Ξεκινώ με αποσπάσματα (από μια ομιλία και δύο συνεντεύξεις) του σταρ της ιστορικής επιστήμης και διάσημου μπεστ-σελερίστα Χαράρι (Yuval Noah Harari), αγαπημένου συγγραφέα του πρώην προέδρου των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα. Για τις συνεντεύξεις δεν γνωρίζω (έγιναν μέσα στα 2 τελευταία χρόνια του Κόβιντ), αλλά η ομιλία είναι του 2018, στο Νταβός, στο Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ, όπου όλες οι ελίτ μαζεύονται εκεί για να σχεδιάσουν το μέλλον του ανθρώπου, «διαμορφώνοντας τις παγκόσμιες, περιφερειακές και βιομηχανικές ατζέντες» (από την ιστοσελίδα του ΠΟΦ). Εδώ μεταφράζω τα αποσπάσματα και στο τέλος παραθέτω τον σύνδεσμο του βίντεο με τον ίδιο.
«Στο παρελθόν πολλοί τύραννοι και πολλές κυβερνήσεις ήθελαν να το επιτύχουν, μα κανείς δεν κατανοούσε τη βιολογία αρκετά καλά, και κανείς δεν είχε ικανή υπολογιστική ισχύ και δεδομένα για να χακάρει εκατομμύρια ανθρώπους. Ούτε η Γκεστάπο, ούτε η KGB μπορούσε να το επιτύχει. Σύντομα όμως, τουλάχιστον κάποιες εταιρίες και κυβερνήσεις θα είναι ικανές να χακάρουν συστηματικά όλους τους ανθρώπους. Εμείς οι άνθρωποι θα πρέπει να συνηθίσουμε στην ιδέα πως δεν είμαστε πλέον μυστηριώδεις ψυχές. Είμαστε ζώα που χακάρονται».
«Τα δεδομένα θα επιτρέψουν τις ανθρώπινες ελίτ να κάνουν κάτι ακόμα πιο ριζοσπαστικό από το να φτειάξουν απλώς ψηφιακές δικτατορίες. Χακάροντας οργανισμούς οι ελίτ θα αποκτήσουν τη δύναμη να επανασχεδιάσουν το μέλλον της ίδιας της ζωής. Διότι αν χακάρεις κάτι, μπορείς συνήθως και να το σχεδιάσεις. Και αν όντως καταφέρουμε να χακάρουμε και σχεδιάσουμε τη ζωή, αυτό δεν θα είναι απλώς η σπουδαιότερη επανάσταση στην ανθρώπινη ιστορία, θα είναι η μεγαλύτερη επανάσταση στη βιολογία από την αρχή της ίδιας της ζωής εδώ και τέσσερα δισεκατομμύρια χρόνια. Για τέσσερα δισεκατομμύρια χρόνια τίποτα δεν άλλαξε θεμελιωδώς στους βασικούς κανόνες του παιχνιδιού της ζωής. Όλη η ζωή για τέσσερα δισεκατομμύρια χρόνια —δεινόσαυροι, αμοιβάδες, ντομάτες, άνθρωποι— ήταν υποκείμενη στους νόμους της φυσικής επιλογής και της οργανικής βιοχημείας. Αυτό όμως πρόκειται πλέον να αλλάξει. Η επιστήμη αντικαθιστά την εξέλιξη από φυσική επιλογή με την εξέλιξη από ευφυή σχεδιασμό. Όχι τον ευφυή σχεδιασμό κάποιου θεού πάνω από τα νέφη, αλλά τον δικό μας ευφυή σχεδιασμό, και τον ευφυή σχεδιασμό των δικών μας υπολογιστικών νεφών (clouds), το cloud της IBM, της Μicrosoft —αυτά είναι οι κινητήριες δυνάμεις της εξέλιξης. Και την ίδια στιγμή η επιστήμη μπορεί να επιτρέψει στη ζωή, έπειτα από τέσσερα δισεκατομμύρια χρόνια εγκλεισμού της στην περιορισμένη σφαίρα της οργανικής ένωσης, να αποδράσει στην ανόργανη σφαίρα. Έπειτα λοιπόν από τέσσερα δισεκατομμύρια χρόνια οργανικής ζωής, μορφοποιημένης από τη φυσική επιλογή, εισερχόμαστε στη σφαίρα της ανόργανης ζωής, μορφοποιημένης από τον ευφυή σχεδιασμό».
«Τα δεδομένα για το DNA μου, τον εγκέφαλό μου, το σώμα μου, τη ζωή μου, ανήκουν σε μένα ή σε κάποια εταιρία, σε κάποια κυβέρνηση, ή ίσως στην ανθρώπινη κολεκτίβα;»
«Οι άνθρωποι είναι πλέον ζώα που χακάρονται. Η ιδέα πως οι άνθρωποι έχουν ψυχή, πνεύμα, και πως έχουν ελεύθερη βούληση και κανείς δεν ξέρει τι συμβαίνει μέσα μου, οπότε ό,τι επιλέξω, είτε αφορά στις εκλογές είτε στο σούπερμάρκετ, είναι η δική μου ελεύθερη θέληση, (αυτή η ιδέα) τελείωσε. Σήμερα έχουμε την τεχνολογία να χακάρουμε ανθρώπινα όντα σε μαζική κλίμακα. Όλα έχουν ψηφιοποιηθεί. Όλα παρακολουθούνται. Την εποχή αυτής της κρίσης πρέπει να ακολουθήσεις την επιστήμη. Συχνά λέγεται πως δεν πρέπει να αφήσεις μια κρίση να πάει χαμένη, καθώς η κρίση είναι μια ευκαιρία να κάνεις καλές μεταρρυθμίσεις που σε νορμάλ καιρούς οι άνθρωποι δεν θα δέχονταν ποτέ, αλλά σε μια κρίση βλέπεις πως δεν έχουμε επιλογή, οπότε (λες) ας το κάνουμε».
«Παρακολούθηση. Οι άνθρωποι θα μπορούν να δουν πίσω σ’ εκατό χρόνια, και να αναγνωρίσουν την πανδημία του κορωναϊού ως την στιγμή που ένα νέο καθεστώς παρακολούθησης πήρε τον έλεγχο —ειδικά η παρακολούθηση κάτω από το δέρμα. Κάτι το οποίο θεωρώ ως την πιο σημαντική εξέλιξη του 21ου αιώνα, αυτή την ικανότητα να χακάρεις τα ανθρώπινα όντα, να εισδύσεις κάτω από το δέρμα, να συλλέξεις βιομετρικά δεδομένα, να τα αναλύσεις κατανοώντας τους ανθρώπους καλύτερα απ’ ό,τι αυτοί τους εαυτούς τους»
B x C x D = AHH.
Β είναι η βιολογική γνώση (Biological knowledge).
C η υπολογιστική ισχύς (Computing power).
D τα δεδομένα (Data).
AHH η ικανότητα να χακάρεις ανθρώπους (Ability to Hack Humans).
Η εξίσωση φέρει τον τίτλο: the danger formula, αν και δεν φαίνεται ο Χαράρι να εκφράζει καμιά ανησυχία —και αν προσπαθεί έτσι για το ξεκάρφωμα, καταπνίγεται από την ηδονή που του προκαλεί «αυτή η ικανότητα να χακάρεις ανθρώπινα όντα», «η σπουδαιότερη επανάσταση στην ανθρώπινη ιστορία».
Ο τίτλος στην εξίσωση μάλλον μοιάζει να μπήκε έτσι, ώστε να γράψουν στις επικεφαλίδες τους τα μίντια: ο Χαράρι προειδοποεί την ανθρωπότητα. Νομίζω θα ήταν πιο ειλικρινές από μέρους του, και εκ μέρους του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ, να έβαζε για τίτλο κάτι τέτοιο: the desired formula.
Το βίντεο με τα αποσπάσματα του Χαράρι, εδώ.
**
Είδα τις προάλλες τη σειρά δέκα επεισοδίων «The People v. O.J. Simpson: American Crime Story». Η δίκη του διάσημου αθλητή του επαγγελματικού αμερικανικού ποδοσφαίρου, NFL, «η δίκη του αιώνα» όπως ονομάστηκε. Σ’ αυτή τη δίκη το σώμα των ενόρκων θα αποφάσιζε για το αν ο Σίμπσον ήταν ένοχος ή αθώος. Κατηγορούνταν πως κατέσφαξε την πρώην του σύζυγο Nicole Brown Simpson (την οποία είχε κακοποιήσει αρκετές φορές στο παρελθόν) και τον εραστή της Ron Goldman, έξω από το κτηριακό της συγκρότημα, τον Ιούνιο του 1994.
Η δικηγορική ομάδα του Σίμπσον, που αποτελούνταν από καμιά δεκαριά κορυφαίους δικηγόρους και ονομάστηκε Dream Team από τα μίντια, έδειχνε καταβεβλημένη όταν εμφανίστηκαν τα αδιάσειστα στοιχεία που ενοχοποιούσαν τον Σίμπσον. Η υπόθεση —λογικά— ήταν χαμένη. Η κατηγορούσα αρχή είχε καταθέσει πάνω από 100 πειστήρια, στα οποία συμπεριλαμβάνονταν 61 σταγόνες αίματος, το DNA των οποίων συνέδεε άμεσα τον Σίμπσον με τους φόνους. Μεταξύ άλλων, DNA των δολοφονημένων βρέθηκε στο αυτοκίνητο του Σίμπσον, στις κάλτσες του και στο γάντι του, το οποίο βρήκαν πεταμένο πίσω από το σπίτι του. Η πιθανότητα σφάλματος, όπως ανέλυσαν οι ειδικοί στη δίκη, άγγιζε σε κάποιες περιπτώσεις τη μία στα είκοσι δισεκατομμύρια.
Όμως ένας δικηγόρος της ομάδας, ο Johnnie Cochran, είχε μια φαεινή ιδέα. Τους είπε πως όλο αυτό περί ενοχής του Σίμπσον λόγω των DNA στοιχείων δεν είναι απαραίτητα η αλήθεια, αλλά μία αφήγηση, η αφήγηση της άλλης πλευράς. Και πως πρέπει να επινοήσουν τη δική τους αφήγηση, μια αφήγηση πιο πειστική. Δεν είχε σημασία η αλήθεια, η πραγματικότητα, το μόνο που χρειαζόταν ήταν εκείνη η αφήγηση που θα έκανε τους ενόρκους να αθωώσουν τον πελάτη τους. Και εμφανίστηκαν στο δικαστήριο με την αφήγηση πως ο μαύρος πελάτης τους παγιδεύτηκε από τους λευκούς αστυνομικούς, πως είναι αθώος, και το μόνο του έγκλημα είναι πως είναι μαύρος. Σ’ αυτήν τη συγκλονιστική δίκη, η αφήγηση της υπεράσπισης έπεισε το σώμα των ενόρκων πως ο Σίμπσον ήταν αθώος. Οι ένορκοι μίλησαν με το συναίσθημα (υπήρχαν πολλές βιαιοπραγίες αλλά και σκοτωμοί μαύρων από αστυνομικούς στο Λος Άντζελες τα προηγούμενα χρόνια), πίστεψαν ότι είναι αθώος αγνοώντας τα αποδεικτικά στοιχεία. Όταν το συναίσθημα ξεχειλίζει επισκιάζει τον νου, και οι παράλογες αποφάσεις, οι παράλογες στάσεις, οι παράλογες κρίσεις, είναι αναπόφευκτες.
