κάποια στιγμή να αναρτηθεί κάποιο κείμενο πάνω στη δουλειά του μεγάλου αρχιτέκτονα, στη «φυσική αρχιτεκτονική» του. Αυτό, για να μπαίνουν ιδέες.)

ΙΔΙΟΤΗΤΑ και οι οκτώ συλλήψεις της Νύχτας (δύο ποιήματα)

self-portrait

Κινήσεις αδιάβαστες προτάσσουν φλόγες

Μέσα σε γαλήνη βουτώντας άυλο περίβλημα

Με των κυττάρων την υπόγεια θέληση χαράσσοντας

Περάσματα βαθιά στον ήλιο Χρυσός εφελκυσμός

Ας είναι το σκοτάδι η έγκυος γυναίκα μας

Ωδίνες του πνεύματος εσάς καλώ στο τραγούδι

Το πριν από μένα ειπωμένο

Μέσα στους αιώνες αιώνιο Μητρόθεν

Μα σαν κινείς ν' αγγίξεις την πρώτη έλξη

Που λευκάνθηκε καθώς βούτηξε σ' ατσαλένιο θρύμμα

Κι όλες των αστερισμών ανοίχτηκαν στον κόρφο σου λίμνες

Εκεί ο υποδοχέας με βλέμμα πύρινο ενσταλάζοντας

Μ' αχαλίνωτο το ουράνιο τόξο ξεπηδώντας

Μες απ' τα μαύρα φρύδια ν' ανασηκώνει

Τη σκόνη της οίησης

Είναι ο οιακισμός που μετρά σαν ήχος

Κι η φλέβα του καρπού η διάπυρη

Έτσι να βλέπει κανείς ν' αναδύεται

Η νέα επιστήμη σαν άλλη Αφροδίτη

Κάποιου Μποτιτσέλι αυστηρού

Εγγράφοντας σε ύλη άγνωστη που κι

Οι εχθροί συντρέχουν

Χρόνος ενσαρκωμένος στο δέρμα

Δέρμα ενσαρκωμένο στο χρόνο

Χρόνος έξω απ' τη δίνη του χρόνου

***** ***** *****

Μουχρώνει η πετούμενη απώλεια του διάφανου σκιρτήματος

Στην εκ βαθέων δύση ξεπροβάλλει το χρυσό του βέλο

Σαν σκλήρυνση θαρρείς με μαγικό ραβδί στο ανάστημα

Στου πηγαιμού το άγραφο η άγρα πνέει

Και καθώς αφαιρούνται λέξεις θελκτικές

Ένα ατίθασο βλέμμα καλπάζει στην καμπύλωση του ιδεατού

Υδρόγειος πνευστών ανάλαφρα σχηματίζεται

Στο φωσφορισμό της αβύσσου μου και σου φυσά

Το πρόσωπο ω αγαπημένη

Το κουκούτσι του μοναχού στων λόφων

Τ' αδοκίμαστο απιθώνει χάδι μα

Προτού δροσίσει φλέγεται

Ένα δάσος

Ο κόσμος μας είναι

Τρωτός

Γλυκό το σόφισμα και το ξελόγιασμα!

Εικόνες άκοπης ειμαρμένης κρύβουν

Δείκτες πορφυρούς των ηφαιστείων καθώς

Εκβάλλουν απ' την πληγή κάποιου Αχιλλέα

Που θέλησε που χίμηξε που πάλεψε

Να δαγκώσει το άτρωτο

Μόνο

Μα εισέχοντας τη σκέψη των σοφών

Βλέπεις

Ο θάνατος του κτήτορα κύλησε στις μορφές

Που άδραξε η ζεστασιά των βουνοκορφών

Η αποφυγή της μοναξιάς αγάπησε τη μοναξιά της

______

γ. γεωργίου

Επανάληψη Μήτηρ Πάσης Μαθήσεως

Kalos&Κlio - δεν αντέχω άλλο φασιανό (2009)

Το γνωστό ρητό έχει βάση αλήθειας στην καθημερινή ζωή, τι γίνεται με αυτούς που ακoλουθούν πιστά στο χώρο της τέχνης; Η μορφολογική αναγνωσιμότητα στο έργο κάποιων καλλιτεχνών είναι η πιο συχνή “παγίδα” που πέφτουν οι ίδιοι όταν προσπαθούν να “υπάρξουν” στο σήμερα ή ορθότερα το πιο συχνό τρικ που εφαρμόζουν ώστε μέσω της αναγνωσιμότητας της φόρμας, να είναι ορθοί ως προς τους κανόνες μάρκετινγκ. Έτσι επαναπαύονται πάνω σε κάποιες πρώιμες κατακτήσεις τους και τις αναπαράγουν σε όλη τους την πορεία. Ο πειραματισμός αλλά και η διαρκής διάθεση για κατάργηση των “ευκολιών” τους ως προς το κομμάτι της μορφής είναι κάτι που λείπει συχνά από το έργο πολλών γνωστών εικαστικών ιδίως σε κάποιους από αυτούς που αποτελούν το status quo στα ελληνικά εικαστικά πράγματα. To να είναι αναγνωρίσιμος κάποιος καλλιτέχνης από την φόρμα του έργου του δεν είναι αναγκαστικά κάτι μεμπτό ιδίως στην περίπτωση που παρατηρείται πραγματική εξέλιξη μέσα σε αυτό. Εξαιρετικό παράδειγμα καλλιτεχνικής εγρήγορσης αποτελούν οι μεγαλύτεροι του μοντερνισμού όπου δεν αρκούνταν σε όσα είχαν κατακτήσει αναιρώντας ακόμα, με μεγάλη ευκολία, τα όσα τους είχαν αναδείξει. Ο Rene Magritte, όντας ήδη αναγνωρισμένος, σε μια έκθεση του στο Παρίσι to 1948 δεν δίστασε να κάνει έργα (με επιρροές από τον Ensor και τον Mattise) που χαρακτηριστήκαν τότε ως πρόχειρες καρικατούρες σοκάροντας τους συγχρόνους του. Iδανικό παράδειγμα αποτέλεσαν οι Dada καλλιτέχνες οι οποίοι κατάφεραν να γίνουν ένα μεταμοντέρνο φαινόμενο μέσα στον ίδιο τον μοντερνισμό, κάνοντας μια τέχνη(αντί-τέχνη) χωρίς καμία μορφολογική αναγνωσιμότητα με μια απόλυτη ελευθερία και ρευστότητα ως προς τα μέσα που λειτουργούσαν και τον τρόπο που δρούσαν. Οι Dada καλλιτέχνες έβαλαν τις βάσεις για το μεταμοντέρνο και απέδειξαν ότι ένα καλό εικαστικό έργο πρέπει να κινείται πάνω σε μια λεπτή γραμμή διατηρώντας το δικαίωμα του αμφιλεγόμενου και όχι να αναπαύεται πάνω στην μαλθακή σιγουριά του εύκολου μάρκετινγκ, κύριε Φασιανέ.

Χ. Καλός (2010)