Γι’ αυτό η εκπαίδευση των ειδικών δυνάμεων στρατού ή των σωμάτων ασφαλείας γίνεται κάτω από μεγάλη πίεση, ώστε να μπορέσει ο εκπαιδευόμενος, όταν βρεθεί στον πόλεμο, ή στην καρδιά μιας πυρκαγιάς την οποία πρέπει να συγκρατήσει και να κατασβέσει, ή σε σύγκρουση με το οργανωμένο έγκλημα, δηλαδή σε συνθήκες ακραίας συναισθηματικής φόρτισης, να διατηρήσει την ψυχραιμία του, το λογικό του που λέμε, μην αφήνοντας στο συναίσθημα να αλλοιώσει την κρίση του, κάτι που θα του αυξήσει τις πιθανότητες της επιβίωσης. Ο κοσμάκης δεν είναι εκπαιδευμένος σε κάτι τέτοιο. Δεν μπορεί να διαχειριστεί εύκολα τα συναισθήματά του. Ευρωπαίος και δυτικός εν γένει, προνομιούχος να ζει μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο σε σχετική ευμάρεια και ειρήνη, σ’ ένα περιβάλλον αρκετά προστατευμένο έγινε καλομαθημένος, υπερευαίσθητος, και ολοένα πιο απομακρυσμένος από τη φύση, της οποίας αποτελεί σάρκα και ψυχή της, έγινε συναισθηματικά ασταθής, υστερικός, λόγω της σύγκρουσης της σύγχρονης κατασκευής με τη μέσα του πνιγμένη φύση. Και στην εποχή που ζούμε, η Εξουσία που παίζει το δικό της κυρίαρχο παιχνίδι ασκεί τεράστια πίεση στο συναισθηματικό σώμα του κοσμάκη. Ό,τι εκπορεύεται από τα κυρίαρχα μίντια δεν έχει να κάνει με επιχείρημα, με λογική, στον βαθμό με τον οποίο αυτά τα μίντια δεν σκοπεύουν σε τίποτα που ν’ αφορά στην λογική της πραγματικότητας, στην αλήθεια των γεγονότων, αλλά στη λογική της αφήγησης η οποία όπως και με την υπεράσπιση του Σίμπσον σκοπεύει στο συναίσθημα —από εκεί χακάρεσαι πιο εύκολα. Κι εφόσον στις ατζέντες της ελίτ κορυφαίας σημασίας είναι το ανθρώπινο χακάρισμα («η πιο σημαντική εξέλιξη του 21ου αιώνα») η συνειδητή παραπληροφόρηση των μίντια —που δεν έχουν καμία σχέση με την ηθική της δημοσιογραφίας, ανήθικα υπαλληλάκια που πληρώνονται από τις ελίτ αδρά για να είναι γραφείο παραπλάνησης και προπαγάνδας— στοχεύει σ’ ένα υπερφορτωμένο ανθρώπινο κύκλωμα, σ’ έναν οργανισμό εγκλωβισμένο στο συναίσθημα. Τρόμος, φόβος, διχασμός και μίσος, οργή, ανασφάλεια, πανικός. Ο θανατηφόρος ιός που τρέχει, και ο χειρότερος ιός που δεν ήρθε, που ακόμα δεν υπάρχει αλλά θα έρθει μετά απ’ αυτόν κατά την προφητεία του Μπιλ Γκέιτς, έγκλημα και φόνοι από το πρωί μέχρι το βράδυ, τρομαχτικές αυξήσεις των βασικών αγαθών, ανεργία, ριζικός περιορισμός των ανθρωπίνων επαφών, δολοφονία χαρακτήρα για όποιον αμφισβητήσει την επιστημονικότητα των μέτρων προστασίας, χλευασμός, καταδίκη, ένα κυνήγι μαγισσών για όποιον εκφράσει διαφορετική άποψη, ο πόλεμος στην ανατολική Ευρώπη. Και ο κοσμάκης, χωρίς ποτέ να έχει έστω μια ανάσα για να ξαποστάσει, να διατυπώσει μια εύλογη απορία, να εκφράσει έναν προβληματισμό, να διακρίνει μια λογική ατασθαλία σε όσα του παρουσιάζουν τα κυρίαρχα μίντια, δρα με το πάτημα ενός κουμπιού. Τώρα φοβάμαι. Τώρα οργίζομαι. Χωρίς όμως ποτέ να είμαι. Χωρίς να είμαι εγώ το υποκείμενο της δράσης, αλλά το αντικείμενο της εφαρμοσμένης στα πλήθη κοινωνικής μηχανικής. Ή απλά, στη γλώσσα του Χαράρι, ένα ζώο που χακάρεται.
Χρόνια με απασχολούσε το ζήτημα του εαυτού. Και το έχω γράψει σε τόσες από τις παλιές δημοσιεύσεις του μπλογκ πως αυτό που λέμε εαυτός —αυτό που θεωρούμε ως εαυτό, που νομίζουμε ότι αυτό είμαστε, ότι αυτό Είναι— δεν είναι παρά μια κοινωνική κατασκευή, ένα άθλιο εγώ που υποδύεται τον εαυτό, καθορισμένο από εξωτερικές δυνάμεις κι όχι αυτόφωτο, δρώντας μηχανικά, με βάση το πρόγραμμα που τρέχει —και εντέλει καταλήγει να μην έχει ελεύθερη βούληση. Όχι ο άνθρωπος, αλλά ο κατασκευασμένος εαυτός δεν έχει. Ο άνθρωπος όσο παραμένει φυσικός, είναι προικισμένος με την ελεύθερη θέληση. Το σημειώνω αυτό για να κάνω σαφές πως αντιτίθεμαι στη μοδάτη επιστημονική άποψη του σύγχρονου ιερατείου που με κρυφή ηδονή διακηρύσσει ότι δεν έχουμε ελεύθερη θέληση. Το πρόβλημα λοιπόν είναι πως δεν είμαστε άνθρωποι, με την έννοια δεν είμαστε φυσικοί —κατασκευασμένοι εαυτοί που έχουν ξεριζωθεί από αυτό που υπάρχει, έχουν μετουσιωθεί σε έναν βαθμό με τη μηχανή, και ονειρεύονται τη στιγμή (ή απλώς τείνουν στο σημείο, χωρίς να έχουν την επιλογή) που θα ξεπεράσουν τη βιολογία, θα γίνουν αθάνατοι ως ψηφιακοί, μηχανοποιημένοι εαυτοί (βλ. Μετα-ανθρωπισμός). Έτσι, αναξιοποίητος ως άνθρωπος, καταλήγεις να κυβερνάσαι ολοένα από τη μηχανή, τους αλγορίθμους, από το καλώδιο και το πυρίτιο, τα nanobots, την πρίζα που τρέχει τον υπερυπολογιστή, κι όχι από τη φύση της οποίας η ελεύθερη βούληση στον άνθρωπο είναι εγγενής.
Τώρα έρχονται οι επιστήμονες που τόσο λατρεύεις —όπως οι πληβείοι τους αυτοκράτορες της Ρώμης— με τη νέα τους αυτή πίστη προς καινούργια κατανάλωση, που ως τέτοια δεν χρειάζεται να ερευνήσεις, δεν χρειάζεται να αναρωτηθείς, ούτε αν χρειαστεί να συγκρουστείς —παθητικός καταναλώνεις ό,τι το ιερατείο σου υποδεικνύει∙ έρχονται λοιπόν να σε βεβαιώσουν τούτοι οι ειδικοί πως αυτά που ήξερες περί βούλησης, περί προσωπικού καθορισμού και ελεύθερης επιλογής τελείωσαν. Έτσι ακριβώς, τελείωσαν. Και τώρα τι θα κάνεις;
Ο Χαράρι κάνει εδώ το ίδιο σφάλμα που κάνει και στο μπεστ-σέλερ βιβλίο του, «Sapiens: μια σύντομη ιστορία του ανθρώπου». Μιλάει ως κάτοχος μιας απόλυτης αλήθειας για θέματα στα οποία η αβεβαιότητα είναι έντονα παρούσα. Η ανθρωπολογία δεν είναι μια επιστήμη που έχει καταγράψει την ιστορία του ανθρώπου πάνω σε πέτρινες ιερές πλάκες και τις επιδεικνύει ως τον καινούργιο Νόμο του δόκτορος Μωυσέως. Έχει θεωρίες, έχει εκτιμήσεις, έχει πολύτιμες αποδείξεις, αλλά έχει και πολλές αμφιβολίες, πολλές συγκρούσεις —απόψεις που διαφωνούν σε αμέτρητα σημεία, ώστε αυτή η επιστήμη να αποτελεί ένα τεράστιο πεδίο συζήτησης. Το ίδιο ισχύει για κάθε κλάδο. Αλλιώς δεν θα ήταν επιστήμη, θα ήταν δόγμα για πίστη. Για τον Χαράρι όλα είναι λυμένα, έχει μια παγιωμένη απάντηση, μια ακριβή χρονολόγηση, μια δογματική μονοδιάστατη θεώρηση. Με την ίδια αλαζονία και αντιεπιστημονικότητα, σου λέει πως ό,τι και να νομίζεις, όπως και να νιώθεις, στα παπάρια μου, δεν μ’ ενδιαφέρει, γιατί πολύ απλά τελείωσαν αυτά —και το τονίζει με τη γλώσσα του σώματος, λες και εξαρτάται απ’ αυτόν κι όχι από τα ίδια τα άτομα αν τελείωσε ή όχι. Τώρα —σου λέει σαν αυταρχικός γονιός, χωρίς να σε ρωτήσει, χωρίς να νοιάζεται τι έχεις να πεις, αν διαφωνείς ή όχι— αποφασίζω εγώ πώς θα είναι τα πράγματα, τι θα είσαι. Από τους αρχαίους ορισμούς των φιλοσόφων «ζώο έλλογο», «ζώο κοινωνικό», μεταπηδήσαμε στον μοντέρνο του επιστημονικού ιερατείου «ζώο που χακάρεται». Άλλο πράγμα η ευχή του βέβαια, και άλλο η πραγματικότητα της φύσης, της ζωής. Το τι επιθυμούν οι ελίτ και το τι ισχύει, εδώ είμαστε να το παλέψουμε. Θα τους αφήσουμε να παγιώσουν την ονείρωξή τους σε πραγματικότητα; Από που κι ως που οι κυρίαρχοι και οι ειδικοί τους αποφάσισαν για όλους μας; Θα γίνουμε άβουλα, χακαρισμένα όντα επιβεβαιώνοντάς τους; Σαρκώνοντας στη γη τη νέα αυτή πίστη που προσπαθεί να επιβληθεί με όλη την ισχύ της;
Είσαι εσύ που θα αποδείξεις ατομικά εάν έχεις ή όχι ελεύθερη βούληση. Γι’ αυτό πρέπει να ενηλικιωθείς ως ον, πολιτικά, φιλοσοφικά, να πάψεις να πιστεύεις τον μπαμπά, τον παπά, τυφλά, σε καθετί, και να αρχίσεις να ανακαλύπτεις τον κόσμο μέσα από τα δικά σου μάτια, μέσα από το δικό σου σώμα, το οποίο σου ανήκει… θεωρητικά —όχι πια. Θυσίασες την ελευθερία για την ασφάλεια —χωρίς να το αποφασίσεις, ταϊσμένος με παχιές ιδέες που ποτέ δεν σαρκώθηκαν στην πράξη, ευκολόπιστος και αφελής, σε οδήγησαν εκεί ελέγχοντάς σε συναισθηματικά, πατώντας το κουμπί. Θυσίασες το πολυτιμότερο αγαθό και το ‘κανες γιατί νου δεν είχες, ποτέ δεν φιλοσόφησες, σαν δειλός μόνο ονειρεύτηκες να τη βγάλεις καθαρή, μια ζωή κλεισμένος σε μια γυάλα για να μην εκτεθείς στους κινδύνους της ζωής —θάβοντας βαθιά αυτό που κάποτε χόρδιζε την ελληνική καρδιά: «καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή, παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή»— καταλήγοντας μαζί με όλα τα άλλα να χάσεις και το σώμα σου, το τελευταίο κομμάτι ιδιοκτησίας που σου είχε απομείνει, το εγγύτατο. Αν είσαι δειλός έτσι είναι, η μία κακιά πράξη φέρνει την άλλη, και στο τέλος αυτής της πτώσης προδίδεις ό,τι πολυτιμότερο έχεις. Είναι αξιοσημείωτο σε μια τόσο υλιστική εποχή να πετάς τα κυριαρχικά δικαιώματα της πιο προσωπικής σου ιδιοκτησίας, αυτής που σου παρέχει τη συνθήκη να είσαι το ον που είσαι. Οι άλλοι των κυρίαρχων μίντια, οι ηγετίσκοι, το δικαστικό σώμα που κάνει τα στραβά μάτια στα μεγάλα εγκλήματα —όλοι αυτοί πουλούν το τομάρι τους ακριβά. Εσύ το πούλησες τσάμπα. Θα έπρεπε να το κρατήσεις για σένα —ιδιοκτησία που κανείς δεν μπορεί ν’ απαλλοτριώσει δίχως να την υπερασπιστείς μέχρι τέλους, ως τον θάνατο. Η συναίνεσή σου σ’ αυτήν τη λεηλασία, σ’ αυτό το πρωτάκουστο έγκλημα, δημιούργησε για πρώτη φορά μετά από αιώνες αγώνων, λιμνών αίματος και λαμπρών κοινωνικών κατακτήσεων για τον δυτικό κόσμο, μια κίνηση αντίθετη από την κίνηση της Ιστορίας, κατά την οποία η ανθρωπότητα σύρεται προς τα πίσω, ανάποδα, προς τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, τη φεουδαρχία, τη σκλαβιά, την καταραμένη μοίρα να μην ανήκεις σ’ εσένα, μα στον βασιλιά, ή στο αντιλαϊκό κι απάνθρωπο κράτος σήμερα με χαρακτηριστικά χειρότερα από εκείνα του πιο άθλιου βασιλιά —κράτος που (σαν τον Κράτο και τη Βία στον Προμηθέα Δεσμώτη του Αισχύλου, των δίχως συμπόνια εκτελεστών της βούλησης του θεού Δία) είναι εκτελεστικό τσιράκι του αλαζονικού επιστημονικού ιερατείου το οποίο αντικατέστησε ως κάτοχος μιας γνώσης (δήθεν) απόλυτης τον παλαιό θεό του Ολύμπου, αλλά και των τερατωδών εταιριών που εξίσου μονοπωλούν τις ατζέντες των δεξαμενών σκέψεων του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ (που σαν άλλο μαντείο των Δελφών προβλέπει τα μελλούμενα, καθορίζοντάς τα). Αλήθεια, πώς θα μπορέσεις να θεμελιώσεις ένα ον —το ον που θες να είσαι— σε μια κατάσταση που δεν είσαι υπεύθυνος και κυρίαρχος του σώματός σου; Σώμα πλέον έρμαιο του κράτους και της βίας. Κι ακόμα παραπέρα: όχι απλώς δεσμώτης, αλλά Προμηθέας χακαρισμένος.
Εάν λοιπόν πιστεύεις σε όλα, σε ό,τι σου σερβίρει το επιστημονικό ιερατείο μέσω των κυρίαρχων μίντια —στο σημείο να του παραδώσεις το ίδιο σου το σώμα— θα πρέπει να παραδεχτείς πως αυτά που σκέφτεσαι και πρεσβεύεις, οι αποφάσεις που παίρνεις, δεν είναι δικά σου, τίποτα δεν είναι δικό σου. Ξένα προς αυτό που είσαι, σε καθορίζουν χωρίς τη βούλησή σου, χωρίς να το ξέρεις καν. Συμφωνείς; Ή το ιερατείο σου σφάλλει; Μπορεί ποτέ να σφαλλει; Τι ιερατείο θα ήταν! Αν κάνει εδώ ένα λάθος, δεν θα μπορούσε να κάνει κι αλλού; Δεν θα μπορούσε ακόμα και να τα έχει κάνει σαλάτα; Σύμφωνα με τις πιθανότητες, ναι, αλλά όταν είσαι το επιστημονικό ιερατείο οι πιθανότητες, η αβεβαιότητα και η κβαντομηχανική εν γένει, δεν ισχύουν. Σου μειώνουν την ισχύ σου, σε ρίχνουν από τον θρόνο της αυθεντίας. Ισχύει λοιπόν ό,τι γουστάρεις εσύ, για να μπορέσεις να υπάρξεις. Είσαι αλάνθαστος ως ιερατείο και ό,τι εκπορεύεται από τα χείλη σου γίνεται πίστη, νόμος. Ποιος θα τολμήσει να κρίνει και ν’ αμφισβητήσει τους ειδικούς; Οι άνθρωποι έχουν αποποιηθεί κάθε ευθύνη, κανείς δεν ενδιαφέρεται να ασκήσει έλεγχο σ’ εκείνους που καθορίζουν τις ζωές τους με το έτσι θέλω. Ποιος νοιάζεται πλέον; Οι άνθρωποι έχουν καλύτερα πράγματα να κάνουν, δεν προλαβαίνουν γιατί έχουν να ποστάρουν την ομορφάδα τους στο ίνσταγκραμ, το φέισμπουκ. Κι έχουν παραδώσει κάθε κρίσιμη απόφαση της ζωής τους, και κατά συνέπεια την ίδια τους τη ζωή, σε διεστραμμένους —έτοιμοι ήταν, πολιτικοί, επιστημονικό ιερατείο και κυρίαρχα μίντια, να κάψουν ανθρώπους στην πυρά, το έκαναν μεταφορικά, καταστρέφοντάς τους ψυχικά, δυο χρόνια τώρα χωρίς έλεος. Πιο σαδιστές από τους γερμανούς ιεροεξεταστές του Malleus Maleficarum, Κράμερ και Σπρένγκερ. Ειδικοί επιστήμονες σαν τον Άγγελο του Θανάτου, Μένγκελε.
Και μιας και μ’ έφερε εδώ η ροή της σκέψης, θα κάνω μια μικρή παρένθεση για τις συνταραχτικές εξελίξεις στο θέμα του Κόβιντ που αφορούν σ’ όλους μας. Θα βάλω σύνδεσμο. Τη δίκη που έγινε τον Φλεβάρη, δίκη που διεξήγαγε το σώμα των ενόρκων (grand jury), «μια ομάδα πολιτών, εξουσιοδοτημένη από τον νόμο να διενεργεί νομικές διαδικασίες, να διερευνεί πιθανές εγκληματικές συμπεριφορές, και να καθορίζει εάν πρέπει να ασκηθούν ποινικές διώξεις. Το σώμα των ενόρκων μπορεί να καταθέσει φυσικά στοιχεία ή να κλητεύσει ένα άτομο για να καταθέσει. Το σώμα των ενόρκων είναι ανεξάρτητο από τα δικαστήρια, τα οποία δεν προεδρεύουν της λειτουργίας του» (wikipedia). Με βάση την Πέμπτη Τροπολογία του Συντάγματος των ΗΠΑ, «Κανένα πρόσωπο δεν πρέπει να λογοδοτεί για ένα σοβαρό ή μοχθηρό έγκλημα, εκτός αν πρόκειται για παρουσίαση κατηγορίας (σε δικαστήριο) ή κατηγορητήριο ενόρκων». Το σώμα των ενόρκων δεν είναι της πλάκας. Είναι εξουσιοδοτημένo, όπως γράφεται παραπάνω, από τον νόμο. «…Το 1998, ο πρόεδρος Κλίντον έγινε ο πρώτος εν ενεργεία πρόεδρος που κλήθηκε να καταθέσει ενώπιον του σώματος των ενόρκων. … Η κατάθεση πραγματοποιήθηκε μετά από έρευνα τεσσάρων χρόνων για τη φερόμενη εμπλοκή του Κλίντον και της γυναίκας του Χίλαρι σε αρκετά σκάνδαλα…» (wikipedia).
Η δίκη που διεξήχθη είναι συγκλονιστική (πχ. την τρίτη μέρα της δίκης, το grand jury καταδίκασε τον Φάουτσι για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας). Τα στοιχεία αδιάσειστα και αμέτρητοι οι ένοχοι. Είναι σαν να βλέπεις τη δίκη της Νυρεμβέργης, τα ντοκουμέντα των κρεματορίων, των ανθρωπίνων πειραμάτων, των ομαδικών τάφων —θα μπορούσες να πεις ότι δεν συνέβησαν; Ότι είναι συνωμοσιολογία; Τα κυρίαρχα μίντια φυσικά δεν είπαν τίποτα. Γιατί έτσι και χαλάσει η αφήγησή τους θα το πληρώσουν με τη ζωή τους —τέτοια τα εγκλήματα που διαπράχθησαν κατά της ανθρωπότητας, που ακόμα κι αν δεν καταδικαστούν από το στρουθοκαμηλίζον νομικό σύστημα, δεν θα μπορούν να κυκλοφορήσουν έξω, να υπάρξουν. Θα πρέπει να σκάψουν μια τρύπα και να χωθούν εκεί για το υπόλοιπο της θλιβερής ζωής τους.
Άκου τη δίκη (μπες εδώ και κατέβα στο Broadcast livestreams), δες τα στοιχεία, και βγάλε ως πολίτης-ένορκος με δική σου κρίση την ετυμηγορία: αθώοι ή ένοχοι;
Έχουμε εισέλθει σε μια κατάσταση πρωτόγνωρη, όπου η ζωή χωρίστηκε σε δύο παράλληλες πραγματικότητες, η μία φυσική κι η άλλη αφήγηση. Πάντα υπήρχαν διλήμματα, διακλαδώσεις όπου έπρεπε να διαλέξεις, υφιστάμενος τις ανάλογες φιλοσοφικές επιπτώσεις, όπως πχ για το ζήτημα του θεού: γι’ αυτούς που πιστεύουν στον θεό, γι’ αυτούς υπάρχει. Για τους άλλους που δεν πιστεύουν, δεν υπάρχει. Έτσι κι εδώ, στη δική μας κατάσταση, με τη διαφορά πως σου στοιχίζει την ίδια σου την ύπαρξη: Αν πιστεύεις σ’ αυτά που το ιερατείο λέει, τότε δεν έχεις ελεύθερη βούληση —αυτό σου λεν: αυτά που ήξερες να τα ξεχάσεις. Για μένα που δεν πιστεύω στο επιστημονικό ιερατείο (σε κανένα, παλαιό ή νέο), παρά μόνο σε επιστημονικές αποδείξεις, έχω ελεύθερη βούληση —η «αλήθεια» τους δεν ισχύει, καταρρέει αφού θα έπρεπε να τους πιστεύω για να επαληθεύσω τα λεγόμενά τους. Νομίζω είναι αυταπόδεικτο αυτό. Όπως και ο φαύλος κύκλος. Εφόσον πιστεύεις κάτι —στην επιστήμη— που δεν έχει να κάνει με την πίστη, αλλά με την έρευνα, το σφάλμα, την αμφισβήτηση, την αβεβαιότητα, την απόδειξη, βρίσκεσαι σε μια κατάσταση παράλογη, που δεν στέκει, αφού δεν υπάρχει τίποτα εκεί για να πιστέψεις.
Αυτή η πίστη στο ιερατείο της επιστήμης, είναι μια πίστη που αντικατέστησε την άλλη, των παπάδων. Αυτό δεν είναι πρόοδος, αλλά αλλαγή προσώπων στον ίδιο θρόνο. Δεν μπορείς να ξεφύγεις από την πίστη, γιατί διαφορετικά θα έπρεπε να ερευνήσεις, να μοχθήσεις, να σπάσεις την κατασκευή. Είσαι πάντα προγραμματισμένος από την κοινωνία να πιστεύεις αυτούς που κυριαρχούν στο παιχνίδι της ζωής με τις πιο πειστικές αφηγήσεις —που δεν είναι καθόλου πειστικές, ίσα ίσα το αντίθετο, αλλά δεν έχει σημασία μιας και δεν σκοπεύουν στη λογική μα στο συναίσθημά σου. Είναι παράλογες, έρχονται ακόμα σε σύγκρουση με τα δεδομένα, τα αποδεικτικά στοιχεία, μα πείθουν ένα συναίσθημα εύθραυστο, μη εκπαιδευμένο. Όχι ότι δεν έχεις την ευθύνη σου για ό,τι συμβαίνει —δεν θα σε δω ποτέ ως αντικείμενο όπως οι ηγέτες σου, το επιστημονικό ιερατείο και τα μίντιά σου, διότι μόνο ως αντικείμενο δεν θα είχες ευθύνη— την έχεις, αλλά από την άλλη πώς να πω πως φταις αφού σε έχουνε χακάρει;
Πώς σου ακούγονται τα λόγια του Χαράρι; Αν τα έλεγα εγώ, πως αυτό θέλουν να κάνουν, θα έλεγες πάει, συνωμοσιολόγος κατάντησε κι αυτός. Κάθε φορά που κοροϊδεύεις τους άλλους ως δήθεν συνωμοσιολόγους, δείχνεις ότι το πρόγραμμα μέσα σου είναι καλά εδραιωμένο. Είσαι σαν αυτόν που του δείχνουν το φεγγάρι κι αυτός βλέπει το δάχτυλο. Στον εκτός πραγματικότητας κατασκευασμένο κόσμο σου δεν υπάρχουν συνωμότες αλλά μόνο συνωμοσιολόγοι. Και ναι, υπάρχουν συνωμοσιολόγοι που λένε απίστευτες ανοησίες, αυτό όμως δεν σημαίνει πως δεν υπάρχουν συνωμότες. Το να αρνείσαι το προφανές, πως όλη η Ιστορία είναι γεμάτη από συνωμότες και συνωμοσίες, είναι σαν να λες δεν υπάρχει φεγγάρι, μόνο δάχτυλα. Είναι κι αυτό μέρος του προγράμματος κοινωνικής μηχανικής που έτρεξε η CIA μετά τη δολοφονία του Κένεντι, όπου κατηγορούσε ως συνωμοσιολόγους όσους έδειχναν την ίδια ως υπαίτια του φόνου (βλ. προηγούμενη δημοσίευση εδώ στο μπλογκ, «ανθρώπινο μανιφέστο»).
Θεωρείς πως τέτοιοι τύποι —όλα αυτά τα τέρατα του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ— με αυτήν την προοπτική για τον άνθρωπο, λέγοντάς σου τι θα σου κάνουν αύριο (αν δεν στο έκαναν ήδη —πως το είπε ο δημοφιλής παπαγάλος τους; ανατριχιάζω και μόνο που το σκέφτομαι: surveilance under the skin, παρακολούθηση κάτω από το δέρμα), θέλουν το καλό σου; Μην κάνεις λοιπόν σαν τους ένορκους στη δίκη του Σίμπσον. Και κυρίως μην παραληρείς και μην αφιονίζεσαι που υπάρχουν άνθρωποι που αντιστέκονται στους σχεδιασμούς και τις ατζέντες των ελίτ, που αρνούνται να συμμορφωθούν με τις διεστραμμένες τους διαταγές, που δεν είναι δειλοί σαν εσένα, πως μπορούν κάτω από την πιο μεγάλη πίεση (αυτήν που ασκούν τα μίντια) να παραμένουν ψύχραιμοι, να σκέφτονται με τη λογική, και να έχουν την κρίση τους καθαρότερη. Κόψε λοιπόν την αφήγηση των τεράτων περί συνωμοσιολογίας, μια αφήγηση με την οποία σου στρέφουνε το βλέμμα από τα δικά τους εγκλήματα, τα φρικτά και απερίγραπτα, στους άλλους που δεν έφταιξαν σε τίποτα —εκτός εάν είναι κακό να θέλεις να ζεις ελεύθερος ως πολίτης σε μια δημοκρατική χώρα, κάτι που καταχυρώνεται και νομικά από το σύνταγμα, που είναι ένα όντως δημοκρατικό σύνταγμα μιας όμως δημοκρατικής στα χαρτιά χώρας. Θα τους αθωώσεις λοιπόν; Θα τους επιτρέψεις να την βγάλουν καθαρή, και να συνεχίσουν να κυβερνούν μέχρι να μην μείνει τίποτα όμορφο που ν’ αξίζει κανείς να ζει, τίποτα ελεύθερο για ν’ ανασαίνει;
Τ’ αντέχεις; Να μιλάς και να είσαι κενός από εαυτό, να ακούς την ηχώ μια ξένης παρείσφρυσης, μιας αφύσικης παρεμβολής που τείνει με τον καιρό να σε καταπιεί, θα σε καταβροχθίσει εάν δεν κάνεις κάτι ριζικό, κάτι ανθρώπινο: να επαναξιολογήσεις καθετί, να αμφισβητήσεις ό,τι θεωρείς βέβαιο, να αναρωτηθείς, αν εσύ είσαι εσύ, ή μήπως ένας άλλος, να σκεφτείς έξω από το κουτί, έξω από την κατασκευή. Μέσα στα σπλάχνα σου θα βρεις την απάντηση.
Ξέρεις τι μου κάνει εντύπωση; Όλοι αυτοί που έχουν μία μοναδική απάντηση σε κάθε πρόβλημα της σύγχρονης εποχής, και η απάντηση είναι ο καπιταλισμός, έχουν άραγε ποτέ αναρωτηθεί ποιοί είναι αυτοί οι ελάχιστοι που κατέχουν τα μίντια των οποίων την αφήγηση δέχονται χωρίς την παραμικρή αμφισβήτηση; Ποιοι είναι, θες να ψάξεις; Θες να αναρωτηθείς; Εάν ο καπιταλισμός είναι το πρόβλημα, η πηγή του κακού, τότε τι σημαίνει αυτό για αυτούς που τον ενσαρκώνουν και έχουν αναλάβει να σ’ ενημερώνουν κατ’ αποκλειστικότητα για την πολιτική, για τον πολιτισμό, για οτιδήποτε πρόκειται να καταβροχθίσεις ως ζώο καταναλωτικό; Εάν δέχεσαι ό,τι σου πλασάρουν ως αλήθεια, εάν νιώθεις ασφαλής ότι προσπαθούν για το καλό σου, τότε έχεις πρόβλημα. Ή αυτοί δεν είναι κακοί καπιταλιστές, αλλά ευεργέτες, ή εσύ ένας fake αντικαπιταλιστής. Ή δεν έχεις ιδέα τι σημαίνουν οι έννοιες, γιατί δεν έχεις ποτέ κάτσει να καθαρίσεις το μυαλό από τα σκουπίδια με τα οποία σ’ έχουν μπουκώσει, παθητικός να χαζεύεις όλη μέρα στα κονωνικά μέσα, στην τηλεόραση, στο Νέτφλιξ, ο νοητικός μυς ατρόφησε και αργά ή γρήγορα, με την πρώτη απότομη κίνηση —μια κατά λάθος σκέψη εκτός του προγράμματος που τρέχει— θα καταρρεύσει. Σε προτρέπω να κλείσεις την τηλεόραση και να μην την ξανανοίξεις. Να μην καταφύγεις ποτέ ξανά σ’ αυτούς για την ενημέρωσή σου. Σβήσε από τη ζωή σου τα ακριβοπληρωμένα homunculi που δεν άσκησαν ποτέ δημοσιογραφία, που η μόνη τους δουλειά είναι να αποστηθίζουν τις σελίδες με τις αφηγήσεις, εννοώ ειδήσεις, που τους αφήνουν στο τραπέζι του γραφείου τους οι καναλάρχες, αυτοί οι ιδεολόγοι που αφιερώνουν τη ζωή τους κι επενδύουν τα λεφτά τους για να ενημερώνουν, να μορφώνουν, να εξυψώνουν, με απώτερο στόχο έναν λαό σκεπτόμενο, αφυπνισμένο. Πόσο αφελής μπορεί να είναι κανείς για να τους πιστεύει; Για να θεωρεί πιθανό έναν τέτοιο συλλογισμό; Κι όμως, έχω δικούς μου ανθρώπους, ευφυείς, που πιστεύουν τις αφηγήσεις τους. Κι αυτό ήταν κάτι που με δυσκόλευε πολύ να κατανοήσω πώς μπορεί να είναι δυνατό… τώρα το έχω χωνέψει: είναι χακάρισμα. Διείσδυση. Παράνομη πρόσβαση. Παρείσφρηση. Ποιο θα ήταν το αντίστοιχο του antivirus, του antimalware, στο ανθρώπινο επίπεδο ώστε να αποτραπεί η παρείσφρηση, ο έλεγχος, η κατασκευή, ή να εξοντωθει ο ιός που ήδη τρέχει; Να εφαρμόσεις κόντρα σ’ αυτήν την ανόητη πίστη που σε καθιστά ευάλωτο σε επιθέσεις, τις αρχές της επιστήμης προς απόκτηση γνώσης —όχι απόκτηση πληροφορίας (παθητική κατάσταση, αντικείμενο), αλλά γνώσης (υποκείμενο που δρα). Ένα τείχος προστασίας. Με εργαλεία την επίπονη αναζήτηση, τη μελέτη, την αβεβαιότητα, το πείραμα και την επαλήθευση, τη διαίσθηση, την έμπνευση, την αμφισβήτηση.
Θα μπορούσα να παραθέσω απειράριθμες αποδείξεις των ψεμάτων που λένε τα σαθρά κυρίαρχα μίντια. Αυτό θα το κάνει αναπόφευκτα ο χρόνος, η ζωή. Είμαστε σε ένα σημείο που όλο αυτό το σύστημα έχει κλονιστεί συθέμελα και σύντομα θα καταρρεύσει —πολιτικό, μιντιακό, χρηματοπιστωτικό. Θα βρεθεί ξεβράκωτο, απογυμνωμένο από τη μάσκα του και τότε θα φρίξεις. Βρίσκεται σε τεράστιο πανικό για πρώτη φορά, καθώς χάνει το παιχνίδι που τόσο μεθοδικά έστηνε εδώ και δεκαετίες. Τα στοιχεία που βγαίνουν για τα εγκλήματα που έχει διαπράξει και διαπράττει ακόμα (μέχρι να ξυπνήσουν οι λαοί) είναι αδιάσειστα, και το μόνο εμπόδιο για τη διάδοσή τους είναι τα κυρίαρχα μίντια. Τα μίντια είναι το τελευταίο οχυρό του σάπιου αυτού συστήματος. Στις ΗΠΑ, μόνο η έκθεση του Ντούραμ, ανεξάρτητου Εισαγγελέα, θα ρίξει όλο το σύστημα, πολιτικό και μιντιακό. Ήδη η New York Post δημοσίευσε (απορώ πως το έπαθε) πριν μερικές μέρες κάτι με το οποίο κανείς δεν ασχολείται, δεν παίζει πουθενά. Οι κατηγορίες που στοιχειοθετούνται στην έκθεση θα πρέπει να στείλουν στη φυλακή τους Kλίντον, τον Oμπάμα, τον Mπάιντεν για κατασκοπία, εσχάτη προδοσία, καθώς και για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.
(Βλ. άρθρο: https://nypost.com/2022/02/17/durham-report-proves-hillary-clinton-was-putins-puppet-not-trump/)
Και μια που λέω για ΗΠΑ, είναι η πρώτη φορά που έχουμε στον θρόνο του «πλανητάρχη» μια μαριονέτα εκλεγμένη όχι από τον λαό, αλλά από τα μίντια. Ναι, ο Μπάιντεν έκλεψε τις εκλογές. Δεν είναι άποψή μου, είναι η πραγματικότητα. Τα στοιχεία είναι αδιαμφισβήτητα και μπορεί κανείς να βρει αρκετά αν ψάξει στα υπόγεια, αφού τα κυρίαρχα μίντια δεν τ' αφήνουν να βγουν στην επιφάνεια. Ένα ντοκιμαντέρ πρόκειται να κυκλοφορήσει σύντομα το οποίο παρέχει αποδεικτικά στοιχεία της κλοπής (εδώ). Μία μία οι πολιτείες έχουν ξεκινήσει ενδελεχή έλεγχο και επιβεβαιώνουν το πραξικόπημα —για παράδειγμα, η Αριζόνα (ενδεικτικά εδώ και εδώ). Τα μίντια σιωπούν πάνω και σ’ αυτό, αλλά ο χρόνος —όπου κουκουλώνουν συστηματικά την πραγματικότητα— τους τελειώνει.
O πρόεδρος των ΗΠΑ φέρει τον τίτλο του Commander in Chief, δηλαδή του αρχηγού των ενόπλων δυνάμεων. Και ο στρατός έχει τον Μπάιντεν χεσμένο. Κι αυτό επίσης το κρύβουν τα μίντια, αλλά υπάρχουν ενέργειες, διάλογοι, έγγραφα που επιβεβαιώνουν την «ανταρσία». Όπως η άρνηση του στρατηγού David H. Berger, διοικητή του σώματος των πεζοναυτών, να εμβολιαστούν υποχρεωτικά οι στρατιώτες του. Σύμφωνα με την ιστορία, όταν ο Μπάιντεν, ο υποτιθέμενος ανώτατος προϊστάμενός του, τον απείλησε ότι θα χάσουν τη δουλειά τους, θα τους πάρει τα όπλα και τα γαλόνια, ο στρατηγός τού απάντησε «έλα να τα πάρεις». Ο στρατός, ένα μεγάλο κομμάτι του τουλάχιστον, δεν υπακούει στον πρόεδρο των μίντια, και γι’ αυτό αρνήθηκε —παρά τη θέληση του βαθέως κράτους που εκπροσωπείται δημόσια από τον Μπάιντεν— να εμπλακεί στα γεγονότα που εξελίσσονται στην Ουκρανία.
Θα εξηγήσω το παιχνίδι εκεί —δεν έφτασα εδώ τυχαία. Και θα το εξηγήσω όπως το κατανοώ εγώ —χωρίς να κατέχω την απόλυτη αλήθεια που κατέχουν τα αλαζονικά μίντια. Δεν είναι καθόλου εύκολο να δει κανείς πίσω από όλο αυτό το θέατρο τι πραγματικά συμβαίνει στην πολυδιάστατη γεωπολιτική σκακιέρα. Σίγουρα δεν εκπροσωπώ κάποια πολιτική ατζέντα, όπως τα μίντια. Ούτε πληρώνομαι από κανέναν, όπως τα μίντια. Εκφράζω την άποψή μου, έπειτα από επίμονη έρευνα, αλλά και σκέψη πάνω στην Ιστορία στο έδαφος της οποίας ριζώνουν τα γεγονότα. Τα στοιχεία που παραθέτω τα υποστηρίζω ως τέτοια, και ρισκάρω να εκτεθώ στο σφάλμα όταν σε μερικά σημεία βασίζομαι στη διαίσθησή μου για να κάνω εκτιμήσεις στο τι μέλλει γενέσθαι.
Θέλω πρώτα να σημειώσω το εξής: χωρίς τη στρατιωτική δύναμη των ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ είναι ένα τίποτα, γι’ αυτό και θεωρώ πως δεν θα γίνει ένας γενικευμένος πόλεμος μεταξύ ΝΑΤΟ και Ρωσίας, παρόλο που μοιάζει αναπόφευκτος με βάση όσα λένε και κάνουν οι ηγέτες της Δύσης και τα μίντια. Βλέποντας τα μίντια θα έλεγα πως θα γίνει ολοκαύτωμα. Αν ήταν όμως να ποντάρω, θα πόνταρα στο εξής σενάριο: Χωρίς τη συνδρομή του στρατού των ΗΠΑ, ένας ένας οι Ευρωπαίοι ηγετίσκοι θα κάτσουν στ’ αβγά τους καταπίνοντας τα μεγάλα τους λόγια, την τσάμπα μαγκιά τους, και ο Πούτιν θα πάρει αυτό που θέλει με τον τρόπο που το έκαναν αυτοί αδιάκοπα εδώ και εφτά δεκαετίες, από την ίδρυση του ΝΑΤΟ.
Τι συμβαίνει λοιπόν στην Ευρώπη, στην Ουκρανία; Μ’ ενδιαφέρει να κατανοήσω την πραγματικότητα, δεν μ’ ενδιαφέρουν οι αφηγήσεις δυτικών πολιτικών και κυρίαρχων μίντια. Δεν δέχομαι αυτήν τη μανιχαϊστική αντίληψη που επιβάλλεται από την τρέχουσα κοινωνική μηχανική, ώστε να πω ποιος είναι ο καλός και ποιος ο κακός, για να είμαι εντάξει, να είμαι στη μόδα, και να πράξω απέναντι στην κοινωνία το «καθήκον» μου ως ζώο χακαρισμένο. Είναι τόσο ανόητη η αφήγηση αυτή που βαστάει ποιος ξέρει από πότε —υποθέτω αιώνες πίσω, από τη γερμανική μεσαιωνική Ευρώπη. Κλισέ αφήγηση που παρουσιάζει ως καλή τη Δύση κι ως κακή την Ανατολή. Αν μου πεις πως το ΝΑΤΟ εκπροσωπεί το καλό, τα συμφέροντα των λαών, θα σου πω, πού ζεις;
Ο Πούτιν εντάξει, δεν υπήρξε ποτέ δημοκράτης. Δεν το έπαιξε δημοκράτης ο ίδιος. Κυβερνά αυταρχικά μια άλλοτε διαλυμένη από το ΝΑΤΟ Ρωσία. Τη διαλυμένη Ρωσία του συμβιβασμένου Γκορμπατσόφ και του ξεπουλημένου μεθύστακα Γιέλτσιν ο οποίος ήταν απολύτως ελεγχόμενος από τη Δύση. Δεν ξέρω αν θα μπορούσε με άλλον τρόπο πέρα από τον αυταρχικό, να κάνει μια διαλυμένη χώρα να ορθοποδήσει και πάλι, μια χώρα τελείως διεφθαρμένη που κουμάντο έκαναν οι μαφιόζοι τους οποίους στήριζε η Δύση —όπως κάνει πάντα για να αποσταθεροποιεί άλλα κράτη, και να έχει έτσι το πάνω χέρι. Οι δυτικοί από την άλλη, που όλη μέρα μιλούν για δημοκρατία, είναι πράγματι δημοκράτες; Μπορεί να μιλά το ΝΑΤΟ για εισβολή, για καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, για φασισμό; Τι είναι αυτή η βορειοατλαντική συμμαχία και τι εξυπηρετεί; Ποια είναι η ιστορία της; Για να δούμε πολύ σύντομα, ώστε να κατανοήσουμε το παιχνίδι που παίζεται στην Ουκρανία που δεν είναι το παιχνίδι που προβάλλουν τα κυρίαρχα μίντια.
Το ΝΑΤΟ (Οργανισμός Βορειοατλαντικού Συμφώνου — North Atlantic Treaty Organisation) δεν δημιουργήθηκε για να υπερασπίζεται τα συμφέροντα των λαών. Ιδρύθηκε λίγο μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, το 1949, και κύρια έγνοιά του αρχικά ήταν η μη εξάπλωση της κομμουνιστικής Ρωσίας προς τα δυτικά, τόσο γεωγραφικά όσο και ιδεολογικά, ασχέτως τι ήθελαν οι λαοί. Το ΝΑΤΟ είχε τη δική του ατζέντα που έπρεπε να επιβληθεί με κάθε τρόπο, με πραξικοπήματα, με δικτατορίες, με ατέλειωτα βασανιστήρια, με εκατόμβες πτωμάτων. Προς επίτευξη αυτής της ατζέντας δεν δίστασε να πάρει μια πλειάδα ναζί εγκληματιών πολέμου (βλ. πχ. επιχείρηση Paperclip, επιχείρηση Odessa) τους οποίους φυγάδευσε στις ΗΠΑ και τη λατινική Αμερική, τοποθετώντας μάλιστα αρκετούς απ’ αυτούς σε υψηλές θέσεις στη CIA, στην Ιντερπόλ (βλ. Paul Dickopf, πρόεδρός της, 1968-1972), στον ΟΗΕ (βλ. Κουρτ Βάλντχαϊμ, Γενικός Γραμματέας του, 1972-1981), και φυσικά στο ίδιο το NATO. Το ΝΑΤΟ ήταν αυτό που συνέδεσε ιδεολογικά το βαθύ αμερικανικό κράτος με τη μητέρα Γερμανία, τη ναζιστική Γερμανία. Ένα από τα πολλά παραδείγματα που αποδεικνύουν τον ιστορικό αυτόν δεσμό: ο Adolf Heusinger, αρχηγός στρατιωτικού επιτελείου τού Χίτλερ, ελεύθερος μετά τον πόλεμο έγινε στρατιωτικός σύμβουλος τού Αντενάουερ, του πρώτου Καγκελάριου τής Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας τής Γερμανίας, και το 1961 αρχηγός στρατιωτικού επιτελείου τού ΝΑΤΟ. Το ΝΑΤΟ ήταν εκείνο που θα βάθαινε τή διάλυση των Βαλκανίων που ξεκίνησε το 1941 ο φασιστικός άξονας. Την εποχή που μεσουρανούσε στην προεδρία των ΗΠΑ ο Μπιλ Κλίντον, το ΝΑΤΟ θα βομβάρδιζε (1999) ενώπιον τής σοκαρισμένης παγκόσμιας κοινότητας με βόμβες απεμπλουτισμένου ουράνιου τή Γιουγκοσλαβία, σκοτώνοντας χιλιάδες και καταστρέφοντας ολοσχερώς τις υποδομές της, η οποία, μετά από αλλεπάλληλες διασπάσεις, το 2008 θα βρισκόταν τεμαχισμένη σε εφτά κομμάτια: Σερβία, Κροατία, Σλοβενία, Βοσνία-Ερζεγοβίνη, Κόσοβο, Μοντενέγκρο, Σκόπια. Το ΝΑΤΟ που θα στήριζε την ανατροπή τής δημοκρατικά εκλεγμένης κυβέρνησης τής Ουκρανίας το 2013-2014, ανατροπή που θα ανέβαζε τούς νεοναζί συντρόφους του στην εξουσία, οι οποίοι, αφού αιματοκύλησαν τη χώρα μιμούμενοι τη γερμανική Νύχτα των Κρυστάλλων τού 1938, παρήλαυναν στους δρόμους με πυρσούς, σβάστικες, στρατιωτικό βήμα. Το ΝΑΤΟ από την ίδρυσή του κι έπειτα διεξήγαγε κάθε είδος υβριδικού πολέμου κατά των χωρών τής Λατινικής Αμερικής, των Βαλκανίων (και της Ελλάδας-Κύπρου βεβαίως), της Κορέας, της Συρίας, της Ρωσίας, του Ιράκ, του Αφγανιστάν, του Πακιστάν, και όλης σχεδόν τής μαύρης ηπείρου —της Αφρικής.
Η κόντρα της Δύσης με τη Ρωσία δεν είναι κάτι καινούργιο, και δεν φταίει η Ρωσία γι’ αυτήν. Μπορεί να βρει κανείς πολλές δικαιολογίες στην Ιστορία, άλλες καλές και άλλες όχι τόσο, όπως πχ η απειλή του κομμουνισμού κατά τον 20ό αιώνα, μα στην πραγματικότητα το ζήτημα είναι γεωπολιτικό. Το πρόβλημα λοιπόν των Ευρωπαίων ήταν ανέκαθεν να μην μπορέσει ποτέ η Ρωσία να βρει έξοδο στις θερμές θάλασσες (όσον αφορά τον δικό τους έλεγχο, στη Μεσόγειο) γιατί τότε θα γίνει κυρίαρχη του κόσμου. Έτσι κράτησαν την Οθωμανική αυτοκρατορία για τόσους αιώνες ζωντανή —δεν ήταν το μεγαλείο της, αλλά ο ρόλος που έπαιζε για τους συμμάχους. Συγκρατούσε τη Ρωσία, ήταν ένα τείχος που την κρατούσε απομονωμένη (βλ. τους ρωσοτουρκικούς πολέμους από τον 16ο αιώνα μέχρι τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο). Γι’ αυτό άλλωστε οι σύμμαχοι —οι φίλοι μας κι εταίροι που πάντα μας αγαπούσαν— δεν ήθελαν μια ελληνική επανάσταση που θα κλόνιζε τις ισορροπίες και θα μπορούσε να ανατρέψει τις δυναμικές. Οι Έλληνες ήταν ρωσόφιλοι, και ο φόβος των συμμάχων ήταν προφανής. Εάν γινόμασταν ανεξάρτητοι και δεχόματαν τις επιρροές της Ρωσίας αντί της δυτικής Ευρώπης, η Ευρώπη θα έχανε τεράστιο μέρος του πλεονεκτήματός της. Κι επειδή δεν μπορούσαν να ανακόψουν τη φλόγα των Ελλήνων οι οποίοι θέλαν να ζήσουν ελεύθεροι κι όχι κάτω από τον μουσουλμανικό ζυγό, αποφάσισαν να επέμβουν —να χακάρουν την κατάσταση. Και τι έκαναν; Μετά τη δολοφονία του Καποδίστρια μάς έφεραν έναν κώθωνα, εννοώ Όθωνα, για βασιλιά, έναν Γερμανό μονάρχη, κι από τότε είμαστε υποτελείς σε ξένες δυνάμεις, χωρίς καν εθνική συνείδηση —σ’ αντίθεση με όλους τους λαούς της Ευρώπης. Δεν μας επέτρεψαν να έχουμε, έπρεπε να είμαστε φιλοαμερικανοί, φιλοευρωπαίοι, που λαϊκά σημαίνει: να δίνουμε στη Δύση κωλαράκι.
Η γεωπολιτική θεωρία χωρίζει τον παγκόσμιο χάρτη σε ζώνες επιρροής, ζώνες σημασίας. Ο Μάκιντερ (Halford Mackinder) στις αρχές του 20ού αιώνα στο άρθρο του «ο Γεωγραφικός Άξονας της Ιστορίας», έλεγε: «Αυτός που ελέγχει την Ανατολική Ευρώπη κυριαρχεί επί του Κεντρικού Άξονα», όπου Κεντρικός Άξονας (Heartland) θεωρείται η χερσαία εκείνη μάζα της Ευρασίας, το μεγαλύτερο κομμάτι τής οποίας καταλαμβάνει η Ρωσία. «Αυτός που κυριαρχεί επί του Κεντρικού Άξονα κυριαρχεί επί την Παγκοσμίας Νήσου», όπου Παγκόσμια Νήσος (World Island) θεωρείται το γεωγραφικό σύστημα των ηπείρων της Ευρώπης, Ασίας και Αφρικής. «Αυτός δε που κυριαρχεί επί της Παγκοσμίας Νήσου είναι κυρίαρχος του Κόσμου». Κάτω από αυτό το δόγμα, κατανοεί κανείς πόσο σημαντική είναι η Ρωσία ως γεωγραφικός-γεοπολιτικός χώρος, όπως και η Ανατολική Ευρώπη —βλέπε Ουκρανία.
Ο Σπίκμαν (Nicholas Spykman), ο κορυφαίος της αμερικανικής γεωπολιτικής, ισχυριζόταν σε αντίθεση με τον Μάκιντερ ότι: «Αυτός που κυριαρχεί επί της Δακτυλίου Γης είναι ο κυρίαρχος της Ευρασίας», όπου Δακτύλιος Γη ή Δακτύλιος Ζώνη (Rimland), θεωρείται ο δακτύλιος που περικλείει τον Κεντρικό Άξονα (Heartland), δηλαδή ο δακτύλιος που σχηματίζουν: οι χώρες της Ευρώπης δυτικά της Ρωσίας (μάντεψε ποιες), η Τουρκία, το Ιράκ, το Αφγανιστάν, οι Ινδίες, οι χώρες της νοτιοανατολικής Ασίας, έως την Ιαπωνία, οι οποίες περικυκλώνουν τη Ρωσία, τον Κεντρικό Άξονα του Μάκιντερ. «Ο κυρίαρχος δε της Ευρασίας», συνεχίζει ο Σπίκμαν, «κρατάει τις τύχες του Κόσμου στα χέρια του».
Το ΝΑΤΟ είναι αυτό που εδώ και δεκαετίες προσπαθεί να ελέγξει αυτόν τον δακτύλιο, τις χώρες που βρίσκονται σ’ αυτή τη γη της Rimland, με στόχο να στραγγαλίσουν τη Heartland —τη Ρωσία. Και το πρόβλημα για τους πολεμοχαρείς δυτικούς ξεκινά όταν ο Πούτιν έχοντας επίγνωση της περικύκλωσης, όντας ιδιαίτερα στριμωγμένος από το ΝΑΤΟ, αρνούμενος να χάσει το γεωπολιτικό παιχνίδι και να παραδώσει τη χώρα στην αδηφάγα Δύση, έπειτα από δεκαετίες υπομονής και αμυντικής-παθητικής στάσης, ξεκινά τον δικό του πόλεμο για να βάλει φρένο στην κατακτητική μανία Αμερικανών και Ευρωπαίων.
Η Ουκρανία —μεγίστης σημασίας για τους δυτικούς, εφόσον ο έλεγχός της είναι απαραίτητος για αυτόν που θέλει να κυριαρχήσει επί της Heartland ώστε να γίνει κύριος του Κόσμου— έχει αλωθεί τελείως, και πλέον είναι η πιο διεφθαρμένη χώρα της Ευρώπης. Από το 2014 όπου οι δυτικοί ανέβασαν στην εξουσία τους ναζί του Δεξιού Τομέα —ρίχνοντας πραξικοπηματικά τη δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση της Ουκρανίας η οποία είχε στραφεί προς τη Ρωσία— έχουμε την καταγραφή δεκάδων χιλιάδων δολοφονιών κατά ρωσόφωνων-ρωσόφιλων αμάχων, μειονοτήτων, ακτιβιστών, και ξένων μεταναστών. Οι ναζιστικές ομάδες —ιδεολογικοί απόγονοι του Στεπάν Μπαντέρα, στενού συνεργάτη του τρίτου Ράιχ, μεγάλου σφαγέα, και μετά τον πόλεμο πράκτορα της CIA— όπως το Τάγμα Αζόφ, το Σβόμποντα, η Σοσιαλιστική Εθνική Συνέλευση, ο Ουκρανός Πατριώτης, ο Δεξιός Τομέας κ.ά. αποτελούν το τρομερό παρακράτος της Ουκρανίας, το οποίο είναι εξοπλισμένο και χρηματοδοτούμενο από τη Δύση, σε πλήρη συνεργασία με τη διεφθαρμένη, μαφιόζικη κυβέρνηση Ζελένσκι —αυτό το γελοίο ανδρείκελο της Δύσης που παρουσιάζουν τα κυρίαρχα μίντια, δείχνοντας στημένα χολιγουντιανά πλάνα, ως ήρωα. Ακόμα ένας «ήρωας» στη σύγχρονη ιστορία της ταλαίπωρης αυτής χώρας —που για κακή της τύχη αποτελεί το ανατολικό άκρο της αγίας Δύσης, εκεί που συνορεύει με τη διαβολική Ανατολή— με πρώτον και καλύτερο τον Μπαντέρα, τον χασάπη που με τη κτηνώδη του μανία κατά των ξένων αμάχων, των μη αρίων, σόκαρε ακόμα και την ηγεσία του τρίτου Ράιχ. Του Μπαντέρα έστησαν το άγαλμα στην Ουκρανία, κυκλοφόρησαν γραμματόσημα με τη μάπα του, έκαναν εορταστικές εκδηλώσεις για τα εκατό χρόνια από τη γέννησή του ως συμβόλου του αγώνα για την ανεξαρτητοποίηση της χώρας, και του απένειμαν τον τίτλο «ήρωας της Ουκρανίας». Το σύνθημα του Ζελένσκι που έγινε σύνθημα όλων των χακαρισμένων ανά τη Δύση, «Δόξα στην Ουκρανία, Δόξα στους Ήρωες», είναι το σύνθημα του Στεπάν Μπαντέρα και των ναζιστικών ταγμάτων του, το οποίο ήταν απαγορευμένο (όπως πχ. το ναζιστικό Sieg Heil —Ζήτω η Νίκη— στη Γερμανία) και επανήλθε με την άνοδο των ναζί αλλά και του ανδρείκελου προέδρου. Είναι ή δεν είναι να φρίττεις με το πού έχουμε καταντήσει οι λαοί; Σε λίγο θα χαιρετάμε με το χέρι προτεταμένο, ναζιστικά, για πιο πολύ συμπαράσταση. Έχει άδικο ο Πούτιν που ζητάει αποναζιστικοποίηση στο ρωσόφωνο Ντονμπάς; Είναι δημοκράτες οι δυτικοί ηγέτες —φυρερίνα Μέρκελ και λοιπά τσιράκια— που από το ’14 κάνουν χειραψίες (και χοντρές παράνομες μπίζνες) με τους ναζί στην Ουκρανία;
Τίποτα από αυτά δεν θ’ ακούσεις στα κυρίαρχα μίντια, γιατί πολύ απλά δεν ασκούν το λειτούργημα της δημοσιογραφίας, αλλά διατελούν ως τσιράκια στο γραφείο προπαγάνδας των μεγάλων συμφερόντων της Δύσης. Προσωπικά, αγνοώντας τις ανοησίες και τους θεατρινισμούς των κυρίαρχων μίντια, περιμένω από τον Πούτιν να βγάλει τα στοιχεία (εάν τα έχει όπως ισχυρίζεται) στη δημοσιότητα —κάτι καθόλου εύκολο όταν κλείνουν τα ρωσικά κανάλια, απαγορεύουν την άλλη άποψη (απαγόρευσαν με απόφαση της Ευρωπαϊκής Ένωσης να ακούμε Russian Today!), μονοπωλώντας την αφήγηση των εξελίξεων (όπως και με τον Κόβιντ). Ο Πούτιν ισχυρίζεται πως χτυπάει στοχευμένα, σε βιολογικά-χημικά εργαστήρια, χρηματοδοτούμενα από τις ΗΠΑ, στα οποία κατασκεύαζαν ιούς, όπως στη Γιουχάν. Ισχυρίζεται ακόμα πως είχαν βάλει μπροστά οι Ουκρανοί ένα μυστικό πυρηνικό πρόγραμμα, και πως έχει όλες τις αποδείξεις περί αυτού. (Μπορείς να ακούσεις έναν Έλληνα ανταποκριτή-δημοσιογράφο, που τιμά το επάγγελμά του, τι λέει για τον πόλεμο του Πούτιν —βλ. βίντεο: https://www.youtube.com/watch?v=EWb9ism3490). Δεν θα επεκταθώ στους ισχυρισμούς του Πούτιν, γιατί μέχρι να τους αποδείξει παραμένουν εξίσου αφηγήσεις. Χωρίς πραγματικά στοιχεία, πώς να βρούμε τον εγκληματία; Μην κάνουμε το σφάλμα των ενόρκων της δίκης του Σίμπσον. Εάν αυτά όμως που λέει ο Πούτιν τα αποδείξει, τι θα συμβεί; Τι θα πουν τα κυρίαρχα μίντια, οι δυτικοί; Κι εμείς οι λαοί, θα αγνοήσουμε τα στοιχεία «κρίνοντας» με το χακαρισμένο μας συναίσθημα;
Αλλά μέχρι τότε, μέχρι να δούμε τα αποδεικτικά στοιχεία, για να δούμε τι ζητάει από τη διεθνή κοινότητα ο Πούτιν (όχι τι τα μίντια λένε πως θέλει) και αν αυτό που ζητά —κι αποτελεί την αφορμή του πολέμου— είναι νόμιμο ή όχι στα πλαίσια του Διεθνούς Δικαίου, χωρίς να παραβλέπω τους θανάτους των αμάχων που δυστυχώς πάντα αυτοί θα την πληρώνουν, βρισκόμενοι συνεχώς σε διασταυρούμενα πυρά σκακιστών που έχουν για πιόνια λαούς αθώους, ανθρώπινες ψυχές που αλέθονται στη γεωπολιτική σκακιέρα δίχως οίκτο. Λοιπόν η Ρωσία, με βάση το Διεθνές Δίκαιο, έχει τουλάχιστον ένα θεμελιώδες δικαίωμα στην Ουκρανία (πέρα από το ιστορικό —βλ. Ρως του Κιέβου) ως εγγυήτρια δύναμη της εφαρμογής των συμφωνιών Μινσκ 1 και 2. Η συμφωνία Μινσκ 2 μάλιστα εγκρίθηκε ομόφωνα με ψήφισμα του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ. Τη συμφωνία αυτή η Ουκρανία αρνείται να εφαρμόσει στα θεμελιώδη, δηλαδή να δώσει αυτονομία στις περιοχές που ζουν ρωσόφωνοι/ρωσόφιλοι, μειονότητες και μετανάστες —στο Ντονμπάς— οι οποίοι περνούν τα πάνδεινα υπό το καθεστώς τρόμου που έχουν επιβάλει τα διάφορα παραστρατιωτικά ναζιστικά τάγματα, τα οποία χρόνια τώρα μιλούν για εκκαθάριση των βρόμικων, κατώτερων Σλάβων και ξένων, για αναβίωση της καθαρότητας του Αρίου-ουκρανικού αίματος. Τόσο φανατικοί ναζί που έχουν παραχαράξει την ίδια τους την ιστορία, απαρνούμενοι την «κατώτερη» σλαβική καταγωγή τους, υιοθετώντας μια κατασκευασμένη συγγένεια με τους Γερμανούς και την Αυστροουγγρική Αυτοκρατορία (αυτή την παραχάραξη/αφήγηση ασπάζεται και ο Χαράρι σε μια πρόσφατη συνέντευξή του για το TEDx).
Ο Πούτιν μάς λένε οι δυτικοί ότι είναι εισβολέας. Εισβολείς έχουν υπάρξει για αιώνες αυτοί, έχουν ρημάξει το σύμπαν, τους έχουμε δει, ξέρουμε πώς είναι μια εισβολή. Αυτός ο πόλεμος δεν μοιάζει με εισβολή (εισβάλλω και παίρνω μια χώρα υπό την κατοχή μου, βλ. Ιράκ, Αφγανιστάν), αλλά σίγουρα είναι ένας πόλεμος για διευθέτηση των συνόρων. Νομίζω πως αν ήθελε η Ρωσία να εισβάλει θα είχε εισβάλει σε ένα 48ωρο, όπως το 2008 στη Γεωργία, και θα τα είχε πάρει όλα, κάτω από τη μύτη μιας εμφανώς γερασμένης, θρασύδειλης, εκφυλισμένης Ευρώπης. Δεν θέλει την Ουκρανία ο Πούτιν, όπως λέει, θέλει την εφαρμογή της συμφωνίας του Μινσκ, την αποναζιστικοποίηση της Ουκρανίας, και φυσικά να διασφαλίσει τη χώρα του από μελλοντικές απειλές (πυρηνικό πρόγραμμα, βιολογικά εργαστήρια). Είναι ζήτημα εθνικής ασφάλειας για τη Ρωσία, όπως ήταν πχ. για τις ΗΠΑ το 1962 όταν η Κούβα του Φιντέλ Κάστρο εγκατέστησε σοβιετικούς πυραύλους με πυρηνικές κεφαλές στο έδαφός της (βλ. Κρίση των πυραύλων της Κούβας), και για να αποτρέψει μια τέτοια απειλή η αμερικανική υπερδύναμη ήταν έτοιμη να κάνει πυρηνικό πόλεμο σε περίπτωση που δεν απέσυραν οι Κουβανοί τα οπλικά συστήματα.
Οι Ευρωπαίοι τώρα —δεν σου κάνει εντύπωση;— αντί να αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες ειρήνευσης στέλνουν ελαφριά και βαρέα όπλα (χωρίς την έγκριση του Συμβουλίου Ασφαλείας, χωρίς να ρωτήσουν καν τα κοινοβούλιά τους —βλέπε τον Κούλη). Αποκλείουν —κάτι ανήκουστο, άκρως ρατσιστικό και επικίνδυνο— οτιδήποτε έχει σχέση με τον ρωσικό πολιτισμό (θεατρικές παραστάσεις, μουσικά έργα κτλ). Βάζουν αδιανόητες κυρώσεις (που δεν είναι κυρώσεις αλλά τιμωρητικά αντίποινα —κάτι που απαγορεύεται από το Διεθνές Δίκαιο) με στόχο τον απλό Ρώσο πολίτη, με σκοπό την εξόντωσή του. Τι φταίει ο ρωσικός λαός και αξίζει μια τέτοια εξαθλίωση, μια τέτοια γενοκτονία, για τις επιλογές του Πούτιν; Αυτό μόνο ο Χίτλερ και οι απόγονοί του θα μπορούσαν να το απαντήσουν: μα φυσικά είναι η κατωτερότητα των υπανθρώπων Σλάβων. Όλες οι ενέργειες των Ευρωπαίων είναι αντίθετες στη λογική και το Διεθνές Δίκαιο —το ότι κάποια χώρα ξεκινά έναν πόλεμο με μία άλλη, δεν σημαίνει πως για σένα τον τρίτο δεν υπάρχουν κανόνες που υπαγορεύονται από τις διεθνείς συμφωνίες και το Διεθνές Δίκαιο. Ξεκάθαρα προσπαθούν οι Ευρωπαίοι να εντείνουν την κατάσταση, να την ωθήσουν σε μια βέβαιη σύρραξη, σαν να ήταν κάτι που είχαν προ πολλού σχεδιάσει, να ζορίσουν τόσο τη Ρωσία που να αναγκαστεί να μπει ένοπλη στην Ουκρανία. Διαφορετικά γιατί δεν έπιασαν τον ανθρωπάκο τους τον Ζελένσκι να του κόψουν δυο σκαμπίλια για να αποδεχτεί αυτό που ενέκρινε το Συμβούλιο Ασφαλείας (Μινσκ 2) και ο ίδιος αρνείται να εφαρμόσει; Γιατί δεν τήρησαν τα συμφωνηθέντα ώστε να μην υπάρχει δικαιολογία πολέμου στην Ουκρανία; Μα γιατί δεν θέλουν ειρήνη. Κρίσεις θέλουν, από εκεί επωφελούνται (βλέπε τα λόγια του Χαράρι).
Γιατί όμως οι δυτικοί θέλουν τόσο πολύ τον πόλεμο; Κάτι που δεν τους βγήκε, κατά την εκτίμησή μου, όπως το είχαν σχεδιάσει, γιατί, όπως ανέφερα πιο πάνω, ο στρατός των ΗΠΑ, που δεν ελέγχεται από τον πρόεδρο των μίντια Μπάιντεν, δεν πρόκειται να πολεμήσει για τη φασιστική Δύση έναν πόλεμο-λύση για όλα της τα αδιέξοδα, και τα εγκλήματα τα οποία απ’ ό,τι φαίνεται κρύβει στην Ουκρανία (πυρηνικό πρόγραμμα, βιοχημικά εργαστήρια τύπου Γιουχάν, κυκλώματα διακίνησης παιδιών κ.ά. όλα με λεφτά της Δύσης). Τρέμουν μην όσα κρύβουν εκεί, περάσουν στα χέρια του Πούτιν. Γι’ αυτό τσιρίζει ο Ζελένσκι και όλη η Δύση. Γι’ αυτό έχουν κλείσει όλα τα ρωσικά μέσα ενημέρωσης. Γι’ αυτό λογοκρίνουν οτιδήποτε δεν συμβαδίζει με την αφήγησή τους στα κυρίαρχα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Για να μη μάθεις την αλήθεια. Η πίστη των λαών της Δύσης στη νέα μεγάλη αφήγηση πρέπει να επιβληθεί με κάθε τρόπο.
Ο George Kennan, εισηγητής της γεωπολιτικής στρατηγικής του Containment κατά της Σοβιετικής Ένωσης που οδήγησε στον ψυχρό πόλεμο, έγραψε το 1997 όσον αφορά στην επέκταση του ΝΑΤΟ προς τα ανατολικά πως αυτό «θα είναι το πιο μοιραίο λάθος της αμερικανικής πολιτικής σε όλη την μετα-ψυχροπολεμική εποχή». Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη σοφία για να κατανοήσεις κάτι τέτοιο. Εάν προσπαθήσεις να στραγγαλίσεις τη Ρωσία, θα αντιδράσει. Μάλιστα είχαν συμφωνήσει ΗΠΑ και Ρωσία το 1994 πως δεν πρόκειται να επεκταθεί το ΝΑΤΟ ανατολικά. Λίγα χρόνια μετά, το ΝΑΤΟ βομβάρδισε την καρδιά της Ευρώπης, τη Γιουγκοσλαβία. Κι από το 1999 μέχρι τώρα προσχώρησαν στο ΝΑΤΟ 14 χώρες, όλες από τα ανατολικά. Τόσο προκλητική η Δύση.
Αυτό το μοιραίο λάθος για το οποίο μιλά ο Κέναν —ένας θεωρητικός της Νατοϊκής στρατηγικής— είναι δυνατόν να το αγνοούν οι δυτικοί; Όχι φυσικά. Τότε τι συμβαίνει; Γιατί το διαπράττουν; Μα γιατί δεν θέλουν ειρήνη, ποτέ δεν ήθελαν. Είναι αυτοί που επιθυμούν μια παγκόσμια σύρραξη —λύση για όλα τα αδιέξοδα στα οποία έχουν φέρει τις κοινωνίες, τις οικονομίες, τον πολιτισμό. Και φυσικά να καλύψουν τα δικά τους αμέτρητα θύματα κατά τη μεθοδευμένη απ' αυτούς εγκληματική επιχείρηση Κόβιντ, με φρέσκα θύματα ενός μεγάλου πολέμου. Μια ακόμα κρίση από την οποία νομίζουν πως θα βγουν ωφελημένοι, όπως με κάθε κρίση που τεχνηέντως δημιουργούν. Είναι το γνωστό κόλπο που έλκει τη φιλοσοφική του καταγωγή από τον Χέγκελ, από τον τρόπο που κινείται η ίδια η ιστορία, από τον τρόπο που εξελίσσονται όλα προς την αυτοπραγμάτωσή τους μέσα από την εξής ακολουθία: Θέση, Αντίθεση, Σύνθεση. Μόνο που στη δική τους παραλλαγή είναι: στη δεδομένη κατάσταση (Θέση), δημιουργώ μια κρίση (Αντίθεση), κι έπειτα έρχομαι να επιβληθώ με την από πριν έτοιμη λύση (Σύνθεση). Το λέει και ο Χαράρι: «… καθώς η κρίση είναι μια ευκαιρία να κάνεις καλές μεταρρυθμίσεις, που σε νορμάλ καιρούς οι άνθρωποι δεν θα δέχονταν ποτέ, αλλά σε μια κρίση βλέπεις πως δεν έχουμε επιλογή, οπότε (λες) ας το κάνουμε». Οι νορμάλ καιροί είναι η Θέση, αυτό που κάποτε είμασταν πριν την κρίση. Η κρίση (κορωναϊός) είναι η Αντίθεση, το ξερίζωμα από τους νορμάλ καιρούς, ένα στάδιο-εποχή που παίζεται με έναν συγκεκριμένο τρόπο («την εποχή αυτή της κρίσης πρέπει να ακολουθήσεις την επιστήμη», λέει ο διεστραμμένος κοινωνιοπαθής, και φυσικά εννοεί την πίστη στο επιστημονικό ιερατείο, κι όχι την επιστημονική σκέψη που κυνηγήθηκε με λύσσα, φιμώθηκε και διασύρθηκε από κάθε χακαρισμένο ή πληρωμένο ζώο τα δύο αυτά χρόνια της «κρίσης») ώστε να μην μπορείς να έχεις επιλογή στη λύση-σωτηρία που θα σου προτείνουν, με σκοπό να προωθηθούν οι μεταρρυθμίσεις του επόμενου σταδίου αναγκαστικά. Η Σύνθεση-λύση είναι οι μεταρρυθμίσεις που είχαν ετοιμάσει για σένα πριν ακόμα από την κρίση, μεταρρυθμίσεις που είναι καλές γι’ αυτούς, όχι για εσένα, όχι για τους ανθρώπους εν γένει. Είναι το στάδιο που αυτοί οι σχεδιαστές της ανθρώπινης ζωής γίνονται απόλυτοι κυρίαρχοι του παιχνιδιού, κάτι που αρνείσαι πεισματικά ως χακαρισμένο ζώο να δεις τώρα («οι άνθρωποι θα μπορούν να δουν πίσω σ’ εκατό χρόνια, και να αναγνωρίσουν την πανδημία του κορωναϊού ως την στιγμή που ένα νέο καθεστώς παρακολούθησης πήρε τον έλεγχο —ειδικά η παρακολούθηση κάτω από το δέρμα», … «η ικανότητα να χακάρεις τα ανθρώπινα όντα, να εισδύσεις κάτω από το δέρμα, να συλλέξεις βιομετρικά δεδομένα»).
Όταν ο συνωμότης σού λέει τα σχέδιά του κατάμουτρα, τείνεις να γελάσεις και να προσπεράσεις, γιατί έχεις προγραμματιστεί να θεωρείς ύποπτο μόνο εκείνον που κρύβει κάτι. Σημασία δεν έχει τι νομίζεις. Χέστηκε η πραγματικότητα για τα συναισθήματά σου. Σημασία έχει ότι παραπάνω από τη μισή ανθρωπότητα αποδέχτηκε τις «μεταρρυθμίσεις» της Σύνθεσης-λύσης, δίνοντας ακόμα περισσότερη εξουσία στα τέρατα που ω τι σύμπτωση βρίσκονται στην κορυφή αυτής της κοινωνικής ιεραρχίας που αναθεματίζεις ως καπιταλιστική. Ναι αλλά θέλουν το καλό σου (οι κακοί καπιταλιστές σου), τους έχεις εμπιστευτεί το είναι σου, κι όποιος διαφωνεί είναι τρελός συνωμοσιολόγος. Πώς αντέχεις την αντίφαση;
Κι όταν αυτοί οι αναθεματισμένοι καπιταλιστές και ταυτόχρονα σωτήρες σου αποκτούν τον απόλυτο έλεγχο, εσύ γίνεσαι ένας ασήμαντος, αναλώσιμος σκλάβος. Δες πως έχεις καταντήσει. Χωρίς δικαιώματα, χωρίς άποψη, να κυκλοφορείς με φίμωτρο στη μούρη αδυνατώντας να κάνεις την πιο απλή, στοιχειώδη για τη λογική, σκέψη: πως οι πόροι του υφάσματος της μάσκας, όντας πολύ μεγαλύτεροι από τη διάμετρο ενός ιού, είναι αδύνατο να τον σταματήσουν. Αλλά αφού σου φύτεψαν την ιδέα οι ειδικοί, το ιερό ιερατείο, εσύ τι άποψη να έχεις; Σκύβεις το κεφάλι, κενός, αλλά ευτυχής ως πιστό σκυλί, ως πιστή μηχανή. Αυτό δεν έχει να κάνει με την επιστήμη —το ξέρουν καλά αυτοί, δεν είναι ηλίθιοι, ηλίθιος είσαι εσύ που πιστεύεις κάτι αντιεπιστημονικό στο όνομα της μιντιακής αφήγησης. Έχει να κάνει με την κοινωνική μηχανική. Εφαρμόζεται, και τα δεδομένα συλλέγονται. Και με βάση αυτά, μπορεί κανείς να πει πως ο Χαράρι, ως έναν βαθμό, έχει δίκιο όταν λέει πως οι άνθρωποι είναι ζώα που χακάρονται. Το έχεις αποδείξει, το αποδεικνύεις κάθε στιγμή. Η παρείσφρηση έχει επιτευχθεί. Ο έλεγχος που τρύπωσε στον νου σου και μπήκε κάτω από το δέρμα σου πάει να σου ροκανίσει την ψυχή, αυτή που δεν υπάρχει, όχι γιατί δεν υπάρχει στη φύση, στη ζωή, αλλά επειδή τρέχει η μηχανή που αυτό επιθυμεί, να σ’ αποσυνθέσει, να μην γίνεις ποτέ αυτό που είσαι, να βυθιστείς στη λήθη, και από ελεύθερο ον να φτάσεις στο σημείο να παραδώσεις ό,τι είσαι σε μια αιώνια φυλακή. Να σε ξεριζώσει επιθυμεί, να μετατρέψει έναν σοφό οργανισμό —ένα ιδανικό ον για θαυμάσιες επιτεύξεις, άγνωστες ακόμα στην ανθρώπινη ιστορία— σε μηχανή, σ’ εργαλείο για εκείνους που θέλουν τον απόλυτο έλεγχο, έτσι γιατί μπορούν, γιατί έτσι γουστάρουν, γιατί δεν υπάρχει άλλος τρόπος να ικανοποιήσουν τις άθλιες υπάρξεις τους. Είναι σαν να λες, γιατί ο Χίτλερ έκανε ό,τι έκανε —οι Ναζί. Κι επειδή δεν μπορείς να το χωνέψεις, να φτάνεις στο σημείο να αρνείσαι την ύπαρξη μιας τέτοιας κατάστασης. Κι έφτασες στο σημείο αν σου λέει κάποιος ότι κοίτα, αυτοί οι τύποι, οι Φάουτσι, Τρουντώ, Μέρκελ, Γκέιτς, Χαράρι κτλ. είναι διεστραμμένοι, ή κάποιοι απ’ αυτούς εγκληματίες κατά συρροή, να τον λες συνωμοσιολόγο και να τον χλευάζεις. Λες κι εσύ ζεις σε άλλον πλανήτη, σε άλλη πραγματικότητα απ’ αυτήν, και θεωρείς πως θα τη γλυτώσεις. Εσύ θα πέσεις πρώτος, αν δεν έχεις ήδη πέσει, καθώς το να έχεις αποδεκτεί μια κατάσταση όπου η ελευθερία δεν είναι το ύψιστο αγαθό, το ύψιστο διακύβευμα, είναι σημάδι θανάτου, όχι ζωής. Η ζωή χυμάει μπροστά να δημιουργήσει ανώτερες μορφές, πιο πολύπλοκες, πιο συνειδητές, πιο εκλεπτυσμένες, πιο ελεύθερες. Η μόνη κατάσταση στην οποία τής έχει στερηθεί το σώμα, είναι ο θάνατος. Και το σώμα σου πλέον δεν σου ανήκει. Είναι του ιερατείου της επιστήμης, είναι των πολιτικών ναζί που έχουν διαχωρίσει τους ανθρώπους σ’ ελίτ και σκλάβους. Το επόμενο βήμα είναι να το ξεπεράσουν όπως διατείνονται, «το ξεπερασμα της βιολογίας», ή αλλιώς να σε εξαφανίσουν, εσένα και κάθε μορφή ζωής που αντιστέκεται στα ολοκληρωτικά τους όνειρα και γούστα.
Μπορείς να χλευάζεις όσο θες τώρα, αλλά όταν θα έρθει εκείνη η ώρα να το αντιληφθείς μπορεί να είναι αργά, και θα είναι αργά, γιατί είναι ήδη αργά, γιατί έχουμε βυθιστεί σ’ ένα σκοτάδι κι ευθύνη δεν έχουν οι άλλοι αλλά εμείς, εγώ, εσύ. Δεν κάνουμε τίποτα για όλη αυτή τη φρίκη. Είμαστε οι καθημερινοί, απλοί γερμανοί πολίτες του μεσοπλέμου, που μέσα σε λίγο διάστημα, από εκεί που είχαμε τις δουλειές μας και τις οικογένειές μας και μια νορμάλ ζωή, καταλήξαμε στο Άουσβιτς και την Τρεμπλίνκα να κάνουμε τους συνανθρώπους μας —όποιον διέφερε από εμάς— σαπούνι. Το κακό μην το ψάχνεις στους άλλους. Το κακό το αναπαράγουμε εμείς, δεν υπάρχει έξω μας, αλλά τα μίντια έχουν φροντίσει να σε καθησυχάσουν, να νιώσεις δίκαιος και φωτεινός, άγιος, έχουν φροντίσει να μην ξυπνήσεις ποτέ σου, να μην βρεις το πρόβλημα ποτέ σου και υπάρξει μια περίπτωση να αλλάξει κάτι σ’ αυτόν τον κόσμο προς το καλύτερο. Τα κυρίαρχα μίντια σε αγαπούν τόσο: σου έδωσαν έναν ολόκληρο Πούτιν ως ενσάρκωση του διαβόλου, του απόλυτου κακού που ευθύνεται για όλο το κακό στον κόσμο —όπως έκαναν πριν, ανάλογα με το ποιος ταίριαζε στην περίσταση προς προώθηση της εκάστοτε ατζέντας της Δύσης, με τον διάβολο Σαντάμ, τον διάβολο Μπιν Λάντεν, τον διάβολο Κιμ Γιονγκ Ουν, τον διάβολο Άσαντ κ.ά. (όλοι από την κακή Ανατολή, με αξιοπρόσεχτη εξαίρεση τον διάβολο Τραμπ). Πλέον, έχοντας το κακό ενσαρκωμένο σ’ έναν άνθρωπο, μπορείς να συνεχίσεις ήσυχος και καθαρός, ελαφρύς από κάθε βάρος, ανεύθυνος, να λειτουγείς με το πάτημα ενός κουμπιού, με τις επιθυμίες της μηχανής, της κατασκευής που πέρασες για εαυτό σου. Ακόμα καλύτερα μπορεί να γίνεις θεός και μέγας κριτής —να νιώσεις κι εσύ για λίγο την καύλα της εξουσίας από την έδρα του ιεροεξεταστή— και να καταδικάζεις και να καταριέσαι και να παίρνεις κεφάλια απονέμοντας δίκαιο, με βάση όχι την πραγματικότητα αλλά τις αφηγήσεις των μίντια—ένας αδαής δυστυχώς, ένα ζώο χακαρισμένο.
_________
Υ.Γ. Θέλω να σημειώσω το εξής: πως κανείς δεν μιλά για την απόφαση της Γερμανίας να εξοπλιστεί στρατιωτικά (πάνω από 100δις ο προϋπολογισμός), ενώ της έχει απαγορευτεί μετά την ήττα της στον δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο (τον οποίο αυτή προκάλεσε), μετά τη συνθηκολόγησή της και την καταδίκη της για τα φρικτα εγκλήματα που έκανε κατά της ανθρωπότητας. Η Γερμανία δεν έχει το δικαίωμα να αποφασίζει μονομερώς για το αν θα εξοπλιστεί και σε τι βαθμό. Μοιάζει να επαναλαμβάνεται η Ιστορία. Το ίδιο έκανε η Γερμανία του Χίτλερ όταν αποφάσισε μονομερώς να εξοπλιστεί ενώ, ως ηττημένη στον πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο (τον οποίο προκάλεσε αυτή), της ήταν απαγορευμένο. Η δικαιολογία της μονομερούς απόφασης της τότε χιτλερικής Γερμανίας να εξοπλιστεί —όπως και τώρα— ήταν ο κίνδυνος της εξάπλωσης της Ρωσίας δυτικά. Η αφήγηση περί ρωσικής απειλής έχει δουλέψει θαυμάσια για τους Γερμανούς που δεν θα σταματήσουν ποτέ απ' ό,τι φαίνεται να στραγγαλίζουν τους λαούς. Το έχουν ήδη κάνει —το κάνουν— μέσω της οικονομίας, και της ελεγχόμενης από αυτούς Ευρωπαϊκής Ένωσης (το όραμα του Χίτλερ). Θα είναι μοιραίο λάθος να δώσεις σ' αυτούς τους αμετανόητους απογόνους των Ναζί τη στρατιωτική ισχύ που επιθυμούν, ώστε να εξαπολύσουν έναν ακόμα παγκόσμιο πόλεμο, ειδικά τώρα που το σαθρό οικονομικό σύστημα που έφτειαξαν καταρρέει, γίνεται σκόνη, και δεν θα μπορούν για πολύ να έχουν τον έλεγχο της Ευρώπης ξεγελώντας τους λαούς της μέσω δωσίλογων πολιτικών και διεφθαρμένων δημοσιογράφων. Δεν είναι μόνο ο έλεγχος που χάνεται, είναι και ο τρόμος της Γερμανίας ότι σύντομα θα την ανακαλύψουν, θα καταλάβουν τον ρόλο της, το τι έχει κάνει στους λαούς, ότι ίσως πλησιάζει η ώρα που θα πρέπει να τιμωρηθεί. Έχει εκτεθεί, και μόλις αποκαλυφθεί η εγκληματική επιχείρηση Κόβιντ, όπου τον κύριο λόγο της επιβολής των μέτρων, της καταστολής, της άρσης των συνταγματικών δικαιωμάτων των ανθρώπων, είχε η Γερμανία (όχι οι ΗΠΑ), ο πέλεκυς της μοίρας θα πέσει πάνω της. Οι λαοί της Ευρώπης που τράβηξαν τα πάνδεινα στα χέρια τής Γερμανίας (ακόμα τραβάνε) τη συγχώρεσαν επανειλημμένως, δεν την τιμώρησαν όπως ενδεχομένως της άξιζε (να τη βομβαρδίζουν κάθε 50 χρόνια, όπως έλεγε ο Τσώρτσιλ). Ούτε καν αποζημιώθηκαν οι λαοί για τα θύματά τους, τις λεηλασίες των χωρών τους, τις καταστροφές των υποδομών τους —και πώς να αποζημιώνονταν με τους πουλημένους ηγετίσκους τους, την πέμπτη φάλαγγα του ναζισμού που διείσδυσε στο κράτος και κατέλαβε τα ανώτατα αξιώματά του (φορωντας την «αριστερή» είτε τη «δεξιά» προβειά, και πάνω απ' όλα τη σοσιαλδημοκρατική —με ό,τι τσιμπούσαν περισσότερο οι λαοί); Και να που οι λαοί πάλι βρίσκονται κάτω από την μπότα της Γερμανίας —η οποία ποτέ δεν πλήρωσε για τα εγκλήματά της. Και κανείς δεν μιλάει που ετομάζεται για άλλη μια φορά να οπλίσει το χέρι της, καταπατώντας τις διεθνείς συνθήκες.
Τελικά ο πόλεμος του Πούτιν αποτελεί το άλλοθι που έψαχνε η Γερμανία εδώ και εβδομήντα χρόνια για να βάλει μπρος και πάλι την πολεμική της μηχανή. Είναι ένας πόλεμος που θα μπορούσε να ονειρευτεί, ή να παίξει έτσι το παιχνίδι, ώστε να φέρει τη Ρωσία στο σημείο να μην έχει άλλη επιλογή από το να τον ξεκινήσει. Οι Γερμανοί, όπως ξέρουμε και από το ποδόσφαιρο, δεν κάνουν πίσω αν δεν σφυρίξει τη λήξη ο διαιτητής, όσο και να χάνουν. Κάποιος πρέπει να τους σταματήσει. Ή θα τους σταματήσουν οι λαοί (που δεν φαίνεται να παίρνουν χαμπάρι το παιχνίδι, όντας στην πλειοψηφία τους χακαρισμένοι), ή θα τους σταματήσει η κίνηση της ίδιας της ζωής —έχει αλέσει τρομερές και πανίσχυρες αυτοκρατορίες, δεν θα αλέσει ένα ναζιστικό καρκίνωμα που κάνει μετάσταση παντού απειλώντας με θάνατο ό,τι υπάρχει;
Και ένα τελευταίο όσον αφορά στις παγκόσμιες εξελίξεις: Βλέπω ως πολύ πιθανή μια πολεμική σύγκρουση στην Ταϊβάν. Περίεργη κινητικότητα κορυφαίων αξιωματούχων των ΗΠΑ στη χώρα. Η Κίνα εάν επιτεθεί, όπως ο Πούτιν στην Ουκρανία, να δούμε τι θα πουν οι δυτικοί και τα μίντια που είναι, και οι δύο τους, κώλος και βρακί με τη νέα υπερδύναμη της Άπω Ανατολής. Οι δυτικοί μήπως δεν ήταν εκείνοι που επέτρεψαν στην Κίνα να μπει στις αγορές τους και να τις αλώσει, χωρίς δασμούς, με τιμές πώλησης των κινεζικών προϊόντων χαμηλότερες του κόστους παραγωγής των ντόπιων, μην επιτρέποντάς τους να είναι ανταγωνιστικοί, διαλύοντάς τους και καταστρέφοντας τις οικονομίες των κρατών τους; Για να μην αναφέρω το παιχνίδι της φορολογίας σε συνδυασμό με τους δασμούς στο παγκόσμιο εμπόριο, με το οποίο έδιωξαν τις πιο αποδοτικές εταιρίες τους, τις βιομηχανίες τους, τα πάντα, αφήνοντας πίσω στρατό ανέργων, και ολοένα πιο χαμηλά μεροκάμματα για τους εργαζομένους. Και ο πακτωλός δανείων ψεύτικου χρήματος με όρους τέτοιους και προς συγκεκριμένα πρόσωπα, ώστε ως λαός να πάρεις μια προσωρινή ανάσα, να δείξουν κάπως καλά τα νούμερα, χωρίς όμως να μπορέσεις να φτειάξεις μια υγιή, πραγματική οικονομία, να μην ορθοποδήσεις ως χώρα, για να έρθουν την κατάλληλη ώρα και να σου πιουν το αίμα. Όταν λέμε δυτικοί —«οι δυτικοί το έκαναν»— μήπως δεν είναι η Γερμανία της Μέρκελ που χάραξε αυτήν την πολιτική για την Ευρώπη, και κυρίως ο Ομπάμα για τις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής; (Θα σου φανεί παράξενο να λέω κάτι τέτοιο για τον αγαπημένο πρόεδρο των κυρίαρχων μίντια. Τον νομπελίστα που βομβάρδισε και διέλυσε στα οχτώ χρόνια της θητείας του εφτά χώρες. Τον 44o πρόεδρο που αύξησε το χρέος των ΗΠΑ περισσότερο από όσο και οι 43 πρόεδροί της μαζί, ρημάζοντας τη μεσαία τάξη, κάνοντας τους φτωχούς φτωχότερους και γκετοποιώντας τη μαύρη κοινότητα. Αυτόν που μέχρι κι ένα μέρος της βάσης του κόμματός του —μαύροι, λατίνοι— τον σιχάθηκε και έβγαλε στις εκλογές του 2016 τον Τραμπ. Μαύροι και λατίνοι που στις προηγούμενες εκλογές ψήφισαν Ομπάμα, πήγαν και ψήφισαν Τραμπ, και σε μία νύχτα χαρακτηρίστηκαν οπαδοί της λευκής υπεροχής. Ο Τραμπ δεν εκλέχτηκε από λευκούς ναζί όπως προσπάθησαν να πουν τα μίντια για να κουκουλώσουν την άθλια προεδρία του Ομπάμα —τον ψήφισε η «μισή» Αμερική).
Για να δούμε λοιπόν τι θα γίνει στην Ταϊβάν. Δεν καταλαβαίνω το παιχνίδι που παίζεται εκεί. Κάποιοι μιλούν για βιοχημικά εργαστήρια στην Ταϊβάν χρηματοδοτούμενα από τη Δύση, όπως στην Ουκρανία και τη Γιουχάν. Ποιος ξέρει; Ο κόσμος βράζει. Το παιχνίδι όπως παιζόταν τον τελευταίο αιώνα πάει να ανατραπεί. Είμαστε σε ένα ιστορικό σταυροδρόμι που θα καθορίσει τη νέα κατάσταση που θα μεταμορφώσει τον 21ο αιώνα. Το ζήτημα είναι ποιος θα ελέγχει αυτήν την κατάσταση, τα φασιστικά, αιμοδιψή κράτη με εργαλείο την επιστήμη του διεστραμμένου ιερατείου την οποία εκθειάζει ο Χαράρι, ή οι λαοί; Θα ξυπνήσουμε ώστε να αφαιρεθεί μια για πάντα τούτη η πέτσα που μας αλλοίωσε την όραση; Που μας έκανε να ζούμε σε μια πραγματικότητα πλαστή; Οι πιθανότητες, ξεκάθαρα, είναι εναντίον των λαών. Τουλάχιστον όσο τα κυρίαρχα μίντια τούς κρατάνε τυφλούς, εκτός πραγματικότητας. Τα κυρίαρχα μίντια πρέπει να γίνουν στάχτη, και όλοι αυτοί οι χρυσοπληρωμένοι αλαζόνες τους που δασκαλεύουν τους λαούς στο τι λέγεται και τι όχι, τι αληθεύει και τι είναι fake, να σαπίσουν στη φυλακή. Τα μάγια να σπάσουν. Ο κόσμος να δει.
γ. γεωργίου
